ვერასოდეს წარმოიდგენდა, რომ ცხოვრება ასეთი არჩევანის წინაშე დააყენებდა. - იმ არჩევანის წინაშე, სადაც სასწორის ერთ პინაზე ადამიანი დევს მთელი თავისი შეგრძნებებით და მეორეზე - შემეცნება შეუცნობელისა, რომელიც მსხვერპლად ერთადერთ რაღაცას ითხოვს - ადამიანად ყოფნას.
არადა რომ გეკითხათ, არანაირი მიზანი არ ღირს, თუნდაც ერთი ადამიანის გულისტკენადო. მერე და ვისი გულისტკენა დაუჯდა ადამიანად არ ყოფნის ფასად?! - იმ თვალების, რომელსაც არავისში და არაფერში გასცვლიდა და რომლის მზერაც დამშვიდობებისას, ვერასოდეს ამოიგლიჯა გულიდან. ლოცვის დროსაც კი გრძნობდა ამ მზერას და ამ დროს ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა, რომ სანახევროდ იმას ჰყიდდა, რაზეც ლოცულობდა და სანახევროდ - გულში სამუდამოდ აღბეჭდილ იმ ერთადერთ მეგზურს, რომელმაც ამ ნახევრად რეალურ და ნახევრად ირეალურ სამყაროში გამოაცილა.
სახლიდან ისე გავიდა, არავის დამშვიდობებია. ან ვის უნდა დამშვიდობებოდა?! დედა დიდი ხანია უგრძნობლად იწვა საწოლში, მამა ალკოჰოლისგან გაბრუებული უშვერი სიტყვებით იგინებოდა უმისამართოდ, ძმა კი ”საშოვარზე” იყო წასული, რომ მშიერი ვენები მოესულიერებინა.
ფანჯარაზე მიუკაკუნა.
-მივდივარ ლიი...
...
-არაფერს მეტყვი?
...
თუნდაც ერთი სიტყვა ...
-გუშინ რომ მოსულიყავი ჩემთან, იქნება ორიც მეთქვა, მაგრამ ეხლა რა გითხრა -კეთილი მგზავრობა გისურვო, მერე ყელზე შემოგეხვიო და გიჩურჩულო, რომ არასოდეს დამავიწყდები?
-მე აქ ვიღუპები ლიი...
-გაქცევა გამოსავალია? საიდანაც არ უნდა გაიქცე, საკუთარი თავიდან შორს წახვალ? -
-ეს მარტო გაქცევა არ არის ლიი. ასე რომ იყოს, მხოლოდ საცხოვრებელ ადგილს და ქვეყანას შევიცვლიდი. შენ ხო იცი, რომ მქონდა ამის შანსიც, მაგრამ აქ ჩემი ადამიანური მისია ამოიწურა.
-ჩემთანაც ამოიწურა?
-როგორც კაცისა, ამოიწურა.
-ისღა დამრჩენია, იმით ვიყო ბედნიერი, რომ ლოცვებში მომიხსენიებ.
-არ გინდა გთხოვ! რა შემეძლო აქ შემეთავაზებინა შენთვის? არეულ-დარეული, ბავშვობიდან გამწარებული ცხოვრება თუ ვერშემდგარი კაცი, რომელმაც ისიც კი ვერ შეძლო, ის საშინელი ჩვევა თუ ავადმყოფობა გადაეგდო, რომ ეს სიყვარული დაეცვა.
-ჰოდა რატო იტყუებ თავს, რომ ღვთის სიყვარულის გამო მიდიხარ და არა ლაზარეთში?
-ღმერთის იმედი მაქვს. მე როცა ცოტა ხნით ვიყავი იქ, მაშინ შევძელი.... ის ხომ განსაცდელს იმიტომ უგზავნის ადამიანს, რომ ამ განსაცდელით მიახვედროს, რა გზით წავიდეს. მე ჩემი ხსნის გზა იქ დავინახე.
...
- ლიი!
- რაა..
- ერთი სათხოვარი მაქვს.. აქედან არაფერი მიმაქვს და.....გახსოვს სკოლის ეზოში სურათი რომ გადავიღეთ ერთად... ის გამატანე.
-რად გინდა, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი რომ გქონდეს?
-ნუ მტკენ გულს ლიი...ძალიან გთხოვ.
-გულის ტკენაზე შენ არ უნდა მელაპარაკებოდე მე. ერთხელ მაინც გიფიქრია, რას შეიძლება ვგრძნობდე?
-მიფიქრია და შენი ტკივილიც მტკივა, მაგრამ ისიც მიფიქრია, რომ ჩემთან ერთად შენც დაგღუპავდი და ამით მართალი ვარ ჩემს თავთან.
-ჩემთანაც და ღმერთთანაც ხო?
-ეს აღარ ვიცი...
-სამწუხაროდ ამას მაშინ იგებენ, როცა ყველაფერი გვიან არის ხოლმე. იმედი მაქვს ისეთი პასუხი არ იქნება ”გვიან” რომ უკან დასაბრუნებელი ბილეთიც კი ვადაგასული აღმოჩნდეს.
...
-სურათს გამოვიტან, ოღონდ ფანჯრის რაფაზე დავდებ და აიღე, არ მინდა ზურგიდან დაგინახო.
სახლში შესვლისას მხოლოდ ერთხელ მოხედა უკან კართან მდგომს, მაგრამ სწრაფადვე მიიხედა, არ უნდოდა მისთვის მიტოვებული ქალის თვალები გაეტანებინა. სურათი ფანჯრის რაფაზე დადო და ფანჯარა მიკეტა. ფანჯარასთან ერთად თავისი ბედისწერაც.
..............
მხოლოდ ერთხელ იყო ჩამოსული - დედის დასაფლავებაზე.
თავისი ერთადერთი სიყვარულის დასაფლავებაზე არ ჩამოსულა.... ვერ ჩამოვიდა...უკან დასაბრუნებელი ბილეთი აღარ ჰქონდა...
არადა რომ გეკითხათ, არანაირი მიზანი არ ღირს, თუნდაც ერთი ადამიანის გულისტკენადო. მერე და ვისი გულისტკენა დაუჯდა ადამიანად არ ყოფნის ფასად?! - იმ თვალების, რომელსაც არავისში და არაფერში გასცვლიდა და რომლის მზერაც დამშვიდობებისას, ვერასოდეს ამოიგლიჯა გულიდან. ლოცვის დროსაც კი გრძნობდა ამ მზერას და ამ დროს ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა, რომ სანახევროდ იმას ჰყიდდა, რაზეც ლოცულობდა და სანახევროდ - გულში სამუდამოდ აღბეჭდილ იმ ერთადერთ მეგზურს, რომელმაც ამ ნახევრად რეალურ და ნახევრად ირეალურ სამყაროში გამოაცილა.
სახლიდან ისე გავიდა, არავის დამშვიდობებია. ან ვის უნდა დამშვიდობებოდა?! დედა დიდი ხანია უგრძნობლად იწვა საწოლში, მამა ალკოჰოლისგან გაბრუებული უშვერი სიტყვებით იგინებოდა უმისამართოდ, ძმა კი ”საშოვარზე” იყო წასული, რომ მშიერი ვენები მოესულიერებინა.
ფანჯარაზე მიუკაკუნა.
-მივდივარ ლიი...
...
-არაფერს მეტყვი?
...
თუნდაც ერთი სიტყვა ...
-გუშინ რომ მოსულიყავი ჩემთან, იქნება ორიც მეთქვა, მაგრამ ეხლა რა გითხრა -კეთილი მგზავრობა გისურვო, მერე ყელზე შემოგეხვიო და გიჩურჩულო, რომ არასოდეს დამავიწყდები?
-მე აქ ვიღუპები ლიი...
-გაქცევა გამოსავალია? საიდანაც არ უნდა გაიქცე, საკუთარი თავიდან შორს წახვალ? -
-ეს მარტო გაქცევა არ არის ლიი. ასე რომ იყოს, მხოლოდ საცხოვრებელ ადგილს და ქვეყანას შევიცვლიდი. შენ ხო იცი, რომ მქონდა ამის შანსიც, მაგრამ აქ ჩემი ადამიანური მისია ამოიწურა.
-ჩემთანაც ამოიწურა?
-როგორც კაცისა, ამოიწურა.
-ისღა დამრჩენია, იმით ვიყო ბედნიერი, რომ ლოცვებში მომიხსენიებ.
-არ გინდა გთხოვ! რა შემეძლო აქ შემეთავაზებინა შენთვის? არეულ-დარეული, ბავშვობიდან გამწარებული ცხოვრება თუ ვერშემდგარი კაცი, რომელმაც ისიც კი ვერ შეძლო, ის საშინელი ჩვევა თუ ავადმყოფობა გადაეგდო, რომ ეს სიყვარული დაეცვა.
-ჰოდა რატო იტყუებ თავს, რომ ღვთის სიყვარულის გამო მიდიხარ და არა ლაზარეთში?
-ღმერთის იმედი მაქვს. მე როცა ცოტა ხნით ვიყავი იქ, მაშინ შევძელი.... ის ხომ განსაცდელს იმიტომ უგზავნის ადამიანს, რომ ამ განსაცდელით მიახვედროს, რა გზით წავიდეს. მე ჩემი ხსნის გზა იქ დავინახე.
...
- ლიი!
- რაა..
- ერთი სათხოვარი მაქვს.. აქედან არაფერი მიმაქვს და.....გახსოვს სკოლის ეზოში სურათი რომ გადავიღეთ ერთად... ის გამატანე.
-რად გინდა, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი რომ გქონდეს?
-ნუ მტკენ გულს ლიი...ძალიან გთხოვ.
-გულის ტკენაზე შენ არ უნდა მელაპარაკებოდე მე. ერთხელ მაინც გიფიქრია, რას შეიძლება ვგრძნობდე?
-მიფიქრია და შენი ტკივილიც მტკივა, მაგრამ ისიც მიფიქრია, რომ ჩემთან ერთად შენც დაგღუპავდი და ამით მართალი ვარ ჩემს თავთან.
-ჩემთანაც და ღმერთთანაც ხო?
-ეს აღარ ვიცი...
-სამწუხაროდ ამას მაშინ იგებენ, როცა ყველაფერი გვიან არის ხოლმე. იმედი მაქვს ისეთი პასუხი არ იქნება ”გვიან” რომ უკან დასაბრუნებელი ბილეთიც კი ვადაგასული აღმოჩნდეს.
...
-სურათს გამოვიტან, ოღონდ ფანჯრის რაფაზე დავდებ და აიღე, არ მინდა ზურგიდან დაგინახო.
სახლში შესვლისას მხოლოდ ერთხელ მოხედა უკან კართან მდგომს, მაგრამ სწრაფადვე მიიხედა, არ უნდოდა მისთვის მიტოვებული ქალის თვალები გაეტანებინა. სურათი ფანჯრის რაფაზე დადო და ფანჯარა მიკეტა. ფანჯარასთან ერთად თავისი ბედისწერაც.
..............
მხოლოდ ერთხელ იყო ჩამოსული - დედის დასაფლავებაზე.
თავისი ერთადერთი სიყვარულის დასაფლავებაზე არ ჩამოსულა.... ვერ ჩამოვიდა...უკან დასაბრუნებელი ბილეთი აღარ ჰქონდა...
0 comments:
Post a Comment