რა ძალიან მაგარია, როცა სრულიად უცხო ადამიანი შემოგიძვრება სულში და ისე კრეფს იქ მომოფანტულ ემოციებს, როცა უბრალოდ კი არ იხსენებ მათ, არამედ იმ მომენტში განიცდიდი. ამიტომ გამორიცხულია რომ მე ეს მესიჯი აქ არ დავდო.
"შენ რაც დაწერე, წავიკითხე და...
გამაჟრიალა...
ამ სასაფლაოს მოთქმასა და გოდებაში, ყველაზე მეტად სიმარტივე და სიცოცხლე მიყვარს. მკვდარ ფაილებში სიცოცხლე რომ გამოერევა და რო კითხულობ და იქ რო ხარ, რო გრძნობ და განიცდი, რო ხედავ და რო გესმის, სუნებს, ხმებს, მოძრაობებს რო აღიქვამ... ლექსიკა გამოფუჭდა ბოლო ხანებია და ჟარგონებით, უცენზურო ტერმინებითა და სიტყვებით მეტყველებას დავეჩვიე. ცუდია. მეორე საკითხია რო უფრო იგივე აზრის გადმოცემას უფრო კარგად ვახერხებ, ვიდრე გალამაზებული და კოსმეტიკური რემონტით შეფერადებული, სალიტერატურო ენით. ჰოდა შეფერადებისა და მორიდების გარეშე: გაასწორე. მაგრად. ძააან მაგრად. მადლობა მინდა გითხრა. შეიძლება გაგეცინოს და "რის მადლობაო" გაიფიქრო, მეტიც, ალბათ იმასაც გაიფიქრებ "შენს მადლობას მერჩივნა ეგ საერთოდ არ მომხდარიყოო" მაგრამ... მაინც მადლობა, რო დაწერე და გაგვინაწილე, რაღაცა შენი მოიხსენი და ჩვენც მოგვეცი. სხვებმა თავისი თქვან, მე ჩემსას გეტყვი: მადლობა.
რამდენჯერმე გადავიკითხე და რაღაც გამახსენდა, ერთი წლის წინანდელი ამბავი, მომინდა რო მოგიყვე, მოგიყვე, იქ კი არ დავწერო, არამედ ასე მოგიყვე, სხვების გარეშე.
ეხლა რო სხვანაირად ჩანს, საერთოდ სხვანაირად და სხვა კუთხიდან. მაშინ კიდე კედელი იყო და იმ კედლის იქეთ გადასვლის შანსი 0. ყველა ადამიანს გვყავს ცხოვრებაში ვიღაც, ვინც ძაან ძვირფასია, ძაან შენია და ძაან გეხმარება, ძაან ეხმარები. გესმის და ესმის და პროსტა რაღაცნაირი ტიპია რა, ის რო არ იყოს შენ იქნებოდი მის ადგილას და მისნაირი. ბიძა მყავს მე ეგეთი. ბიძა ეგ ოფიციალურად, თორე ისე ბიძას ვერ ვუძახი და ვერც დავუძახებ, მამენტ არც ეგ მეძახის "დის შვილს" მაგისგან ვისწავლე რო ადამიანებს ისტორია უნდა ქონდეთ, ამბავი, წარსული, რაღაცეები რა, ეგრე არაა რო ბაც და მოვიდა ცარიელი. არ გამოდის. ვერ გამოდის.
ჩემზე 26 წლით უფროსია, მე 23, ის 49. აზრზე ხარ 26 წელი რამდენია? ძაან ბევრია, აი ძაან ბევრი. და როცა უჭირს, ჩემთან მოდის ხოლმე, როცა ენძრევა, ჩემთან მოდის ხოლმე, დალევს და მერე მოდის და მერე ღამეს ვათენებთ და ვლაპარაკობთ. იმას ცოტა ეშვება, მე კიდე ვიზრდები, ასაკით არა, ისე, შიგნით.
სამყაროში ხო იცი, ბალანსირდება ყველაფერი, სადღაც რაღაც აკლია, სადღაც ძაან ბევრია. ისე ეწყობა რო მე და ბიძაჩემს ერთად ყველაფერი არ გვაქ ხოლმე ან იმას აქვს კარგად, ან მე, რომელიმეს დანძრეული უნდა ქონდეს და რომელიმე კარგად უნდა იყოს. განსხვავებაა ერთი, მე არ მივდივარ ხოლმე მასთან, როცა მენძრევა, ის მოდის, მარა მე არ მივდივარ.
ეხლა რასაც გიყვები 1 წლის წინ მოხდა. რატო და როგორ არაა მნიშვნელოვანი, მნიშვნელოვანი ისაა, რო პირველად ცხოვრებაში მივედი ჩემი ფეხით. როგორც ის მოდის ხოლმე, რო საქმეს გააფუჭებს და მერე მოდის და ნანობს. ეგრე ვიყავი. ხო არი ხოლმე რო ყველაზე ცუდი როჟა ხარ და ყველაზე ცუდად ხარ. ხო არი ეგეთი მომენტები, ჩვენ, ყველას ხო გვაქ ხოლმე ეგეთები. ცუდად ხარ სწორედ იმიტო რო ცუდი ხარ და გააფუჭე ის, რაც გქონდა. ნუ კაროჩე.
ჰოდა მაშინ მითხრა ფრაზა, რომელმაც საშინლად გამაღიზიანა, ისე გამაღიზიანა, რო კინაღამ ყელში ვწვდი. დაჟე მითხრა კიდეც, ეხლა ალბათ ჩემი დაღრჩობა გინდაო. ფრაზა ძაან მარტივი და ტუპოი იყო, მაგრამ ერთი წელი დამჭირდა რო მივმხვდარიყავი:
"ეხლა რაც შენ გჭირს მტერს არ ვუსურვებ, იმიტო რო მე გამივლია ეგ და ვიცი რა არი. ვიცი რა არი მაქედან გამოსვლა და ვიცი რო ძაან დიდი დრო უნდა მაქედან გამოსვლას, რო სხვა როჟა შედიხარ და სხვა როჟა გამოდიხარ. მითხარი რა ვქნა და ვიზამ, პროსტა არაფერს არ ვაკეთებ იმიტო, რო შეუძლებელია რამე გააკეთო... შემიძლია ვიჯდე და გიყურო, მეტი არაფერი არ შემიძლია, იმიტო არა რო მე ვარ ეგეთი, იმიტო რო ეგრეა, შენ უნდა გამოხვიდე მაქედან. მარა ერთი იცოდე - ადამიანები კვდებიან, და სიკვდილის წინ გული წყდებათ, რო ეგეთი არაფერი გაუვლიათ, ნანობენ რო იბრიდებიან, და ვერაფერი ვერ მიაქვთ, სიცოცხლის რამოდენიმე წელს მისცემდნენ, ოღონდ კი ეგეთი პიზდეცი გაევლოთ, მარა არა. შენ ეგ გაქ."
მაშინ ვერა, ვერ გავიგე და ძაან გავბრაზდი. ჩემი საგიჟეთი მჭირდა და ამან ლამის მადლობები მახდევინა რო ეგეთ დღეში ვიყავი. მერე დრო გავიდა. 1 წელი ბევრი არაა, არც ცოტაა. გადავრჩი, გამოვძვერი და მერე რა რო მოდის ხოლმე პერიოდულად ყველაფერი და იუველირის სიზუსტით მახსენდება, როგორც შენ, დიალოგები და ისიც, პლეერში რა მუსიკას უსმენდი. იასნია მოდის, მოვა და იქნება. იგივეა რა, საღამოს რასაც ვწერდი, სკოლაში ნასწავლი ისტორიის პონტში, როგორც ქვეყანას დააქ თავისი ისტორია ზურგზე მოკიდებული, ისე ადამიანებს საკუთარი, მხრებზე შემოგდებული. დააქვთ და ბოლომდე უნდა ათრიონ. მარა რო დააქვთ, რო აქვთ... ალბათ ასწორებს...
უკაცრავად რო შეგაწუხე და რაღაცეები გებოდიალე, მარა ძაან მომინდა და ადამიანების ეგოისტურობის შესახებ კიდე გექნება შენ გარკვეული ინფორმაცია ვერ ვუთხარი უარი საკუთარ თავს ამ სიამოვნებაზე...
და მადლობა რო ეგრე გაასწორე. რო ისტორია გაქ. რო ცარიელი არ ხარ."
(მე კი შენ გიხდი მადლობას პატარა უფლისწულო)
0 comments:
Post a Comment