ახალი წელიც მოსულა და მზემ ფანჯარას სხივი სტყორცნა!

/Sunday, December 28, 2008/

სანამ არ დაღამდება, დღეს ნუ შეაქებო - ნათქვამია და მეც ორი იანვრის დამთავრებას ველოდებოდი, რომ ამ წლისთვის საბოლოოდ მიმეყარა ქოქოლა. ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი წელი: სიკვდილის, დანაკარგების, ნგრევის, შიშის, ნერვიულობის, დარდის, იმედგაცრუების, გულისტკენის, ომის, ცუდის მოლოდინის, ყოველდღე ერთი და იგივე უაზრო, უარაფრო დღის.....
ბოლო რამოდენიმე თვეა ცოტა ამოვისუნთქე - ჩემი კენტავრი მაძლევს ამის ძალას. რაც არ უნდა დავაჯერო საკუთარი თავი რომ ძლიერი ვარ, მარტო მაინც ვერ ვქაჩავ. "გრუზების" და სიხარულების "შეარჰოლდერი" მჭირდება ხოლმე ყოველთვის. "გრუზები" ალბათ უფრო ნაკლებად, იმიტომ რომ არ მიყვარს საკუთარი ტვირთის სხვისი მხრებით თრევა, ეს მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევაში, თუ ვგრძნობ რომ ვიქცევი.
ყოველთვის ძალიან მალე და ბრმად ვენდობი ხოლმე ადამიანებს. მერე მოხდა ისე, რომ ეს ნდობა საპნის ბუშტივით გასკდა და ეს იყო ჩემი ამ წლის ერთ-ერთი მთავარი დანაკარგი, თუმცა დიდხანს არ გაგრძელებულა უნდობლობის ხანა, რადგან ნდობის ადგილას ბოღმა ამოდის ხოლმე და ამან ვერაფრით გაიდგა ფესვები ჩემს გულში. ისევ ვენდობი ადამიანებს და ესეც ჩემი კენტავრის დამსახურებაა. . .
კიდე რა მასწავლა ამ წელმა?! უფრო სწორედ მასწავლა კი არა, "გამეორება ცოდნის დედააო" - ის რომ ადამიანს არ უნდა უსაყვედურო არაფერზე, თუ რაღაც ვერ მოდის შენამდე მისი საქციელი ან რამე თვისება, იმას ან უნდა შეეგუო საკუთარი თავის დათმობის ხარჯზე ან კიდე უნდა წახვიდე ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე, რადგან აზრი არ აქვს - ადამიანები არ იცვლებიან, სამაგიეროდ ამ საყვედურ-საყვედურებში ხასიათი უმყრალდებათ და კიდევ უფრო მეტ საბაბს იძლევიან სასაყვედუროდ. ეს ერთი და მეორე - ადმიანისგან არ უნდა მოითხოვო იმაზე მეტი, ვიდრე ეს მასშია. არ აქვს მნიშვნელობა ვინ არის ეს ადამიანი ახლობელია თუ უბრალო ნაცნობი. ეს თუ ბოლომდე გაიაზრე, ძალიან მარტივი და უპრობლემო გახდება ურთიერთობები. ისე სათქმელად ადვილია, მაგრამ აქ მთავარი "მაგრამ" არსებობს და ეს "მაგრამ" არის ის რომ ადამიანი ისეა მოწყობილი, ყველა თავისნაირი ან თავის თარგზე გამოჭრილი ჰგონია და შესაბამისად იმას ითხოვს ხოლმე, რაც თავის თარგს მოერგება. ამას თუ მოერიე, მაშინ ზემოხსენებული რჩევა ადვილი გასააზრებელია, ისეთივე ადვილი გასააზრებელი, როგორც ის რომ როცა ძაღლი გიყეფს ან გიღრენს, კბენა-ღრენა კი არ უნდა აუკრძალო, არამედ უნდა გაეცალო, მერე ნაკბენები რომ არ იშუშო... ან ღორი რომ გაგორდება ტალახში, უზრდელი და ბინძური კი არ უნდა უძახო, უნდა გაერიდო რომ შხეფები არ მოგესხას.
კიდევ ამ წელს ცოტა შემერყა ჩემს გონებაში გამჯდარი ის აზრი, რომ ადამიანები არ მაოცებენ. . .
რამდენიმე დღის წინ ტარკოვსკის "სოლარისი" ვნახე, რატომღაც სულ გადავდებდი ხოლმე ამ ფილმის ნახვას, როგორც იქნა ჩავუჯექი. ისიც იმიტომ რომ..... მითხრა არ გაინტერესებს საიდან ვარ მოსულიო?.....მივხვდი საიდანაც ხარ მოსული....იმ თანავარსკვლავედიდან ხარ, სადაც შენი გრძნობების და ფიქრების მატერიალიზაციას ახერხებ და ვისაც აირჩევ შენს ფიქრებში, იმასვე გრძნობ და შენს გამატერიალიზებულ ფიქრებსაც და გრძნობებსაც როგორც გინდა ისე მართავ, რა სიღრმესა და სიდიდესაც გინდა იმას ანიჭებ, შენი რჩეული მხოლოდ მოგყვება ზომებში.
დამაფიქრა ამ ფილმმა... იქნება და მართლა მატრიცაში ვცხოვრობთ და სადღაცმყოფი ჩვენი ორიგინალების გამატერიალიზებული ცოცხალი ასლები ვართ ან სხვისი გონების გამატერიალიზებული ნაყოფი და რამდენი ადამიანის გონებაშიც შეიძლება ვიყოთ, იმდენი ჩვენი ასლი არსებობდეს და ისეთ ცხოვრებას ეწეოდეს თითეული ჩვენი ასლი, რასაც ჩვენი საცხოვრებელი ადგილი ანუ სხვისი გონება გვკარნახობს.?!
თუ ეს ასეა მაშინ სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარი იშლება ....მაგრამ მაშინ სად ვცხოვრობთ?! ....ზუსტადაც რომ ამ სიკვდილ-სიცოცხლის არარსებულ საზღვარზე... სიცოცხლის ნებისმიერი მომდევნო წამი ხო ამ საზღვრის დარაჯია.?! ...
…დღეს ჩემი დის გარდაცვალების წლისთავია...არადა ამ დარაჯს რომ ყურადღება არ მოედუნებინა, მისი გაბედნიერების წლისთავი იქნებოდა...
ვერ მოვედი შენთან ლიკ...ავად ვარ და იმიტომ..თან ეს დღე ჩემთვის არ არსებობს...ამოვაგდე გონებიდან... ისევ ისე მირჩევნია თავი დავაჯერო, რომ ერთი კვირაა არ მოსულხარ ჩემთან და კვირის ბოლოს ეს ერთი კვირა ისევ თავიდან დაიწყება...

P.S. ყველას გილოცავთ შობა-ახალ წელს და 365 ლამაზ და საინტერესო დღეს გისურვებთ! ! !