ჯონ ჩივერის "კიდევ ერთი" მოთხრობა "The Season of divorce". თარგმანში ორიგინალიდან მხოლოდ სიუჟეტის ძირითადი ხაზია შენარჩუნებული, დანარჩენში აფრები ავუშვი, (ჩვევა ვერ მოვიშორე). იმედია ჩივერი საფლავში არ გადაბრუნდება. სიუჟეტი ბანალური კი არის, მაგრამ კაი "დამგრუზველია", რადგან ადრე თუ გვიან შეიძლება ყველა ოჯახს შეეხოს ამა თუ იმ მხრიდან.
მე და კეროლი ათი წლის წინ დავქორწინდით. ერთ ქალაქში დავიბადეთ, ერთ ქალაქში გავიზარდეთ და ერთ ქალაქშივე შევუღლდით. ქალთა კოლეჯის დამთავრების შემდეგ, კეროლი რამოდენიმე წელი საფრანგეთში ცხოვრობდა და როგორც კი ნიუ იორკში დაბრუნდა ახალი სამსახურის დასაწყებად, მაშინვე გადავწყვიტეთ დაქორწინება. თუმცა რომ მკითხონ, ვერაფრით გავიხსენებ, სად შევხვდი მას პირველად.
ჩემს ცოლზე ლამაზიაო ვერ იტყოდით, მაგრამ სანდომიანი გარეგნობა ჰქონდა და პირველივე ნახვისთანავე კეთილად განაწყობდა ადამიანს. საკმაოდ რბილი ხასიათის გახლდათ და ამის გამო სულ ვშიშობდი, ბავშვები ზედმეტად არ გაეთამამებინა, რადგან არაფერს უშლიდა. ბავშვებიც გამუდმებით გარს ეხვივნენ.
ორი შვილი გვყავდა 6 წლის კარლი და 4 წლის ემილი. ბიჭი კერძო სკოლაში სწავლობდა და ვაპირებდით გოგოც იმავე სკოლაში მიგვეყვანა, რადგან სკოლა კარგი რეპუტაციით სარგებლობდა.
ერთი შეხედვით ბედნიერი და უზრუნველი ცხოვრება გვქონდა. ყოველ შემთხვევაში მე მეჩვენებოდა, რომ ჩვენი ათწლიანი თანაცხოვრება ბედნიერი და უზრუნველი იყო.
კეროლი დილიდან საღამომდე მთლიანად სახლის საქმეებში იყო ჩართული და ხშირად ისე გადიოდა დღე, ვერც ამჩნევდა. ერთხელ ხუმრობით თავისი დიპლომიც კი დაკიდა სამზარეულოში, ჭურჭლის სარეცხი ნიჟარის თავზე, მაგრამ ხუმრობა მოკლევადიანი აღმოჩნდა და მას მერე სად გააქრო ის დღემდე უცნობია ჩემთვის.
მაღალანაზღაურებადი სამსახური არასოდეს მქონია, თუმცა ვერ ვიტყოდი რომ მატერიალურად გვიჭირდა, მაგრამ არც გვილხინდა. თვითან თვემდე თავი შეძლებისდაგვარად გაგვქონდა და ისე ვცხოვრობდით, როგორც საშუალო ფენას შეჰფერის. აქედან გამომდინარე ჩემი ცოლის ერთი ჩვეულებრივი დღეც მარტივი აღსაწერი იყო:
ყოველ დილით შვიდ საათზე დგებოდა და რადიოს რთავდა. ბავშვებს ასაუზმებდა და შემდეგ კარლის აცილებდა სკოლაში. იქედან მობრუნებული ემილის უვლიდა. თუმცა ყოველ დილით ცხრის ნახევარზე გავდიოდი და საღამომდე არ ვბრუნდებოდი, კეროლის ყველა ნაბიჯი ზეპირად ვიცოდი. მთელი დღე სახლის საქმეებში იყო ჩართული: რეცხავდა, სადილს ამზადებდა, საყიდლებზე გადიოდა იქვე, ახლომდებარე მაღაზიებში. როცა დღის საქმეებს მორჩებოდა ბავშვები მიჰყავდა სათამაშო მოედანზე ორი საათით და იქედან მობრუნებული სადილისთვის თლიდა ბოსტნეულს და სხვა წვრილმან საქმეებში ეფლობოდა. კვირაში ორჯერ სახლს საგულდაგულოდ ალაგებდა და ვერცხლის ჭურჭელს აპრიალებდა. მე ექვს საათზე ვბრუნდებოდი სახლში ყოველ საღამოს და მაგიდა ყოველთვის გაწყობილი მხვდებოდა. ერთი უცნაური ჩვევა ჰქონდა ჩემს ცოლს, როგორც კი სადილად ვჯდებოდი, სანამ თვითონაც მოუჯდებოდა მაგიდას, მანამ დადგებოდა ოთახის შუაგულში და ისეთ სახეს მიიღებდა თითქოს რაღაცას იხსენებსო, ამ დროს რაც არ უნდა გეთქვა, არ ესმოდა.
ვახშმის დროს ოთხ სანთელს ანთებდა ვერცხლის სასანთლეებში და ვახშმობის შემდეგ ბავშვები მიჰყავდა დასაბანად და დასაძინებლად. სულ ეს იყო.
თვეში ორჯერ გასართობად გავდიოდით სახლიდან, ძირითადად სამეზობლოში გამართულ წვეულებებზე. ამ მხრივ ყველაზე მეტად ელიოტები გამოირჩეოდნენ, რადგან მათი წვეულებები ყოველთვის ხალხმრავალი და ხალისიანი იყო. ცოლ-ქმარი ტრენჩერებიც მათთან გავიცანით. თავიდანვე მეუცნაურა ეს წყვილი, რადგან ერთმანეთისთვის ძალიან შეუფერებლები იყვნენ. ამ წვეულების შემდეგ დავმეგობრდით, რაშიც ინიციატივა მისის ტრენჩერს ეკუთვნოდა. პირველივე შეხვედრის შემდეგ ჩემს ცოლთან გააბა სატელეფონო ურთიერთობა და ერთ საღამოსაც თავისთან დაგვპატიჟა სადილად.
ტრენჩერები ალბათ 30 წლამდე იქნებოდნენ. ყოველშემთხვევაში კაცი მაინც, რადგან ცოლს გაცილებით დიდი შეხედულება ჰქონდა. უბრალო ქალი იყო. თუმცა რაში გამოიხატებოდა ეს უბრალოება ძნელი ასახსნელია. ტანდაბალი, კარგი აღნაგობის ქალი იყო ჩვეულებრივი სახის ნაკვთებითა და წყობით. ის უბრალოება, რაც აღვნიშნე უფრო შიგნიდან მოდიოდა, ვიდრე მისი გარეგნული მხარიდან. მისტერ ტრენჩერი ექიმი იყო და როგორც ამბობდნენ კარგი ექიმი. სიმპატიურ სახეზე ლურჯი თვალები უბრწყინავდა და ერთი შეხედვით ძლიერი პიროვნების შთაბეჭდილებას ტოვებდა. წყვილი ძველმოდურ მაგრამ საკმაოდ კომფორტულ სახლში ცხოვრობდა.
შესვლისთანავე რატომღაც ისეთი შთაბეჭდილება დაგრჩებოდათ, რომ ამ სახლში ადამიანური სითბო არ ტრიალებდა და ერთადერთი რაც აქ სულდგმულობდა სიცარიელე იყო.
სადილმა მეგობრულ ატმოსფეროში ჩაიარა და უნდა ითქვას, რომ ეს უფრო მისის ტრენჩერის დამსახურება იყო, რადგან გულღია, უშუალო და კარგი მოსაუბრე აღმოჩნდა. თუმცა წამოსვლის მერეც არ დავუტოვებივარ იმ გრძნობას, რომ ეს ქალი ძალიან მარტოსული იყო.
მისის ტრენჩერი ყოველ დილით ურეკავდა ხოლმე კეროლს და ზოგჯერ ლანჩზეც ეპატიჟებოდა, მაგრამ კეროლი ვერ იცლიდა დღისით გარეთ გასასვლელად და ყოველთვის უარით ისტუმრებდა. ვატყობდი რომ არც ტელეფონით ლაპარაკი ეხალისებოდა მასთან, რადგან რამოდენიმეჯერ შემომჩივლა, ბევრი ლაპარაკი უყვარს და ამისგან სულაც არ იღლებაო.
ერთ დღესაც, როცა კეროლმა ბავშვები გაიყვანა სათამაშო მოედანზე, მისტერ ტრენჩერი მივიდა მათთან. როგორც კეროლმა მითხრა იქვე გავლისას შეუნიშნავს ტრენჩერს ისინი და მათთან ერთად იჯდა სანამ სახლში დაბრუნების დრო არ მოვიდა.
რამოდენიმე დღის მერე ეს ისევ განმეორდა და სულ მალე მისტერ ტრენჩერი ყოველდღიური კომპანიონი გახდა ჩემი ცოლის. კეროლი ფიქრობდა რომ რადგან ტრენჩერს ბოლო დროს პაციენტები შემოაკლდა, უბრალოდ დროს კლავდა მათთან ერთად სათამაშო მოედანზე.
ერთ საღამოსაც, კეროლი ჩაფიქრებული მომეჩვენა და რომ ვკითხე მიზეზი მიპასუხა რომ მისტერ ტრენჩერის დამოკიდებულება არ მოსწონდა მის მიმართ.
-გამუდმებით მომშტერებია. ზის და მიყურებს თვალმოუშორებლად.-მითხრა და უცბად თვალწინ დამიდგა ჩემი ცოლი გაცრეცილი პალტოთი, ძველმოდური ჩექმებით, შალის ხელთათმანებით და ყელზე შარფით. რატომღაც ვერაფრით წარმოვიდგინე რომ მისტერ ტრენჩერის, ამ გემოვნებით ჩაცმული და დახვეწილი გარეგნობის კაცის გრძნობები ჩემი ცოლის მიმართ სერიოზული იყო.
ამ ლაპარაკის შემდეგ ისე გავიდა რამოდენიმე დღე რომ კეროლს ტრენჩერი აღარ უხსენებია და მეც ვიფიქრე რომ აღარ მიდიოდა მათთან.
თვის ბოლოს კეროლის დაბადების დღე მოდიოდა და ისე მოვიდა ეს დღე რომ არ გამხსენებია. საღამოს სახლში რომ მივედი სასტუმრო ოთახში ვარდების თაიგული დამხვდა. კეროლმა მითხრა რომ თაიგული ტრენჩერის საჩუქარი იყო. ჯერ ჩემს თავზე გავბრაზდი იმის გამო, რომ ჩემი ცოლის დაბადების დღე დამავიწყდა და ამ ვარდებმა ეს სიბრაზე გამიორმაგა.
-როდის ნახე ტრენჩერი?-ვკითხე კეროლს.
-რა როდის? ისევ ყოველდღე დადის ჩვენთან სათამაშო მოედანზე, არ მითქვამს შენთვის ხო? დღეს გამომიცხადა რომ ვუყვარვარ და სიცოცხლე არ შეუძლია უჩემოდ. მითხრა რომ მზად არის ცეცხლს შეუვარდეს, ოღონდაც კი ჩემი ხმა გაიგოს.
-კი მაგრამ რამდენი ხანია რაც გიცნობს?-ვკითხე
-აი ეს ყველაზე სახალისო მომენტია ამ ამბავში. ტრენჩერი მიცნობდა თურმე ელიოტების წვეულებამდე. ერთხელ დავუნახივარ ავტობუსების გაჩერებაზე ამ წვეულებამდე სამი კვირით ადრე და რა წუთსაც დავუნახივარ, იმ წუთასვე ჩავვარდნივარ გულში. რა უნდა ვთქვა! ვერ უნდა იყოს საღ ჭკუაზე! - გაეცინა კეროლს.
სიმართლე გითხრათ იმ საღამოს ძალიან დაღლილი ვიყავი და ერთადერთი თავში რაც მიტრიალებდა გადასახადები და ქვითრები იყო. არც ტრენჩერის განაცხადი მიმიღია სერიოზულად, რადგან ვფიქრობდი რომ ეს ჩვეულებრივ იმ კაცის საქციელს ჰგავდა, რომელიც ფინანსურ კრიზისს განიცდის ან მსუბუქი სენტიმენტალურობის ხანა უდგება ცხოვრებაში და რაღაცით სურს ამის შევსება ან დაძლევა.
იმ დღის მერე მისის ტრენჩერმა შეწყვიტა ჩვენთან სატელეფონო საუბრები და ჩვენც აღარ დავდიოდით მათთან სტუმრად. თუმცა მისტერ ტრენჩერს ხანდახან ვხედავდი დილაობით, როცა სამსახურში მაგვიანდებოდა. ავტობუსის გაჩერებასთან იდგა ხოლმე და როგორც კი დამინახავდა, რაღაცნაირად იბნეოდა. მისი ეს რეაქცია გასაგები იყო ჩემთვის. ამ საათებში ავტობუსები სულ გადაჭედილი იყო ხალხით და სხვა გზა არ მქონდა მასთან შეხვედრას ვერ ავიცილებდი.
ისე მოხდა იმ პერიოდში რომ სამსახურში რაღაც შეცდომა დავუშვი და რამოდენიმე ათასი დოლარიც მივაყოლე ამ შეცდომას. მართალია ამის გამო სამსახურის დაკარგვის შანსი ნაკლებად იყო, მაგრამ მაინც არ მცილდებოდა ამაზე ფიქრი და მომდევნო თვეებში ჩემი გონება მხოლოდ იმით იყო დაკავებული, რომ რაც შეიძლება მალე ამენაზღაურებინა ეს დანაკარგი, ამიტომ ექიმ ტრენჩერზე ფიქრისთვის დრო არ მრჩებოდა. კეროლიც ნაკლებად ახსენებდა მას.
ერთ საღამოს შევნიშნე რომ კეროლი ფანჯარასთან იდგა და რაღაცას უყურებდა. მე სავარძელში ვიჯექი და ვკითხულობდი.
-მე მგონი იქ დგას-თქვა მან.
-ვინ?
-ტრენჩერი. მოდი ერთი, შეხედე!
კითხვას თავი დავანებე და ფანჯარასთან მივედი. ქუჩის კუთხეში მართლაც ტრენჩერი იდგა და აქეთ იყურებოდა.
-მერე რა, ძაღლს ასეირნებს ვერ ხედავ?-ვუთხარი კეროლს.
-როცა პირველად გავიხედე ფანჯარაში, მაშინ არ ასეირნებდა ძაღლს. უბრალოდ იდგა მარტო და ჩვენს ფანჯრებს იყო მოშტერებული და როგორც თვითონ თქვა ეს პირველად არ ხდება, ყოველ საღამოს გამოდის და ჩვენს ფანჯრებს უყურებს.
-და როდის გითხრა ეგ?-ვკითხე.
-დღეს, სათამაშო მოედანზე.
-კი მაგრამ თქვენ ხო სხვა სათამაშო მოედანზე დადიხართ უკვე?
-სხვაგან დავდივართ, მაგრამ აზრი არ აქვს. სულ კუდში დამყვება მაინც, სადაც არ უნდა წავიდე. მართლა ვერ არის საღ ჭკუაზე, მაგრამ მეცოდება სიმართლე გითხრა. მეუბნება რომ ყველგან მე მხედავს, ყველგან ჩემი ხმა ესმის და ამბობს არასოდეს შეურიგდება იმას რომ დამკარგოს. მართლა მეცოდება.
და აი პირველად გავიაზრე რომ სიტუაცია ბევრად უფრო სერიოზული იყო, ვიდრე მეგონა. კეროლს ებრალებოდა ტრენჩერი და ეს უკვე აღარ მომეწონა. რადგან ეს იმას ნიშნავდა რომ რახან ებრალებოდა ძალაუნებურად ფიქრობდა მასზე და ისიც კარგად ვიცოდი ჩემი ცოლის ხასიათიდან გამომდინარე, რა გრძნობები შეიძლებოდა აჰღეძრა სიბრალულს მასში. თუმცა კეროლისთვის არაფერი მითქვამს ამის შესახებ და კითხვას მივუბრუნდი. რამდენად მესმოდა წაკითხულის შინაარსი ეს სხვა საკითხია.
დასაძინებლად ვაპირებდით წასვლას რომ ტელეფონის ზარი გაისმა. ყურმილი ავიღე, მაგრამ არავინ მიპასუხა. თხუთმეტი წუთის შემდეგ იგივე განმეორდა. ვიდექი ყურმილით ხელში და თავს უკანასკნელ იდიოტად ვგრძობდი. რა მეთქვა არ ვიცოდი და კეროლს დავდე ბრალი ამდენის უფლება არ უნდა მიგეცა მეთქი. მან არაფერი მითხრა. თავი კიდევ უფრო იდიოტად ვიგრძენი, რადგან კეროლი არაფერ შუაში იყო. ხომ ვერ ავუკრძალავდი გარეთ გასვლას, რა მისი ბრალი იყო თუ ტრენჩერი ყველგან უკან დასდევდა.
ერთი კვირის შემდეგ ელიოტების წვეულებაზე მოგვიწია წასვლა. ტრენჩერებიც იქ იყვნენ. ხუთი წუთის მისულებიც არ ვიყავით რომ წასვლა გადაწყვიტეს. წასვლისას ტრენჩერის მანერამ - ნაღვლიანმა მზერამ, რომელიც ჩემს ცოლს მიაპყრო, მასპინძლისადმი სევდიანმა გამოსამშვიდობებელმა ტონმა და გალანტურმა ყურადღებამ თავისი ცოლის მიმართ, საშინლად გამაცოფა. შემდეგ ჩემს ცოლს გავხედე, სახე გასწითლებოდა და თვალები უბრწყინავდა, მიუხედავად იმისა რომ მასპინძლის ახალ ფეხსაცმელს აქებდა, აშკარად ვიგრძენი რომ მისი აზრები იქ არ ტრიალებდა
სახლში რომ დავბრუნდით ბავშვების ძიძამ გვითხრა, რომ არც ერთს არ ეძინა. კეროლმა სიცხე გაუზომა ორივეს. ემილის არა, მაგრამ კარლს მაღლი სიცხე აღმოაჩნდა. იმ ღამეს გავათენეთ. მეორე დღეს კეროლმა ოფისში დამირეკა და მითხრა რომ კარლს ბრონქიტი ჰქონდა. სამი დღის შემდეგ ემილიც ავად გახდა.
ბავშვების ავადმყოფობამ ორ კვირას გასტანა და მთელი ამ ხნის განმავლობაში, არც მე და არც კეროლს ნორმალურად არ გვიძინია. კეროლი ვერც სახლის საქმეებისთვის იცლიდა და მთელი ორი კვირა სახლიდანაც არ გასულა. ორი კვირის შემდეგ როცა კრიზისმა გადაიარა, ერთ საღამოსაც სახლში მისულს ვარდები დამხვდა სასტუმრო ოთახში. კეროლმა მითხრა რომ ტრენჩერმა მოიტანა თაიგული, მაგრამ სახლში არ შემოუშვა და კარები ცხვირწინ მიუხურა.
უხმოდ ავიღე ვარდები და გარეთ გავუძახე. ისე წავედით დასაძინებლად სიტყვა არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის.
შუაღამისას რაღაცამ გამაღვიძა.
ჰოლში სინათლე ენთო. ავდექი. ბავშვების ოთახი და მისაღები ჩაბნელებული იყო. კეროლი სამზარეულოში იჯდა და ყავას სვამდა.
- ემილის ახველებდა ისევ და გამეღვიძა. წამალი დავალევინე, ცოტა დამშვიდდა და ჩაეძინა ეხლახანს. აღარ დამეძინა და ყავის დასალევად შემოვედი.-მითხრა კეროლმა.
-რამდენი ხანია რაც აქ ზიხარ?-ვკითხე
-პირველის ნახევრიდან. ეხლა რომელია?
-ორი ხდება.
მეც მოვიდუღე ყავა ჩემთვის და ჩამოვჯექი.
- შეძლებენ ბავშვები გარეთ გასვლას ხვალისთვის?-ვკითხე
-იმედი მაქვს. წარმოგიდგენია! ფეხი არ გამიდგამს სახლიდან ორი კვირაა. -მიპასუხა და მომაშტერდა.
კეროლის ხმაში გაღიზიანება შევნიშნე.
-არ იქნება ორი კვირა-ვუთხარი მე
-ზუტად ორი კვირაა-კიდევ უფრო გაღიზიანებული ტონით მითხრა.
-მოდი გამოვთვალოთ. ბავშვები შაბათ საღამოს გახდნენ ავად. ეს იყო ოთხში. დღეს კი....
-გაჩერდი თუ ღმერთი გწამს, გაჩერდი!-შემაწყვეტინა.- კარგად ვიცი რამდენი დღე გავიდა მას შემდეგ რაც ფეხსაცმელი არ ჩამიცვამს.
-რა სამწუხაროა-ვუთხარი და ცოტა არ იყოს და მეც გავღიზიანდი.
-დიახაც სამწუხაროა. ორი კვირაა რაც გასავლელი კაბა არ ჩამიცვამს და ვარცხნილობა არ მომიწესრიგებია-ყვიროდა ისევ კეროლი.
-ეს კიდევ უფრო სამწუხაროა.
-დამცინი კიდეც? დედაჩემის მზარეულებსაც კი უკეთესი ცხოვრება აქვთ, ვიდრე მე!
-მეეჭვება.- ბავშვებს გააღვიძებ, ნუ ყვირი.
დედაჩემის მზარეულებსაც კი უკეთესი ცხოვრება აქვთ ვიდრე მე! -დედაჩემის მზარეულებსაც კი!-არ ცხრებოდა კეროლი.
-რამდენ ხანს იყო ტრენჩერი დღეს აქ?-ვკითხე.
-არ შემომიშვია სახლში! მე მგონი ვილაპარაკეთ ამაზე უკვე!-მიპასუხა.
-არ მჯერა!
-არ შემომიშვია და იცი რატომ? იმიტომ რომ ცუდად გამოვიყურებოდი და არ მინდოდა დამეფრთხო.
-რაოო?-მეგონა მომესმა.
-დიახ! არ მინდოდა დამეფრთხო. მართალია არანორმალურია და სულელი, მაგრამ რასაც ის მეუბნება და როგორც ის მეპყრობა, თავს სასურველად მაგრძნობინებს! თავი ქალად ვიგრძენი გესმის შენ?
-წასვლა გინდა?-ვკითხე გაოგნებულმა.
-სად?-მკითხა და სამზარეულოს თავზე დაკიდებულ პატარა საფულეს მისწვდა, სადაც პურის ფულს ინახავდა. გადმოატრიალა და ფულის დათვლა დაიწყო.
-ორი დოლარი და ოცდაათი ცენტი! სად მინდა წასვლა მონტე კარლოში?
-ტრენჩერთან მეთქი!
-არ ვიცი!
-აბა ვინ იცის!
-არ ვიცი! მე არ მინდა ვინმეს ტკივილი მივაყენო, განსაკუთრებით ბავშვებს. მაგრამ ისიც კი არ ვიცი რა უფრო დიდ ტკივილს მიაყენებს მათ, ჩვენი დაცილება თუ ჩვენი ერთად დარჩენა.-უნივერსიტეტში, ჩარლზ სტიუარტზე თემა დავწერე ფრანგულად-გააგრძელა მან. ეხლა კი გაზეთებსაც ვერ ვკითხულობ ფრანგულად, ლექსიკონის გარეშე. იმის დროც კი არ მაქვს, რომ გაზათები ვიკითხო. მრცხვენია ამის! მრცხვენია იმის, რომ ესე გამოვიყურები! მიყვარხარ შენც და ბავშვებიც, მაგრამ ჩემი თავიც მიყვარს, ჩემი ცხოვრებაც მიყვარს და ტრენჩერის ვარდებმა ზუსტად ის მაგრძნობინა რომ ჩემი ცხოვრება დაკარგული მქონია, ტრენჩერის ვარდებმა მაგრძნობინა, რომ საკუთარი თავის პატივსცემა დაკარგული მქონია. გესმის რისი თქმა მინდა?
-ის გიჟია-ვუპასუხე.
-შენ გეკითხები, გესმის რისი თქმა მინდა?
-არა! და არც მინდა მესმოდეს!
ამასობაში კარლმაც გაიღვიძა და დედას დაუძახა. კეროლს ვუთხარი რომ დასაძინებლად წასულიყო. სამზარეულოში სინათლე გამოვრთე და ბავშვების ოთახისკენ გავემართე.
მეორე დღეს ბავშვები სასეირნოდ წავიყვანე. ზამთრის უჟმური დღე იდგა გარეთაც და ჩემშიც. ასე მეგონა რომ ამ "დღეს" ბავშვებიც ისევე გრძნობდნენ, როგორც მე. სახლში ვახშმობის დროს დავბრუნდით.
ბავშვები ახალი დაძინებულები იყვნენ რომ კარზე ზარი გაისმა.
კარში ტრენჩერი იდგა.
-შემოდი-ვუთხარი.
როგორც კი ფეხი შემოდგა დაიწყო:
-მე კარგად ვიცი რომ ამ ოჯახში სასურველი სტუმარი არ ვარ და ეს არც მიკვირს. მე პატივს ვცემ თქვენს დამოკიდებულებას ჩემს მიმართ. ეს თქვენი ოჯახია, თქვენი საკუთრება და პატივს ვცემ თქვენს გრძნობას თქვენი საკუთრების მიმართ. მე არასოდეს მივდივარ ვინმესთან თუ არ მთხოვეს იქ მისვლა. მე თქვენს ოჯახს პატივს ვცემ. მე თქვენს ქორწინებას პატივს ვცემ, მე თქვენს შვილებს პატივს ვცემ. მაგრამ მოვედი იმისთვის რომ გითხრათ- მე თქვენი ცოლი მიყვარს.
-გაეთრიე!-ვუყვირე
-მომისმინეთ, გთხოვთ!-შემევედრა ტრენჩერი.- მე მიყვარს თქვენი ცოლი. მე არ შემიძლია მის გარეშე ცხოვრება. ვეცადე, მაგრამ ვერ შევძელი. მინდოდა ამ ქალაქიდან წასვლა, მაგრამ მივხვდი რომ ეს არაფერს შეცვლიდა. მე მინდა მასზე დავქორწინდე. არ იფიქროთ რომ სულელი რომანტიკოსი ვარ. სულაც არა. რეალისტი ადამიანი ვარ და საკმაოდ მყარად ვდგავარ მიწაზე. ჩემს ცოლს ველაპარაკე და გაყრაზე თანხმობა მომცა. მე ვიცი, რომ თქვენ არ გაქვთ ფული. მე მდიდარი ადამიანი ვარ და შემიძლია კეროლს ყველაფერი მივცე, რასაც ისურვებს. მაგრამ ბავშვების საკითხია გადასაწყვეტი და ეს თქვენს შორის უნდა მოაგვაროთ.
გაეთრიე აქედან! ჯანდაბამდე გზა გქონია, გაეთრიე აქედან შე ნაბიჭვარო!-რას ვყვიროდი უკვე აღარავის და აღარაფერს ვუწევდი ანგარიშს.
კარებთან დიდ ქოთანში ყვავილი ჰქონდა დარგული კეროლს. ავიღე ქოთანი და ტრენჩერს გავუქანე. ზურგში მოხვდა. წაიქცა და ქოთანიც მის ირგვლივ დაიფშხვნა. კეროლმა იკივლა. ტრენჩერი წამოდგა. ეს რომ დავინახე იქვე მდგარ შანდალს ვტაცე ხელი, თავში მინდოდა ჩამერტყა, მაგრამ თავი გასწია და ასცდა.
-გაეთრიე აქედან!
-ტრენჩერი წამოდგა და სახლიდან გავიდა.
სასტუმრო ოთახში რომ დავბრუნდი ჩემი ცოლი გაფითრებული იდგა, მაგრამ არ ტიროდა.
ცოტა ხანში დასაძინებლად დავწექით. ვერ ვიძინებდი, მაგრამ ხმასაც არ ვიღებდი. ცოტა ხანში კეროლის ტირილის ხმა მომესმა. გადაბრუნებულიყო გვერდზე და ტიროდა.
-რა გატირებს?-ვკითხე.
-რა მატირებს?- რა მატირებს და დღეს ქუჩის კუთხეში დავინახე როგორ სცემდა მთვრალი ქალი პატარა ბიჭს. რა მატირებს და თორმეტი წლის ვიყავი მამა რომ მომიკვდა და დედაჩემის გათხოვება ვერ ავიტანე. რა მატირებს და უკვე წლებია ერთი და იგივე საშინელი კაბა მაცვია. კაბა რომელიც ოცი წლის წინ მეცვა ისეთ წვეულებაზე, რომელიც ყველაზე ცუდად მახსოვს. რა მატირებს და...დავიღალე, საშინლად დავიღალე...
მეორე დღიდან ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა.
ტრენჩერი ისევ მხვდებოდა ავტობუსების გაჩერებაზე, როცა სამსახურში ვაგვიანებდი. მის ცოლს, რომელსაც კიდევ უფრო მეტად დამჩნეოდა ასაკი და ეხლა გაცილებით დიდი შეხედულება ჰქონდა ვიდრე მის ქმარს, ისევ ვხედავდი სამეზობლოში. კეროლი დილის შვიდ საათზე დგებოდა, რადიოს რთავდა და ბავშვებს საუზმეს უმზადებდა. საღამოს სახლში დაბრუნებულს მაგიდა გაწყობილი მხვდებოდა და როგორც კი სადილად დავჯდებოდი, კეროლი შუაგულ ოთახში დგებოდა და ისეთ სახეს იღებდა თითქოს რაღაცას იხსენებსო. ვახშმობისას ოთხ სანთელს ანთებდა ვერცხლის სასანთლეებში და ვახშმობის შემდეგ ბავშვები მიჰყავდა დასაბანად და დასაძინებლად...სულ ეს იყო...
მე და კეროლი ათი წლის წინ დავქორწინდით. ერთ ქალაქში დავიბადეთ, ერთ ქალაქში გავიზარდეთ და ერთ ქალაქშივე შევუღლდით. ქალთა კოლეჯის დამთავრების შემდეგ, კეროლი რამოდენიმე წელი საფრანგეთში ცხოვრობდა და როგორც კი ნიუ იორკში დაბრუნდა ახალი სამსახურის დასაწყებად, მაშინვე გადავწყვიტეთ დაქორწინება. თუმცა რომ მკითხონ, ვერაფრით გავიხსენებ, სად შევხვდი მას პირველად.
ჩემს ცოლზე ლამაზიაო ვერ იტყოდით, მაგრამ სანდომიანი გარეგნობა ჰქონდა და პირველივე ნახვისთანავე კეთილად განაწყობდა ადამიანს. საკმაოდ რბილი ხასიათის გახლდათ და ამის გამო სულ ვშიშობდი, ბავშვები ზედმეტად არ გაეთამამებინა, რადგან არაფერს უშლიდა. ბავშვებიც გამუდმებით გარს ეხვივნენ.
ორი შვილი გვყავდა 6 წლის კარლი და 4 წლის ემილი. ბიჭი კერძო სკოლაში სწავლობდა და ვაპირებდით გოგოც იმავე სკოლაში მიგვეყვანა, რადგან სკოლა კარგი რეპუტაციით სარგებლობდა.
ერთი შეხედვით ბედნიერი და უზრუნველი ცხოვრება გვქონდა. ყოველ შემთხვევაში მე მეჩვენებოდა, რომ ჩვენი ათწლიანი თანაცხოვრება ბედნიერი და უზრუნველი იყო.
კეროლი დილიდან საღამომდე მთლიანად სახლის საქმეებში იყო ჩართული და ხშირად ისე გადიოდა დღე, ვერც ამჩნევდა. ერთხელ ხუმრობით თავისი დიპლომიც კი დაკიდა სამზარეულოში, ჭურჭლის სარეცხი ნიჟარის თავზე, მაგრამ ხუმრობა მოკლევადიანი აღმოჩნდა და მას მერე სად გააქრო ის დღემდე უცნობია ჩემთვის.
მაღალანაზღაურებადი სამსახური არასოდეს მქონია, თუმცა ვერ ვიტყოდი რომ მატერიალურად გვიჭირდა, მაგრამ არც გვილხინდა. თვითან თვემდე თავი შეძლებისდაგვარად გაგვქონდა და ისე ვცხოვრობდით, როგორც საშუალო ფენას შეჰფერის. აქედან გამომდინარე ჩემი ცოლის ერთი ჩვეულებრივი დღეც მარტივი აღსაწერი იყო:
ყოველ დილით შვიდ საათზე დგებოდა და რადიოს რთავდა. ბავშვებს ასაუზმებდა და შემდეგ კარლის აცილებდა სკოლაში. იქედან მობრუნებული ემილის უვლიდა. თუმცა ყოველ დილით ცხრის ნახევარზე გავდიოდი და საღამომდე არ ვბრუნდებოდი, კეროლის ყველა ნაბიჯი ზეპირად ვიცოდი. მთელი დღე სახლის საქმეებში იყო ჩართული: რეცხავდა, სადილს ამზადებდა, საყიდლებზე გადიოდა იქვე, ახლომდებარე მაღაზიებში. როცა დღის საქმეებს მორჩებოდა ბავშვები მიჰყავდა სათამაშო მოედანზე ორი საათით და იქედან მობრუნებული სადილისთვის თლიდა ბოსტნეულს და სხვა წვრილმან საქმეებში ეფლობოდა. კვირაში ორჯერ სახლს საგულდაგულოდ ალაგებდა და ვერცხლის ჭურჭელს აპრიალებდა. მე ექვს საათზე ვბრუნდებოდი სახლში ყოველ საღამოს და მაგიდა ყოველთვის გაწყობილი მხვდებოდა. ერთი უცნაური ჩვევა ჰქონდა ჩემს ცოლს, როგორც კი სადილად ვჯდებოდი, სანამ თვითონაც მოუჯდებოდა მაგიდას, მანამ დადგებოდა ოთახის შუაგულში და ისეთ სახეს მიიღებდა თითქოს რაღაცას იხსენებსო, ამ დროს რაც არ უნდა გეთქვა, არ ესმოდა.
ვახშმის დროს ოთხ სანთელს ანთებდა ვერცხლის სასანთლეებში და ვახშმობის შემდეგ ბავშვები მიჰყავდა დასაბანად და დასაძინებლად. სულ ეს იყო.
თვეში ორჯერ გასართობად გავდიოდით სახლიდან, ძირითადად სამეზობლოში გამართულ წვეულებებზე. ამ მხრივ ყველაზე მეტად ელიოტები გამოირჩეოდნენ, რადგან მათი წვეულებები ყოველთვის ხალხმრავალი და ხალისიანი იყო. ცოლ-ქმარი ტრენჩერებიც მათთან გავიცანით. თავიდანვე მეუცნაურა ეს წყვილი, რადგან ერთმანეთისთვის ძალიან შეუფერებლები იყვნენ. ამ წვეულების შემდეგ დავმეგობრდით, რაშიც ინიციატივა მისის ტრენჩერს ეკუთვნოდა. პირველივე შეხვედრის შემდეგ ჩემს ცოლთან გააბა სატელეფონო ურთიერთობა და ერთ საღამოსაც თავისთან დაგვპატიჟა სადილად.
ტრენჩერები ალბათ 30 წლამდე იქნებოდნენ. ყოველშემთხვევაში კაცი მაინც, რადგან ცოლს გაცილებით დიდი შეხედულება ჰქონდა. უბრალო ქალი იყო. თუმცა რაში გამოიხატებოდა ეს უბრალოება ძნელი ასახსნელია. ტანდაბალი, კარგი აღნაგობის ქალი იყო ჩვეულებრივი სახის ნაკვთებითა და წყობით. ის უბრალოება, რაც აღვნიშნე უფრო შიგნიდან მოდიოდა, ვიდრე მისი გარეგნული მხარიდან. მისტერ ტრენჩერი ექიმი იყო და როგორც ამბობდნენ კარგი ექიმი. სიმპატიურ სახეზე ლურჯი თვალები უბრწყინავდა და ერთი შეხედვით ძლიერი პიროვნების შთაბეჭდილებას ტოვებდა. წყვილი ძველმოდურ მაგრამ საკმაოდ კომფორტულ სახლში ცხოვრობდა.
შესვლისთანავე რატომღაც ისეთი შთაბეჭდილება დაგრჩებოდათ, რომ ამ სახლში ადამიანური სითბო არ ტრიალებდა და ერთადერთი რაც აქ სულდგმულობდა სიცარიელე იყო.
სადილმა მეგობრულ ატმოსფეროში ჩაიარა და უნდა ითქვას, რომ ეს უფრო მისის ტრენჩერის დამსახურება იყო, რადგან გულღია, უშუალო და კარგი მოსაუბრე აღმოჩნდა. თუმცა წამოსვლის მერეც არ დავუტოვებივარ იმ გრძნობას, რომ ეს ქალი ძალიან მარტოსული იყო.
მისის ტრენჩერი ყოველ დილით ურეკავდა ხოლმე კეროლს და ზოგჯერ ლანჩზეც ეპატიჟებოდა, მაგრამ კეროლი ვერ იცლიდა დღისით გარეთ გასასვლელად და ყოველთვის უარით ისტუმრებდა. ვატყობდი რომ არც ტელეფონით ლაპარაკი ეხალისებოდა მასთან, რადგან რამოდენიმეჯერ შემომჩივლა, ბევრი ლაპარაკი უყვარს და ამისგან სულაც არ იღლებაო.
ერთ დღესაც, როცა კეროლმა ბავშვები გაიყვანა სათამაშო მოედანზე, მისტერ ტრენჩერი მივიდა მათთან. როგორც კეროლმა მითხრა იქვე გავლისას შეუნიშნავს ტრენჩერს ისინი და მათთან ერთად იჯდა სანამ სახლში დაბრუნების დრო არ მოვიდა.
რამოდენიმე დღის მერე ეს ისევ განმეორდა და სულ მალე მისტერ ტრენჩერი ყოველდღიური კომპანიონი გახდა ჩემი ცოლის. კეროლი ფიქრობდა რომ რადგან ტრენჩერს ბოლო დროს პაციენტები შემოაკლდა, უბრალოდ დროს კლავდა მათთან ერთად სათამაშო მოედანზე.
ერთ საღამოსაც, კეროლი ჩაფიქრებული მომეჩვენა და რომ ვკითხე მიზეზი მიპასუხა რომ მისტერ ტრენჩერის დამოკიდებულება არ მოსწონდა მის მიმართ.
-გამუდმებით მომშტერებია. ზის და მიყურებს თვალმოუშორებლად.-მითხრა და უცბად თვალწინ დამიდგა ჩემი ცოლი გაცრეცილი პალტოთი, ძველმოდური ჩექმებით, შალის ხელთათმანებით და ყელზე შარფით. რატომღაც ვერაფრით წარმოვიდგინე რომ მისტერ ტრენჩერის, ამ გემოვნებით ჩაცმული და დახვეწილი გარეგნობის კაცის გრძნობები ჩემი ცოლის მიმართ სერიოზული იყო.
ამ ლაპარაკის შემდეგ ისე გავიდა რამოდენიმე დღე რომ კეროლს ტრენჩერი აღარ უხსენებია და მეც ვიფიქრე რომ აღარ მიდიოდა მათთან.
თვის ბოლოს კეროლის დაბადების დღე მოდიოდა და ისე მოვიდა ეს დღე რომ არ გამხსენებია. საღამოს სახლში რომ მივედი სასტუმრო ოთახში ვარდების თაიგული დამხვდა. კეროლმა მითხრა რომ თაიგული ტრენჩერის საჩუქარი იყო. ჯერ ჩემს თავზე გავბრაზდი იმის გამო, რომ ჩემი ცოლის დაბადების დღე დამავიწყდა და ამ ვარდებმა ეს სიბრაზე გამიორმაგა.
-როდის ნახე ტრენჩერი?-ვკითხე კეროლს.
-რა როდის? ისევ ყოველდღე დადის ჩვენთან სათამაშო მოედანზე, არ მითქვამს შენთვის ხო? დღეს გამომიცხადა რომ ვუყვარვარ და სიცოცხლე არ შეუძლია უჩემოდ. მითხრა რომ მზად არის ცეცხლს შეუვარდეს, ოღონდაც კი ჩემი ხმა გაიგოს.
-კი მაგრამ რამდენი ხანია რაც გიცნობს?-ვკითხე
-აი ეს ყველაზე სახალისო მომენტია ამ ამბავში. ტრენჩერი მიცნობდა თურმე ელიოტების წვეულებამდე. ერთხელ დავუნახივარ ავტობუსების გაჩერებაზე ამ წვეულებამდე სამი კვირით ადრე და რა წუთსაც დავუნახივარ, იმ წუთასვე ჩავვარდნივარ გულში. რა უნდა ვთქვა! ვერ უნდა იყოს საღ ჭკუაზე! - გაეცინა კეროლს.
სიმართლე გითხრათ იმ საღამოს ძალიან დაღლილი ვიყავი და ერთადერთი თავში რაც მიტრიალებდა გადასახადები და ქვითრები იყო. არც ტრენჩერის განაცხადი მიმიღია სერიოზულად, რადგან ვფიქრობდი რომ ეს ჩვეულებრივ იმ კაცის საქციელს ჰგავდა, რომელიც ფინანსურ კრიზისს განიცდის ან მსუბუქი სენტიმენტალურობის ხანა უდგება ცხოვრებაში და რაღაცით სურს ამის შევსება ან დაძლევა.
იმ დღის მერე მისის ტრენჩერმა შეწყვიტა ჩვენთან სატელეფონო საუბრები და ჩვენც აღარ დავდიოდით მათთან სტუმრად. თუმცა მისტერ ტრენჩერს ხანდახან ვხედავდი დილაობით, როცა სამსახურში მაგვიანდებოდა. ავტობუსის გაჩერებასთან იდგა ხოლმე და როგორც კი დამინახავდა, რაღაცნაირად იბნეოდა. მისი ეს რეაქცია გასაგები იყო ჩემთვის. ამ საათებში ავტობუსები სულ გადაჭედილი იყო ხალხით და სხვა გზა არ მქონდა მასთან შეხვედრას ვერ ავიცილებდი.
ისე მოხდა იმ პერიოდში რომ სამსახურში რაღაც შეცდომა დავუშვი და რამოდენიმე ათასი დოლარიც მივაყოლე ამ შეცდომას. მართალია ამის გამო სამსახურის დაკარგვის შანსი ნაკლებად იყო, მაგრამ მაინც არ მცილდებოდა ამაზე ფიქრი და მომდევნო თვეებში ჩემი გონება მხოლოდ იმით იყო დაკავებული, რომ რაც შეიძლება მალე ამენაზღაურებინა ეს დანაკარგი, ამიტომ ექიმ ტრენჩერზე ფიქრისთვის დრო არ მრჩებოდა. კეროლიც ნაკლებად ახსენებდა მას.
ერთ საღამოს შევნიშნე რომ კეროლი ფანჯარასთან იდგა და რაღაცას უყურებდა. მე სავარძელში ვიჯექი და ვკითხულობდი.
-მე მგონი იქ დგას-თქვა მან.
-ვინ?
-ტრენჩერი. მოდი ერთი, შეხედე!
კითხვას თავი დავანებე და ფანჯარასთან მივედი. ქუჩის კუთხეში მართლაც ტრენჩერი იდგა და აქეთ იყურებოდა.
-მერე რა, ძაღლს ასეირნებს ვერ ხედავ?-ვუთხარი კეროლს.
-როცა პირველად გავიხედე ფანჯარაში, მაშინ არ ასეირნებდა ძაღლს. უბრალოდ იდგა მარტო და ჩვენს ფანჯრებს იყო მოშტერებული და როგორც თვითონ თქვა ეს პირველად არ ხდება, ყოველ საღამოს გამოდის და ჩვენს ფანჯრებს უყურებს.
-და როდის გითხრა ეგ?-ვკითხე.
-დღეს, სათამაშო მოედანზე.
-კი მაგრამ თქვენ ხო სხვა სათამაშო მოედანზე დადიხართ უკვე?
-სხვაგან დავდივართ, მაგრამ აზრი არ აქვს. სულ კუდში დამყვება მაინც, სადაც არ უნდა წავიდე. მართლა ვერ არის საღ ჭკუაზე, მაგრამ მეცოდება სიმართლე გითხრა. მეუბნება რომ ყველგან მე მხედავს, ყველგან ჩემი ხმა ესმის და ამბობს არასოდეს შეურიგდება იმას რომ დამკარგოს. მართლა მეცოდება.
და აი პირველად გავიაზრე რომ სიტუაცია ბევრად უფრო სერიოზული იყო, ვიდრე მეგონა. კეროლს ებრალებოდა ტრენჩერი და ეს უკვე აღარ მომეწონა. რადგან ეს იმას ნიშნავდა რომ რახან ებრალებოდა ძალაუნებურად ფიქრობდა მასზე და ისიც კარგად ვიცოდი ჩემი ცოლის ხასიათიდან გამომდინარე, რა გრძნობები შეიძლებოდა აჰღეძრა სიბრალულს მასში. თუმცა კეროლისთვის არაფერი მითქვამს ამის შესახებ და კითხვას მივუბრუნდი. რამდენად მესმოდა წაკითხულის შინაარსი ეს სხვა საკითხია.
დასაძინებლად ვაპირებდით წასვლას რომ ტელეფონის ზარი გაისმა. ყურმილი ავიღე, მაგრამ არავინ მიპასუხა. თხუთმეტი წუთის შემდეგ იგივე განმეორდა. ვიდექი ყურმილით ხელში და თავს უკანასკნელ იდიოტად ვგრძობდი. რა მეთქვა არ ვიცოდი და კეროლს დავდე ბრალი ამდენის უფლება არ უნდა მიგეცა მეთქი. მან არაფერი მითხრა. თავი კიდევ უფრო იდიოტად ვიგრძენი, რადგან კეროლი არაფერ შუაში იყო. ხომ ვერ ავუკრძალავდი გარეთ გასვლას, რა მისი ბრალი იყო თუ ტრენჩერი ყველგან უკან დასდევდა.
ერთი კვირის შემდეგ ელიოტების წვეულებაზე მოგვიწია წასვლა. ტრენჩერებიც იქ იყვნენ. ხუთი წუთის მისულებიც არ ვიყავით რომ წასვლა გადაწყვიტეს. წასვლისას ტრენჩერის მანერამ - ნაღვლიანმა მზერამ, რომელიც ჩემს ცოლს მიაპყრო, მასპინძლისადმი სევდიანმა გამოსამშვიდობებელმა ტონმა და გალანტურმა ყურადღებამ თავისი ცოლის მიმართ, საშინლად გამაცოფა. შემდეგ ჩემს ცოლს გავხედე, სახე გასწითლებოდა და თვალები უბრწყინავდა, მიუხედავად იმისა რომ მასპინძლის ახალ ფეხსაცმელს აქებდა, აშკარად ვიგრძენი რომ მისი აზრები იქ არ ტრიალებდა
სახლში რომ დავბრუნდით ბავშვების ძიძამ გვითხრა, რომ არც ერთს არ ეძინა. კეროლმა სიცხე გაუზომა ორივეს. ემილის არა, მაგრამ კარლს მაღლი სიცხე აღმოაჩნდა. იმ ღამეს გავათენეთ. მეორე დღეს კეროლმა ოფისში დამირეკა და მითხრა რომ კარლს ბრონქიტი ჰქონდა. სამი დღის შემდეგ ემილიც ავად გახდა.
ბავშვების ავადმყოფობამ ორ კვირას გასტანა და მთელი ამ ხნის განმავლობაში, არც მე და არც კეროლს ნორმალურად არ გვიძინია. კეროლი ვერც სახლის საქმეებისთვის იცლიდა და მთელი ორი კვირა სახლიდანაც არ გასულა. ორი კვირის შემდეგ როცა კრიზისმა გადაიარა, ერთ საღამოსაც სახლში მისულს ვარდები დამხვდა სასტუმრო ოთახში. კეროლმა მითხრა რომ ტრენჩერმა მოიტანა თაიგული, მაგრამ სახლში არ შემოუშვა და კარები ცხვირწინ მიუხურა.
უხმოდ ავიღე ვარდები და გარეთ გავუძახე. ისე წავედით დასაძინებლად სიტყვა არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის.
შუაღამისას რაღაცამ გამაღვიძა.
ჰოლში სინათლე ენთო. ავდექი. ბავშვების ოთახი და მისაღები ჩაბნელებული იყო. კეროლი სამზარეულოში იჯდა და ყავას სვამდა.
- ემილის ახველებდა ისევ და გამეღვიძა. წამალი დავალევინე, ცოტა დამშვიდდა და ჩაეძინა ეხლახანს. აღარ დამეძინა და ყავის დასალევად შემოვედი.-მითხრა კეროლმა.
-რამდენი ხანია რაც აქ ზიხარ?-ვკითხე
-პირველის ნახევრიდან. ეხლა რომელია?
-ორი ხდება.
მეც მოვიდუღე ყავა ჩემთვის და ჩამოვჯექი.
- შეძლებენ ბავშვები გარეთ გასვლას ხვალისთვის?-ვკითხე
-იმედი მაქვს. წარმოგიდგენია! ფეხი არ გამიდგამს სახლიდან ორი კვირაა. -მიპასუხა და მომაშტერდა.
კეროლის ხმაში გაღიზიანება შევნიშნე.
-არ იქნება ორი კვირა-ვუთხარი მე
-ზუტად ორი კვირაა-კიდევ უფრო გაღიზიანებული ტონით მითხრა.
-მოდი გამოვთვალოთ. ბავშვები შაბათ საღამოს გახდნენ ავად. ეს იყო ოთხში. დღეს კი....
-გაჩერდი თუ ღმერთი გწამს, გაჩერდი!-შემაწყვეტინა.- კარგად ვიცი რამდენი დღე გავიდა მას შემდეგ რაც ფეხსაცმელი არ ჩამიცვამს.
-რა სამწუხაროა-ვუთხარი და ცოტა არ იყოს და მეც გავღიზიანდი.
-დიახაც სამწუხაროა. ორი კვირაა რაც გასავლელი კაბა არ ჩამიცვამს და ვარცხნილობა არ მომიწესრიგებია-ყვიროდა ისევ კეროლი.
-ეს კიდევ უფრო სამწუხაროა.
-დამცინი კიდეც? დედაჩემის მზარეულებსაც კი უკეთესი ცხოვრება აქვთ, ვიდრე მე!
-მეეჭვება.- ბავშვებს გააღვიძებ, ნუ ყვირი.
დედაჩემის მზარეულებსაც კი უკეთესი ცხოვრება აქვთ ვიდრე მე! -დედაჩემის მზარეულებსაც კი!-არ ცხრებოდა კეროლი.
-რამდენ ხანს იყო ტრენჩერი დღეს აქ?-ვკითხე.
-არ შემომიშვია სახლში! მე მგონი ვილაპარაკეთ ამაზე უკვე!-მიპასუხა.
-არ მჯერა!
-არ შემომიშვია და იცი რატომ? იმიტომ რომ ცუდად გამოვიყურებოდი და არ მინდოდა დამეფრთხო.
-რაოო?-მეგონა მომესმა.
-დიახ! არ მინდოდა დამეფრთხო. მართალია არანორმალურია და სულელი, მაგრამ რასაც ის მეუბნება და როგორც ის მეპყრობა, თავს სასურველად მაგრძნობინებს! თავი ქალად ვიგრძენი გესმის შენ?
-წასვლა გინდა?-ვკითხე გაოგნებულმა.
-სად?-მკითხა და სამზარეულოს თავზე დაკიდებულ პატარა საფულეს მისწვდა, სადაც პურის ფულს ინახავდა. გადმოატრიალა და ფულის დათვლა დაიწყო.
-ორი დოლარი და ოცდაათი ცენტი! სად მინდა წასვლა მონტე კარლოში?
-ტრენჩერთან მეთქი!
-არ ვიცი!
-აბა ვინ იცის!
-არ ვიცი! მე არ მინდა ვინმეს ტკივილი მივაყენო, განსაკუთრებით ბავშვებს. მაგრამ ისიც კი არ ვიცი რა უფრო დიდ ტკივილს მიაყენებს მათ, ჩვენი დაცილება თუ ჩვენი ერთად დარჩენა.-უნივერსიტეტში, ჩარლზ სტიუარტზე თემა დავწერე ფრანგულად-გააგრძელა მან. ეხლა კი გაზეთებსაც ვერ ვკითხულობ ფრანგულად, ლექსიკონის გარეშე. იმის დროც კი არ მაქვს, რომ გაზათები ვიკითხო. მრცხვენია ამის! მრცხვენია იმის, რომ ესე გამოვიყურები! მიყვარხარ შენც და ბავშვებიც, მაგრამ ჩემი თავიც მიყვარს, ჩემი ცხოვრებაც მიყვარს და ტრენჩერის ვარდებმა ზუსტად ის მაგრძნობინა რომ ჩემი ცხოვრება დაკარგული მქონია, ტრენჩერის ვარდებმა მაგრძნობინა, რომ საკუთარი თავის პატივსცემა დაკარგული მქონია. გესმის რისი თქმა მინდა?
-ის გიჟია-ვუპასუხე.
-შენ გეკითხები, გესმის რისი თქმა მინდა?
-არა! და არც მინდა მესმოდეს!
ამასობაში კარლმაც გაიღვიძა და დედას დაუძახა. კეროლს ვუთხარი რომ დასაძინებლად წასულიყო. სამზარეულოში სინათლე გამოვრთე და ბავშვების ოთახისკენ გავემართე.
მეორე დღეს ბავშვები სასეირნოდ წავიყვანე. ზამთრის უჟმური დღე იდგა გარეთაც და ჩემშიც. ასე მეგონა რომ ამ "დღეს" ბავშვებიც ისევე გრძნობდნენ, როგორც მე. სახლში ვახშმობის დროს დავბრუნდით.
ბავშვები ახალი დაძინებულები იყვნენ რომ კარზე ზარი გაისმა.
კარში ტრენჩერი იდგა.
-შემოდი-ვუთხარი.
როგორც კი ფეხი შემოდგა დაიწყო:
-მე კარგად ვიცი რომ ამ ოჯახში სასურველი სტუმარი არ ვარ და ეს არც მიკვირს. მე პატივს ვცემ თქვენს დამოკიდებულებას ჩემს მიმართ. ეს თქვენი ოჯახია, თქვენი საკუთრება და პატივს ვცემ თქვენს გრძნობას თქვენი საკუთრების მიმართ. მე არასოდეს მივდივარ ვინმესთან თუ არ მთხოვეს იქ მისვლა. მე თქვენს ოჯახს პატივს ვცემ. მე თქვენს ქორწინებას პატივს ვცემ, მე თქვენს შვილებს პატივს ვცემ. მაგრამ მოვედი იმისთვის რომ გითხრათ- მე თქვენი ცოლი მიყვარს.
-გაეთრიე!-ვუყვირე
-მომისმინეთ, გთხოვთ!-შემევედრა ტრენჩერი.- მე მიყვარს თქვენი ცოლი. მე არ შემიძლია მის გარეშე ცხოვრება. ვეცადე, მაგრამ ვერ შევძელი. მინდოდა ამ ქალაქიდან წასვლა, მაგრამ მივხვდი რომ ეს არაფერს შეცვლიდა. მე მინდა მასზე დავქორწინდე. არ იფიქროთ რომ სულელი რომანტიკოსი ვარ. სულაც არა. რეალისტი ადამიანი ვარ და საკმაოდ მყარად ვდგავარ მიწაზე. ჩემს ცოლს ველაპარაკე და გაყრაზე თანხმობა მომცა. მე ვიცი, რომ თქვენ არ გაქვთ ფული. მე მდიდარი ადამიანი ვარ და შემიძლია კეროლს ყველაფერი მივცე, რასაც ისურვებს. მაგრამ ბავშვების საკითხია გადასაწყვეტი და ეს თქვენს შორის უნდა მოაგვაროთ.
გაეთრიე აქედან! ჯანდაბამდე გზა გქონია, გაეთრიე აქედან შე ნაბიჭვარო!-რას ვყვიროდი უკვე აღარავის და აღარაფერს ვუწევდი ანგარიშს.
კარებთან დიდ ქოთანში ყვავილი ჰქონდა დარგული კეროლს. ავიღე ქოთანი და ტრენჩერს გავუქანე. ზურგში მოხვდა. წაიქცა და ქოთანიც მის ირგვლივ დაიფშხვნა. კეროლმა იკივლა. ტრენჩერი წამოდგა. ეს რომ დავინახე იქვე მდგარ შანდალს ვტაცე ხელი, თავში მინდოდა ჩამერტყა, მაგრამ თავი გასწია და ასცდა.
-გაეთრიე აქედან!
-ტრენჩერი წამოდგა და სახლიდან გავიდა.
სასტუმრო ოთახში რომ დავბრუნდი ჩემი ცოლი გაფითრებული იდგა, მაგრამ არ ტიროდა.
ცოტა ხანში დასაძინებლად დავწექით. ვერ ვიძინებდი, მაგრამ ხმასაც არ ვიღებდი. ცოტა ხანში კეროლის ტირილის ხმა მომესმა. გადაბრუნებულიყო გვერდზე და ტიროდა.
-რა გატირებს?-ვკითხე.
-რა მატირებს?- რა მატირებს და დღეს ქუჩის კუთხეში დავინახე როგორ სცემდა მთვრალი ქალი პატარა ბიჭს. რა მატირებს და თორმეტი წლის ვიყავი მამა რომ მომიკვდა და დედაჩემის გათხოვება ვერ ავიტანე. რა მატირებს და უკვე წლებია ერთი და იგივე საშინელი კაბა მაცვია. კაბა რომელიც ოცი წლის წინ მეცვა ისეთ წვეულებაზე, რომელიც ყველაზე ცუდად მახსოვს. რა მატირებს და...დავიღალე, საშინლად დავიღალე...
მეორე დღიდან ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა.
ტრენჩერი ისევ მხვდებოდა ავტობუსების გაჩერებაზე, როცა სამსახურში ვაგვიანებდი. მის ცოლს, რომელსაც კიდევ უფრო მეტად დამჩნეოდა ასაკი და ეხლა გაცილებით დიდი შეხედულება ჰქონდა ვიდრე მის ქმარს, ისევ ვხედავდი სამეზობლოში. კეროლი დილის შვიდ საათზე დგებოდა, რადიოს რთავდა და ბავშვებს საუზმეს უმზადებდა. საღამოს სახლში დაბრუნებულს მაგიდა გაწყობილი მხვდებოდა და როგორც კი სადილად დავჯდებოდი, კეროლი შუაგულ ოთახში დგებოდა და ისეთ სახეს იღებდა თითქოს რაღაცას იხსენებსო. ვახშმობისას ოთხ სანთელს ანთებდა ვერცხლის სასანთლეებში და ვახშმობის შემდეგ ბავშვები მიჰყავდა დასაბანად და დასაძინებლად...სულ ეს იყო...
0 comments:
Post a Comment