33-ე ნაბიჯი ანუ Happy birthday to me!

Sunday, November 16, 2008

”ერთი ნაბიჯით წინ"

წელს პირველად არ აწკრიალებულა "გილოცავ ნაა" ღამის თორმეტ საათზე (ვერავინ დაგასწრებდა) და არც მინდა საერთოდ ეს სიტყვა გავიგო დღეს ტელეფონის ყურმილში. . .
ნახევარი ლიტრა რქაწითელი მაცვია და უკიდეგანოდ “ამაყი” ვარ. “გათენებას მაინც დააცადეო". გათენებას თუ დავაცადე კი დავტყდები სახლიდან "კუდა გლაზა გლიაძიატ". . .დიდი სიამოვნებით" ამოვიდოდი შენთან, მაგრამ დროში ვერ ჩავეტევი... აქ მაინც იყო!
33-ე ნაბიჯი გადავდგი "ფინალისკენ". ნეტა როგორ იწერება ეს "ფინალი" წერტილით თუ სამი წერტილით?! რა ბედნიერია ის, ვისაც ეჭვსშეუტანლად სწამს, რომ ეს სამი წერტილი მართლა არსებობს . . .
ვინ მოთვლის რამდენი მძიმე, ძახილის თუ კითხვის ნიშანი და პატარ-პატარა წერტილები გადამყრია ან გადამეყრება ბოლო (სამ) წერტილამდე.?! თან რაც უფრო მეტ ნაბიჯს ვდგამ, მით უფრო მუქდება და მძიმდება ეს სასვენი ნიშნები. ერთი ეგაა, რომ რაც უფრო მუქდება და მძიმდება მით ნაკლებად მძაფრად ვრეაგირებ. ესეც ალბათ "უფასოდ" მკურნალმა დრომ მოიტანა.
ჰოო... რაღაცნაირი ასაკია... აი ისეთი - ოპტიმისტს, იპოქონდრიკს და ნიჰილისტს ერთნაირი აზრი რომ გაუჩნდებათ, ერთი ამდენი კიდევ დამრჩაო. უკიდურესობების ასაკი - "ჯვარზე გაკვრის და შეწყალების". იმედს ვიტოვებ რომ ყველა უკიდურესობა მოვილიე უკვე...

"ხაპინეს"
კაცმა რომ თქვას რაში მჭირდებოდა ან "ხორცი" ან "თხა და გიგო" თუ ქრონიკულ შაკიკს დამმართებდა, არ ჯობდა პერეკისით გაბლონდინებული, წითელღაწვება "სახლიგავმართე,გოგოკარქბედშიჩავაგდე,ბიჭიკაისამსახურში მოვაწყე,ამშემოდგომაზეცოლსმოვუყვან" ნელიკო ვყოფილიყავი და აუტკივებელი თავით ბითუმად ჩამებარებინა ატამი ზაფხულობით, ვაშლი ზამთრობით და ყოველ საღამოს პუერტორიკოელი დონ ხოსე მარია ბუონავენტურასა და პლებეი პანჩიტა გომესის უიმედო სიყვარულით გულგასიებულს, შეშის ღუმელისთვის მიმეფიცხებინა ათქვირებული გვერდები, მერე პატიოსნად და და უპრეტენზიოდ შემესრულებინა ცოლის მოვალეობა და დილიდანვე ისევ ატამზე ფიქრით დამეწყო დღე?!
სამაგიეროდ ნელიკოს თვალებში შუქი არასოდეს მინახავს ჩამქრალი. ნელიკო ხანდახან თვალებს მჭრის ეს შუქი და მშურს შენი დედას გეფიცები. . .

"მე"
. . . ცოტა ხნის წინ წინ სარკეში ისეთი ინტერესით ჩავიხედე, თითქოს სხვა რამეს დავინახავდი ისეთს, რაც წინა დღეს არ მენახა. . .რა ტეხავს რომ იქედან ისევ 16 წლის "რაგავაფუჭო" თვალები უმზერს 33 წლის რეალობას. . . მერე რამდენ "რაგავაფუჭოს" იტევს.
ამბობენ ადამიანს ზოგადად სამი ხასიათი აქვსო: ერთი რომელიც თვითონ ჰგონია, მეორე რომელიც სხვებს ჰგონიათ და მესამე რომელიც სინამდვილეში აქვს. ვინ რას ფიქრობს ჩემზე, ნაკლებად მაინტერესებს, ენას ძვალი არ აქვსო და ფიქრებს მითუმეტეს. ასე რომ, ზოგს რიბა ვგონივარ, ზოგს მიასა და ზოგსაც ნე რიბა ნე მიასა. სინამდვილეში კი, როგორც არ უნდა გავიზარდო, რა გარემოშიც და რა ტყავშიც არ უნდა ვიყო გახვეული, გინდა სკიპტრა მეჭიროს ხელში, გინდა ცხრა ნომერი თოხი და გინდაც ბატის ფრთა, სულით მაინც მაწანწალა ბოშა ვარ, რომელიც ვერც ერთ ტაბორში ვერ ეტევა და ასეთივე დარჩება ბოლომდე.
კონკრეტულ მომენტში რამდენნაირ ხასიათზე შეიძლება იყოს ადამიანი? - კარგი, ამაღლებული, ცუდი, მყრალი, ამაზრზენი, გაბრაზებული, მოწყენილი და ა.შ… ვერც ერთ "ფართოდ გავრცელებულ" ხასიათს ვერ ვერგები დღეს. "არარაობის" ხასიათზე ვარ, აი დაახლოებით ისეთი მტერი და მოყვარე რომ სულ ერთია შენთვის.

"მიყვარს"
რამდენი ადამიანიცაა, იმდენივე შინაარსისა და ფორმის "მიყვარს" არსებობს: ზოგი თავისთავს პოულობს მასში, ზოგი თავისთავს კარგავს მასში, ზოგისთვის მთელი ცხოვრებაა, ზოგისთვის შახსეი-ვახსეი, ზოგისთვის სიცარიელის შევსება, ზოგისთვის უანგაროდ გაცემული სიკეთე, ზოგისთვის ხელისმოთბობის საშუალება . . აზარტი. . . თავის მოტუება. . . მარტოობის შიშის მკურნალი. . . პატივმოყვარეობის დაკმაყოფილება. . . თავის შეცოდების მეთოდი . . . უწყინარი გართობა.... აკვიატება....ერთფეროვნებისგან თავის დაღწევის გზა... ვალდებულება და ა.შ.
ჩემთვის "მიყვარს" სხვა რაღაცაა, რომელიც არც ერთ ზემოთ ჩამოთვლილ კატეგორიაში არ ჯდება ესე ცალსახად. ვაზს რამდენი მოვლა და მოფერება უნდა რომ ღვინოდ იქცეს: დარგვა, დაბარვა, მორწყვა, გასხვლა, შეწამვლა, შეფურჩქვა, ყინვა არ უნდა მოხვდეს და სეტყვა. დრო რომ მოვა, დაიკრიფოს, დაიჭყლიტოს, დაიქაჯოს. მერე წვენი უნდა დამაჭრდეს, მაჭარი დადუღდეს და დაღვინდეს. მერე ღვინო უნდა გადაიღო -გადმოიღო მანამ, სანამ ბოლომდე არ მოსცილდება ლექი და ბოლოს გაიფილტროს. მერე სულ სავსე უნდა ინახო, რომ არ დაძმარდეს. აი ზუსტად ეს გაფილტრული ღვინოა ჩემთვის "მიყვარს" და არასოდეს დამძმარებია გულში ეს ღვინო, თუ თავსახური არ მომხადეს.

"საზამთრო"
სხვა მხრივ გამოუსწორებელი იდიოტი ვარ. ის კი ვიცი, რომ ტყემლის ხისგან სალამურიც შეიძლება გამოითალოს და კბილების საჩიჩქნიც, მაგრამ ის ვერ შევიგნე, რომ ტყემალი ვერაფრით მოისხამს საზამთროს. აი მე კი დაჟინებით ვეძებ ხოლმე საზამთროს ტყემლის ხეზე და რაც მთავარი "ვპოულობ" კიდეც. ჰოდა პრობლემაც იმაშია რომ მე კი ვიცი რომ საზამთროა, მაგრამ ტყემალმა იცის?!. მძიმეა და ვერ ჰქაჩავს საზამთროს იარლიყს, რა ჰქნას! მართალია ორივე მწვანე ფერისაა, მაგრამ რა მისი ბრალია, რომ გაადიდეს, გარედან მოხატეს, გული გაუწითლეს და დაატკბეს?! (რატომ მაინცდამაინც საზამთრო? იმიტომ რომ საზამთროზე მრავალფეროვანი "ჭამადი ნიმუში" არ არსებობს: მწვანეს მთელი პალიტრა, თეთრი, ყვითელი, წითელი, ყავისფერი, შავი) ჰოდა რომ წამოვწვები ხოლმე ამ ტყემლის ქვეშ და ოდნავ ამოქროლილი ნაზი სიო ამ ჩემს წარმოსხვით საზამთროს თავზე დამაბრეხვებს, მერე მეცინება ჩემს თავზე, მაგრამ იმიტომ კი არა რომ იდიოტი ვარ, იმიტომ რომ მირჩევნია ისევ წარმოსახვითი საზამთროს ხის ჩრდილში ვიწვე, ვიდრე ტყემლის ხეზე ტყემალი ვჭამო და კბილები მომჭრას. . .

"უსაგნო მოლოდინი"
ვერ ვიტყვი, რომ არ მიყვარს ეს დღე. უბრალოდ, ყოველთვის რაღაცას ველი ხოლმე, მგონია რომ რაღაც უნდა მოხდეს, მაგრამ არ ვიცი რა და რა თქმა უნდა არაფერიც არ ხდება, რადგან რაც არ იცი რას ელი, რა უნდა მოხდეს.
მხოლოდ ერთხელ იყო როცა მე გამოვიწვიე ეს "რაღაც". მოვკიდე ხელი რამოდენიმე ერთ ტალღაზე მომუშავე ადამიანს და ჩემს დაბადების დღეს შევხვდით მატარებლის კუპეში. დილით ზღვის ჰაერი შევისუნთქეთ და უკან გამოვბრუნდით თბილისში. ეს იმ დღის ფორმა და შინაარს რაც შეეხება ეს ცალკე თემაა.

"წარსული, აწმყო, მომავალი"
ბევრჯერ გამიგია, რომ ამბობენ, ნეტა უკან დამაბრუნა და ბევრ რამეს შევცვლიდიო. არსადაც არ მინდა დაბრუნება, იმიტომ რომ ჩემს გაზრდილ ფეხებს ვერც ერთ ჩემს დატოვებულ ნაფეხურში ვერ ჩავსტევ. ეგ ერთი და მეორეც, მიუხედავად ფეხის ზომისა დარწმუნებული ვარ ზუსტად იმ ადგილას გადამიბრუნდება ფეხი სადაც ადრე, ისევ იქ დამიჭერს კაკანათი, ისევ უადგილო ადგილას ან უდროო დროს ან უფრო უარესი სხვის ბუდეში ავმღერდები, ისევ მრავალგზის მომიწევს უ%რაკო ატჩაინური ფრაზების მოსმენა და "ჩემს ჭიშკართან დაბმული მზეების" აშვება და ა.შ. . . და ისედაც ერთი და იგივე ადგილას ან მარტოობის შიშით დაზაფრულები ბრუნდებიან ან თავგზააბნეულები. არც გაწყვეტილის გადაბმას აქვს აზრი და არც არასოდეს გადამიბამს, იმიტომ რომ გადაბმის ადგილას კვანძი მაინც რჩება და არავინ იცის როდის გიმტყუნებს, მით უმეტეს ურთიერთობის მეგობრულ რეჟიმში გადატანაა ყველაზე დიდი სისულელე, რაც შეიძლება მდედრმამრმა მოიგონოს როცა მიზიდულობის ძაფი გაწყვეტილია ან სხვა მიზეზის გამო. "მეგობრებად დავრჩეთ" ამაზე ყალბი ფრაზა არ არსებობს ურთიერთობის ლექსიკონში და ვინც ამას ახერხებს ერთი მხარე ყოველთვის თავს იტყუებს და მეორე კაიტიპ(შ)ობს. მადლობა ღმერთს, რომ ჩემი ყურით არ მომისმენია.
თუ მაინცდამაინც დაბრუნებაზე მიდგა საქმე ჩემი ცხოვრების ფირს ოცდაცამეტჯერ გადავახვევდი უკან და დედაჩემის წიაღში დავბრუნდებოდი ისე, რომ ან საერთოდ არ გამოვიდოდი ან მაშინ გამოვიდოდი, როცა არც დროს გავუსწრებდი წინ და არც უკან ჩამოვრჩებოდი.
ისე რა ცუდია, რომ პასუხები აწმყოში არ არსებობს, უფრო სწორედ აწმყოშივე დასმულ კითხვებზე არ არსებობს პასუხები აწმყოში. პასუხები ყოველთვის იმ დროშია რაც არ დამდგარა. წარსულს აწმყო სცემს პასუხს და აწმყოს მომვალი. და საერთოდ დროის ამგვარი დაყოფაც ერთი დიდი თავის მოტუებაა, რადგან ზოგი მთელი ცხოვრება წარსულით ცხოვრობს, ზოგი Carpe diem-ით და ზოგიც მომავლის ნათელ ოცნებებში დაფრინავს და ცოცხალი თავით ვერ ჩამოაგდებ იქედან. ბრალი მისი ვინც ვერც ერთ დროში ვერ ეტევა და ან ყოველთვის წინ უსწრებს ან ყოველთვის ჩამორჩება.

"ინსტიქტი რომლის წინ არაფერი დგას"
დილით რომ სახეზე ბუთქუნა ხელების დაწყობას ვგრძნობ და მერე ძილბურანში ჩამესმის: "გაიღიძეე, ნიFიFა, ნუმუFა და ნიFაFა უდააა" და თუ ყურადღება არ მივაქციე აფერისტს "დედიკუნაა ცეთან მოდი გაკოცო უდა" , მოდი და ნუ გაგიხარდება რომ თენდება. ამ წუთების ფასად არაფერი მიღირს ცხოვრებაში. სხვა ყველაფერი მოძრაობაშია - რაც მიდის, ის მოდის, რაც მოდის, ის მიდის. ადამიანები ქვიშის საათს ვგავართ - რისგანაც ვივსებით, იმისგან ვიცლებით და რისგანაც ვიცლებით, იმისგან ვივსებით. მართალია ამის გამო დრო და დრო პედესტალი მეცლება ხოლმე ("სიმძიმეს" ვერ უძლებს ალბათ და ტყდება) და სანამ ახალს ავიშენებ მანამდე ცოტა ვიჭედები ხოლმე ცასა და მიწას შორის, მაგრამ იქამდე არა რომ ქუსლები გამიცვდეს.

"...სადაც არ უნდა ვიყოთ და რასაც არ უნდა....."
ამას წინათ ერთი ღვთისგან მივიწყებული ფოსტა გავხსენი. წელიწადში ერთხელ თუ გამახსენდა ვამოწმებ ხოლმე. უცხო მისამართიდან ერთი მესიჯი შევნიშნე, ისიც იმიტომ რომ სათაური ქართულად ეწერა, თორემ წაუკითხავად გაიტრეშებოდა. გავხსენი და ერთადერთი წინადადება დამხვდა: "ერთი მიზეზი მაინც მითხარი, რატომ არ მოხვედი და საკმარისი იქნება" გავშტერდი, მერე გამოგზავნის თარიღს შევხედე და უცებ ზედაპირზე ამოძვრა: "რაც არ უნდა მოხდეს, ათი წლის მერე სადაც არ უნდა ვიყოთ და რასაც არ უნდა ვაკეთებდეთ, ამ რიცხვში, ამ საათზე ამ ადგილას . . . " სიცილი ამიტყდა. თარიღი რომელიც მთელი ათი წელი ყელში ადამის ვაშლივით მქონდა გაჩხერილი, ისე გაპარულიყო, რომ არც გამხსენებია, არადა იქედან აქამდე რამხელა მეჩვენებოდა ეს მანძილი, მეთქი რა გალევს ათ წელს თქო და აქედან იქამდე კიდე უბრალოდ ერთი უკან გახედვის მანძილი აღმოჩნდა, რომლის მიღმაც მხოლოდ ბავშვურად სუფთა საოცარი თვალები დარჩა . . . კალენდარზეც კი ვერ შევამჩნიე. . . რომ ვთქვა გული დამწყდა თქო ჩემი გულმავიწყობის გამო, მოვიტყუები. რაც არ ხდება, არც უნდა მოხდეს. რაც ხდება კიდე იმას ვერსად გავექცევით. ეს ერთი და მეორეც - რომც გამხსენებოდა, არაფერი შეიცვლებოდა, რადგან ვერანაირი წარსულის აჩრდილი ვერ გაიძულებს წასვლას, თუ ეს არ გინდა . . .

პრე ისტორია (ლირიული ჩანართი)
-იცი, წელს რომ მიხარია ეს დღე, ისე არასოდეს. განსაკუთრებული განცდით ველოდები როდის მოვა.
-ბოდიში მომითხოვია უხერხულ კითხვაზე, მაგრამ რამდენი წლის ხდები შე ბებერო, რა გიხარია?-მკითხა დამახასიათებელი, საყვარელი და ეშმაკური ნახევრად მოჭუტული თვალებით.
-ოცდაორის, შე არანაკლებ ბებერო.
-აუ ნათ იცი რა მაგარი რაღაც მაქვს შენთვის, აი შენ რომ ძალიან გაგიხარდება ისეთი, წუთებს ვითვლი როდის მოვა ეგ დღე, დილით ადრე ჟინვალ ჰესს გადავხედოთ ჩვენი ადგილიდან და მერე ერთ მაგარ ადგილს მივაგენი, არ არის ჯერ გაბაზრებული, იქ მინდა წაგიყვანო, რაც მთავარია როიალი დგას.
-ეეჰ რა მუღამი აქვს წინასწარ რატო მეუბნები!
-ჰო იცი ვერ ვითმენ ხოლმე რომ არ გითხრა, როცა რაღაც მიხარია.
-კაი ვითომ არ გითქვამს-ვუთხარი, გული რაღაცა უცნაურად მომეწკურა და გავჩუმდი.
-ნათ, ხო იცი რომ უმნიშვნელო ემოციასაც გატყობ სახეზე და რა იყო?
-იცი რატომღაც სულ ისე ხდებოდა. რომ მაინცდამაინც ზუსტად "ამ დღეს" არასოდეს ყოფილა ჩემთან ის, ვინც ძალიან მინდოდა რომ ყოფილიყო - ვუპასუხე.
-და ეხლა ვინ გინდა რომ იყოს?-მკითხა ვითომ გულუბრყვილოდ.
-ვაი შენს პატრონს! თვალების მოჭუტვა დაგავიწყდა - გამეცინა.
-ჰოდა რა პრობლემაა, არა მგონია მანამდე დავიბრიდო- მითხრა და ცოტა ხნის მერე დაამატა:
- აუ ნათ ნეტა რანაირი იქნები ათი წლის მერე?!
- იმედია ნაოჭები და ცელულიტები არ გამიჩნდება და დარჩენილი სიბრძნის კბილებიც ამომივა, ალბათ სტაჟიორობიდან ატაშემდე მივაღწევ და თანამდებობისთვის შესაფერის იერსახეს ავიწებებ.
-შესაფერის იერსახეს? ეგეთს ზედ არ შემოგხედავ.
-და ვინ გითხრა რომ უნდა შემომხედო, ათი წლის მერე ჩემთან რა გინდა შენ ? -"ისეთ ხუმრობას რა ვუთხარი, ნახევარი სიმართლე რომ არ ერიოს" ღიმილით ვუპასუხე.
-რა ბოღმა ხარ, წინასწარ რატო იძახი იმას რაც არ იცი?
-რეალობას გაუსწორე თვალი და მიხვდები რატომაც. არაფერი შეიცვლება.
-მაინცდამაინც მტკივნეულ ადგილზე უნდა დამაბიჯო ხო ფეხი?
-არ გაბიჯებ, უბრალოდ აქედანვე ვეგუები.
-მე შენ არასოდეს დამავიწყდები ნათ, რა უნდა მოხდეს რომ დამავიწყდე.
-აი ხო ხედავ, მაგ ფრაზაშივე ჩანს შენი პესიმიზმი და საერთოდ მეზიზღება ეგ ფრაზა. კი აბა რაა! მთავარია რომ შენ მე არასოდეს დაგავიწყდები! რაღა მიჭირს, ეგ არის თურმე ყველაფერი!
-არ მინდა ამაზე ლაპარაკი!
-არც მე!
...ნათ რაც არ უნდა მოხდეს ჩვენს შორის და როგორც არ უნდა დამთავრდეს, ერთი რაღაცა მინდა გთხოვო. ათი წლის მერე შენ რომ 32 წლის იქნები და მე 34-ის "ამ" რიცხვში "ამ" საათზე "ამ" ადგილას მოვალ და დაგელოდები, მოხვალ ნათ?
-მოვალ!
-სადაც არ უნდა ვიყოთ, თუნდაც სხვა ქვეყანაში, ამ დღეს მაინც ჩამოვალთ კარგი?
-კარგი! ხო არის ეხლა ოთხმოცდათვრამეტი წლის "---" "------------""--- : ---" საათი. ჰოდა ამ წუთიდან წამზომი ჩაირთო.
- აუ რა შორს არის ეგ თარიღი არაა?
-გააჩნია რა ცხოვრება გვექნება, შეიძლება ისე იცხოვრო, რომ დრო ვერც შეამჩნიო, ისე შემოგადნეს ხელებში ან ისე რომ ყოველ დღე დაღამებამდე ითვლიდე წუთებს და ღამით გათენებამდე...

მოვედით... გადავედი ეხლა... დღეს აქ დავრჩები დეიდაჩემთან, რაღაც არ მესახლება-ვთქვი და ისე გადავედი თან ფეხები უკან მრჩებოდა.
-ნათ!
-ჰოუ!
-ოც-დაა-თორ-მე-ტიი ! - დამარცვლა და ისევ საყვარლად მოჭუტა თვალები.
-კარგი რა კაცო მაცოცხლე იქამდე!
-კაი ხოო კაი, რა იყო!- წაიბუზღუნა
-აბა დროებით, რომ მივალ დაგირეკავ ნათ!
-კარგი და სახლში რომ მიხვალ ეგრევე მიიყარე წამლები და დაწექი, არანორმალური ხარ მაგარი, არ უნდა გამოსულიყავი დღეს…

დიალოგი კი არა, რას უკრავდა პლეიერი ისიც კი მახსოვს - ქუინის "ჰუ ვონთს თუ ლივ ფორევას" პიანინოს ვერსია გადმოვიყოლე თან…

არ დაგირეკავს...

სამი დღის მერე გიჟივით დაგეძებდი საავადმყოფოებში. პავლოვზე მოგაგენი. მერე აუტანელი წამები, წუთები, საათები, დღეები, კვირები და თვეები საშინელ თეთრ კედლებში. სულ სამჯერ გნახე მაგ კედლებში: პირველად, როცა მიგიყვანეს ის დღე, რეანიმაციაში რომ შემოვვარდი გიჟივით, მორიგე ექიმთან "გამიშვი-გამატარეს" შემდეგ და რომ მითხარი, ხომ არ გაგიჟდი რატომ შემოხვედი, რა იცი რა მჭირსო. გულში გამეცინა.. რატომღაც რომ შემშინებოდა... მეორედ ის დღე, როცა შემოვედი და უკაცრავად ვერ გიცანით ვინ ხართო, რომ მკითხე. გიპასუხე შენი თანამშ....სიტყვა შუაზე გამიწყდა და რამოდენიმე წუთიანი დაკვირვების მერე ისევ მკითხე რა გქვიათო. აი მაშინ გამომეცალა მიწა ფეხქვეშ და მიწასთან ერთად "რა უნდა მოხდეს რომ მე შენ დამავიწყდე"
როგორ მეზიზღება ეს ფრაზა და როგორ ყოველთვის მთარსავდა.
ამ ფეხქვეშ მიწაგამოცლის დღიდან ორ კვირაში 22-ის გავხდი და "რატომღაც" ამ დღესაც ისევ ისე მოხდა, რომ ის არ იყო ჩემთან, ვინც ყველაზე ძალიან მინდოდა რომ ყოფილიყო.
მერე სამი თვე გავიდა და მესამედ მაშინ გნახე...მიცანი... რამოდენიმე წუთი ვიჯექით ჩუმად და მერე მითხარი:
-აღარ მოხვიდე ნათ, ფეხზე წამოვდგები და კარგადაც გავხდები, მაგრამ ჩემი საქმე დამთავრებულია...თავს მიხედე...ოღონდ არ იტირო რაა გეხვეწები...
არ ვიტირე... სულაც არ მიტირია....კი...
აღარ მივსულვარ...
სულ რამოდენიმე ხნის წინ კალენდარზე შეუმჩნევლად ჩამიარა იმ "ოც-დაა-თორ-მეტ-მა" და შენი ნახევრად მოჭუტული ეშმაკური თვალებიც თან გაიყოლა...წერტილი.
"რეალური ვირტუალობა თუ ვირტუალური რეალობა"
ამაზე მე ბევრს არაფერს ვიტყვი, მხოლოდ ერთ "ჰაი ტეკ" ფორუმელს დავესესხები ნათქვამს :
"... ზოგჯერ რეალური ცხოვრება გაცილებით ვირტუალურია და ვირტუალური - გაცილებით რეალური...
ჩვენ მხოლოდ ერთი საკუთარი რეალობა გვაქვს და ეს რეალობა არის ის და იქ, რაზეც და სადაც გული გვიცემს....დანარჩენი რეალობა წუთისოფელია, საზრუნავებია, ცხოვრებისეული ეტიკეტებია,...რამეა!.....რა თქმა უნდა ამას ვერსად გაექცევი და მე რომ მკითხო, არცაა გაქცევა საჭირო, რადგან ის მაინც ყოველთვის ძირს დაგანარცხებს!........ერთადერთი გამოსავალია - ამ დიდ მოსაწყენ რეალობაში, მუდმივად შენი რეალობა უნდა აკეთო....მაგ.: ესტუმრო თუნდაც იმ ქოხს, რომელიც შეიძლება არც კი არსებობს, მოეხვიო იმ ადამიანს, რომელიც ფიზიკურად სხვა წერტილშია..და. გინდაც მასთან შეხვედრას მთელი ცხოვრება გაშორებდეს.......ჭეშმარიტი შეხვედრა ხომ მანამდე ხდება, ვიდრე შევხვდებით...?! …”
თუ ცოტა მიწიდან შევხედავთ, ერთ უბრალო მაგალითს მოვიყვან: ნებისმიერი ის ფორუმელი, რომელიც იმ ჩარჩოებში ჯდება, რის გამოც მიყვარs და პატივს ვცემ ადამიანს, მიუხედავად იმისა რომ არასოდეს მინახავს და არც ხმა გამიგია მათი, ბევრად უფრო ახლობელია ჩემთვის და ბევრად უფრო კარგად ვიცნობ, ვიდრე ჩემს კარის მეზობლებს, რომელსაც ყოველდღე ვხედავ და კეთილმეზობლური ურთიერთობა მაქვს.

"ალოგიკური რეალობა თუ ირეალური ლოგიკურობა"
ადრე მჯეროდა, რომ რასაც ვიმსახურებთ იმას ვიღებთ თქო, მაგრამ ეს მხოლოდ ლოგიკაა და რეალობა სხვა. ზოგი სართულებიანი სუფრის თავში ზის, ზოგი ნასუფრალზე და ზოგიც სუფრის ბოლოში მათხოვრობს, მოდი და გაიგე სინამდვილეში ვისი ადგილი სადაა. ხშირად, ის ვინც სუფრის თავში ზის, იმავე სუფრაზევე ისაქმებს ხოლმე საიდანაც ჭამს და ეს ასორტი დანარჩენ იმ ორ კატეგორიას ხვდება და ყველა კმაყოფილია იქამდე, სანამ ამ ბოლო ორს არ გაუჩნდება გადაადგილების სურვილი. აი მერე იწყება თავდავიწყება და "ათი მცნების" დავიწყება. პრინციპში ისევ იმ დასკვნამდე მივდივარ რომ ვინც რას იმსახურებს ის ერგება, მაგრამ ამასთან ერთად ისე ხდება, რომ ფორტუნა კარგ ადამიანებს მიკროსკოპით უყურებს და სულგაციებულებს ტელესკოპით. ვერაფრით ვხვდები რატომ არ ეპატიება ადამიანს ბედნიერება. საკმარისია გაიფიქრო, ღმერთო არ ბედნიერი ვარ, რომ ადრე თუ გვიან ან მგელი შეგჭამს ან მგლისფერი ცხვარი. მაგრამ ეს ყველაფერი აღარ მაწუხებს, მხოლოდ მეცინება, განსაკუთრებით იმ ადამიანების გულუბრყვილობაზე, ვისაც სჯერა რომ ღმერთი გამოცდებს უწყობს ადამიანს. არავინ არავის არაფერს არ უწყობს. ღმერთმა როცა "ადამი და ევა ჩამოსვა დედამიწაზე" თან მოაძახა კინჩხი და კისერი გიტეხიათო. მას მერე არავის ცხოვრებაში არ ერევა არც კარგად და არც ცუდად. ღმერთმა ორი რაღაცა მისცა ადამიანს, როცა შეჰქმნა: სხეული და აზროვნება, თან დაუბარა, ეგ აზროვნება მაგ სხეულს არ გადააყოლოთო და დანარჩენი თქვენ იცითო. რაც დღემდე დედამიწაზე ხდება, ეს ყველაფერი იმას მოწმობს ადამიანმა უკუღმა გაიგო ეს დანაბარები. სადღაც ღრმა შიდა ფენებში დეისტი ვარ და ალბათ ასეთივე დავრჩები ბოლომდე. თუმცა ძალიან მინდა კეთილი და კაცთმოყვარე ღმერთის მწამდეს, იმ ღმერთის მინდა მწამდეს, რომელმაც "ადამიანი შექმნა თავის ხატად და მსგავსად" და არა უბრალოდ დემიურგის რომელმაც შეჰქმნა სიცოცხლე დედამიწაზე და მერე ხელი ჩაიქნია მასზე.
ზოგჯერ ის რაც ადამიანის ცხოვრებაში ხდება, არანაირ ლოგიკურ ახსნას არ ექვემდებარება, თუმცა თითო მდოგვის მარცვალი ანუ ჭეშმარიტების გასაღები ყველა ადამიანშია, მაგრამ ის მთავარი ბოქლომი, რასაც ეს გასაღები ერგება, კაცმა არ იცის სად არის, რადგან ჭეშმარიტება ჭეშმარიტების მიღმაა.

"ცხოვრება"
“ცხონებულმა" აკუტაგავამ თქვა ადამიანის ცხოვრება ასანთის კოლოფს ჰგავს, სასაცილოა სერიოზულად უყურო და საშიში არასერიოზულადო. ნეტა თვითონ როგორ უყურებდა როცა "დიალოგს წყვიადში" ქმნიდა ან მაშინ როგორ უყურებდა, როცა უკანაკსნელი ასანთის ღერი გაჰკრა... ვინ იცის?!
რა ვიცი... მთავარია ერთ ჯიბეში ასანთი რომ გიდევს, მეორეთი დენთის კასრი არ ატარო. აი მე კიდე ორივე ერთ ჯიბეში მიდევს ხოლმე და თან ფეხის წვერებზე დავდივარ. ასე რომ მეც უტ%აკო გამტ%აკებელი ვარ.

"შიში"
მთელი ცხოვრება შიში დამყვება თანამგზავრად. სულ მუდამ რაღაცის მეშინია. ბავშვობაში ბებიაჩემის ავად გახდომის მეშინოდა. ის რომ ავად ხდებოდა აღარაფერი მიხაროდა, სკოლასაც ვაცდენდი და მის საწოლთან ვიჯექი მანამ, სანამ კარგად არ გახდებოდა. სულ მეშინოდა იმ დღის როცა აღარ იქნებოდა. რაღაცნაირად ეს შიში ბავშვობის სიხალისეს მინეიტრალებდა. მერე ეს შიში ოჯახის სხვა წევრებზე გადავიტანე, განსაკუთრებით ჩემს დებზე: "სად მიდიხართ, როდის მოხვალთ, არ დაიგვიანოთ". მოკლედ, "იმერულ ესკიზებში" ბებია რომ შვილიშვილს არიგებს ავტობუსში ასვლის წინ, სანამ კარგად არ გაჩერდება არ ჩამოხვიდეო, ეგეთ დღეში მყავდა ორივე. თან ბოლომდე რომ მიჯერებდნენ ეგაა კაიფი
დღემდე ხან რა მიზეზით ამეკვიატება გაურკვეველი წარმოშობის შიში და ხან რაა და ბევრ რაღაცაში ხელს მიშლის. რისი მეშინია კონკრეტულად არ ვიცი, მე მგონი უფრო შიშის შიში მაქვს ან შიშის სიყვარული ანუ ან ფობოფობი ვარ და ან ფობოფილი.


"მაი სფეისი"
პროტესტი გარიყვას იწვევს, ზოგი უძლებს ამას და ზოგი ვერა. ყველა მაინც იმ სამყაროს ვიქმნით და ისეთ ადამიანებს ვიხვევთ ირგვლივ როგორებიც ვარ. კი, ისე ხდება რომ ზოგი აქა-იქა გვტკენს ხოლმე, განსაკუთრებით ისინი ვინც აორტაზე გვყავს გამობმული, მაგრამ ჩვენც ხომ ვტკენთ ხოლმე ჩვენს თავს ან იმათ, ვისაც ასევე აორტაზე ვყავართ გამობმული?! ასე რომ გასაკვირი ამაში არაფერია. თუმცა ყველაზე გულსატკენი იცით რა არის? - როცა ადამიანს თითქმის წმინდანის მანტიაში ახვევ და ამ დროს დგება წამი როცა ეს მანტია სულ ერთი ფრაზით ან ერთი საქციელით სძვრება და ხელში გრჩება ერთი ჩვეულებრივი ყოფითი მამრი ან მდედრი, რომელსაც "ნამდვილი" ვერ განურჩევია "პროგრესისგან" და გრძნობ რომ იმ წამს მთავრდება შენში ყველაფერი და კიდევ ერთ დიდი წერტილს აბიჯებ.
... რა ამაოა და ფუჭი, სითბო ეძებო იქ, სადაც თავის მხრივ სითბოს ეძებენ იქ, სადაც ვერ გაუგიათ "რატომ უნდა იყიდო "ჩიტი" თუ მერე მის გაშვებას აპირებ", მაგრამ ეს არავისი ბრალი არაა და არც ვინმეს ახასიათებს ცუდად, უბრალოდ არ უნდა "მოითხოვო" ადამიანისგან იმაზე მეტი, ვიდრე ეს მასშია.

"მარგუშა ბიძია"
ხანდახან წარმოვიდგენ ხოლმე კაცი რომ ვიყო, ნეტა როგორი ვიქნებოდი თქო. ერთი რაშიც დარწმუნებული ვარ ის არის რომ არასოდეს ამერეოდა ერთანეთში "სიტყვა", "საქმე" და "ამირან გულში მღეროდა" და ამათი დამაკავშირებელი ორი რგოლი - დრო და ადგილი, და კიდევ რაც მთავარია, ამ ყველაფრის ხიბლი "ენაზე აღვირი" "Нет большей мудрости, чем своевременность." უთქვამთ. აი ზომიერების სიბრძნე ვერ გავითავისე თორემ "своевременность" არა მგონია გამომპარვოდა. კაცობა მარტო შარვალშია რო? ან მითუმეტეს "ბო%იშვილივიყოში"? და საერთოდ ვინ დაადგინა, რომ ბო%ი ნაირა უფრო ცუდი დედაა, ვიდრე სახლიდან ფეხგაუდგმელი, პატიოსან-უკმაყოფილო იერსახის მეზობელა, საპნისოპერისტი, სამარხო ტორტითა და ნაყინით მემარხულე ლამზირა დეიდა? ბოდიშს ვიხდი, მაგრამ მიმიფურთხებია ყველა დაუწერელი კანონისთვის.

"უ-ჯიგრობა"
ამასწინათ კიდევ ერთ "ფილოსოფიურ" საკითხზე ვფიქრობდი: რამდენი ხარისხის შეიძლება იყოს უჯიგრობა. არც ისე ცოტა გამოვიდა: ჯიგარდაცლილი , ჯიგარგაცრილი, ჯიგარგაყიდული, ჯიგარგარეცხილი, ჯიგარგაცვეთილი, ჯიგარგახუნებული, ჯიგარგაბახებული, ჯიგარაყრილი, ჯიგარგარღვეული, ჯიგარგაციებული, ჯიგარმოწამლული, ჯიგარაყროლებული, ჯიგარგამომპალი, ჯიგარწაშლილი, ჯიგარწაბილწული, ჯიგარდამშრალი, ჯიგარგამოფიტული, ჯიგარგასვრილი. ყველაზე მეტად მაინც ჯიგარგაცრილი მომწონს, ჯიგრის მაგივრად სულში ქატო რომ უყრია. ჰოდა ახლა რა მინდოდა მეთქვა, ვისაც აქედან ჯიგარი ადგილზე გაქვთ და მთელი

ტანცუიუტ ვსე! 

P.S.
ლოკალური მადლობა
წინასწარ გმადლობთ. (პირვე რიგში იმისთვის რომ არსებობთ) ვეცდები ჯანმრთელი და ბედნიერი ვიყო და თან მრავალს დავესწრო. ყველა მიყვარხართ (ოღონდ მართლა საღი გონებითა და ფხიზელი გულით და არა ზრდილობიანი ცალიყბით ან თუნდაც ნახევარ ლიტრა რქაწითელში ამოვლებული გრძნობებით) თუმცა სხვადასხვა ტემპერატურაზე.


გლობალური მადლობა
დედას, მამას, . ქ თბილისის #1 სამშობიაროს მთელს მორიგე მედ- პერსონალს, პირველ რიგში გინეკოლოგ ბიძინა სიხარულიძეს, (ერთი ხუთი წლის წინ შემხვდა პირველად მას მერე, სადღაც სუფრაზე და "თავი შევახსენე" პირველი ადამიანი ხართ, ვინც ხელში ამიყვანა თქო და უი რამხელა გაზრდილხარ, ვერც კი გიცნობდიო, ) ბებიაჩემს ცნება "ინისთვის", ჩემს გამზრდელ ძიძას ნაძეჟდას, ასევე მადლობას ვუხდი კარმას, გენებს, მზიას და ზეზვას ��ვროპელობისთვის, ქართლოსს ქართველობისთვის, სულკატიან ციციკორეებს ზეცასა და მიწას შორის ბალანსისთვის ჩემს ოსტატს მარგარიტას "გაძლებისთვის", ჩემი ოლი წლის ტვინის მბურღავს ყოველი დღისთვის, ტიმ ბერნერს ლიის ინტერნეტისთვის, ჩვენს ტიმს და 220 ვოლტს საინტერესო უკარგესი და უსაყვარლესი ადამიანებისთვის და ბოლოს ყველა იმ ადამიანს ვინც სულზე თავისი ავტოგრაფი დამიტოვა,მათ შორის ჩემს პატარა შვილობილს რომ "მთელი" 24 წელი ჩემს გვერდით იყო ისე როგორც არავინ. 
და კიდევ მადლობა გოიას რომ ყველანაირი კონტურების გარეშე დამხატა მოლბერტზე კი არა და გულბერტზე.