ყველა ადამიანს თავის წილს სამყაროში, ერთი პატარა შემოსაზღვრული და მკაცრად დაცული ტერიტორია აქვს, სადაც არავისი და არაფრის ადგილი არაა, გარდა საკუთარი განცდებისა და შეგრძნებებისა. ეს ის ადგილია, სადაც მხოლოდ ჩვენ ვართ თავის+უფალი, სადაც ყოველთვის მართალნი ვართ, სადაც ყოველთვის მარტო ვართ და ამავე დროს არასოდეს არ ვართ მარტო, სადაც მუდმივი შტატი არ არსებობს და არც მუდმივი სათავსო ნივთებისათვის.
ჩემი პატარა ტერიტორია ოროთახიანია - მისაღები და საკუჭნაო, მაგრამ რა გასაკვირიც არ უნდა იყოს, საკუჭნაო ბევრად უფრო დიდია მისაღებზე. მისაღებში ორ კაცზე მეტი არ ეტევა. თუმცა სივიწროვე არასოდეს მიგრძვნია. პატარა მისაღებს ერთი დიდი პლიუსი აქვს, სულ სითბოა და სიმყუდროვე. აქვე კედელზე ერთი პატარა თაროა მიმაგრებული და ზედ ერთადერთი ნივთი დევს - პატარა მუსიკალური ზარდახშა, რომელიც მხოლოდ ერთი და იგივე მელოდიას უკრავს უწყვეტად, ოღონდ სხვადასხვა ტონალობაში, მონაცვლეობით. არ ვიცი საიდან და როდიდან მაქვს ეს ნივთი, მაგრამ ამ მელოდიის გარეშე ერთი დღეც კი არ მახსოვს ჩემი თავი. ერთადერთი ნივთია, რომელიც ჩემთან ერთად გაქრება. რადგან ერთის არ ყოფნა მეორის ყოფნას გამორიცხავს.
ერთი უცნაური ჩვევა მაქვს - ჩემი ოროთახიანი სამყაროს სტუმრებს გაცილებისას ვთხოვ ხოლმე, რაიმე ფრაზა წამიწერონ საკუჭნაოს კედელზე, რომელსაც მერე არასოდეს ვშლი. იქ მხოლოდ მაშინ შევდივარ, როცა ფრაზას მიტოვებენ და მერე ბოქლომით ვკეტავ მის კარს. არ მიყვარს შიგნით შესვლა, იმიტომ რომ შესვლისთანავე, ჩემი მუსიკალური ზარდახშა ერთდროულად ყველა ტონალობაში იწყებს დაკვრას და თუ სასწრაფოდ არ გამოვედი, თავს მატკიებს კაკაფონია.
ერთხელ ერთი უცნაური ადამიანი მესტუმრა. გარეთ სიბნელე იყო და მისი სახე არ დამინახავს. არც შიგნით შემოსვლისას დამრთო ნება, შუქი ამენთო და ვინაობაც არ გამიმხილა.
შემოსვლისთანავე ძირს დაჯდა და მითხრა, შენც დაჯექი, ოღონდ ზურგით მომეყრდენი ზურგზე და ისე ვილაპარაკოთ, მაგრამ სანამ დაჯდები, კედლის საათის ხმამ ხელი რომ არ შეგვიშალოს, გააჩერეო.
საათის ქანქარა ერთ ადგილას გავაჩერე და ჩამოვჯექი. რამდენ ხანს ვილაპარაკეთ არ მახსოვს, რადგან დრო საათის ციფერბლატზე გაშეშებულიყო... და რომ მკითხოთ, ვერც ეხლა გიპასუხებთ, საუკუნე გავიდა მაშინ თუ წამი, რადგან როცა სტუმარი წავიდა, საათის ისრები იმ ადგილიდან დაიძრნენ თავისით, სადაც გავაჩერე.
რაზე ვილაპარაკეთ? - რაზე და ნათელ სიბნელეზე, ბნელ სინათლეზე, გაყინულ ცეცხლზე, გავარვარებულ ყინულზე, მადლიან ცოდვაზე, ცოდვიან მადლზე, ტალღებად აზვირთებულ ნაკადულზე, გაურხეველ ნიავზე, უღრუბლო წვიმაზე, გაუჟღერებელ მელოდიაზე, უხმო ღრიალზე, გამაყრუებელ სიჩუმეზე, მშფოთვარე სიმშვიდეზე, უკუღმა დატრიალებულ მორევზე, უიღბლო ბედნიერზე, იღბლიან უბედურზე, უმასპინძლო სახლზე,უსახლკარო მასპინძელზე. მშვიდობისმყოფელ მტერზე, არასანდო იმედზე, მშრალ ოაზისზე, სათნო ბოროტებაზე, ბრიყვულ სიბრძნეზე, ბრძნულ სიბრიყვეზე, მამაცურ სიმხდალეზე, წამხდარ წესიერებაზე, წესიერ სიწამხდრეზე, ჯანმრთელ კეთროვანზე, მერე ამ ყველაფრის წაღმა პირზე და კიდევ უთვალავ რამეზე.
....გაცილებისას, ჩვეულებისამებრ ვთხოვე, რომ საკუჭნაოს კედელზე მიეწერა სამახსოვრო ფრაზა. მომიტრიალდა და მითხრა, მოდი დავარღვევ შენს წესს და კედელზე კი არა, ზარდახშის თავსახურის შიდა მხარეზე მიგიწერ ფრაზას, რომ გახსნისას ყოველთვის ხედავდე. ოღონდ რომ წავალ მაშინ ნახეო. დავთანხმდი.
როგორც კი უცნაური უცნობი წავიდა, გავხსენი ჩემი პატარა სკივრი...
ოკრო-ბოკრო ასოებით მიეწერა: ” Не толъко в этой шкатулке поют.”
ერთი საიდუმლო უნდა გაგიმხილოთ, სანამ ჩემი სტუმარი სამახსოვრო საჩუქარს მიტოვებდა, მეც დავწერე ფურცლის პატარა ნაგლეჯზე ფრაზა, ოთხად დავკეცე და ჯიბეში ჩუმად ჩავუცურე. რა ბედი ეწია იმ ნაგლეჯს, არ ვიცი, შეიძლება გზაში ამოუვარდა კიდეც, ან ისე გადააგდო, არც გაუხსნია... მაგრამ სადღაც ხომ არსებობს წარწერა, თუნდაც უკვე დამდნარი ან ასოებად დაშლილი - ”გახსოვდეს, რომ ყოველთვის არსებობს ადგილი, სადაც დრო საათის ქანქარაზე ჩამოჯდება... სადაც ყოველთვის მოგისმენენ ისე, რომ არ გკითხავენ ვინაობას... სადაც ყოველთვის შეგეძლება ხმისამოუღებლად ილაპარაკო.”
ერთი უცნაური ჩვევა მაქვს - ჩემი ოროთახიანი სამყაროს სტუმრებს გაცილებისას ვთხოვ ხოლმე, რაიმე ფრაზა წამიწერონ საკუჭნაოს კედელზე, რომელსაც მერე არასოდეს ვშლი. იქ მხოლოდ მაშინ შევდივარ, როცა ფრაზას მიტოვებენ და მერე ბოქლომით ვკეტავ მის კარს. არ მიყვარს შიგნით შესვლა, იმიტომ რომ შესვლისთანავე, ჩემი მუსიკალური ზარდახშა ერთდროულად ყველა ტონალობაში იწყებს დაკვრას და თუ სასწრაფოდ არ გამოვედი, თავს მატკიებს კაკაფონია.
ერთხელ ერთი უცნაური ადამიანი მესტუმრა. გარეთ სიბნელე იყო და მისი სახე არ დამინახავს. არც შიგნით შემოსვლისას დამრთო ნება, შუქი ამენთო და ვინაობაც არ გამიმხილა.
შემოსვლისთანავე ძირს დაჯდა და მითხრა, შენც დაჯექი, ოღონდ ზურგით მომეყრდენი ზურგზე და ისე ვილაპარაკოთ, მაგრამ სანამ დაჯდები, კედლის საათის ხმამ ხელი რომ არ შეგვიშალოს, გააჩერეო.
საათის ქანქარა ერთ ადგილას გავაჩერე და ჩამოვჯექი. რამდენ ხანს ვილაპარაკეთ არ მახსოვს, რადგან დრო საათის ციფერბლატზე გაშეშებულიყო... და რომ მკითხოთ, ვერც ეხლა გიპასუხებთ, საუკუნე გავიდა მაშინ თუ წამი, რადგან როცა სტუმარი წავიდა, საათის ისრები იმ ადგილიდან დაიძრნენ თავისით, სადაც გავაჩერე.
რაზე ვილაპარაკეთ? - რაზე და ნათელ სიბნელეზე, ბნელ სინათლეზე, გაყინულ ცეცხლზე, გავარვარებულ ყინულზე, მადლიან ცოდვაზე, ცოდვიან მადლზე, ტალღებად აზვირთებულ ნაკადულზე, გაურხეველ ნიავზე, უღრუბლო წვიმაზე, გაუჟღერებელ მელოდიაზე, უხმო ღრიალზე, გამაყრუებელ სიჩუმეზე, მშფოთვარე სიმშვიდეზე, უკუღმა დატრიალებულ მორევზე, უიღბლო ბედნიერზე, იღბლიან უბედურზე, უმასპინძლო სახლზე,უსახლკარო მასპინძელზე. მშვიდობისმყოფელ მტერზე, არასანდო იმედზე, მშრალ ოაზისზე, სათნო ბოროტებაზე, ბრიყვულ სიბრძნეზე, ბრძნულ სიბრიყვეზე, მამაცურ სიმხდალეზე, წამხდარ წესიერებაზე, წესიერ სიწამხდრეზე, ჯანმრთელ კეთროვანზე, მერე ამ ყველაფრის წაღმა პირზე და კიდევ უთვალავ რამეზე.
....გაცილებისას, ჩვეულებისამებრ ვთხოვე, რომ საკუჭნაოს კედელზე მიეწერა სამახსოვრო ფრაზა. მომიტრიალდა და მითხრა, მოდი დავარღვევ შენს წესს და კედელზე კი არა, ზარდახშის თავსახურის შიდა მხარეზე მიგიწერ ფრაზას, რომ გახსნისას ყოველთვის ხედავდე. ოღონდ რომ წავალ მაშინ ნახეო. დავთანხმდი.
როგორც კი უცნაური უცნობი წავიდა, გავხსენი ჩემი პატარა სკივრი...
ოკრო-ბოკრო ასოებით მიეწერა: ” Не толъко в этой шкатулке поют.”
ერთი საიდუმლო უნდა გაგიმხილოთ, სანამ ჩემი სტუმარი სამახსოვრო საჩუქარს მიტოვებდა, მეც დავწერე ფურცლის პატარა ნაგლეჯზე ფრაზა, ოთხად დავკეცე და ჯიბეში ჩუმად ჩავუცურე. რა ბედი ეწია იმ ნაგლეჯს, არ ვიცი, შეიძლება გზაში ამოუვარდა კიდეც, ან ისე გადააგდო, არც გაუხსნია... მაგრამ სადღაც ხომ არსებობს წარწერა, თუნდაც უკვე დამდნარი ან ასოებად დაშლილი - ”გახსოვდეს, რომ ყოველთვის არსებობს ადგილი, სადაც დრო საათის ქანქარაზე ჩამოჯდება... სადაც ყოველთვის მოგისმენენ ისე, რომ არ გკითხავენ ვინაობას... სადაც ყოველთვის შეგეძლება ხმისამოუღებლად ილაპარაკო.”
0 comments:
Post a Comment