ისტორიები ღალატზე: ”ამბავი გენდერული თანასწორობისა"

(ნამდვილი ამბავი)

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი სოფელი. ამ სოფელში ერთი ტკბილი ოჯახი ცხოვრობდა. ოჯახის უფროსი რუზველტი მედოლე იყო და სოფლის ჭირ-ლხინში ცუპმა-ცუმპათი ნაშოვნ ორ კაპიკს ოჯახს ახმარდა სრულიად უანგაროდ და დაუყვედრებლად.
რუზველტს სამი ვაჟი ჰყავდა, რომელნიც სხვები რომ ერთ წელიწადში იზრდებოდნენ, ესენი იმდენს დღეში იზრდებოდნენ და სოფლის პადპოლნი საოჯახო ბიუროს თავჯდომარის თავდადებითა და მოწადინებით შერთული მორჩილი ცოლი მარინე, რომლის "შტურმანი" მოსიყვარულე, მაგრამ მკაცრი ქმრის მარცხენა წარბი იყო.
ოჯახში გენდერული თანასწორობის საკითხი არასოდეს წამოჭრილა, რადგან არც რუზველტმა და არც მარინემ ამ სიტყვათა შეთანხმების მნიშვნელობა არ იცოდა, შესაბამისად არც სოფელში მოიძებნებოდა ვინმე, ვინც ამ საქმეში ჩახედული იყო და სიმართლეს რომ დავხედოთ შუბლზე, არც არაფერში სჭირდებოდათ, რადგან სოფელში მკაცრად იყო განსაზღვრული ქალისა და კაცის მოვალეობები - კაცს ნახირში უნდა ევლო, შეშა ეჩეხა და ქალს ლობიო შეედგა და კერია არ გაენელებინა. რუზველტიც და მარინეც, სრულიად ემორჩილებოდნენ რა სოფლის ადათ-წესებს, ცხოვრობდნენ ბედნიერად და უშფოთველად. მაგრამ განა წუთისოფლის მუხანათობას აუვლია ვინმეს გვერდით შეუმჩნევლად, რომ რუზველტის ტკბილი ოჯახისთვის აეარა?! საბედისწერო კვანძი შეიკრა მაშინ, როდესაც ცოლ-ქმარმა უმცროსი ვაჟის მონათვლა გადაწყვიტა. ნათლიად ოჯახის ახლობელი, ამავე სოფლის მაცხოვრებელი კაცი შეარჩიეს. ნათლობამ ოჯახის უფროსის დოლის, მარინეს სადღესასწაულო, სოფლის კვალობაზედ ღრმად დეკოლტირებული და თეძოებზე შემოტკეცილი კაბის, მისი კეკლუცი, მაგრამ გაუბედავი ღიმილისა და ნათლიის, მარინეს უბისაკენ შიგადაშიგ გაპარებული მზერის ფონზე ჩაიარა.
იმ დღის შემდეგ ნათლია ამ ოჯახის ხშირი სტუმარი გახდა. ჯერ თუ კვირაში ერთხელ სტუმრობდა ნათლულს, შემდეგ მოუხშირა და ბოლოს ისე ხდებოდა, რომ რუზველტი უმალ უგუნებოდ შეიქმნებოდა ხოლმე თუ ვახშმის დროს არ ხედავდა მას. ოჯახის საშინაო საქმეებიც, რაც კაცს ევალებოდა, ნათლიას გადააბარა და თვითონ მთლიანად ჩაეფლო პროფესიაში. მარინეც თვალსა და ხელს შუა გაიფურჩქნა და გახალისდა, ჩამოსცილდა რა ოჯახში კაცის საქმეები.
ვინ იცის სადამდე გაგრძელდებოდა ოჯახური იდილია, ერთ მშვენიერ დღესაც უმცროს ვაჟს მამისთვის რომ არ ეკითხა, მამიკო შენ რატო არ კოცნი დედიკოს ისე, ნათლია რომ ჰკოცნისო. რუზველტი ბავშვს არ ჩასძიებია კითხვებით, რადგან გადაწყვიტა თავისი თვალით ენახა როგორ ჰკოცნიდა ნათლია მარინეს და ერთ დღესაც ქალაქში მოიმიზეზა წასვლა. მარინემ ჩუმი ხალისით გააცილა ქმარი და გასვლისას "გულმოსულმა უსაყვედურა" რაღა ამ ავდარში მოგინდა ქალაქში წასვლაო. რუზველტს რაღა თქმა უნდა აზრადაც არ მოსვლია სოფლიდან გასვლა და ერთ საათში დაბრუნდა სახლში. კარი ჩუმად გააღო და ოთახის ზღურბლზევე გაშეშდა - მარინე და ნათლია შეშის ღუმელის გვერდით მდგარ "კუშეტკაზე" თავაწყვეტით მისცემოდნენ სიყვარულს და რუზველტს ვერაფრით გაერკვია მარინეს განწირული კივილი ვნებისგან იყო გამოწვეული თუ თვალებგაფართოებული ქმრის დანახვისგან. ელვის უსწრაფესად გაინთავისუფლა მარინემ მიჯნურის მკლავებიდან თავი და და ქმარს შესძახა: ეს ის არ არის რასაც შენ ფიქრობ, მომისმინე და ყველაფერს აგიხსნიო. რუზველტი, რა თქმა უნდა სწორედ იმას ფიქრობდა რაც იყო, ამიტომ არ ისურვა ცოლის მოსმენა და იმ სოფლის წარმომადგენლისთვის შესაშური სიმშვიდითა და სიდარბაისლით მოსთხოვა მარინეს და ნათლიას სახლის დატოვება, თან გულში ფიქრობდა ნეტა ეს ის არ იყოს, რასაც მე ვფიქრობო.
დანაღვლიანებულმა მარინემ ბარგი ჩაალაგა, სკოლიდან მოსულ ბავშვებს გამოემშვიდობა და ნათლიასთან ერთად ქალაქში გადაბარგდა საცხოვრებლად.
გამოხდა ხანი. ნათლიას, ქალაქის გარემოში მარინე ისეთი მიმზიდველი აღარ ეჩვენებოდა როგორც სოფელში და მწველი ვნება ნელ-ნელა უცხრებოდა. ერთ ავბედით დღესაც კი ალიან-კვალიანად გაუჩინარდა მარინეს ცხოვრებიდან. მას შემდეგ მარინემ არაერთი "ნათლია" გამოიცვალა, მაგრამ გულში ჩუმად ჰნატრობდა იმ დღეებს, როცა დილით დოლის ხმა აღვიძებდა.
ამასობაში გავიდა 15 წელი. რაც შეეხება რუზველტს, ცოლის მოყვანა არც უფიქრია. მარტომ წამოზარდა და დაავაჟკაცა შვილები. იგი მდუმარედ ისმენდა კეთილი ნათესავ-მეზობლების რჩევებს, რაღას ელოდები მოიყვანე ცოლი, სიბერეში პატრონი ხომ გინდაო და ამ დროს ისიც მარინესავით გულში მისტიროდა ბედნიერ წუთებს. ერთ დღესაც გადაწყვიტა ჯანიც გაჰვარდნია მტერ-მოყვარესო და ქალაქს ჩააკითხა მარინეს შერიგებისა და სიკვდილამდე ერთად თანაცხოვრების მოტივით. მარინეც სიხარულით დასთანხმდა, რადგან ოჯახის მონატრებასთან ერთად, მის შემოდგომაშეპარულ დეკოლტესა და ერთ დროს სავსე თეძოებს, თვალს აღარ აყოლებდნენ და შესაბამისად მათი შემფასებელ-დამფასებელიც აღარ ჰყავდა. მოკრიბა რაც რამე გააჩნდა ქალაქში დაგროვილი და დაბრუნდა სოფელში ქმართან ერთად. მარინემ აღმოაჩინა რომ რუზველტს ამასობაში სახლი გაეფართოვებინა და გაერემონტებინა, სახლის წინ მინი მარკეტი გაეხსნა, შვილებიც გაზრდილ - გზაზე დაყენებულები დაახვედრა და მარინეს სიხარულსაც საზღვარი არ ჰქონდა. შვილებმაც სიყვარულით მიიღეს დიდი ხნის უნახავი დედა და მას მერე ცხოვრობენ ბედნიერად და უზრუნველად.

ჭირი იქა ლხინი აქა
ქატო იქა, ფქვილი აქა.