Wednesday, December 30, 2009

შობას გილოცავთ!

/Tuesday, January 7, 2009/

 შობის ღამე...ოთახში მარტო ვარ...უფრო სწორედ ორნი ვართ, მე და ჩემი და... მაგრამ შუაში უხილავი ცელია აღმართული...

...ეს ერთი დღეც და დამთავრდება ყველაფერი...დილამდე აქ უნდა ვიყო...
ვუყურებ და კინოფირის კადრებივით მახსენდება ყველაფერი სამშობიაროდან - "როგორც კი ჩახვალ ეგრევე დამირეკე"-მდე...
ნეტა რამდენი ხანი სჭირდება ადამიანის ჭკუიდან შეშლას...ერთი წამი თუ ნელ-ნელა უახლოვდები სიგიჟის ზღვარს...ვინ იცის?!...
ვუყურებ და ვგრძნობ რომ შვებას ვეძებ... საშველს, თან მრცხვენია ამის...
გონებაში რაღაცა დროებით მივიწყებული ამოტივტივდა:
(უნდა დავურეკო "მას"... )
სხვა ოთახში გავედი, ხელი მიკანკალებს...
-"ალო" (ისმის იქედან)
-"შობას გილოცავ" (რა ხმა ამომივიდა არ მახსოვს, მერე მისალოცი ტექსტი, სიტყვები მესმის, რასაც ვამბობ, შინაარსი არა),
-(სიჩუმე იქედან)
პასუხს არ ველოდები და ვთიშავ.
საპასუხო ზარი იმავე წამს:
-"უკაცრავად თქვენი ნომრიდან დაირეკა, არ ისმოდა, ვერ გავიგე რა მითხარით და რომელი ხართ"
(რა უცხო ხმაა და ამავე დროს რა საშინლად ახლობელი)
-"შობას გილოცავ" და ტექსტი იგივე (ეხლა საერთოდ აღარ მესმის რას ვამბობ, ჩემი გულისცემის ხმა მიხშობს)
(პაუზა)..."ნათი შენ ხარ?"
-"ხოო"
-"როგორ ხარ ნათი? (ხმის ვიბრაციას ვგრძნობ)
"-როგორ შეიძლება რომ ვიყო"
"-უნდა გაუძლო ნათი, კარგად უნდა იყო გაიგეე, სდჯსლბდსფლბდირგჯბლსპედიჯგნლსდჯბლსვმნსლკნსლ...(პაუზა)...აუ დიდი მადლობა მოლოცვისთვის მეც გილოცავ და ....(ტექსტი)... (პაუზა)...აუ...აი ვერ წარმოიდგენ როგორ გამიხარდა, ისეთი ბედნიერი ვარ მეცხრე ცაზე ვარ ახლა"...(სიტყვები იმდენად არ მესმის რას ამბობს, რამდენადაც ყურმილსიქეთა პულსაციას ვგრძნობ უხილავი რადიოტალღასავით, ჩემი პულსი საერთოდ გაფრინდა)
ნეტა რა ვიბლუყუნე ამის მერე, ალბათ მეც მადლობა გადავუხადე და დავემშვიდობე... გავთიშე და დვაშტერდი ტელეფონის ეკრანს...გამეღიმა...გამეღიმა პირველად, ექვსი დღის მანძილზე...
ნეტა რამდენ ხანს გრძელდება ღიმილი...ალბათ "ათი წამი"...
ამ "ათი წამით" დამავიწყდა რომ მეორე ოთახში ჩემი და იყო...

...ვიცინი, ვხარხარებ, ვკისკისებ, ვხითხითებ, ზოგჯერ სულს ვერ ვითქვამ სიცილისგან, ვერთობი, ვმაიმუნობ, მაგრამ დიდი ხანია არ გამიღიმია...
არ გამიღიმია იმ ღიმილით, რომელიც გავიწყებს. რომ ცხოვრება ხშირად ძალიან უმოწყალოა.

არასოდეს მოგშლოდეთ ღიმილი სახიდან, ღიმილი რომელიც დაგავიწყებთ რომ ცუდიც არსებობს...
ვერავის ტკივილს ვერ გაზომავ, ყველას თავისი წილი ჯვრის წონა აწუხებს, მაგრამ წვრილმანებით თავის "დაგრუზვა" არ ღირს. ხშირად გაიღიმეთ, თუნდაც ცალყბად და მერე ჩვევაში გადაგეზრდებათ.


ქრისტეშობის დღესასწაულს გილოცავთ ყველას! მრავალს დაესწარით და ღვთისმშობლის მადლი გფარავდეთ!

0 comments:

Post a Comment