ძალიან კარგი კაცის დაწერილი კიდევ ერთი "არა ჩემი", მაგრამ "ძალიან ჩემი":
(მადლობა მროველს)
ყველას გექნებათ წაკითხული მარკესის მოთხრობა ”პოლკოვნიკს არავინ სწერს”. ამბავი პოლკოვნიკზე, რომელიც ყოველ კვირა დღეს გადიოდა პორტში საფოსტო გემის დასახვედრად, რა არის, იქნებ დედაქალაქიდან პენსიის დანიშვნის ცნობა ჩამოვლოდა.
მოთხრობა რომ წავიკითხე პატარა ვიყავი, ასე 13-15 წლის. პირველი გავიფიქრე, კარგი სამსახური უნდა ვიშოვნო მეთქი, მერე ცოლის მოყვანის აუცილებლობას მივხვდი, ბოლოს ბებია-ბაბუებზე დავფიქრდი და გული ცოტა არ იყოს სიამაყით ამევსო, არც დედის მხარეს, არც მამის მხარეს, ბებია-ბაბუას დაგვიანებულ პენსიაზე დარდი არ აწუხებდათ, ის სიხარული, რასაც მარკესის პოლკოვნიკი პენსის დანიშვნით განიცდიდა, მათთან ჩემი მისვლა იყო.
შემდეგ გავიზარდესავით. წერილის მოლოდინით გაბეზრებულს ბევრჯერ მომიწია მისტიურ პორტში დგომა. წერილი არ ჩანდა.
როცა ლოდინით დავიღლებოდი, მე თვითონ ვგზავნიდი წერილებს მივიწყებულ მისამართებზე. დროდადრო სტანდარტული პასუხი მოდიოდა - ადრესატი გაემგზავრა მისამართის დატოვების გარეშე. მეც რიგრიგობით ვხაზავდი ბლოკნოტში ჩაწერილ მისამართებს.
დღესდღეობით ორი-სამი მისამართიღაა შემორჩენილი. ვერაფრით გადამიწყვეტია ამ მისამართებზე წერილების გაგზავნა. იქიდანაც იგივე პასუხი რომ მომივიდეს, ცუდი იქნება, ძალიან ცუდი. მერე ვინღა გავიხსენო უგონოდ მთვრალმა? ვისი ხათრით დავიწყო რამდენიმე კვირიანი ”ანტი ალკოჰოლიური აქციები”?!. იმ მისამართებზე მაგარი ახატიათ, მე ჯანმრთელი მოვკვდები, თუ ცეროზი გამომიწერს საგზურს ჰადესის მინდვრებისკენ, მაგრამ ნასვამზე ან დაბოლილზე ამას ნაკლები მნიშვნელობა აქვს, მთავარი იმედებია.
რამდენიმე დღის ერთერთი უკანასკნელი მისამართი ამოვშალე ბლოკნოტიდან, სადაც ნამდვილად არ ეკდიათ, მე როგორ მოვკვდებოდი - ბაბუას მერე ბებიაჩემი მივაბარე მიწას. საფლავთან ვიდექი, ვეწეოდი, მესაფლავეები საქმიანი ზუზუნით ამუშავებდნენ ნიჩბებს. მე თითქოს მიხაროდა რომ ყოველი მეორე ჭიქის მერე აღარ შემაწუხებდა სინდისის ქეჯნა, მაგრამ მერე, ქელეხზე, ჭიქას ჭიქაზე რომ ვისხავდი, მივხვდი გულს როგორ აკლდა ბებიაჩემის მაყვედებელი თვალები. ხასიათ მოშხამულმა ამოვიღე ბლოკნოტი და ასე ძვირფასი მისამართი ზიგზაგისებრი ხაზებით გადავშალე.
მოთხრობა რომ წავიკითხე პატარა ვიყავი, ასე 13-15 წლის. პირველი გავიფიქრე, კარგი სამსახური უნდა ვიშოვნო მეთქი, მერე ცოლის მოყვანის აუცილებლობას მივხვდი, ბოლოს ბებია-ბაბუებზე დავფიქრდი და გული ცოტა არ იყოს სიამაყით ამევსო, არც დედის მხარეს, არც მამის მხარეს, ბებია-ბაბუას დაგვიანებულ პენსიაზე დარდი არ აწუხებდათ, ის სიხარული, რასაც მარკესის პოლკოვნიკი პენსის დანიშვნით განიცდიდა, მათთან ჩემი მისვლა იყო.
შემდეგ გავიზარდესავით. წერილის მოლოდინით გაბეზრებულს ბევრჯერ მომიწია მისტიურ პორტში დგომა. წერილი არ ჩანდა.
როცა ლოდინით დავიღლებოდი, მე თვითონ ვგზავნიდი წერილებს მივიწყებულ მისამართებზე. დროდადრო სტანდარტული პასუხი მოდიოდა - ადრესატი გაემგზავრა მისამართის დატოვების გარეშე. მეც რიგრიგობით ვხაზავდი ბლოკნოტში ჩაწერილ მისამართებს.
დღესდღეობით ორი-სამი მისამართიღაა შემორჩენილი. ვერაფრით გადამიწყვეტია ამ მისამართებზე წერილების გაგზავნა. იქიდანაც იგივე პასუხი რომ მომივიდეს, ცუდი იქნება, ძალიან ცუდი. მერე ვინღა გავიხსენო უგონოდ მთვრალმა? ვისი ხათრით დავიწყო რამდენიმე კვირიანი ”ანტი ალკოჰოლიური აქციები”?!. იმ მისამართებზე მაგარი ახატიათ, მე ჯანმრთელი მოვკვდები, თუ ცეროზი გამომიწერს საგზურს ჰადესის მინდვრებისკენ, მაგრამ ნასვამზე ან დაბოლილზე ამას ნაკლები მნიშვნელობა აქვს, მთავარი იმედებია.
რამდენიმე დღის ერთერთი უკანასკნელი მისამართი ამოვშალე ბლოკნოტიდან, სადაც ნამდვილად არ ეკდიათ, მე როგორ მოვკვდებოდი - ბაბუას მერე ბებიაჩემი მივაბარე მიწას. საფლავთან ვიდექი, ვეწეოდი, მესაფლავეები საქმიანი ზუზუნით ამუშავებდნენ ნიჩბებს. მე თითქოს მიხაროდა რომ ყოველი მეორე ჭიქის მერე აღარ შემაწუხებდა სინდისის ქეჯნა, მაგრამ მერე, ქელეხზე, ჭიქას ჭიქაზე რომ ვისხავდი, მივხვდი გულს როგორ აკლდა ბებიაჩემის მაყვედებელი თვალები. ხასიათ მოშხამულმა ამოვიღე ბლოკნოტი და ასე ძვირფასი მისამართი ზიგზაგისებრი ხაზებით გადავშალე.
0 comments:
Post a Comment