-......... თხოვეთ თუ შეიძლება.
-ჯერ მითხარი საიდან რეკავ და მერე გადავწყვეტ შეიძლება თუ არა.
-კი მაგრამ შენ ვინ ხარ, რომ გადამიწყვიტო, რა შეიძლება და რა არა!
-მე სამყაროს ხმა ვარ, სამყაროს მთავარი ოპერატორი, შენ საიდან რეკავ?
-საიდან უნდა ვრეკავდე?! მიწიდან!
-მერე რა გინდა ანგელოზების საუფლოში შენ, ცოდვილს?
-ჩემი არჩევანი იყო აქ რომ ვარ?! ვინ აიღო ნებართვა ჩემგან, სად მინდოდა და სად არა!
-ხო მაგრამ იმის არჩევანი ხომ გაქვს, რამდენს იტვირთავ.
-მე არ მიძებნია ტვირთი. როცა თავისთავად გეძლევა, სხვა რა დაგრჩენია გარდა იმისა რომ ზიდო. - იცი რა მაინტერესებს, როცა ადამიანი ცდილობს რომ სუფთად იცხოვროს, რა საჭიროა ამდენი ცდუნებები, გამოცდები, განსაცდელები, "ერთობი"? შენ ხო თვითონვე აძლევ ამ ყველაფერს ადამიანს ცდუნებასაც, განსაცდელსაც და მერე გამოცდებსაც უწყობ. აარიდე ამ ცდუნებას არ შეგიძლია?! ამით ხო ცოდვასაც ააცილებ?! მაინცდამაინც გინდა რომ ცოდვებისაგან დაბეჩავებული ადამიანი ნახო შენს ფეხებთან გართხმული?! ააცილე განსაცდელი და მეტი სიკეთე ჩასდე ადამიანში, ცუდის გაკეთების სურვილი მოუსპე, შენ ხომ სამყაროს მმართველი ხარ და ყოვლისშემძლე, რა არ შეგიძლია? მაინცდამაინც შემოვლითი გზებით უნდა მოიყვანო ადამიანი შენამდე?! ათას ქარ-ცეცხლში უნდა გაატარო, წაქცეულს კიდევ უფრო უნდა დააჭირო წიხლი, რომ ადამიანმა საკუთარი არარაობა იგრძნოს და შენი სიდიადე? ან შენს პირველშობილებს რას ერჩოდი? ხომ შექმენი?! შენს შექმნილებს რატომ დაურგე წინ მუდმივი საცდური?! რაში გჭირდებოდა მათი ნებისყოფის გამოცდა? ადამიანი ხომ არ გთხოვდა, ოღონდაც გამაჩინე და უპირობო მონად დაგიდგებიო. შენი სურვილი იყო რომ შეგექმნა და შენს შექმნილებსვე შენვე დაუგე მახე, რისთვის არ მესმის! იმისათვის რომ მერე ჯოჯოხეთში- დედამიწაზე ჩამოგეყარა და კიდევ უფრო მეტ ცოდვაში ჩაგეგდო? ცოდვა ხომ ცოდვას შობს ისევ? სიბოროტე სიბოროტის მშობელია, შური შურის, სიძულვილი სიძულვილს კვებავს. შენ რომელმაც შვიდ დღეში შექმენი სამყარო შვიდი სიტყვით, ნუთუ ამდენი ათასი წელი გჭირდება იმისათვის რომ დაცემული ანგელოზის მეტასტაზები ამოკვეთო ადამიანების სულებიდან?! რატომ უშვებ ადამიანის ხელიდან ადამიანის სიკვდილს, რატომ არ უშლი ხელს, მსხვერპლი ხომ უდანაშაულოა. რატომ უშვებ იმას რომ ერთი ნაგავსაყრელზე იბადება და მეორე ფუფუნებაში, ბავშვის ცოდვა-მადლი ვინ გაზომა? თუ ადამიანებს მარადიული სიცოცხლისთვის ამზადებ სულიერ სამყაროში, მაშინ აქ დედამიწაზე გამოსაცდელ-მოსაცდელ დარბაზში მიეცი იმის საშულება რომ ყველა თანაბარ საფეხურზე იდგეს და ყველას თანაბარი სირთულის საგამოცდო მასალა მიეცი. რა კრიტერიუმებით არჩევ ვინ სად და როგორ დაიბადოს? ამისი რა საფუძველი გაქვს? ან როგორ შეიძლება "ავსტრალიელი აბორიგენი" და რომელიმე ცნობილი "შტეინი" ორივე სიცოცხლის პირველ წრეზე იყვნენ.?! არ გთხოვ ამ კითხვებზე პასუხის გაცემას და ისიც იცი რომ ბევრი არაფერი მითხოვია შენთვის. რაც არ მაქვს, ის არც მინდა. უბრალოდ რაც მაქვს, იმას ნუ წამართმევ იმისათვის რომ გამომაწრთო ან ჩემი სისულელით ნუ დამაკარგვინებ, ხელი მაინც შემიშალე. მე არ მაქვს იმდენი სიბრძნე რომ ერთმანეთისგან გავარჩიო შესაცვლელი და გასაძლები, არც იმდენი ბავშვური სისუფთავე მაქვს შერჩენილი, რომ ყველაფერი სინდისს მივანდო. ხოო, ალბათ იმიტომაც წაიყვანე ის და არა მეე, თუმცა იცოდი რომ მის ადგილს დიდი სიამოვნებით დავიკავებდი...კითხვებზე არ მიპასუხო გევედრები, ნებისმიერი პასუხის მეშინია, იმის მეშინია რომ მაინც ვერ გავიგებ...
-კარგი...დაელაპარაკე! " N " წუთი გაქვს დრო!
-ნაა
-რა ნაა, რა ნაა! ეგოისტო ცუდო ბავშვო, შენი ხმა მავიწყდება, ერთხელ არ უნდა დამესიზმრო?
-არ გაწუხებ ნაა და არც ჩემზე ფიქრის საშუალებას გაძლევ, ვერ ხვდები?
-არ მაძლევ, მაგრამ რომც არ ვფიქრობდე შენზე, მაინც შენს აურაში ვცხოვრობ, ფანტომურად მტკივა შენი ფიზიკური არარსებობობა, მოჭრილი სხეულის ნაწილი მტკივა, ის ნაწილი მტკივა, რომელსაც იცი რომ ვერავინ აღგიდგენს, ვერ უმკურნალებ, ვერ შეეხები, ვერ გააყუჩებ, ვერც ერთი "პროტეზი" ვერ მოვირგე, ორგანიზმმა არ მიიღო, ვერ იგუა. დროებითი გამაყუჩებლები კიდე უფრო უარესია, მოქმედების ვადა გასდის და უფრო უარესად მტკივდება.
-ნაა შენ ხო ყოველთვის ჩემზე მაგარი იყავი, მე ხომ შენს თვალზე ცრემლი არასოდეს მინახავს, მე ხომ ყოველთვის შენ მეგულებოდი საყრდენად რაც არ უნდა ცუდად ვყოფილიყავი.
-ეგ შენ გეგონა მასე, სინამდვილეში შენ იყავი ჩემი საყრდენი, ან ორივე ერთმენეთის ჯებირები ვიყავით და ახლა კიდევ აღმოვაჩინე რომ გადაწყვეტილებების მიღება მიჭირს შენს გარეშე.
-რას ამბობ ნაა, შენ ხო არავის არაფერს ეკითხებოდი, როცა რამეს გადაწყვეტდი, უბრალოდ მიყვებოდი ხოლმე ამის შესახებ წინასწარ და მე რაც არ უნდა მერჩია შენთვის, მაინც შენ შენს რაშს მიაჭენებდი.
-ვიცი, ვიცი, მაგრამ შენ რომ გიყვებოდი ასე მეგონა შენგანაც "დაბრო" მქონდა რაც არ უნდა გეთქვა ჩემთვის და უფრო გაბედულად მივაჭენებდი. ხო ვიცი რომ შენ ყველა საქციელს მაპატიებდი მაინც, რაც არ უნდა ჩამედინა, შენთვის ყოველთვის მართალი ვიყავი.
-არა ნაა, არ იყავი ყოველთვის მართალი, შენ ძალიან ფიცხი იყავი, შეწინააღმდეგება არ გიყვარდა, იმიტომ რომ უარესად გიჩნდებოდა წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი და ეს სურვილი რომ არ გამემძაფრებინა, არ გეკამათებოდი. მე მჯეროდა შენი, გენდობოდი და ვიცოდი ისეთს არაფერს გააკეთებდი რომ საკუთარი თავის შეგრცხვენოდა.
-იცი ლიი რისი მრცხვენია, უფრო სწორედ შენთან მრცხვენია...შენი ასაკის გოგოებს ვეღარ ვიტან, შენს მეგობრებს ვეღარ ვიტან, იმიტომ რომ შენს ჩამქრალ სიცოცხლეს ვხედავ მათში, ვერ ვეკონტაქტები მათ, მარტო შენს სოფოს ვეხმაურები ხანდახან, იმიტომ რომ ვიცი ძალიან გიყვარდათ ერთმანეთი და ისიც არანაკლებ განიცდის უშენობას, შენს მეტი არც არავინ ჰყავდა.
-ნაა ნურავიში ნუ მეძებ რაა, რაც უფრო ვერ მიპოვნი მათში, მით მეტად შეგძულდება ადამიანები, შენ კიდე არ შეგიძლია სიძულვილი და საკუთარ თავს დახრავ.
-ხო გახსოვს ლიი როგორი ვიყავი, არასოდეს ვკარგავდი წინასწორობას, მწყობრიდან ვერავინ გამომიყვანდა... ძალიან შევიცვალე, ადვილად ვღიზიანდები, როცა ვინმეს რამეს ვერ ვაგებინებ ეგრევე ყვირილზე გადავდივარ, გულიც შემიძლია ადვილად ვატკინო ადამიანს, მერე ვბრაზდები საკუთარ თავზე. მე ხო ისე ვიცხოვრე აქამდე ლიი რომ ცუდს ვერ ვიმჩნევდი, არ კი არა, ვერ ვიმჩნევდი... რა კარგი იყო ესე ცხოვრება.... როცა ყველგან, ყველაფერში და ყველაში, აწყმოში, წარსულში, მომავალში კარგს ხედავ, როცა მზიან ამინდში წვიმა არ გახსოვს და წვიმაში მზეს არ მისტირი...
-მერე რა გიშლის ხელს ნაა...იცხოვრე ისევ ისე!
-ვერა ლიი, აღარ გამომდის, შენ ჩამომაგდე მიწაზე, რაც არ უნდა მიხაროდეს, თვალწინ სულ მაინც შენი გაყინული საქორწინო ბეჭდიანი არათითი მიდგას, მე მაინც არ გამეკეთებინა მაგ გაყინულ თითზე.
-ჩემს სულზე იფიქრე ნაა, იმაზე იფიქრე რომ აქ არ ვარ გაყინული, მერე ყველაფერი ისევ ძველებურად გაგიხარდება ხოლმე.
-ლიი ბებო შენთან არის?
- ხო ნაა, ნინიკოს ვუვლით ერთად.
-ნინიკო რამხელაა ეხლა?
-აქ ასაკი არ არის ნაა, პატარა ანგელოზია.
-ისევ ისეთი ლამაზია?
-უფრო ლამაზი.
-ლიი ბებოს გადაეცი რომ ნაწყენი ვარ და შენი გაზრდილი სულ დაგავიწყდა თქო, ადრე მაშინ მაინც მესიზმრებოდა როცა რაღაცას მაფრთხილებდა, ეხლა სულ დამივიწყა.
-თვითონაც ნაწყენია ნაა, სულ შენზე დარდობს, ათი წლის წინ რომ დავესიზმრე, რაც გავაფრთხილე რატომ არ დამიჯერაო.
-იმიტომ რომ რაც თავის თავზე აიღო, იმას ვეღარ გადააბიჯა თქო - ესე გადაეცი ლიკ და უთხარი რომ შემირიგდეს.
-ნაა გახსოვს ბებოს საფლავზე რომ დავდიოდით ხოლმე, თითქოს ისევ მასთან მივდიოდით სახლში და გვეგონა ისევ უგემრიელეს კარტოფილის ღვეზელებს დაგვახვედრებდა და ჩვენ მიგვქონდა, ვითომ ისევ ის გვახვედრებდა.
-რა დამავიწყებს ლიი, ის რომ აცხობდა ისეთი ღვეზელი არსად არ მიჭამია მას მერე. შვილიშვილებისთვის როცა აცხობდა ის განსაკუთრებით გემრიელი იყო.
-ლიი კიდე იცი რა გადაეცი ბებოს, ავად რომ იყო ხოლმე და საწოლთან ვეჯექი და მოლა ნასრედინის ოხუნჯობებს ვუკითხავდი ის წიგნი ვიპოვე, დაფურცლულ-დაგლეჯილი და ერთ ადგილას გადაკეცილი, მინაწერით "ხვალ აქედან უნდა გავაგრძელო წაკითხვა"
-გადავცემ ნაა.
-ლიკ, იცი იმ ვიდეო ჩანაწერებისთვის არასოდეს მიყურებია, სადაც შენ ხარ, გუშინ მომინდა ღამით და ჩავრთე, მაგრამ გამოჩნდი თუ არა გამოვრთე, ვერ გიყურე, ჯერ ისევ არ შემიძლია, ჰოდა მერე ისე მომინდა ეს ყველაფერი მეთქვა შენთვის, რომ მაგიტომ დაგირეკე. გული გამისკდებოდა შენთან რომ არ მელაპარაკა, ეხლა ცოტა მომეშვა.
-ნაა როცა ჩემზე იფიქრებ და მოგენატრები, მხოლოდ კარგი გაიხსენე ხოლმე, ის წუთები გაიხსენე, ძალიან რომ გვიხაროდა და იცოდე რომ მე ბედნიერი ვიყავი და ბედნიერების წუთებში წავედი, მართალია ყველა ნაბიჯს გეკითხებოდი ხოლმე და ბოლოს შენგან დაუკითხავად წავედი, მაგრამ სულ გახსოვდეს რომ მე ბედნიერი ვარ.
-ლიი ეგ მაძლევს ძალას...ერთი რაღაცა მინდა გკითხო და დამეხმარე რაა ლიკ!
-დრო ამოიწურა!!! - (სამყაროს ხმა).
-კიდევ ერთი წუთი ძალიან გთხოვ!
ტუ ტუ ტუ...............................................
-ჯერ მითხარი საიდან რეკავ და მერე გადავწყვეტ შეიძლება თუ არა.
-კი მაგრამ შენ ვინ ხარ, რომ გადამიწყვიტო, რა შეიძლება და რა არა!
-მე სამყაროს ხმა ვარ, სამყაროს მთავარი ოპერატორი, შენ საიდან რეკავ?
-საიდან უნდა ვრეკავდე?! მიწიდან!
-მერე რა გინდა ანგელოზების საუფლოში შენ, ცოდვილს?
-ჩემი არჩევანი იყო აქ რომ ვარ?! ვინ აიღო ნებართვა ჩემგან, სად მინდოდა და სად არა!
-ხო მაგრამ იმის არჩევანი ხომ გაქვს, რამდენს იტვირთავ.
-მე არ მიძებნია ტვირთი. როცა თავისთავად გეძლევა, სხვა რა დაგრჩენია გარდა იმისა რომ ზიდო. - იცი რა მაინტერესებს, როცა ადამიანი ცდილობს რომ სუფთად იცხოვროს, რა საჭიროა ამდენი ცდუნებები, გამოცდები, განსაცდელები, "ერთობი"? შენ ხო თვითონვე აძლევ ამ ყველაფერს ადამიანს ცდუნებასაც, განსაცდელსაც და მერე გამოცდებსაც უწყობ. აარიდე ამ ცდუნებას არ შეგიძლია?! ამით ხო ცოდვასაც ააცილებ?! მაინცდამაინც გინდა რომ ცოდვებისაგან დაბეჩავებული ადამიანი ნახო შენს ფეხებთან გართხმული?! ააცილე განსაცდელი და მეტი სიკეთე ჩასდე ადამიანში, ცუდის გაკეთების სურვილი მოუსპე, შენ ხომ სამყაროს მმართველი ხარ და ყოვლისშემძლე, რა არ შეგიძლია? მაინცდამაინც შემოვლითი გზებით უნდა მოიყვანო ადამიანი შენამდე?! ათას ქარ-ცეცხლში უნდა გაატარო, წაქცეულს კიდევ უფრო უნდა დააჭირო წიხლი, რომ ადამიანმა საკუთარი არარაობა იგრძნოს და შენი სიდიადე? ან შენს პირველშობილებს რას ერჩოდი? ხომ შექმენი?! შენს შექმნილებს რატომ დაურგე წინ მუდმივი საცდური?! რაში გჭირდებოდა მათი ნებისყოფის გამოცდა? ადამიანი ხომ არ გთხოვდა, ოღონდაც გამაჩინე და უპირობო მონად დაგიდგებიო. შენი სურვილი იყო რომ შეგექმნა და შენს შექმნილებსვე შენვე დაუგე მახე, რისთვის არ მესმის! იმისათვის რომ მერე ჯოჯოხეთში- დედამიწაზე ჩამოგეყარა და კიდევ უფრო მეტ ცოდვაში ჩაგეგდო? ცოდვა ხომ ცოდვას შობს ისევ? სიბოროტე სიბოროტის მშობელია, შური შურის, სიძულვილი სიძულვილს კვებავს. შენ რომელმაც შვიდ დღეში შექმენი სამყარო შვიდი სიტყვით, ნუთუ ამდენი ათასი წელი გჭირდება იმისათვის რომ დაცემული ანგელოზის მეტასტაზები ამოკვეთო ადამიანების სულებიდან?! რატომ უშვებ ადამიანის ხელიდან ადამიანის სიკვდილს, რატომ არ უშლი ხელს, მსხვერპლი ხომ უდანაშაულოა. რატომ უშვებ იმას რომ ერთი ნაგავსაყრელზე იბადება და მეორე ფუფუნებაში, ბავშვის ცოდვა-მადლი ვინ გაზომა? თუ ადამიანებს მარადიული სიცოცხლისთვის ამზადებ სულიერ სამყაროში, მაშინ აქ დედამიწაზე გამოსაცდელ-მოსაცდელ დარბაზში მიეცი იმის საშულება რომ ყველა თანაბარ საფეხურზე იდგეს და ყველას თანაბარი სირთულის საგამოცდო მასალა მიეცი. რა კრიტერიუმებით არჩევ ვინ სად და როგორ დაიბადოს? ამისი რა საფუძველი გაქვს? ან როგორ შეიძლება "ავსტრალიელი აბორიგენი" და რომელიმე ცნობილი "შტეინი" ორივე სიცოცხლის პირველ წრეზე იყვნენ.?! არ გთხოვ ამ კითხვებზე პასუხის გაცემას და ისიც იცი რომ ბევრი არაფერი მითხოვია შენთვის. რაც არ მაქვს, ის არც მინდა. უბრალოდ რაც მაქვს, იმას ნუ წამართმევ იმისათვის რომ გამომაწრთო ან ჩემი სისულელით ნუ დამაკარგვინებ, ხელი მაინც შემიშალე. მე არ მაქვს იმდენი სიბრძნე რომ ერთმანეთისგან გავარჩიო შესაცვლელი და გასაძლები, არც იმდენი ბავშვური სისუფთავე მაქვს შერჩენილი, რომ ყველაფერი სინდისს მივანდო. ხოო, ალბათ იმიტომაც წაიყვანე ის და არა მეე, თუმცა იცოდი რომ მის ადგილს დიდი სიამოვნებით დავიკავებდი...კითხვებზე არ მიპასუხო გევედრები, ნებისმიერი პასუხის მეშინია, იმის მეშინია რომ მაინც ვერ გავიგებ...
-კარგი...დაელაპარაკე! " N " წუთი გაქვს დრო!
-ნაა
-რა ნაა, რა ნაა! ეგოისტო ცუდო ბავშვო, შენი ხმა მავიწყდება, ერთხელ არ უნდა დამესიზმრო?
-არ გაწუხებ ნაა და არც ჩემზე ფიქრის საშუალებას გაძლევ, ვერ ხვდები?
-არ მაძლევ, მაგრამ რომც არ ვფიქრობდე შენზე, მაინც შენს აურაში ვცხოვრობ, ფანტომურად მტკივა შენი ფიზიკური არარსებობობა, მოჭრილი სხეულის ნაწილი მტკივა, ის ნაწილი მტკივა, რომელსაც იცი რომ ვერავინ აღგიდგენს, ვერ უმკურნალებ, ვერ შეეხები, ვერ გააყუჩებ, ვერც ერთი "პროტეზი" ვერ მოვირგე, ორგანიზმმა არ მიიღო, ვერ იგუა. დროებითი გამაყუჩებლები კიდე უფრო უარესია, მოქმედების ვადა გასდის და უფრო უარესად მტკივდება.
-ნაა შენ ხო ყოველთვის ჩემზე მაგარი იყავი, მე ხომ შენს თვალზე ცრემლი არასოდეს მინახავს, მე ხომ ყოველთვის შენ მეგულებოდი საყრდენად რაც არ უნდა ცუდად ვყოფილიყავი.
-ეგ შენ გეგონა მასე, სინამდვილეში შენ იყავი ჩემი საყრდენი, ან ორივე ერთმენეთის ჯებირები ვიყავით და ახლა კიდევ აღმოვაჩინე რომ გადაწყვეტილებების მიღება მიჭირს შენს გარეშე.
-რას ამბობ ნაა, შენ ხო არავის არაფერს ეკითხებოდი, როცა რამეს გადაწყვეტდი, უბრალოდ მიყვებოდი ხოლმე ამის შესახებ წინასწარ და მე რაც არ უნდა მერჩია შენთვის, მაინც შენ შენს რაშს მიაჭენებდი.
-ვიცი, ვიცი, მაგრამ შენ რომ გიყვებოდი ასე მეგონა შენგანაც "დაბრო" მქონდა რაც არ უნდა გეთქვა ჩემთვის და უფრო გაბედულად მივაჭენებდი. ხო ვიცი რომ შენ ყველა საქციელს მაპატიებდი მაინც, რაც არ უნდა ჩამედინა, შენთვის ყოველთვის მართალი ვიყავი.
-არა ნაა, არ იყავი ყოველთვის მართალი, შენ ძალიან ფიცხი იყავი, შეწინააღმდეგება არ გიყვარდა, იმიტომ რომ უარესად გიჩნდებოდა წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი და ეს სურვილი რომ არ გამემძაფრებინა, არ გეკამათებოდი. მე მჯეროდა შენი, გენდობოდი და ვიცოდი ისეთს არაფერს გააკეთებდი რომ საკუთარი თავის შეგრცხვენოდა.
-იცი ლიი რისი მრცხვენია, უფრო სწორედ შენთან მრცხვენია...შენი ასაკის გოგოებს ვეღარ ვიტან, შენს მეგობრებს ვეღარ ვიტან, იმიტომ რომ შენს ჩამქრალ სიცოცხლეს ვხედავ მათში, ვერ ვეკონტაქტები მათ, მარტო შენს სოფოს ვეხმაურები ხანდახან, იმიტომ რომ ვიცი ძალიან გიყვარდათ ერთმანეთი და ისიც არანაკლებ განიცდის უშენობას, შენს მეტი არც არავინ ჰყავდა.
-ნაა ნურავიში ნუ მეძებ რაა, რაც უფრო ვერ მიპოვნი მათში, მით მეტად შეგძულდება ადამიანები, შენ კიდე არ შეგიძლია სიძულვილი და საკუთარ თავს დახრავ.
-ხო გახსოვს ლიი როგორი ვიყავი, არასოდეს ვკარგავდი წინასწორობას, მწყობრიდან ვერავინ გამომიყვანდა... ძალიან შევიცვალე, ადვილად ვღიზიანდები, როცა ვინმეს რამეს ვერ ვაგებინებ ეგრევე ყვირილზე გადავდივარ, გულიც შემიძლია ადვილად ვატკინო ადამიანს, მერე ვბრაზდები საკუთარ თავზე. მე ხო ისე ვიცხოვრე აქამდე ლიი რომ ცუდს ვერ ვიმჩნევდი, არ კი არა, ვერ ვიმჩნევდი... რა კარგი იყო ესე ცხოვრება.... როცა ყველგან, ყველაფერში და ყველაში, აწყმოში, წარსულში, მომავალში კარგს ხედავ, როცა მზიან ამინდში წვიმა არ გახსოვს და წვიმაში მზეს არ მისტირი...
-მერე რა გიშლის ხელს ნაა...იცხოვრე ისევ ისე!
-ვერა ლიი, აღარ გამომდის, შენ ჩამომაგდე მიწაზე, რაც არ უნდა მიხაროდეს, თვალწინ სულ მაინც შენი გაყინული საქორწინო ბეჭდიანი არათითი მიდგას, მე მაინც არ გამეკეთებინა მაგ გაყინულ თითზე.
-ჩემს სულზე იფიქრე ნაა, იმაზე იფიქრე რომ აქ არ ვარ გაყინული, მერე ყველაფერი ისევ ძველებურად გაგიხარდება ხოლმე.
-ლიი ბებო შენთან არის?
- ხო ნაა, ნინიკოს ვუვლით ერთად.
-ნინიკო რამხელაა ეხლა?
-აქ ასაკი არ არის ნაა, პატარა ანგელოზია.
-ისევ ისეთი ლამაზია?
-უფრო ლამაზი.
-ლიი ბებოს გადაეცი რომ ნაწყენი ვარ და შენი გაზრდილი სულ დაგავიწყდა თქო, ადრე მაშინ მაინც მესიზმრებოდა როცა რაღაცას მაფრთხილებდა, ეხლა სულ დამივიწყა.
-თვითონაც ნაწყენია ნაა, სულ შენზე დარდობს, ათი წლის წინ რომ დავესიზმრე, რაც გავაფრთხილე რატომ არ დამიჯერაო.
-იმიტომ რომ რაც თავის თავზე აიღო, იმას ვეღარ გადააბიჯა თქო - ესე გადაეცი ლიკ და უთხარი რომ შემირიგდეს.
-ნაა გახსოვს ბებოს საფლავზე რომ დავდიოდით ხოლმე, თითქოს ისევ მასთან მივდიოდით სახლში და გვეგონა ისევ უგემრიელეს კარტოფილის ღვეზელებს დაგვახვედრებდა და ჩვენ მიგვქონდა, ვითომ ისევ ის გვახვედრებდა.
-რა დამავიწყებს ლიი, ის რომ აცხობდა ისეთი ღვეზელი არსად არ მიჭამია მას მერე. შვილიშვილებისთვის როცა აცხობდა ის განსაკუთრებით გემრიელი იყო.
-ლიი კიდე იცი რა გადაეცი ბებოს, ავად რომ იყო ხოლმე და საწოლთან ვეჯექი და მოლა ნასრედინის ოხუნჯობებს ვუკითხავდი ის წიგნი ვიპოვე, დაფურცლულ-დაგლეჯილი და ერთ ადგილას გადაკეცილი, მინაწერით "ხვალ აქედან უნდა გავაგრძელო წაკითხვა"
-გადავცემ ნაა.
-ლიკ, იცი იმ ვიდეო ჩანაწერებისთვის არასოდეს მიყურებია, სადაც შენ ხარ, გუშინ მომინდა ღამით და ჩავრთე, მაგრამ გამოჩნდი თუ არა გამოვრთე, ვერ გიყურე, ჯერ ისევ არ შემიძლია, ჰოდა მერე ისე მომინდა ეს ყველაფერი მეთქვა შენთვის, რომ მაგიტომ დაგირეკე. გული გამისკდებოდა შენთან რომ არ მელაპარაკა, ეხლა ცოტა მომეშვა.
-ნაა როცა ჩემზე იფიქრებ და მოგენატრები, მხოლოდ კარგი გაიხსენე ხოლმე, ის წუთები გაიხსენე, ძალიან რომ გვიხაროდა და იცოდე რომ მე ბედნიერი ვიყავი და ბედნიერების წუთებში წავედი, მართალია ყველა ნაბიჯს გეკითხებოდი ხოლმე და ბოლოს შენგან დაუკითხავად წავედი, მაგრამ სულ გახსოვდეს რომ მე ბედნიერი ვარ.
-ლიი ეგ მაძლევს ძალას...ერთი რაღაცა მინდა გკითხო და დამეხმარე რაა ლიკ!
-დრო ამოიწურა!!! - (სამყაროს ხმა).
-კიდევ ერთი წუთი ძალიან გთხოვ!
ტუ ტუ ტუ...............................................
0 comments:
Post a Comment