Wednesday, December 30, 2009

შემოდი


ეს ლექსი დემნამ დამიწერა

მადლობა დეიდ! :D


არიან ადამიანები-ცარიელი სახლები
სადაც შესვლას გიჯობს , სულ არ შეხვიდე.
არიან ადამიანები - დაულაგებელი სახლები:
აქ შეიძლება დაიკარგო და
ნივთებმა წასაქცევად ფეხი დაგიდონ.
თუ კარგი დიასახლისი არ ხარ
მე გირჩევდი : -არც აქ შეხვიდე!
არიან ადამიანები- ფარდა დაშვებული სახლები:
გიზიდავენ თავისი იდუმალებით,
მაგრამ თუ ფარდებს გადაწევ
მიხვდები- იმ ცარიელ სახლში მოხვდი
რომელზეც თავიდანვე გიყვებოდი.
არიან ადამიანები უპატრონო სახლები,
ანტიკვარული ავეჯით სავსე,რომელიც არავის ჭირდება
ხის ჭიის გარდა.
არიან ადამიანები ქოხები- დაფურცლული წიგნებით.
აქ უფრო ოცნებების სჯერათ და ისევ ინტერესით კითხულობენ :
“ხომ არ შეჭამა ბატკანმა ყვავილი”.?
არაიან ადამიანები-თავშესაფრები
სადაც შეგიძლია, ჩამოჯდე, დაისვენო
ფინჯან ჩაისთან ისაუბრო გადამფრენი ჩიტების ბედზე
მაგრამ შენ აქ დიდხანს ვერ გაძლებ-
სავსე სიმშვიდეც დამღლელია ზოგჯერ კაცისთვის.
და არიან ადამიანები-ადამიანები
აქ შეგიძლია შეხვიდე და სამუდამოდ დარჩე.

ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია..


ალექსანდრე საჯაია
Special thanks to minerva


ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია
და უყვარს მარტო თოვლი და თოვა,
იგი ლაჟვარდის ერთი თვალია
და გაზაფხულზე ენძელად მოვა.

ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია..

მან იცის ჩემთვის სიმღერა ერთი,
და რომ მიმღეროს თურმე რცხვენია,
მან შეინახა ცრემლები ჩემთვის,
მაგრამ არასდროს არ უცრემლია.

ჩვენი ამბავი ულამაზესი
ერთხელ ნიავმა თურმე გალექსა,
და ნიავივით სურდა ალერსი,
მაგრამ შედრკა და არ მიალერსა.

და განა მისთვის ვწუხდი ძალიან,
და განა მუდამ იქნება თოვა?
ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია
და გაზაფხულზე ენძელად მოვა.

გოდერძი ჩოხელი


ამ მიწის ბედი ჩემი ბედია


...
ტოროლა მიდის წკრიალით
როგორ უხდება ზეცას
ველზე ქრის გრილი ნიავი
შროშანებს წელში კეცავს
ირგვლივ მზის სუნი ტრიალებს
ქვასაც უხარის, ხესაც
როგორც მიყვარდი აქამდის
ისე მიყვარხარ დღესაც.

55 წლის გახდებოდაო გოდერძი ჩოხელი...
უხმაუროდ იცხოვრა, უხმაუროდ იავადმყოფა, უხმაუროდ გარდაიცვალა, უხმაუროდ დაასაფლავეს და დაბადების დღემაც უხმაუროდ ჩაიარა. აგერ, გვერდით თემაში რომ არ შემეხედა, ვერც გავიგებდი. არადა ამ კაცს არც სიკვდილი აცალეს და არც სიცოცხლე. ერთადერთი მწერალი და რეჟისორია ალბათ, რომელსაც კალოშები პეროში არ გაუცვლია და სიკვდილამდე ცვითა...
ზოგჯერ მაქვს ხოლმე იმის შეგრძნება, რომ მწერალი ან რეჟისორი ტყუის, ანუ რასაც წერს მხოლოდ მანერაა ან პოზა ან თავის კარგად წარმოჩენის სურვილი, სინამდვილეში კი შალვა კეჟერაძის თქმის არ იყოს, ისევ ის ბითურია ხინკლის ჭამამდეც და ხინკლის ჭამის შემდეგაც.
...დალოცვილო ღმერთო რა იქნება ზოგჯერ ადამიანები თავის დროზე დაბადო ხოლმე.

სადაც არის და როგორც არის, სულში სიმშვიდე ჰქონოდეს!

R.I.P Maestro


ვიზრდებით და გზაზე თანდათან ბავშვობის ფრაგმენტებს ვკარგავთ. ზოგს შეუმჩნევლად, ზოგს მტკივნეულად. აქამდე მხოლოდ ორჯერ ამტკივდა ბავშვობა, პირველად ბებია რომ გარდაიცვალა და მეორედ რობერტ ბარძიმაშვილი. არ გაგიკვირდეთ - ამ კაცის მიმართ განსაკუთრებული სიყვარული მქონდა. ბავშვები ხო ზღაპრებზე იძინებენ, მე ბარძიმაშვილის ხმაზე ვიძინებდი. არ ვიცი ახსნა არ მაქვს ამის... როგორც კი საკუთარი თავი აღვიქვი, ეგრევე ეს კაცი შემოვიდა ჩემს ცნობიერებაში. სიკვდილამდე დიდ საქმეს აკეთებდა. უყველაფრო წლებშიც კი არ შეუწყვეტია მუშაობა. რამდენი თაობა გამოზარდა ვინ იცის...დღემდე მტკივა ეს დიდი ადამიანი და დიდი მაესტრო...


გუშინ კიდევ ერთი დიდი ნაწილი მომწყდა ბავშვობის- არანაკლებ დიდი ადამიანი და დიდი ხელოვანი.
...გარდაიცვალა სამოცდაშვილი წლის ასაკში... ვინ იცის ამ სამოცდაშვილი წლის თითოეულ წუთში რამდენი 67 წელი იცხოვრა...

ხსოვნა იყოს!

ყოველთვის არის ადგილი სადაც ...


იცი რომ გელიან, მაგრამ არ მიდიხარ;

იცი რომ არ გელიან, მაგრამ მაინც მიდიხარ;

იცი რომ სითბოა, მაგრამ შენამდე არ უშვებ;

იცი რომ სიცივეა, მაგრამ არ იმჩნევ;

იცი რომ სინათლეა, მაგრამ თვალებს ხუჭავ;

იცი რომ სიბნელეა, მაგრამ ხელებს არ აცეცებ;

იცი რომ მოგისმენენ, მაგრამ მუნჯი ხარ;

იცი რომ გიყურებენ, მაგრამ ბრმა ხარ;

იცი რომ გეტყვიან, მაგრამ ყრუ ხარ.



ყოველთვის არის ადგილი სადაც ...

არც ყრუ ხარ, არც ბრმა ხარ, არც მუნჯი, სადაც თბილა და გ-თბილა, სადაც გიხარია და უხარი-ხართ, სადაც გრძნობ და გგრძნობენ, სადაც ორშაბათი, სამშაბათი, ოთხშაბათი, ხუთშაბათი, პარასკევი, შაბათი, კვირა - მხოლოდ კვირის დღეები არაა, სადაც თოვლი, წვიმა, ქარი, დარი-ავდარი მხოლოდ ამინდის პროგნოზი არაა, სადაც ვარსკვლავები, მზე, მთვარე მხოლოდ ასტრონომიული ციური სხეულები არაა, სადაც სიტყვები მხოლოდ ლექსიკური მარაგი არაა, სადაც წამი და საუკუნე სინონიმებია, სადაც სიცოცხლე მხოლოდ ბიოლოგიური პროცესი არაა, სადაც სიკვდილი მხოლოდ სიცოცხლის დარაჯია....მაგრამ ეს ადგილი შენი არაა

როცა ვიღაცას კარგავ, როცა რაღაცა ძალიან გტკივა, პირველი საყრდენი ბოძი, რასაც შემოგაშველებენ ხოლმე სიტყვებია - დრო ყველაფრის მკურნალიაო...დრო მკურნალი არაა, დრო ის მსახვრალი ხელია, რომელიც მტკივან კბილთან ერთად კბილის ფესვებსაც იღებს და მის ადგილას ცარიელი ღრმული რჩება. არ მინდა ისეთი დრო, რომელიც ისე მიმკურნალებს რომ ...გახსენებისას ნერვიც არ ამიტოკდეს.

One Way Ticket


ვერასოდეს წარმოიდგენდა, რომ ცხოვრება ასეთი არჩევანის წინაშე დააყენებდა. - იმ არჩევანის წინაშე, სადაც სასწორის ერთ პინაზე ადამიანი დევს მთელი თავისი შეგრძნებებით და მეორეზე - შემეცნება შეუცნობელისა, რომელიც მსხვერპლად ერთადერთ რაღაცას ითხოვს - ადამიანად ყოფნას.
არადა რომ გეკითხათ, არანაირი მიზანი არ ღირს, თუნდაც ერთი ადამიანის გულისტკენადო. მერე და ვისი გულისტკენა დაუჯდა ადამიანად არ ყოფნის ფასად?! - იმ თვალების, რომელსაც არავისში და არაფერში გასცვლიდა და რომლის მზერაც დამშვიდობებისას, ვერასოდეს ამოიგლიჯა გულიდან. ლოცვის დროსაც კი გრძნობდა ამ მზერას და ამ დროს ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა, რომ სანახევროდ იმას ჰყიდდა, რაზეც ლოცულობდა და სანახევროდ - გულში სამუდამოდ აღბეჭდილ იმ ერთადერთ მეგზურს, რომელმაც ამ ნახევრად რეალურ და ნახევრად ირეალურ სამყაროში გამოაცილა.
სახლიდან ისე გავიდა, არავის დამშვიდობებია. ან ვის უნდა დამშვიდობებოდა?! დედა დიდი ხანია უგრძნობლად იწვა საწოლში, მამა ალკოჰოლისგან გაბრუებული უშვერი სიტყვებით იგინებოდა უმისამართოდ, ძმა კი ”საშოვარზე” იყო წასული, რომ მშიერი ვენები მოესულიერებინა.
ფანჯარაზე მიუკაკუნა.
-მივდივარ ლიი...
...
-არაფერს მეტყვი?
...
თუნდაც ერთი სიტყვა ...
-გუშინ რომ მოსულიყავი ჩემთან, იქნება ორიც მეთქვა, მაგრამ ეხლა რა გითხრა -კეთილი მგზავრობა გისურვო, მერე ყელზე შემოგეხვიო და გიჩურჩულო, რომ არასოდეს დამავიწყდები?
-მე აქ ვიღუპები ლიი...
-გაქცევა გამოსავალია? საიდანაც არ უნდა გაიქცე, საკუთარი თავიდან შორს წახვალ? -
-ეს მარტო გაქცევა არ არის ლიი. ასე რომ იყოს, მხოლოდ საცხოვრებელ ადგილს და ქვეყანას შევიცვლიდი. შენ ხო იცი, რომ მქონდა ამის შანსიც, მაგრამ აქ ჩემი ადამიანური მისია ამოიწურა.
-ჩემთანაც ამოიწურა?
-როგორც კაცისა, ამოიწურა.
-ისღა დამრჩენია, იმით ვიყო ბედნიერი, რომ ლოცვებში მომიხსენიებ.
-არ გინდა გთხოვ! რა შემეძლო აქ შემეთავაზებინა შენთვის? არეულ-დარეული, ბავშვობიდან გამწარებული ცხოვრება თუ ვერშემდგარი კაცი, რომელმაც ისიც კი ვერ შეძლო, ის საშინელი ჩვევა თუ ავადმყოფობა გადაეგდო, რომ ეს სიყვარული დაეცვა.
-ჰოდა რატო იტყუებ თავს, რომ ღვთის სიყვარულის გამო მიდიხარ და არა ლაზარეთში?
-ღმერთის იმედი მაქვს. მე როცა ცოტა ხნით ვიყავი იქ, მაშინ შევძელი.... ის ხომ განსაცდელს იმიტომ უგზავნის ადამიანს, რომ ამ განსაცდელით მიახვედროს, რა გზით წავიდეს. მე ჩემი ხსნის გზა იქ დავინახე.
...
- ლიი!
- რაა..
- ერთი სათხოვარი მაქვს.. აქედან არაფერი მიმაქვს და.....გახსოვს სკოლის ეზოში სურათი რომ გადავიღეთ ერთად... ის გამატანე.
-რად გინდა, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი რომ გქონდეს?
-ნუ მტკენ გულს ლიი...ძალიან გთხოვ.
-გულის ტკენაზე შენ არ უნდა მელაპარაკებოდე მე. ერთხელ მაინც გიფიქრია, რას შეიძლება ვგრძნობდე?
-მიფიქრია და შენი ტკივილიც მტკივა, მაგრამ ისიც მიფიქრია, რომ ჩემთან ერთად შენც დაგღუპავდი და ამით მართალი ვარ ჩემს თავთან.
-ჩემთანაც და ღმერთთანაც ხო?
-ეს აღარ ვიცი...
-სამწუხაროდ ამას მაშინ იგებენ, როცა ყველაფერი გვიან არის ხოლმე. იმედი მაქვს ისეთი პასუხი არ იქნება ”გვიან” რომ უკან დასაბრუნებელი ბილეთიც კი ვადაგასული აღმოჩნდეს.
...
-სურათს გამოვიტან, ოღონდ ფანჯრის რაფაზე დავდებ და აიღე, არ მინდა ზურგიდან დაგინახო.
სახლში შესვლისას მხოლოდ ერთხელ მოხედა უკან კართან მდგომს, მაგრამ სწრაფადვე მიიხედა, არ უნდოდა მისთვის მიტოვებული ქალის თვალები გაეტანებინა. სურათი ფანჯრის რაფაზე დადო და ფანჯარა მიკეტა. ფანჯარასთან ერთად თავისი ბედისწერაც.


..............

მხოლოდ ერთხელ იყო ჩამოსული - დედის დასაფლავებაზე.
თავისი ერთადერთი სიყვარულის დასაფლავებაზე არ ჩამოსულა.... ვერ ჩამოვიდა...უკან დასაბრუნებელი ბილეთი აღარ ჰქონდა...

უკანასკნელი ძაფი


 

ერთად გაიზარდნენ - ერთ ქალაქში, ერთ ქუჩაზე, ერთ ეზოში...
ბიჭს ბავშვური გულწრფელი სიყვარულით უყვარდა; გოგოსთვის უახლოესი მეგობარი იყო და გულის მესაიდუმლე; ბიჭი მათემატიკის დავალებებს უწერდა; გოგო გიტარაზე დაკვრას ასწავლიდა...
მამა არ ჰყავდა ბიჭს; დედა ზრდიდა და თან წელებზე ფეხს იდგამდა, დღე და ღამეს ასწორებდა, რომ გაეზარდა. ძალიან უჭირდათ...
გოგო შეძლებული ოჯახიდან იყო, მაგრამ ერთმანეთთან არც სიმდიდრეს იმჩნევდნენ და არც სიღარიბეს - მათ მიღმა დააბიჯებდნენ. ვინ იცის რამდენჯერ უჭამიათ ერთად მხოლოდ გამხმარი პური და ტყემლის საწებელი. გოგოს ერიდებოდა - ხშირად ვერ სთავაზობდა ბიჭს, რომ მასთან ერთად ესადილა სახლში, რადგან არ უნდოდა თავმოყვარე ბიჭისთვის ის შეელახა, რითიც ყველაზე მდიდარი იყო. ბიჭიც არ აძლევდა უფლებას მას, რომ დახმარებოდა რამენაირად.
...ტელევიზორის ცქერის დროს იყვნენ განსაკუთრებით სასაცილოები. იმ ოთახში სადაც ბიჭს ტელევიზორი ედგა, ჭერიდან წვიმის დროს წყალი ჩამოდიოდა და ოთახის ანტენას აწვიმდა. დროთა განმავლობაში დაზიანებული ანტენა მხოლოდ ერთ წერტილში იჭერდა კარგად, სადღაც თავს ზემოთ და ამის გამო ხან გოგოს ეჭირა ეს მოშლილ-მოფურტკნული ანტენა ხელში და ხან ბიჭს.
...საკუთარ ტყავს გაიძრობდა ბიჭი, გოგოს რომ დასჭირვებოდა; გოგო კი თავის სასკოლო ამურულ თავგადასავლებს უყვებოდა, თან მეგობრულად რჩევას ეკითხებოდა და სულ არ იმჩნევდა ბიჭის თვალებში ვაგლახად შეკავებულ ცრემლს.
...გოგოს მე-16 დაბადების დღე ახლოვდებოდა. ბიჭს სახლში ერთადერთი ძვირფასი ნივთი ებადა - ვერცხლის კოვზი და მამის დანატოვარი ”დრელი”. მან დედის უჩუმრად აიღო კოვზი, გადაადნო, თვითონვე გაჭრა ყალიბი და გოგოს ზოდიაქოს ნიშანი- ხელისგულისოდენა მორიელი ჩამოასხა. მერე მამისეული ”დრელი” გაყიდა და იმავე ზოდიაქოს დიდი ქვა იყიდა, რომ შუაში ჩაესვა.
...ბიჭი იმ დღეს უბედნიერესი იყო. უკანასკნელი ”ვერცხლი” გასცა. გოგოს გრძნობებს ვერ აღგიწერთ, ყველა ემოცია ერთმანეთს ებრძოდა მასში, მაგრამ ის მთავარი გრძნობა, მაინც განზე იდგა და არ ეყურებოდა.
...მერე დაიშალნენ. ცხოვრებამ დაშალა და წლების მერე საბოლოოდ გაშალა - გოგო საოჯახო ასპარეზზე, ბიჭი - მოსკოვში.
...ბევრი გულწრფელი თუ სავალდებულო საჩუქარი მიუღია მას მერე, მაგრამ ”ბოლო ლუკმა” აღარასოდეს. არც არასოდეს მოუშორებია ეს ”ლუკმა”. საფრთხე რომ ყოფილიყო და ნივთების გადარჩენა დასჭირვებოდა, პირველად მას გამოიტანდა.
...ერთი წლის წინ ბიჭმა შემთხვევით ნახა გოგოს ვირტუალური ფოტო - ყელზე მორიელით. დიდი ყოყმანის მერე დაურეკა მას და უთხრა - არ მეგონა თუ კიდევ გექნებოდაო. რამოდენიმე წუთიანი მიკითხვ-მოკითხვის შემდეგ დაამატა - თუ გინდა ეგეთივე ოქროს მორიელს ჩამოვასხმევინებ და რა თვალსაც მეტყვი, ის ჩავსვათო. (თურმე, ადრე თუ გვიან მაინც სკდება ბავშვობაში დაგუბებული შეულახავი თავმოყვარეობა).

...

ბურთი გამეჩხირა ყელში - ბავშვობასთან დამაკავშირებელი ერთ-ერთი უკანასკნელი, ყველაზე გამჭვირვალე ძაფიც გაწყდა.
-არა მადლობა ლ---! არაა საჭირო, არ მიყვარს ოქრო. -. ვუთხარი და მალევე დავემშვიდობე.
მერე უჯრიდან ჩემი მორიელი ამოვიღე და დავხედე: ”რა გვაკადრეს აა?!”
”... რას ჩამოასხმევინებ ბიჭო? - გამხმარ პურს თუ ტყემლის საწებელს ? მათემატიკურ განტოლებებს თუ აუწყობელი გიტარის ჟღარუნს? სახლიდან ჩუმ-ჩუმად მოპარულ ნავთს თუ ”ვინ დაასწრებს მეკვლეობას ახალ წელს”? ... რაც არ უნდა გააჩუქო, იყიდო ან გაყიდო, მამაშენის ”დრელს” მეორეჯერ გაყიდი?! ”


არ მიყვარს, როცა რაღაცას მჩუქნიან...

Музыкальная шкатулка


ყველა ადამიანს თავის წილს სამყაროში, ერთი პატარა შემოსაზღვრული და მკაცრად დაცული ტერიტორია აქვს, სადაც არავისი და არაფრის ადგილი არაა, გარდა საკუთარი განცდებისა და შეგრძნებებისა. ეს ის ადგილია, სადაც მხოლოდ ჩვენ ვართ თავის+უფალი, სადაც ყოველთვის მართალნი ვართ, სადაც ყოველთვის მარტო ვართ და ამავე დროს არასოდეს არ ვართ მარტო, სადაც მუდმივი შტატი არ არსებობს და არც მუდმივი სათავსო ნივთებისათვის.

ჩემი პატარა ტერიტორია ოროთახიანია - მისაღები და საკუჭნაო, მაგრამ რა გასაკვირიც არ უნდა იყოს, საკუჭნაო ბევრად უფრო დიდია მისაღებზე. მისაღებში ორ კაცზე მეტი არ ეტევა. თუმცა სივიწროვე არასოდეს მიგრძვნია. პატარა მისაღებს ერთი დიდი პლიუსი აქვს, სულ სითბოა და სიმყუდროვე. აქვე კედელზე ერთი პატარა თაროა მიმაგრებული და ზედ ერთადერთი ნივთი დევს - პატარა მუსიკალური ზარდახშა, რომელიც მხოლოდ ერთი და იგივე მელოდიას უკრავს უწყვეტად, ოღონდ სხვადასხვა ტონალობაში, მონაცვლეობით. არ ვიცი საიდან და როდიდან მაქვს ეს ნივთი, მაგრამ ამ მელოდიის გარეშე ერთი დღეც კი არ მახსოვს ჩემი თავი. ერთადერთი ნივთია, რომელიც ჩემთან ერთად გაქრება. რადგან ერთის არ ყოფნა მეორის ყოფნას გამორიცხავს.
ერთი უცნაური ჩვევა მაქვს - ჩემი ოროთახიანი სამყაროს სტუმრებს გაცილებისას ვთხოვ ხოლმე, რაიმე ფრაზა წამიწერონ საკუჭნაოს კედელზე, რომელსაც მერე არასოდეს ვშლი. იქ მხოლოდ მაშინ შევდივარ, როცა ფრაზას მიტოვებენ და მერე ბოქლომით ვკეტავ მის კარს. არ მიყვარს შიგნით შესვლა, იმიტომ რომ შესვლისთანავე, ჩემი მუსიკალური ზარდახშა ერთდროულად ყველა ტონალობაში იწყებს დაკვრას და თუ სასწრაფოდ არ გამოვედი, თავს მატკიებს კაკაფონია.
ერთხელ ერთი უცნაური ადამიანი მესტუმრა. გარეთ სიბნელე იყო და მისი სახე არ დამინახავს. არც შიგნით შემოსვლისას დამრთო ნება, შუქი ამენთო და ვინაობაც არ გამიმხილა.
შემოსვლისთანავე ძირს დაჯდა და მითხრა, შენც დაჯექი, ოღონდ ზურგით მომეყრდენი ზურგზე და ისე ვილაპარაკოთ, მაგრამ სანამ დაჯდები, კედლის საათის ხმამ ხელი რომ არ შეგვიშალოს, გააჩერეო.
საათის ქანქარა ერთ ადგილას გავაჩერე და ჩამოვჯექი. რამდენ ხანს ვილაპარაკეთ არ მახსოვს, რადგან დრო საათის ციფერბლატზე გაშეშებულიყო... და რომ მკითხოთ, ვერც ეხლა გიპასუხებთ, საუკუნე გავიდა მაშინ თუ წამი, რადგან როცა სტუმარი წავიდა, საათის ისრები იმ ადგილიდან დაიძრნენ თავისით, სადაც გავაჩერე.
რაზე ვილაპარაკეთ? - რაზე და ნათელ სიბნელეზე, ბნელ სინათლეზე, გაყინულ ცეცხლზე, გავარვარებულ ყინულზე, მადლიან ცოდვაზე, ცოდვიან მადლზე, ტალღებად აზვირთებულ ნაკადულზე, გაურხეველ ნიავზე, უღრუბლო წვიმაზე, გაუჟღერებელ მელოდიაზე, უხმო ღრიალზე, გამაყრუებელ სიჩუმეზე, მშფოთვარე სიმშვიდეზე, უკუღმა დატრიალებულ მორევზე, უიღბლო ბედნიერზე, იღბლიან უბედურზე, უმასპინძლო სახლზე,უსახლკარო მასპინძელზე. მშვიდობისმყოფელ მტერზე, არასანდო იმედზე, მშრალ ოაზისზე, სათნო ბოროტებაზე, ბრიყვულ სიბრძნეზე, ბრძნულ სიბრიყვეზე, მამაცურ სიმხდალეზე, წამხდარ წესიერებაზე, წესიერ სიწამხდრეზე, ჯანმრთელ კეთროვანზე, მერე ამ ყველაფრის წაღმა პირზე და კიდევ უთვალავ რამეზე.
....გაცილებისას, ჩვეულებისამებრ ვთხოვე, რომ საკუჭნაოს კედელზე მიეწერა სამახსოვრო ფრაზა. მომიტრიალდა და მითხრა, მოდი დავარღვევ შენს წესს და კედელზე კი არა, ზარდახშის თავსახურის შიდა მხარეზე მიგიწერ ფრაზას, რომ გახსნისას ყოველთვის ხედავდე. ოღონდ რომ წავალ მაშინ ნახეო. დავთანხმდი.
როგორც კი უცნაური უცნობი წავიდა, გავხსენი ჩემი პატარა სკივრი...
ოკრო-ბოკრო ასოებით მიეწერა: ” Не толъко в этой шкатулке поют.”

ერთი საიდუმლო უნდა გაგიმხილოთ, სანამ ჩემი სტუმარი სამახსოვრო საჩუქარს მიტოვებდა, მეც დავწერე ფურცლის პატარა ნაგლეჯზე ფრაზა, ოთხად დავკეცე და ჯიბეში ჩუმად ჩავუცურე. რა ბედი ეწია იმ ნაგლეჯს, არ ვიცი, შეიძლება გზაში ამოუვარდა კიდეც, ან ისე გადააგდო, არც გაუხსნია... მაგრამ სადღაც ხომ არსებობს წარწერა, თუნდაც უკვე დამდნარი ან ასოებად დაშლილი - ”გახსოვდეს, რომ ყოველთვის არსებობს ადგილი, სადაც დრო საათის ქანქარაზე ჩამოჯდება... სადაც ყოველთვის მოგისმენენ ისე, რომ არ გკითხავენ ვინაობას... სადაც ყოველთვის შეგეძლება ხმისამოუღებლად ილაპარაკო.”

 

ბედნიერი ოჯახი



ჟურნალი ”საქართველოს ქალი” 1985 გამოშვება №

ქვეყნის აღმშენებლობის პროცესში ოჯახს ერთ-ერთი წამყვანი ადგილი უკავია..............................................................................................................................................................................
რამოდენიმე დღის წინ ჩვენი კორესპონდენტი ერთ არაჩვეულებრივ ოჯახს ესტუმრა.
”ამანდა და ჯონ სმიტები” კამოს ქუჩაზე საკუთარ სახლში ცხოვრობენ.
ჭიშკარში ოჯახის დიასახლისი შემოგვეგება სანდომიანი ღიმილით და სახლში შეგვიპატიჟა. შესვლისთანავე მოვიხიბლეთ უზადოთ მოწყობილი ეზოთი და ყვავილნარით. ქალბატონი ამანდა ყვავილების დიდი მოყვარული აღმოჩნდა და დამშვიდობებისას რამოდენიმე იშვიათი ჯიშის ნერგებიც გამოგვატანა.
ამანდა ფრანგული ენის პედაგოგია, ჯონი ..............ფაბრიკის დირექტორი და პარტიული მუშაკი. ისინი ქვეყნის სამსახურში დგანან და დაუღალავად იღწვიან საბჭოთა ოჯახებისა და ქვეყნის უკეთესი მომავლისათვის.
მათ სამი შვილი ყავთ-სამი ულამაზესი გოგონა. სარა ცხრა წლისაა, ევა შვიდის და ემა ერთის. სარა ძალიან ნიჭიერი ბავშვია და სკოლაში ერთ-ერთი გამორჩეული მოსწავლე. უკრავს ფოტეპიანოსა და გიტარაზე, ხატავს და ცეკვავს. ევას ბავშვისთვის უჩვეულო, ძალიან ძლიერი ხმის ტემბრი აქვს და როგორც დედამ გვითხრა, სიმღერა უფრო ადრე დაუწყია, ვიდრე ლაპარაკი. გოგონებს მუსიკის სიყვარული დედამ ჩაუნერგა. დაოჯახებამდე ამანდა ვოკალურ ინსტრუმენტული ანსამბლის სოლისტი ყოფილა. ოჯახის შექმნის შემდეგ ნელ-ნელა ჩამოშორებია სცენას, რადგან სამი შვილის აღზრდა დიდ დროს მოითხოვდა.
მან გოგონებს საკუთარი ნახატების გამოფენაც მოუწყო სახლში. წიგნის სიყვარულსაც ბავშვობიდან აჩვევს............................................................................................................................
გოგონები პატარა ემას აღზრდაშიც ხალისიანად ეხმარებიან დედას.
ამანდამ მეუღლეზეც თბილად ისაუბრა, რაც კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ ოჯახში სრული იდილია და ჰარმონია სუფევს.
ამანდა და ჯონ სმიტების ოჯახში სტუმრობამ ხალისიანად და საინტერესოდ ჩაიარა. დღის ბოლოს დედამ და გოგონებმა კიდევ ერთხელ გვიმღერეს. ჩვენ სიკეთე და ბედნიერება ვუსურვეთ ამ არაჩვეულებრივ ოჯახს და გამოვემშვიდობეთ.
დაე გვიმრავლოს ასეთი ოჯახები. ჯანსაღი ოჯახი ხომ ჯანსაღი მომავლის საწინდარია.”


მანქანის გამაყრუებელი სიგნალი........კარზე ხმამაღალი ბრახა-ბრუხი აკომპანიმენტით: გამიღეთ თქვენი დედა მ----------ნ!
დედისა და სამი შეშინებული ბავშვის თვალები....
-კიდე მთვრალია დეე? – პირველი ხმა
-არ გავაღოთ რა კარი დეე!- მეორე ხმა.

Late night train



დილის რიჟრაჟი ღამის შემღვრევას იწყებდა. თბომავლის ყვირილმა გვიანი შემოდგომისთვის დამახასიათებელი ნაცრისფერი არემარე შეარხია და დროში გაშეშებული ბაქანი გამოაცოცხლა. კანტი-კუნტად გამოჩნდნენ ლოდინისგან დაღლილი მგზავრები, თითქოს მიწამ უეცრად ხავსი გადაიძროო, სოკოებივით ამოჰყვეს თავები. ვაკვირდებოდი მგზავრებს, მაგრამ სიხარული ვერც ერთი მათგანის სახეზე ვერ შევნიშნე. ერთადერთი, რაც ყველას სახეზე ეწერა, სიჩქარენარევი დაღლილობა იყო, ცდილობდნენ რა, რაც შეიძლება სწრაფად გასცლოდნენ წუხანდელ თავზე დათენებულ ღამეს და დროის სპორებისგან დაობებულ სადგურს.
ხელი ჩამკიდა და შემომხედა. არაფერი უკითხავს. თვალებში ჩავაშტერდი რამოდენიმე წამით, თითქოს რაღაცას ვეძებდი. გუგები გაჰფართოვებოდა და გუგებს შიგნით კითხვის ნიშანი მოუჩანდა. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ვაგონებისკენ გავიქეცით. ვაგონში ჩაგუბებულმა სითბომ ძვალ-რბილში დამიარა. ცხვირში რელსების საცხის სუნი მეცა და გაურკვეველი წარმოშობის ბედნიერების შეგრძნება დამეუფლა. ეტყობა მოულოდნელმა სითბომ და საცხის სუნმა ღრმა ბავშვობაში განცდილი შეგრძნება ამოატივტივა, როცა ბებიასთან მივემგზავრებოდი ხოლმე მატარებლით.
გამცილებელმა კუპემდე მიგვაცილა და გვითხრა რომ ვაგონ-რესტორანი მხოლოდ ორი საათის შემდეგ გაიხსნებოდა. ბარგი საჩქაროდ მივაგდეთ და ქურთუკები გავიხადეთ.
-რა ვაკეთოთ ვაგონ რესტორნის გახსნამდე, გინდა დავიძინოთ.?-მკითხა.
-არა, თავი ჩამიდე კალთაში და თავწამოყოფილ წვერებს დაგაწიწკნი სათითაოდ და თან ჩავუთქვამ "ლუბიტ ნე ლუბიტ", რომლის ამოწიწკვნაც ყველაზე ძალიან გეტკინება იქ შევჩერდები და რა სიტყვაც დაეთხვევა, მერე ისე ვიმოქმედებ. თუ ნე ლუბიტ-ს დაემთხვა ვაი შენი ტყავის ბრალი- გაწვალებ მთელი გზა.
-შენ ისეთი ოხერი ხარ, შენ რასაც გინდა იმას დაამთხვევ. -გაეცინა. - შეეშვი ჩემს წვერებს, მოდი წამოვწვეთ და ჩამეხუტე.
-ვერ მოვისვენებ ხო იცი ეგრე, გიღუტუნებ ან გაწვალებ, ამიტომ ჯობია შენ დაჯექი, მე თავს ჩაგიდებ კალთაში და რამე წამიკითხე. ამასობაში ორი საათიც გავა.
-კარგი.
კარზე კაკუნი გაისმა. სახელური ჩამოვწიე და კუპის კართან გაჯგიმული გამცილებელი შემეფეთა მდაბიო, დაბლა დაშვებული თვალების კუთხეებით და თუთუნისგან გაყვითლებული ბოლოებაპრეხილი ულვაშებით.შევხედე და რატომღაც მომეჩვენა, რომ ჰუსარს უფრო ჰგავდა, ვიდრე რკინიგზის მუშაკს.
-თქვენი ბილეთები თუ შეიძლება-საკუთარი ღირსების გადამეტებული გრძნობით შემოგვძახა.
მე მას გადავხედე.
-ბილეთები არ გვაქვს-უპასუხა.
-როგორ თუ ბილეთები არ გაქვთ?-წარბები აქაჩა "ჰუსარმა"
-აი ეგრე! ჩვენ უბილეთო მგზავრები ვართ. ჩვენ არსად, არასოდეს, არ გვჭირდება ბილეთი!
-სამაიმუნოდ არა მცალია, მაჩვენებთ თუ არა ბილეთებს! წინააღმდეგ შემთხვევაში... - აქ უცბად სიტყვა შეაშრა პირზე და მზერა სხვა რამეზე გადაიტანა. მე თვალი გავაყოლე მისი მზერის ტრაექტორიას და წითელ თუმნიანებთან და ერთ ბოთლ სტალიჩნაიასთან დავიჭირე.
თვალები სიხარბით ავსებოდა და უსაფუძვლო ღირსების გრძნობაც წინა ღამის სიზმარივით გაჰპარვოდა.
-ჰო კარგი, კარგი, გაგიჟდება კაცი! ამდენი ფული აქვთ და ბილეთის ყიდვა ეზარებათ-ბურტყუნებდა თავისთვის.
-დაზარება არაფერ შუაშია ძяძя, ჩვენ უბრალოდ უბილეთო მგზავრები ვართ-გავუმეორე ხალისით.
-სად ჩადიხართ?-იკითხა გასვლისას.
-ჯერ არ ვიცით, სადაც ფეხები თავისით ჩავლენ.
-ხაბაროვსკამდე არსად არ გაჩერდება და დანარჩენი თქვენ იცით.
-ძალიან კარგი თუ არ გაჩერდება.-გავიღრიჭე.
"ჰუსარმა" მხრები აიჩეჩა და კეთილი მგზავრობა გვისურვა.
როგორც კი გავიდა, ჩახუტების სურვილმა შემიპყრო და ისე მივვარდი ასე მეგონა ახლა თუ არ მივუსწრებდი, კუპის იატაკიდან ჩაძვრებოდა ძირს და რელსებში დამეკარგებოდა.
გული რომ ვიჯერე, სავარძელზე მოვკალათდი, თავი მუხლებზე დავადე და წიგნის კითხვის მოსასმენად გავემზადე.
-ტაკ, ესე იგი ვიწყებთ-ომახიანად დაიწყო-"ჩაპაევი", ვიქტორ პელევინი,
-რაა?-უცბად გიჟივით წამოვხტი.-რა ჩაპაევი! რის პელევინი!
-ხო რა იყო, რა არ მოგწონს?-მკითხა და უცბად სიცილი აუტყდა.
-თუ გინდა დამაძინო სპეციალურად და მერე ვაგონ რესტორანში მარტო გაიპარო, კი ბატონო, წამიკითხე, ოღონდ ნელა და გამოთქმით.
-ჰო კარგი, ვითომ მჯერა, რომ გჯერა, პელევინს გიკითხავდი. მოდი არ გვინდა არაფრის წაკითხვა, ჩამეხუტე, გავჩუმდეთ და ბორბლების რახრახს ყური მივუგდოთ-მითხრა და თავისკენ მიმიზიდა.
მოვეხვიე და თავი მკერდზე დავადე. გული და მატარებელი ერთი რიტმში ამოძრავდნენ.
არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე ან როდის ჩამეძინა. თვალი რომ გავახილე, უკვე კარგად გათენებულიყო. ფანჯარა ჩამოვწიე. კუპეში შემოჭრილმა დილის ცივმა ნიავმა საბოლოოდ გამომაფხიზლა. ახალი დღე იწყებოდა...

ფორტუნა და მეგობრები



ლოღიკა, სინდისი, საზოგადოებრივი აზრი და სამართალი დაძმობილდნენ და გადაწყვიტეს სიკეთის საძებნელად წასულიყვნენ. გზად ერთი ნასუქ-ნაპატივები მოგზაური შემოხვდათ. ძმობილებმა ჰკითხეს ვინა ხარო. თქვენ ვინღა ხართ და საით გაგიწევიათო- კითხვა შეუბრუნა მოგზაურმა.
მე ლოღიკა ვარ. მე სინდისი მე საზოგადოებრივი აზრი, მე სამართალი და სიკეთის საძებნელად მივდივართო. აი მე კიდე ის ვარ, ჩემს გარეშე რომ ვერ იპოვით იმას, რასაც ეძებთო, ფორტუნა მქვია და მთელი ჩემი ცხოვრება ვმოგზაურობ და ყველა კუთხე კუნჭული ზეპირად ვიციო. ერთი ეგ არის, სინათლე არ მიყვარს, მხოლოდ ბნელ ადგილებში ვგრძნობ თავს კარგადო.
რახან ყველა კუთხე- კუნჭული ზეპირად გცოდნია, სიკეთის გზას ვერ მიგვასწავლი ძმობილოო-შეეკითხნენ მგზავრები. ვერ მიგასწავლით, რადგან ეგეც ჩემსავით მოგზაურია და სხვადასხვა ადგილებში დადისო, პრობლემა ისაა, რომ იმას პირიქით, სინათლეში უყვარს სიარული და ერთმანეთს ძალიან იშვიათად ვხდებითო. თუ გინდათ რჩევას მოგცემთ როგორ იპოვოთ: აი ჯიბით ერთ ჯადოსნურ ქვას დავატარებ.- ამოვიღებ ჯიბიდან,- თუ რამე ღირებული გაქვთ და რაც გემეტებათ, სათითაოდ მოდით და ზედ დადეთ, ყველაფერს იტევს, არც წონა აქვს, არც ზომაო. მე თუ სადმე გადამეყარა, ვაჩვენებ და ვისი ძღვენიც ყველაზე ძალიან მოეწონება იმას დაენახვებაო. ოღონდ უნდა დაიშალოთ და ცალ-ცალკე გააგრძელოთ ძებნა, რადგან ერთად რომ დაგინახოთ დაფრთხება და არ დაგენახვებათო.
კეთილიო-უპასუხეს ძმობილებმა. ლოღიკამ საღი აზრი დადო, სინდისმა შუბლიდან ძარღვი მოიწყვიტა და დადო, სამართალმა გულის კოდექსი. საზოგადოებრივმა აზრმა იფიქრა, იფიქრა და ვერაფერი მოიფიქრა რა დაედო. მე ღირებულებები არ გამაჩნია, კვირაში ცხრა პარასკევი მაქვსო. ფორტუნამ დიდად გაიხარა- მიყვარს შენნაირები, ბევრ კითხვებს არ სვამენ, არც დეპრესია აწუხებთ და არც არაფერს ნანობენო. რა გინდა ამათთან ერთად, რას დაეძებ, ვინ იცის რას გადაგყარონო. ლოღიკა მაგარი უგულოა და მარტო ცივი გონებით ცხოვრობსო. არასანდო მეგობარია შენთვის, ვერ დაეყრდნობიო. სინდისი ძაან მერყევია და როდის ჩაგცემს ზურგში ლახვარს ვერ გაიგებო. სამართალი შეგიძლია დაიმორჩილო, მაგრამ ერთი თუ ხელი შეგიბრუნა ან დაგაყრუებს ან დაგაბრმავებსო. წადი შენი გზით იარე და ყური არავის უგდოო. მე კი დაგიმგზავრებდი, მაგრამ მე ვისთანაც მივალ, იმას შენი დანახვა სასაცილოდ არ ეყოფაო. დიდი მადლობა კეთილო მგზავრო თვალი რომ ამიხილეო-უთხრა საზოგადობრივმა აზრმა და ძმობილებს განეშორა. მას მერე მარტო დაიარება. ერთი რომ მოიშორა ფორტუნამ, უმალ მეორეს მიადგა: ლოღიკა შენ რაღად ეძებ სიკეთესო? რადა და ხშირად ჩემს საწინააღმდეგოდ იქცევა, სახელს მიტეხს და პასუხი უნდა მოვთხოვო ამაზეო. მერე ვერ ხვდები რომ ამათთან ერთად გაგძნელდება პოვნაო-უთხრა ფორტუნამ. სინდისი ცარიელი ემოციაა მშვიდად თუ არაა, მაშინ სულ დეპრესიაშია. საღად მოაზროვნე კაცი ხარ და რად გინდა ეგ წუწუნა და ხელმოცარული რომ აგიკიდია. ზედმეტი ტვირთია და მოიშორეო. სამართალი კიდე ძაან ფიცხია და თუ გაბრაზდა ხშირად ვეღარ არჩევს სად მთავრდება სუბიექტურობა და სად იწყება საღი აზრი, ამიტომ ეგეც მოიშორეო. ლოღიკას ჭკუაში დაუჯდა ფორტუნას რჩევები და მარტო გაეშურა სიკეთის საძებნელად. როგორც კი ლოღიკა მოიშორა, უმალ სინდისს მიადგა: სინდისო რა დაგრჩენია სიკეთესთან, რად ეძებო. სიკეთეს კი არა მეგობარს ვეძებ, ბოლომდე ვერავინ მეგუება და იქნება სიკეთემ მაინც გამიგოს, ამბობენ გულისხმიერიაო. - უპასუხა სინდისმა. მერე არ იცი რომ შენს ძმობილთან ერთად გაგიჭირდება მოძებნაო?. სამართალს თავისი კანონები აქვს და თუ რომელიმეს ხელი შეახე გაგთელავსო. წადი დროზე თავს უშველეო. სინდისმა მადლობა გადაუხადა ფორტუნას და იქაურობას გაშორდა. ფორტუნა სამართალს მიადგა და ჰკითხა, რაში გჭირდება სიკეთეს რომ ეძებო. რაში და, გული და ხელი მინდა შევთავაზო, მაგის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლიაო. სად იყავი მერე აქამდე, არ იცი რომ სიკეთე დანიშნულიაო? ვიზეა დანიშნულიო -იკითხა სამართალმა. ვიზე და შენს ყველაზე დაუძინებელ მტერზე ალოგიკაზეო. მაშინ სამართალმა დაიფიცა მოვკლავ ჩემს მტერს და სიკეთეს დავიბრუნებო. ფორტუნას უკან გამოართვა ქვაზე დადებული, გამოემშვიდობა და გზა განაგრძო სიკეთის დასახსნელად. მას მერე სამართალიც მარტო დაიარება და ეძებს. მინდა მჯეროდეს რომ ოდესმე იპოვის. 

წუწუნ-წრუწუნ


გუშინ ერთი ნაბიჯით მივუახლოვდი და ერთი ნაბიჯი დამაკლდა სიკვდილამდე. მოკლედ, სახლის გენ. დალაგების დაუოკებელმა ჟინმა მომიარა და ავძვერი ფანჯრის რაფაზე რომ მინა გამეწმინდა გარედან, ნახევრად გარეთ ვიყავი გადასული, რომ ფეხი გამისრიალდა და იმდენი კი მოვიფიქრე ფარდაზე ჩამოვკიდებულიყავი. არ ვიცი რამ შემაძლებინა მეიძულებინა თავი, რომ ოთახის შიგნით გადმოვარდნილიყავი ფარდიანად და არა გარეთ. ისე რა კარგი სანახავი ვიქნებოდი მეშვიდე სართულიდან გადაფრენილი გამრჯე დიასახლისი და მერე დანარჩენის აღსაწერად ფანტაზია არ მყოფნის.

გადავწყვიტე ჩემი სამი დიპლომი და ოთხი სერთიფიკატი სამზარეულოს რომელიმე კედელზე გავაკრა. ეს დამეხმარება ავიმაღლო დიასახლისის კვალიფიკაცია და შესაბამისად შრომისუნარიანობა.
გაინტერსებთ რას გრძნობს ადამიანი იქით-აქეთ გარდამავალი წამის მიჯნაზე.? ეს წამი ისეთივე უსასრულოა, როგორც წამის აღქმა სიზმარში. ერთდროულად ყველაფერი კარგავს და ყველაფერი იძენს ფასს... ან რის ფასი! რა ფასი! ქალი დავბერდი და ჯერ კიდევ ვერ გავიგე რას აქვს ფასი. არა, მე კი ვიცი ჩემთვის რასაც აქვს, მაგრამ ეს ისე, ზოგადად არ ვიცი . ადამიანური ფასეულობებიც საბაზრო ეკონომიკას დაემსგავსა, ჩეინჯებლ იმისდა მიხედვით ბაზარზე რა მოთხოვნაა.
ამ ბოლო დროს ვგრძნობ რომ ასოციალური გავხდი. საერთოდ არ მაქვს ადამიანებთან დაკონტაქტების სურვილი თუ აზროვნებაში არ მომყვება და ჩაწოდებულ პასს პირველივე ჯერზე არ იღებს....ან მე მაქვს გაზვიადებული წარმოდგენა ჩემს თავზე ან მეტისმეტ მოთხოვნებს ვუყენებ ადამიანებს. რა ვქნა ვერასოდეს ვემეგობრები ადამიანს, ბავშვობის მეგობრობის ხათრით, რომელიც მიმტკიცებს რომ "პატარა უფლისწულზე" უაზრო და დეგენერატული ნაწარმოები არ არსებობს. ვისთვისაც მეგობრობა მხოლოდ ფინჯანი ყავის სმით, შოფინგებზე, ქმრებზე, დედამთილებზე, შვილების ოინებზე და ნიჭიერებაზე. ჩერეზ დაქალოჩკების პაკჩოებზე თუ საყვარლებზე და მათი "ინვესტიციების ურთიერთ დაბანდებაზე" ჭორაობით შემოიფარგლება, დაე ვიყო მათთვის უჟმური, ცივი და უხასიათო. ამ ჩემს მითხუნდ ჩაკრაბორტს.

მოკლედ დავამთავრო ეხლა წუწუნი და წავედი, მივეგდო. იმედია სანამ ზღვაზე წავალ და ჩამოვალ, რამე ხიფათს არ მოვიწევ. (აქ რა სმაილიკი უნდა იყოს, აზრზე ვერ მოვდივარ)

/Wednesday, August 26, 2009/

რა სარგებლობა მოაქვს უკომპიუტერობას?!

-ვრეაგირებ პირველივე დაძახილზე;
-მობილურმა ჩანთიდან და სხვადასხვა უჯრიდან გადმოინაცვლა ჯიბეში და შესაბამისად აღარ ვივსები საყვედურებით ერთი კვირაა ვრეკავთ და სად ხარ;
-მზერა გამიცოცხლდა;
-დედაჩემის ქალაქგარეთა ბიბლიოთეკიდან ამოვქექე ოდესღაც წაკითხულ-წაუკითხავი წიგნები და ამოსუნთქვის გარეშე წავიკითხე ოცდაექვსი წიგნი ერთ თვეში;

აქედან რაც წაკითხული არ მქონდა და რამაც ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოხადინა, იყო შვედი მწერლის იალმარ სიოდერბერგის "სერიოზული თამაში". ვკითხულობდი და მეგონა ბერგმანის ფილმს ვუყურებდი.

მეთოთხმეტე საუკუნის იაპონელი მწერალი ქალი ნიძიოს ერთადერთი ნაწარმოები - ავტობიოგრაფიული რომანი "საჩუმათო ამბავი". რამაც კიდევ ერთხელ დამარწმუნა რომ იცვლება მხოლოდ დრო.

ლეონჰარდ ფრანკის ავტობიოგრაფიული რომანი "მარცხნივ სადაც გულია". ძალიან მაგარი წერის სტილი, მახვილი ენა, დახვეწილი და დრამაზე ოსტატურად მორგებული იუმორი.

კამილო ხოსეს სელას მოთხრობები, განსაკუთრებით "არტისტების კაფე" რომელიც ბევრად უფრო მომეწონა, ვიდრე მისი ყველაზე ცნობილი და პოპულარული ნაწარმოები "პასკუალე დუარტეს ოჯახი". ასევე მისი ერთგვერდიანი ავტობიოგრაფია. ერთ-ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი ავტობიოგრაფიაა, რაც წამიკითხავს.

ჩეხი მწერლების მოთხრობები, მეტნაკლებად გაასწორა.

მოკლედ, სკოლაში დაბრუნებულ ბავშვებს რომ აწერინებს ხოლმე დამრიგებელი, ვინ როგორ გაატარა ზაფხულიო, ეგეთი პოსტი გამომივიდა:D

ჰო ბარემ აქვე დავწერ. ვიყავი უსტარაულის ჩანჩქერზე სოფელ ერთაწმინდის ზემოთ და ფრიად მოხიბლული დავრჩი. :D

Through your eyes


Sumi Jo


ეს ქალი რომ აქ არ დავასახლო, არ შეიძლება.
არაჩვეულებრივი ლირიული ვოკალი, შესრულების მაღალი ოსტატობა, ხმის უბადლო ფლობა და ბოლოს ეგზოტიკური გარეგნობა.
ოპერა სულ რომ არ გიყვარდეს შეგაყვარებს.

 

Yin - Yang ანუ როცა "გვეგულება"

ტელევიზორში მოვკარი ყური, გალაკტიონის წერილებს კითხულობდნენ ოლია ოკუჯავას რომ სწერდა. ადრეც ხო მქონდა წაკითხული, მაგრამ ეხლა თან რომ მესმოდა, რაღაცნაირად იმოქმედა. მერე, თუ რამე წერილები მაქვს სხვა ცნობილი ადამიანების მიერ დაწერილი, იმათ გადავხედე და აღმოვაჩინე, რომ ჩემი ოლ თაიმ ინქამინგ-აუთქამინგ ფოსტა მეტი თუ არა ნაკლები არაა, უფრო მრავალფეროვანია და მაღალფარდოვან-ამაღელვებელი ზედსართავებისა და ზმნიზედების ბრახაბრუხისგან (აი ისეთი რომანტიკულ-სენტიმანტალურ ბურუსს რომ ახასიათებს) დაცლილი, მაგრამ ამავე დროს სულაც არ არის მარტივი და ყველასთვის გონებამისაწდომი.
მშობლის ინსტიქტს რომ თავი დავანებოთ, (რადგან ყველამ ვიცით რომ ეს თანდაყოლილია და არ მოიძებნდება ამ ქვეყნად რამე, რაც ამ ინსტიქტზე მაღლა დგას), ქალისთვის, ისევე როგორც კაცისთვის, არაფერია იმაზე მნიშვნელოვანი, ვიდრე ის, როცა იცი რომ ვიღაც გეგულება, ვინც გიხარია და ვისთვისაც გიხარია. ამის გარეშე ხო უსქესო ხარ ?! ამის გარეშე ხო უბრალოდ უსქესო ადამიანი ხარ, რომელიც ცხოვრობ და ფაციფუცობ იმისთვის, რომ რაც შეიძლება ჯანმრთელი და უზრუნველი მოკვდე. ამის გარეშე ხო კი არ ცხოვრობ, არამედ სიკვდილის პროფილაქტიკას იტარებ. პროფილაქტიკის რეჟიმიდან გამომდინარე კი ისეა რომ კი არ ცხოვრობ, არამედ ემზადები ცხოვრებისთვის, ანუ აწმყო არ გაქვს და ბოლოს ისე ხდება რომ ადრე თუ გვიან ის, რისთვისაც ამ რეჟიმში ხარ, მაინც ხიდის ბოლოში გელოდება ცელითა და კაპიუშონიანი ბალახონით.
ჰოდა ვიკითხავთ, ცხოვრება სადღაა?! სადაა და აწმყოს ექშენში და არა პრევენციულ ღონისძიებებში. ამ აწმყოს კიდე მხოლოდ მაშინ გრძნობ:

როცა ვიღაც გიხარია და ვიღაცისთვის გიხარია.
როცა ერთ გულს რაღაც უხარია და მეორე გული "ამენს" შესძახებს, სადაც არ უნდა იყოს.
როცა ერთს სტკივა და ამ ერთის ტვინი ორივეს სხეულში თანაბრად აგზავნის ტკივილის სიგნალს.
როცა გაიღვიძებ და იცი რომ ვიღაცის დილა შენი გაღვიძებიდან იწყება, თუნდაც სამყაროს ორ სხვადასხვა წერტილში თენდებოდეს ორი დილა.
როცა იცი რომ სულაც რომ გრავიტაცია შეჩერდეს, საყრდენი არ გამოგეცლება.
როცა იცი რომ უკანასკნელი სუნთქვის მარაგს გაგიყოფენ.
როცა არაფრის გეშინია, იმიტომ რომ გულის, სულის და სხეულის დონორი გყავს.
როცა იცი რომ შენი ნახშიროჟანგი მისთვის ჟანგბადია და მისი შენი.
როცა იცი რომ რაც არ უნდა გაიბზარო, დროს არ იხელთებენ რომ წყლად იქცნენ, რათა მერე წვეთ-წვეთად გაიპარონ შენი ნაპრალებიდან.
როცა ეს ყველაფერი ერთ სიტყვაში ეტევა - როცა იცი რომ უბრალოდ გე - გულ -ება.

...გალას წერილების კითხვის დროს და უცნაური გრძნობა გამიჩნდა, რაც სხვა დროს მათი კითხვისას არ გამჩენია - ადამიანი აღარ არის და მისი სიყვარული დარჩა ბუნებაში მელანის და ხის ნაწარმის სახით.

მე მინდა "ათასი წლის" მერე პირველი მე წავიდე იქეთ და მერე ჩემი "მეგულება"...
დიდხანს იყავი რაა... აი უბრალოდ იყავი...

ისევ და ისევ www.forum.ge


ხშირად ვფიქრობ ხოლმე ფორუმზე, რა არის და რა ხიბლი აქვს ისეთი, რომ მოსული ბევრი მინახავს და წასული არავინ. იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ ერთი დიდი არქივია ცოცხალი ურთიერთობების, სადაც ისევე იწერები და ისევე ტოვებ შენს კვალს, როგორც სამოქალაქო რეესტრში, ოღონდ იქ თუ ამა თუ იმ ფორმას ავსებ სხვადასხვა მონაცემებით, აქ არაფრის ფორმა არ არსებობს, გარდა წარმოსახვითისა. წარმოსახვით ფორმას ვავსებთ ანუ რა გვინდა ვიყოთ ჩვენ და არა, რა ვართ. ზოგი დონ კიხოტია, ზოგი კინგი ან ტუზ კოზირი, ზოგი ოცნების ქალი ან ღმერთქალი შივა, ზოგი უფრო თავმდაბლობით გამოირჩევა და საკუთარი პერსონის წარმოჩენას მხოლოდ სახელის ხაზგასმით "ჯემალი ვარ ჩმდდშვც" ცდილობს ისე, რომ ეჭვი არ შეგვეპაროს მართლა ჯემალია თუ არა. მართალია ამორჩეული ნიკი, ავატარი და პროფილის სხვა ნიშნები ავტორზე გარკვეულ წარმოდგენას გვიქმნის, მაგრამ ეს წარმოდგენა ხშირ შემთხვევაში შეიძლება იყოს ობიექტურობას მოკლებული, როცა საქმე ეხება ისეთ ნიკებს, როგორიცაა კუნთმაგარიგოგიტა, ბზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზზ, პეტრე პირველი, ბუცეფალი, ტრამალისმგელი007, მაო ძედუნ ჯუნიორი, ახტალის ბუდა და ა.შ. ავტორზე ყველაზე ზუსტ ინფორმაციას იძლევა მისი პოსტების შინაარსი და ლექსიკა, თუ რა თქმა უნდა პარალელური ნიკები არ ანგლობენ. მაგალითად როცა "საბედისწერო ქალი" იკითხავს რომელიმე თემაში: "ვინები იყავით აქციაზე ან თუნდაც სახინიკლეში (არ აქვს არსებითი მნიშვნელობა სად, ნიკები და ფრაზები პირობითია) - სხვისი არ ვიცი მაგრამ მე ნამდვილად შემეპარება ეჭვი ამ ქალის ფატალურობაში. ასევე შემეპარება ეჭვი ბრძენი მევლუდის სიბრძნეში, რომელიც ერთ თემაში შესაშური ლექსიკითა და ემოციით საუბრობს ეთერულ სხეულზე ტრანსცენდენტალური სამყაროში და მეორე თემაში კითხულობს როგორ უპოვოს ქალს G-spot-ი. თუმცა ნიკების და მათი ავტორების განხილვა ამ პოსტის მიზანი სულაც არ არის. მე მინდოდა მეთქვა, რომ ეს პატარა მაგრამ უზარმაზარი სამყარო, რომელსაც ფორუმი ქვია და რომ გახსნი ვითომც არაფერი ერთი უბრალო თეთრ-ცისფერი გვერდია იმ მომენტისთვის აქტუალური თემებით, სინამდვილეში ამ გვერდის უკან უამრავ ისტორიას იტევს, ადამიანურ ისტორიებს, ხასიათებს, ინტრიგებს, სიხარულს, სიყვარულს, დარდს, ტრაგედიებს. იწერება და იქმნება ეს ისტორიები ზოგი ჰეფი, ზოგიც ანჰეფი ენდით. ზოგის ოჯახის ისტორია, ისევე როგორც დედობის ისტორია აქვე იწყება და გრძელდება. ზოგის ოჯახის თუ ურთიერთობის აქ დაწყებული ისტორია აქვე მთავრდება და ახალი ურთიერთობის ისტორიაც აქვე იწყება. ეს ყველაფერი ხო აქ არის შენახული პოსტების, სურათების, წაშლილი თუ წაუშლელი PM-ების სახით. რა მარტივია არა?! - საკმარისია არქივში შევიდეთ ძებნაში სასურველი ადამიანი ჩავწეროთ და გადაიშლება მთელი თავისი ისტორიით, ურთიერთობებით, აზრებით, სურვილებით, სიხარულით თუ დარდით. თუ მეორე ადამიანსაც მივუწერთ გვერდით გრაფაში შეიძლება ადამიანის ცხოვრების ერთ მნიშვნელოვან ეპიზოდსაც წავაწყდეთ თავისი შინაარსითა თუ ფორმით. რამდენჯერ ყოფილა რომ შემთხვევით მიპოვია რომელიმე იუზერის პოსტი სადაც ამბობს, ჩემი ძველი პოსტები გადავათვალიერე და თურმე რა გულუბრყვილო ვიყავიო. აი ერთ-ერთი მიზეზი რატოა ფორუმი მიმზიდველი, შეგიძლია შენს აზროვნებას და მეტამორფოზებს საკუთარი თვალებით უყურო, შეგიძლია შენს წარსულს შეახო ხელი ან შეავლო თვალი და გაგეღიმოს გულიანად ან სევდიანად. თუ სადმე ფეხის წამოკვრის კვალია შეგიძლია დააედიტებინო ან სულაც წააშლევინო. ისე რა მაგარი იქნებოდა რეალშიც რომ ეგრე იყოს, არსებობდეს უხილავი მოდერატორი, რომელიც არასასურველ კვალს დაგიედიტებს ან წაგიშლის...

ისტორიები ღალატზე: ”ერთი თბილისური ამბავი”



(ნამდვილი ამბავი)

რეზიკო და ლექსო ”ტრუსიკის” მეგობრები იყვნენ. თბილისის ერთ-ერთ კოლორიტულ უბანში, იტალიურ ეზოში გაიზარდნენ. ერთად ამტვრევდნენ მეზობლად მდებარე სახლების ფანჯრებს. ერთად ესროდნენ ჩიტებს შურდულს. ერთად უჭვრიტინებდნენ ფეხზე მიბმული სარკით თანაკლასელ გოგოებს კაბის ქვეშ. სკოლაც ერთნაირი ნიშნებით დაამთავრეს და უმაღლესი სასწავლებელიც ერთი აირჩიეს.
არც ჭაბუკობაში გაწყვეტილა მათი საერთო ”ტრუსიკის” რეზინა და ისე შექმნეს ოჯახები, რომ მათ შორის შავი კატის ლანდსაც კი არ გაუვლია.
მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ბავშვობა და ყმაწვილკაცობა ერთად გაატარეს - ყველა მოვლენას თუ შთაბეჭდილებას ერთნაირი ემოციით აღიქვამდნენ და ერთი საერთო თვალით უყურებდნენ, რეზიკოს და ლექსოს სრულიად განსხვავებული გემოვნება ჰქონდათ, რაც პირველ რიგში გოგონებთან ურთერთობაში გამოიხატებოდა. რეზიკოს თამამი, ოჯახის ნებიერა გოგონები მოსწონდა. ლექსოს კი მორცხვი და ჩუმი.
ჯერ კარგად არ ჰქონდათ უმაღლეს სასწავლებელში ფეხი შედგმული, რომ ერთ მშვენიერ დღესაც მათ გულებს უცხო ნიავმა დაუბერა და სრულიად უცნობი შეგრძნებით გაჰკვირტა. ეს ნიავი ფილოლოგიის ფაკულტეტიდან უბერავდა.
ერთის კვირტს მანანა ერქვა და მეორისას - ლია. არ გასჭირვებიათ კეკლუც მანანას და ბუნებით ჩუმ და მორცხვ ლიას ბიჭების გულის მოგება. თუმცა აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ გოგონებს ერთმანეთი დიდად არ ეხატებოდათ გულზე და ლია თუ გულში თავქარიან ტუტრუცანას უწოდებდა მანანას, მანანას ლიას პროვინციელობა არ მოსდიოდა თვალში და ყოველთვის ეძებდა მომენტს, რომ წაეკბინა მისი წარმომავლობა. მაგრამ ეს რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობას ვერაფერს აკლებდა. - ფიქრობდნენ დრო გავა და გოგონებიც დამეგობრდებიანო.
ორივეს ტრადიციული ქორწილი ჰქონდა. თითოეულს - სეფაში გაშლილი ხუთას კაციანი ქორწილი - პიჯაკის ჯიბეში ჩატანებული ერთ ცალ წითელ მიხაკიანი მაყრიონით, ”საპატარძლო მანქანაზე” დამაგრებული ფატამოფრიალე თოჯინით, გამაყრუებელი სიგნალებით, პატარძლის დედის ცრემლებით, პატარძლის მამის აჩუყებული გულით, ულვაშა და როხროხა თამადის თავმოყვარე ღიპით, რომელსაც კიდევ ერთხელ უნდა დაეცვა ღიპის ღირსება ქორწილის ბოლომდე და სხვა საქორწინო რიტუალით თუ ფაცი-ფუცით.
საქორწინო მოგზაურობა დაგომისში გაატარეს. მეგობრებმა გადაწყვიტეს, რომ ერთად წასულიყვნენ დასასვენებლად - ეს თავის მხრივ ხელს შეუწყობდა მათი ცოლების დაახლოებას და თან დროს უფრო ხალისიანად გაატარებდნენ.
მაგრამ მოხდა საპირისპირო რამ - მორცხვი და ჩუმი ლია, რომელიც არც გარეგნობით ბრწყინავდა მანანას ფონზე და არც თავის წარმოჩენის უნარით, უფრო და უფრო ჩაიკეტა თავის თავში და სასტუმროს ნომრიდან იშვიათად გამოდიოდა. ლექსო ნაღვლობდა ცოლის ამ მდგომარეობით, მაგრამ ვერაფერს ეუბნებოდა, რადგან არ უნდოდა ცოლისთვის რამე დაეძალებინა და ამით კიდევ უფრო გაეღიზიანებინა. მტანჯველი ორი კვირის შემდეგ ლიას დაჟინებული თხოვნით ლექსო და ლია სახლში დაბრუნდნენ. ცხოვრებაც ჩვეულ კალაპოტს დაუბრუნდა, უფრო სწორედ ჩვეული კალაპოტიდან ოჯახურ კალაპოტში გადაინაცვლა.
ამასობაში გავიდა ოცდახუთი წელი. ამ წლებმა თავისი კვალი დაატყო, როგორც მათ ოჯახებს, ასევე რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობასაც.
დროის ცვალებადობას კარგად მორგებული მშობლების წყალობით ლექსომ კარგი სამსახური იშოვა და გზაც კარგად გაიკვალა ცხოვრებაში. რეზიკოს მშობლები კი ადრე გარდაეცვალა და თავადვე უწევდა ცხოვრებასთან ბრძოლა - იმ ცხოვრებასთან, რომელსაც არც პატიოსანი ადამიანები უყვარს და არც დარდიმანდები. და რადგან პატიოსნება და დარდიმანდობა რეზიკოს აქილევსის ქუსლი იყო, ვერცერთ სამსახურში მოიკიდა ფეხი და ბოლოს, ალკოჰოლსა და ეზოში დომინოს თამაშს მიეძალა.
მეგობრების ცოლებსაც დაეტყოთ დროისა და ქმრების საქმიანობის კვალი.
ლექსომ საყვარელ ცოლს სილამაზის სალონი გაუხსნდა და ლიაც დროის უმეტეს ნაწილს იქ ატარებდა. ამ ოცდახუთი წლის განმავლობაში, მორცხვი და ჩუმი შავგრემანი ლია მკერდში სილიკონით გატენილ, ქართულ გალიფე ჩამოჭრილ, ქერათმიან, დავარცხნილ-დაბანილ, ფრანგულ სუნამო მოპკურებულ რესპექტაბელურ ლიკად იქცა. სიმორცხვე და მორიდებულობაც უკვალოდ გაუქრა და ის შეიძინა ხელოვნურად, რაც ერთ დროს მანანაში აღიზიანებდა, თუმცა ამას არ შეუშლია ხელი, ისევ ჰქონოდა რეზიკოს ცოლის მიმართ გაურკვეველი შური და ამის დამალვას იმით ცდილობდა, რომ როცა კი მანანას ახსენებდა წინ ყოველთვის ურთავდა ზედსართავ ”საცოდავს”.
მანანა კი მართლა საცოდავად ქცეულიყო რეზიკოს გაუთავებელი ლოთობით და უსაქმურობით. მათი ერთადერთი ვაჟიც მამის კვალს დასდგომოდა და ისიც უსაქმურობასა და ფუჭ ოცნებებში კლავდა დროს. ერთ დროს კეკლუცი და თამამი გოგო, თავსაფრიან და ნერვებდაგლეჯილ დედაკაცად იქცა და თუ გარეთ არ გადიოდა, სარკეშიც კი არ იხედებოდა.
სხვადასხვა სოციალურ საფეხურზე დგომამ და ლექსოს მოუცლელობამ, ერთბაშად არა, მაგრამ ნელ-ნელა შეუყენა წყალი რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობას და საბოლოოდ მაშინ დაუსვა წერტილი, როცა ლექსო პრესტიჟულ უბანში გადავიდა საცხოვრებლად.
”კოსტუმიანი” ლექსო დროის უმეტეს ნაწილს მივლინებებში ატარებდა და ლიკაც თავის გემოზე ცხოვრობდა. ფული არ აკლდა და გართობა. ერთადერთი შვილიც საზღვარგარეთ გაუშვა სასწავლებლად და სრული თავისუფლებით ტკბებოდა. ლექსოც არ იყო მომთხოვნი ქმარი. მისთვის საკმარისი იყო, სახლში მისულს, ცოლი ღიმილით შეჰგებებოდა და ლაპარაკით არ შეეწუხებინა. არც ლიკა იწუხებდა დიდად თავს მასთან ბაასით ან სად ეცალა! დაქალებთან და თავის სილამაზის სალონში ამოსწურავდა ხოლმე სალაპარაკო ოფსილას.
მაგრამ ერთ დღესაც ლიკა მიხვდა, რომ მხოლოდ ეს არ იყო საკმარისი ბედნიერებისათვის. ის აკლდა, რაც სისხლს ახალი ძალით აუჩქროლებდა და თავს დაავიწყებდა. ეს ახალი ძალა კი რეზიკოსა და მანანას უსაშველოდ მიმზიდველი და უსაქმური შვილი პატუკა აღმოჩნდა. სად და როდის მოასწრეს ესოდენ დაახლოება ლიკამ და პატუკამ ბოლომდე ვერ გაირკვა, მაგრამ ფაქტი ისაა, რომ პატუკას არც მამის მეგობარი ანაღვლებდა და არც ლიკას ასაკი, რაკიღა მყუდროდ შეეფარა ლიკას თბილსა და ფუმფულა მკერდს და უზრუნველ ცხოვრებას, რომელსაც ლიკა დაუმადლებლად უქმნიდა.
ერთ დღესაც მივლინებიდან დაბრუნებულ ლექსოს ცოლის ღიმილის მაგივრად. ნაჩქარევად დაწერილი ბარათი დახვდა მაგიდაზე: ”მივდივარ...იმედია ოდესმე მაპატიებ”.


ეპილოგი

ბარათს რა მოჰყვა, იქედან მხოლოდ ძირითადს მოგახსენებთ - დაზარალებულთა მხარეს - ორ შემთხვევაში ინფარქტი და ერთში - მრავალჯერადი გულის წასვლა და თმის პიგმენტების დაკარგვა. ხოლო გაქცეულ შეყვარებულებს რაც შეეხება - კრუიზი ევროპის გარშემო და უდარდელად გატარებული ორი წელი, რის შემდეგაც საყვარელ მოყირჭებულმა ბიჭმა, ქორფა ასულს დაადგა თვალი და ლიკას ფულით შეუქმნა იდეალური ურთიერთობის ილუზია. ქორფა ასულიც უმალვე დასთანხმდა ცოლობაზე, მოიხიბლა რა ბიჭის გულუხვობითა და მზრუნველობით.
თავმოყვარე ლიკამ არ აპატია მიჯნურს ღალატი და უარი უთხრა იატაკქვეშა ურთიერთობაზე, რის მერეც შვილთან წავიდა საზღვარგარეთ.

ლექსო ისევ დადის მივლინებებში.. რეზიკო ისევ სვამს...

ისტორიები ღალატზე: ”ამბავი გენდერული თანასწორობისა"


(ნამდვილი ამბავი)


იყო და არა იყო რა, იყო ერთი სოფელი. ამ სოფელში ერთი ტკბილი ოჯახი ცხოვრობდა. ოჯახის უფროსი რუზველტი მედოლე იყო და სოფლის ჭირ-ლხინში ცუპმა-ცუმპათი ნაშოვნ ორ კაპიკს ოჯახს ახმარდა სრულიად უანგაროდ და დაუყვედრებლად.
რუზველტს სამი ვაჟი ჰყავდა, რომელნიც სხვები რომ ერთ წელიწადში იზრდებოდნენ, ესენი იმდენს დღეში იზრდებოდნენ და სოფლის პადპოლნი საოჯახო ბიუროს თავჯდომარის თავდადებითა და მოწადინებით შერთული მორჩილი ცოლი მარინე, რომლის "შტურმანი" მოსიყვარულე, მაგრამ მკაცრი ქმრის მარცხენა წარბი იყო.
ოჯახში გენდერული თანასწორობის საკითხი არასოდეს წამოჭრილა, რადგან არც რუზველტმა და არც მარინემ ამ სიტყვათა შეთანხმების მნიშვნელობა არ იცოდა, შესაბამისად არც სოფელში მოიძებნებოდა ვინმე, ვინც ამ საქმეში ჩახედული იყო და სიმართლეს რომ დავხედოთ შუბლზე, არც არაფერში სჭირდებოდათ, რადგან სოფელში მკაცრად იყო განსაზღვრული ქალისა და კაცის მოვალეობები - კაცს ნახირში უნდა ევლო, შეშა ეჩეხა და ქალს ლობიო შეედგა და კერია არ გაენელებინა. რუზველტიც და მარინეც, სრულიად ემორჩილებოდნენ რა სოფლის ადათ-წესებს, ცხოვრობდნენ ბედნიერად და უშფოთველად. მაგრამ განა წუთისოფლის მუხანათობას აუვლია ვინმეს გვერდით შეუმჩნევლად, რომ რუზველტის ტკბილი ოჯახისთვის აეარა?! საბედისწერო კვანძი შეიკრა მაშინ, როდესაც ცოლ-ქმარმა უმცროსი ვაჟის მონათვლა გადაწყვიტა. ნათლიად ოჯახის ახლობელი, ამავე სოფლის მაცხოვრებელი კაცი შეარჩიეს. ნათლობამ ოჯახის უფროსის დოლის, მარინეს სადღესასწაულო, სოფლის კვალობაზედ ღრმად დეკოლტირებული და თეძოებზე შემოტკეცილი კაბის, მისი კეკლუცი, მაგრამ გაუბედავი ღიმილისა და ნათლიის, მარინეს უბისაკენ შიგადაშიგ გაპარებული მზერის ფონზე ჩაიარა.
იმ დღის შემდეგ ნათლია ამ ოჯახის ხშირი სტუმარი გახდა. ჯერ თუ კვირაში ერთხელ სტუმრობდა ნათლულს, შემდეგ მოუხშირა და ბოლოს ისე ხდებოდა, რომ რუზველტი უმალ უგუნებოდ შეიქმნებოდა ხოლმე თუ ვახშმის დროს არ ხედავდა მას. ოჯახის საშინაო საქმეებიც, რაც კაცს ევალებოდა, ნათლიას გადააბარა და თვითონ მთლიანად ჩაეფლო პროფესიაში. მარინეც თვალსა და ხელს შუა გაიფურჩქნა და გახალისდა, ჩამოსცილდა რა ოჯახში კაცის საქმეები.
ვინ იცის სადამდე გაგრძელდებოდა ოჯახური იდილია, ერთ მშვენიერ დღესაც უმცროს ვაჟს მამისთვის რომ არ ეკითხა, მამიკო შენ რატო არ კოცნი დედიკოს ისე, ნათლია რომ ჰკოცნისო. რუზველტი ბავშვს არ ჩასძიებია კითხვებით, რადგან გადაწყვიტა თავისი თვალით ენახა როგორ ჰკოცნიდა ნათლია მარინეს და ერთ დღესაც ქალაქში მოიმიზეზა წასვლა. მარინემ ჩუმი ხალისით გააცილა ქმარი და გასვლისას "გულმოსულმა უსაყვედურა" რაღა ამ ავდარში მოგინდა ქალაქში წასვლაო. რუზველტს რაღა თქმა უნდა აზრადაც არ მოსვლია სოფლიდან გასვლა და ერთ საათში დაბრუნდა სახლში. კარი ჩუმად გააღო და ოთახის ზღურბლზევე გაშეშდა - მარინე და ნათლია შეშის ღუმელის გვერდით მდგარ "კუშეტკაზე" თავაწყვეტით მისცემოდნენ სიყვარულს და რუზველტს ვერაფრით გაერკვია მარინეს განწირული კივილი ვნებისგან იყო გამოწვეული თუ თვალებგაფართოებული ქმრის დანახვისგან. ელვის უსწრაფესად გაინთავისუფლა მარინემ მიჯნურის მკლავებიდან თავი და და ქმარს შესძახა: ეს ის არ არის რასაც შენ ფიქრობ, მომისმინე და ყველაფერს აგიხსნიო. რუზველტი, რა თქმა უნდა სწორედ იმას ფიქრობდა რაც იყო, ამიტომ არ ისურვა ცოლის მოსმენა და იმ სოფლის წარმომადგენლისთვის შესაშური სიმშვიდითა და სიდარბაისლით მოსთხოვა მარინეს და ნათლიას სახლის დატოვება, თან გულში ფიქრობდა ნეტა ეს ის არ იყოს, რასაც მე ვფიქრობო.
დანაღვლიანებულმა მარინემ ბარგი ჩაალაგა, სკოლიდან მოსულ ბავშვებს გამოემშვიდობა და ნათლიასთან ერთად ქალაქში გადაბარგდა საცხოვრებლად.
გამოხდა ხანი. ნათლიას, ქალაქის გარემოში მარინე ისეთი მიმზიდველი აღარ ეჩვენებოდა როგორც სოფელში და მწველი ვნება ნელ-ნელა უცხრებოდა. ერთ ავბედით დღესაც კი ალიან-კვალიანად გაუჩინარდა მარინეს ცხოვრებიდან. მას შემდეგ მარინემ არაერთი "ნათლია" გამოიცვალა, მაგრამ გულში ჩუმად ჰნატრობდა იმ დღეებს, როცა დილით დოლის ხმა აღვიძებდა.
ამასობაში გავიდა 15 წელი. რაც შეეხება რუზველტს, ცოლის მოყვანა არც უფიქრია. მარტომ წამოზარდა და დაავაჟკაცა შვილები. იგი მდუმარედ ისმენდა კეთილი ნათესავ-მეზობლების რჩევებს, რაღას ელოდები მოიყვანე ცოლი, სიბერეში პატრონი ხომ გინდაო და ამ დროს ისიც მარინესავით გულში მისტიროდა ბედნიერ წუთებს. ერთ დღესაც გადაწყვიტა ჯანიც გაჰვარდნია მტერ-მოყვარესო და ქალაქს ჩააკითხა მარინეს შერიგებისა და სიკვდილამდე ერთად თანაცხოვრების მოტივით. მარინეც სიხარულით დასთანხმდა, რადგან ოჯახის მონატრებასთან ერთად, მის შემოდგომაშეპარულ დეკოლტესა და ერთ დროს სავსე თეძოებს, თვალს აღარ აყოლებდნენ და შესაბამისად მათი შემფასებელ-დამფასებელიც აღარ ჰყავდა. მოკრიბა რაც რამე გააჩნდა ქალაქში დაგროვილი და დაბრუნდა სოფელში ქმართან ერთად. მარინემ აღმოაჩინა რომ რუზველტს ამასობაში სახლი გაეფართოვებინა და გაერემონტებინა, სახლის წინ მინი მარკეტი გაეხსნა, შვილებიც გაზრდილ - გზაზე დაყენებულები დაახვედრა და მარინეს სიხარულსაც საზღვარი არ ჰქონდა. შვილებმაც სიყვარულით მიიღეს დიდი ხნის უნახავი დედა და მას მერე ცხოვრობენ ბედნიერად და უზრუნველად.

ჭირი იქა ლხინი აქა
ქატო იქა, ფქვილი აქა.

II ხმა

- რაო რა გითხრეს? – (I ხმა)
- არ მტოვებენ, ჯერ არ ხარ მზადო. – (II ხმა)
- როდის ბრუნდები?
- როგორც კი ნიშანი მოვა... ბოლო შანსს გაძლევთ და ამიტომ ყველაზე რთული მისია იქნებაო. - შენ როდის ბრუნდები?
- არ ვიცი, ჯერ კიდევ ვახსოვარ იქ ხალხს და ხო იცი, სანამ ერთ კაცს მაინც ახსოვხარ, არ გაქვს დაბრუნების უფლება. აქ ხო უნდა დავხვდე, როცა ის უკანასკნელიც მოვა!
- შენიანი ვინმე დაბრუნდა უკან?
- ხოო, ჩემი დიდი ბებიის ბებია... გული დამწყდა... ყველაზე ძალიან მიყვარდა მათ შორის აქ ვინც დამხვდა და იქ არ ვიცნობდი.
- ნელ-ნელა შემოგაკლდებიან...
- მე ყველაზე მეტად შენი წასვლა არ მინდა... მერჩივნა ჯერ მე დავბრუნებულიყავი და მერე შენ.
- რა მნიშვნელობა აქვს, ორივე შემთხვევაში დაშორება მაინც გარდაუვალია...
- როგორ არ აქვს მნიშვნელობა, იქ ყველა წინა მახსოვრობა იშლება და სუფთა ფურცლიდან იწყებ და შენც დამავიწყდებოდი. აქ კიდე სულ უნდა მახსოვდე და თან იმ აზრსაც უნდა შევეგუო რომ ვეღარასოდეს გნახავ.
- იცი რაა...დარწმუნებული ვარ, თუ ჩემი სიცოცხლის მანძილზე დაბრუნდი, ჩვენ აუცილებლად შევხდებით იქ... რაც აქ ვარ, ძალიან მოგეჯაჭვე, ეს არ გაწყდება... ოღონდ რა მოცემულობით შევხდებით არ ვიცი.
- რა გენატრება ყველაზე მეტად იქიდან?
- საკუთარ თავში სქესის შეგრძნება, შენ?
- თვითკმაყოფილების გრძნობა, სიყვარულის ეიფორია და თოვლი.
- აქ არ ხარ ბედნიერი?
- როგორ ფიქრობ, ეს სიტყვა ამ მდგომარეობაში რას ნიშნავს? აქ ბედნიერებამ დაკარგა თავისი მნიშვნელობა და გადაიქცა ერთ უსასრულო და მონოტონურ უპრობლემო ყოფად. ყოველი მომდევნო წუთი წინას გავს და რითი განვასხვავო ბედნიერება, რისგან უნდა გამოვარჩიო, როცა სხვა ასარჩევი აღარაა. როგორ შეიძლება მოგწონდეს ან არ მოგწონდეს ნივთი, როცა იცი რომ ამ ნივთის გარდა სხვა არაფერი არსებობს. რას უნდა შეადარო მოსაწონებლად ან არ მოსაწონებლად? - ადამიანური შეგრძნებები მომენატრა გაიგე? თავისი დადებითი თუ უარყოფითი მხარეებით, თავისი ცოდვა-მადლით, რა ფასი აქვს ან ერთს ან მეორეს უერთმანეთოთ?
- როგორც ვატყობ შენ კიდე დიდხანს მოგიწევს სიკვდილ-სიცოცხლის წრეზე ტრიალი. არ ხარ მზად გასათავისუფლებლად, იქაურობა დიდი ძალით გეწევა უკან. ვშიშობ როცა დაბრუნდები მძიმე ცხოვრება გექნება და უნდა გაუძლო.
- იმაზე მძიმე რაღა უნდა იყოს რაც ბოლოს მქონდა?!
- ჰოდა ვერ განთავისუფლდი ბოლომდე მანდედან, წერტილი დაგრჩა დაუსმელი, ან სადმე შუაში ცარიელი ადგილი დაგრჩა და ამ ჯერზე რომ დაბრუნდები ის ადგილი უნდა შეავსო, რომ მძიმე ცხოვრებების ციკლიდან ამოხვიდე.
- და ჯილდოდ რას მივიღებ? აქ დავიდებ სამუდამო ბინას? მე არ მინდა მუდმივად აქ დარჩენა!
- რატო აბა ის გირჩევნია სულ მუდამ იძენდე და კარგავდე ადამიანებს, კარგავდე და იძენდე? რამდენჯერ უნდა განიცადო თუნდაც დედის დაკარგვა, გინდა იქ, გინდა აქ?
- კიდე კარგი ცნობიერებას გადატვირთვის ფუნქცია აქვს, თორემ რა აიტანდა ამდენს?!
- იცი რა მინდა გკითხო, ჩვენ რომ იქ შევხედროდით ერთმანეთს, როგორ გგონია ვინ ვიქნებოდით ერთმანეთისთვის.
- შენ ალბათ კაცი, მე ქალი. ან პირიქით. ოღონდ ერთი სქესის გამორიცხულია, რადგან სხვანაირად მავსებ, თითქოს მამთლიანებ.
- იქნება ოდესმე ერთი მთლიანი ვიყავით და მერე გავიყავით?
- არა მგონია, შენ განვითარების უფრო მაღალ საფეხურზე ხარ, ყველაზე მაღალზე, ვინც კი აქ მინახავს, შენი ცნობიერება ჩემსაზე ბევრად უფროსია და დატვირთული, შენ უკვე იისფერი ხარ და თითქმის უახლოვდები მიზანს.
- რა ვიცი, ეს ბოლო მისია თუ ჩამივარდა, მერე რა იქნება აღარ ვიცი. ნუთუ მერე ისევ ათვლის წერტილს დავუბრუნდები?
- არა...მე მგონი მერე გაიფანტები და ყველა ნაწილიდან ახალ-ახალი ცნობიერებები გაჩნდება და ისინი დაიწყებენ არსებობას ათვლის წერტილიდან. თუმცა ეს უბრალოდ ვარაუდია. დარწმუნებული ვარ შეძლებ უწყვეტი ციკლიდან თავის დაღწევას.
- მართლა გუშინ სად იყავი ღამით?
- ჩემი იქაური ნათესავი კიბიდან ჩამოვარდა, თავის ქალის ტრავმა მიიღო და შოკშია, გუშინ ძალიან წვალობდა, ხან აქეთ იყო და ხან იქით. ყველანი კართან ვდარაჯობდით. კიდევ სამი დღე აქვს კრიზისი და ვმორიგეობთ... შენ სად იყავი?
- სიზმრებში დავბორიალობდი, სადაც ღია ველი ვნახე ყველას შევუარე.
- მართლა ბავშვებზე გამახსენდა, ხმები დადის, ისეთი ვიღაცის დაბადებას ელიან იქ, რომ იქაურ ავტორიტეტს მმართველობასა და ძალაუფლებაში შეეცილებაო და ის უბედური თურმე სიბრაზისგან ბრდღვინავს და გადაუწყვეტია რაც კი ბავშვია მის ირგვლივ ყველა დახოცოს, რომ შემცილებელი არავინ ჰყავდეს.
- ხოო მეც გავიგე ეგ... დიდი ამბებია მოსალოდნელი. არადა რა სასაცილოდ ჩანს აქედან ყველანაირი ძალაუფლება და ამისთვის ბრძოლა არაა? ვინ არის ნეტა? ეტყობა ახლად დაბადებული ცნობიერებაა და იმიტომ ებღაუჭება ესეთი ძალით მატერიას.
- მე უფრო ის ”მისიონერი” მაინტერესებს, იქ რომ უნდა დაბრუნდეს...ამბობენ წარმოუდგენელი ცვლილებები მოყვება მის დაბადებასო... ალბათ შენსავით ბოლო საფეხურზეა, მაგრამ ამდენი ხანია აქ ვართ და იისფერი მარტო შენ ხარ მათ შორის, ვინც კი ოდესმე აქ შემხვედრია... დავიჯერო არაფერი უთქვამთ რა მისიით ბრუნდები?
- არა ვინ გეტყვის ამას?! ხომ გითხარი ერთადერთი რაც მითხრეს ის იყო, რომ ყველაზე რთული იქნება, რაც აქამდე გაგივლიაო და როდის იქნება ეგეც არ ვიცი, იქაური დროის საზომით შეიძლება ათასი წლის მერე და ჩვენი დროით უფრო სწორედ უდროობით, შეიძლება ეხლავე მოვიდეს ნიშანი.
- ნეტა იქ როგორ გიცნობ ან რითი გამოგარჩევ სხვებისგან?
- სამწუხაროდ ამას ცხოვრების ორომტრიალში ვერ მიხვდები, როცა სიცოცხლის ბოლოში გახვალ, ვისი გახსენებისასაც ყველაზე გულწრფელად გაიღიმებ და გული გაგითბება, ის ვიქნები...
............

დედამიწაზე კი ერთ სოფელში მთელი დღე თოვდა... დეკემბერი უკანასკნელ დღეებს ითვლიდა. მხოლოდ ერთი სახლის ფანჯრებში ჩანდა სუსტი შუქი...

ფერმკრთალი, ლამაზი სახის ქალი ბუხართან მიმჯდარიყო და ჯერარდაბადებული შვილისთვის წინდებს ქსოვდა...

... ”ამტკივდა”

....................

- ნიშანი მოვიდა, ვბრუნდები! - (II ხმა)
- თუ გამიმართლა და დაგეწიე, მომავალ შეხვედრამდე... – (I ხმა)

”შეწყვეტილი სიმღერა”


-......... თხოვეთ თუ შეიძლება.
-ჯერ მითხარი საიდან რეკავ და მერე გადავწყვეტ შეიძლება თუ არა.
-კი მაგრამ შენ ვინ ხარ, რომ გადამიწყვიტო, რა შეიძლება და რა არა!
-მე სამყაროს ხმა ვარ, სამყაროს მთავარი ოპერატორი, შენ საიდან რეკავ?
-საიდან უნდა ვრეკავდე?! მიწიდან!
-მერე რა გინდა ანგელოზების საუფლოში შენ, ცოდვილს?
-ჩემი არჩევანი იყო აქ რომ ვარ?! ვინ აიღო ნებართვა ჩემგან, სად მინდოდა და სად არა!
-ხო მაგრამ იმის არჩევანი ხომ გაქვს, რამდენს იტვირთავ.
-მე არ მიძებნია ტვირთი. როცა თავისთავად გეძლევა, სხვა რა დაგრჩენია გარდა იმისა რომ ზიდო. - იცი რა მაინტერესებს, როცა ადამიანი ცდილობს რომ სუფთად იცხოვროს, რა საჭიროა ამდენი ცდუნებები, გამოცდები, განსაცდელები, "ერთობი"? შენ ხო თვითონვე აძლევ ამ ყველაფერს ადამიანს ცდუნებასაც, განსაცდელსაც და მერე გამოცდებსაც უწყობ. აარიდე ამ ცდუნებას არ შეგიძლია?! ამით ხო ცოდვასაც ააცილებ?! მაინცდამაინც გინდა რომ ცოდვებისაგან დაბეჩავებული ადამიანი ნახო შენს ფეხებთან გართხმული?! ააცილე განსაცდელი და მეტი სიკეთე ჩასდე ადამიანში, ცუდის გაკეთების სურვილი მოუსპე, შენ ხომ სამყაროს მმართველი ხარ და ყოვლისშემძლე, რა არ შეგიძლია? მაინცდამაინც შემოვლითი გზებით უნდა მოიყვანო ადამიანი შენამდე?! ათას ქარ-ცეცხლში უნდა გაატარო, წაქცეულს კიდევ უფრო უნდა დააჭირო წიხლი, რომ ადამიანმა საკუთარი არარაობა იგრძნოს და შენი სიდიადე? ან შენს პირველშობილებს რას ერჩოდი? ხომ შექმენი?! შენს შექმნილებს რატომ დაურგე წინ მუდმივი საცდური?! რაში გჭირდებოდა მათი ნებისყოფის გამოცდა? ადამიანი ხომ არ გთხოვდა, ოღონდაც გამაჩინე და უპირობო მონად დაგიდგებიო. შენი სურვილი იყო რომ შეგექმნა და შენს შექმნილებსვე შენვე დაუგე მახე, რისთვის არ მესმის! იმისათვის რომ მერე ჯოჯოხეთში- დედამიწაზე ჩამოგეყარა და კიდევ უფრო მეტ ცოდვაში ჩაგეგდო? ცოდვა ხომ ცოდვას შობს ისევ? სიბოროტე სიბოროტის მშობელია, შური შურის, სიძულვილი სიძულვილს კვებავს. შენ რომელმაც შვიდ დღეში შექმენი სამყარო შვიდი სიტყვით, ნუთუ ამდენი ათასი წელი გჭირდება იმისათვის რომ დაცემული ანგელოზის მეტასტაზები ამოკვეთო ადამიანების სულებიდან?! რატომ უშვებ ადამიანის ხელიდან ადამიანის სიკვდილს, რატომ არ უშლი ხელს, მსხვერპლი ხომ უდანაშაულოა. რატომ უშვებ იმას რომ ერთი ნაგავსაყრელზე იბადება და მეორე ფუფუნებაში, ბავშვის ცოდვა-მადლი ვინ გაზომა? თუ ადამიანებს მარადიული სიცოცხლისთვის ამზადებ სულიერ სამყაროში, მაშინ აქ დედამიწაზე გამოსაცდელ-მოსაცდელ დარბაზში მიეცი იმის საშულება რომ ყველა თანაბარ საფეხურზე იდგეს და ყველას თანაბარი სირთულის საგამოცდო მასალა მიეცი. რა კრიტერიუმებით არჩევ ვინ სად და როგორ დაიბადოს? ამისი რა საფუძველი გაქვს? ან როგორ შეიძლება "ავსტრალიელი აბორიგენი" და რომელიმე ცნობილი "შტეინი" ორივე სიცოცხლის პირველ წრეზე იყვნენ.?! არ გთხოვ ამ კითხვებზე პასუხის გაცემას და ისიც იცი რომ ბევრი არაფერი მითხოვია შენთვის. რაც არ მაქვს, ის არც მინდა. უბრალოდ რაც მაქვს, იმას ნუ წამართმევ იმისათვის რომ გამომაწრთო ან ჩემი სისულელით ნუ დამაკარგვინებ, ხელი მაინც შემიშალე. მე არ მაქვს იმდენი სიბრძნე რომ ერთმანეთისგან გავარჩიო შესაცვლელი და გასაძლები, არც იმდენი ბავშვური სისუფთავე მაქვს შერჩენილი, რომ ყველაფერი სინდისს მივანდო. ხოო, ალბათ იმიტომაც წაიყვანე ის და არა მეე, თუმცა იცოდი რომ მის ადგილს დიდი სიამოვნებით დავიკავებდი...კითხვებზე არ მიპასუხო გევედრები, ნებისმიერი პასუხის მეშინია, იმის მეშინია რომ მაინც ვერ გავიგებ...
-კარგი...დაელაპარაკე! " N " წუთი გაქვს დრო!
-ნაა
-რა ნაა, რა ნაა! ეგოისტო ცუდო ბავშვო, შენი ხმა მავიწყდება, ერთხელ არ უნდა დამესიზმრო?
-არ გაწუხებ ნაა და არც ჩემზე ფიქრის საშუალებას გაძლევ, ვერ ხვდები?
-არ მაძლევ, მაგრამ რომც არ ვფიქრობდე შენზე, მაინც შენს აურაში ვცხოვრობ, ფანტომურად მტკივა შენი ფიზიკური არარსებობობა, მოჭრილი სხეულის ნაწილი მტკივა, ის ნაწილი მტკივა, რომელსაც იცი რომ ვერავინ აღგიდგენს, ვერ უმკურნალებ, ვერ შეეხები, ვერ გააყუჩებ, ვერც ერთი "პროტეზი" ვერ მოვირგე, ორგანიზმმა არ მიიღო, ვერ იგუა. დროებითი გამაყუჩებლები კიდე უფრო უარესია, მოქმედების ვადა გასდის და უფრო უარესად მტკივდება.
-ნაა შენ ხო ყოველთვის ჩემზე მაგარი იყავი, მე ხომ შენს თვალზე ცრემლი არასოდეს მინახავს, მე ხომ ყოველთვის შენ მეგულებოდი საყრდენად რაც არ უნდა ცუდად ვყოფილიყავი.
-ეგ შენ გეგონა მასე, სინამდვილეში შენ იყავი ჩემი საყრდენი, ან ორივე ერთმენეთის ჯებირები ვიყავით და ახლა კიდევ აღმოვაჩინე რომ გადაწყვეტილებების მიღება მიჭირს შენს გარეშე.
-რას ამბობ ნაა, შენ ხო არავის არაფერს ეკითხებოდი, როცა რამეს გადაწყვეტდი, უბრალოდ მიყვებოდი ხოლმე ამის შესახებ წინასწარ და მე რაც არ უნდა მერჩია შენთვის, მაინც შენ შენს რაშს მიაჭენებდი.
-ვიცი, ვიცი, მაგრამ შენ რომ გიყვებოდი ასე მეგონა შენგანაც "დაბრო" მქონდა რაც არ უნდა გეთქვა ჩემთვის და უფრო გაბედულად მივაჭენებდი. ხო ვიცი რომ შენ ყველა საქციელს მაპატიებდი მაინც, რაც არ უნდა ჩამედინა, შენთვის ყოველთვის მართალი ვიყავი.
-არა ნაა, არ იყავი ყოველთვის მართალი, შენ ძალიან ფიცხი იყავი, შეწინააღმდეგება არ გიყვარდა, იმიტომ რომ უარესად გიჩნდებოდა წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი და ეს სურვილი რომ არ გამემძაფრებინა, არ გეკამათებოდი. მე მჯეროდა შენი, გენდობოდი და ვიცოდი ისეთს არაფერს გააკეთებდი რომ საკუთარი თავის შეგრცხვენოდა.
-იცი ლიი რისი მრცხვენია, უფრო სწორედ შენთან მრცხვენია...შენი ასაკის გოგოებს ვეღარ ვიტან, შენს მეგობრებს ვეღარ ვიტან, იმიტომ რომ შენს ჩამქრალ სიცოცხლეს ვხედავ მათში, ვერ ვეკონტაქტები მათ, მარტო შენს სოფოს ვეხმაურები ხანდახან, იმიტომ რომ ვიცი ძალიან გიყვარდათ ერთმანეთი და ისიც არანაკლებ განიცდის უშენობას, შენს მეტი არც არავინ ჰყავდა.
-ნაა ნურავიში ნუ მეძებ რაა, რაც უფრო ვერ მიპოვნი მათში, მით მეტად შეგძულდება ადამიანები, შენ კიდე არ შეგიძლია სიძულვილი და საკუთარ თავს დახრავ.
-ხო გახსოვს ლიი როგორი ვიყავი, არასოდეს ვკარგავდი წინასწორობას, მწყობრიდან ვერავინ გამომიყვანდა... ძალიან შევიცვალე, ადვილად ვღიზიანდები, როცა ვინმეს რამეს ვერ ვაგებინებ ეგრევე ყვირილზე გადავდივარ, გულიც შემიძლია ადვილად ვატკინო ადამიანს, მერე ვბრაზდები საკუთარ თავზე. მე ხო ისე ვიცხოვრე აქამდე ლიი რომ ცუდს ვერ ვიმჩნევდი, არ კი არა, ვერ ვიმჩნევდი... რა კარგი იყო ესე ცხოვრება.... როცა ყველგან, ყველაფერში და ყველაში, აწყმოში, წარსულში, მომავალში კარგს ხედავ, როცა მზიან ამინდში წვიმა არ გახსოვს და წვიმაში მზეს არ მისტირი...
-მერე რა გიშლის ხელს ნაა...იცხოვრე ისევ ისე!
-ვერა ლიი, აღარ გამომდის, შენ ჩამომაგდე მიწაზე, რაც არ უნდა მიხაროდეს, თვალწინ სულ მაინც შენი გაყინული საქორწინო ბეჭდიანი არათითი მიდგას, მე მაინც არ გამეკეთებინა მაგ გაყინულ თითზე.
-ჩემს სულზე იფიქრე ნაა, იმაზე იფიქრე რომ აქ არ ვარ გაყინული, მერე ყველაფერი ისევ ძველებურად გაგიხარდება ხოლმე.
-ლიი ბებო შენთან არის?
- ხო ნაა, ნინიკოს ვუვლით ერთად.
-ნინიკო რამხელაა ეხლა?
-აქ ასაკი არ არის ნაა, პატარა ანგელოზია.
-ისევ ისეთი ლამაზია?
-უფრო ლამაზი.
-ლიი ბებოს გადაეცი რომ ნაწყენი ვარ და შენი გაზრდილი სულ დაგავიწყდა თქო, ადრე მაშინ მაინც მესიზმრებოდა როცა რაღაცას მაფრთხილებდა, ეხლა სულ დამივიწყა.
-თვითონაც ნაწყენია ნაა, სულ შენზე დარდობს, ათი წლის წინ რომ დავესიზმრე, რაც გავაფრთხილე რატომ არ დამიჯერაო.
-იმიტომ რომ რაც თავის თავზე აიღო, იმას ვეღარ გადააბიჯა თქო - ესე გადაეცი ლიკ და უთხარი რომ შემირიგდეს.
-ნაა გახსოვს ბებოს საფლავზე რომ დავდიოდით ხოლმე, თითქოს ისევ მასთან მივდიოდით სახლში და გვეგონა ისევ უგემრიელეს კარტოფილის ღვეზელებს დაგვახვედრებდა და ჩვენ მიგვქონდა, ვითომ ისევ ის გვახვედრებდა.
-რა დამავიწყებს ლიი, ის რომ აცხობდა ისეთი ღვეზელი არსად არ მიჭამია მას მერე. შვილიშვილებისთვის როცა აცხობდა ის განსაკუთრებით გემრიელი იყო.
-ლიი კიდე იცი რა გადაეცი ბებოს, ავად რომ იყო ხოლმე და საწოლთან ვეჯექი და მოლა ნასრედინის ოხუნჯობებს ვუკითხავდი ის წიგნი ვიპოვე, დაფურცლულ-დაგლეჯილი და ერთ ადგილას გადაკეცილი, მინაწერით "ხვალ აქედან უნდა გავაგრძელო წაკითხვა"
-გადავცემ ნაა.
-ლიკ, იცი იმ ვიდეო ჩანაწერებისთვის არასოდეს მიყურებია, სადაც შენ ხარ, გუშინ მომინდა ღამით და ჩავრთე, მაგრამ გამოჩნდი თუ არა გამოვრთე, ვერ გიყურე, ჯერ ისევ არ შემიძლია, ჰოდა მერე ისე მომინდა ეს ყველაფერი მეთქვა შენთვის, რომ მაგიტომ დაგირეკე. გული გამისკდებოდა შენთან რომ არ მელაპარაკა, ეხლა ცოტა მომეშვა.
-ნაა როცა ჩემზე იფიქრებ და მოგენატრები, მხოლოდ კარგი გაიხსენე ხოლმე, ის წუთები გაიხსენე, ძალიან რომ გვიხაროდა და იცოდე რომ მე ბედნიერი ვიყავი და ბედნიერების წუთებში წავედი, მართალია ყველა ნაბიჯს გეკითხებოდი ხოლმე და ბოლოს შენგან დაუკითხავად წავედი, მაგრამ სულ გახსოვდეს რომ მე ბედნიერი ვარ.
-ლიი ეგ მაძლევს ძალას...ერთი რაღაცა მინდა გკითხო და დამეხმარე რაა ლიკ!
-დრო ამოიწურა!!! - (სამყაროს ხმა).
-კიდევ ერთი წუთი ძალიან გთხოვ!
ტუ ტუ ტუ...............................................

რეალური თუ ვირტუალური?!


ყველა ადამიანს თავისი სამყარო აქვს რეალურ ცხოვრებაში, სადაც ცხოვრობს, მუშაობს, სწავლობს, წვალობს, ჯახირობს, წელებზე ფეხს იდგამს, იბრიქება, იწელება, იხარჯება, ხურდავდება, გველისტყავში ძვრება, იღებს, გასცემს, უყვარს, სძულს, უნდა, სჭირდება, თავზე ლაფს ისხამს, კედელზე ცერცვს და თვალში ნაცარს იყრის, იტყუება, ილანძღება, პირით ლოცულობს და გულში ეშმაკს ურიგდება ან პირიქით და ა.შ. მოკლედ არსებობისთვის იბრძვის, იბრძვის იმისათვის რომ მაძღარი იყოს და იბრძვის იმისათვის რომ საკუთარ თავი დაიმკვიდროს იქამდე, სადამდეც გაიწელება და გასწვდება. მხოლოდ ეს ორი მიზეზია, რისთვისაც ბრძოლობს. სიყვარულიც და მეგობრობაც მეორე მიზეზში გადის. არაფერი არ ჰგვრის ადამიანს იმაზე მეტ კმაყოფილებასა და სიამოვნებას, რამდენადაც საკუთარი თავის დამკვიდრება იმ ადამიანში, რომელიც ისევ მის თავს აგონებს. ამაში გამართლება იშვითია, რადგან ადამიანი ცდილობს ისევ საკუთარ თარგს მოარგოს სიყვარულის ობიექტი და ნაკლსაც კი ღირსებად უთვლის, ისევ და ისევ იმის გულისთვის რომ საკუთარი გრძნობა გაამართლოს მის მიმართ.
ბავშვობიდან იგება ამ სამყაროს საძირკველი და მერე მთელი ცხოვრება მის კედლებს აგებ და აგებ. ხშირად ისე მიდის ამ ქვეყნიდან ადამიანი რომ საკუთარი სამყაროს გადახურვასაც ვერ ახერხებს. ჰოო, პროვინციულ სახლებს ემსგავსება ეს გადაუხურავი სამყაროები, ეგეთივე დაუმთავრებელი და გაწელილი ათასი უსარგებლო სათავსოთი. ჩვენც ჩვენს ნაშენ სამყაროებს ვართ მიჯაჭვული სისხლით და ხორცით და ათასი დაწერილ-დაუწერელი კანონით, რომელსაც ისევ და ისევ ეს სისხლით და ხორცით დაკავშირებეული ადამიანები ვატენით ერთმანეთს ცხვირში.
ნებისმიერი დაკანონებული ურთიერთობის საფუძველი არის ქვეცნობიერი ეჭვი და უნდობლობა, თითქოს ხელმოწერილი ქაღალდი და თავზე გვირგვინის დადგმა იყოს იმის გარანტი, რომ ამის მერე ადამიანი მხოლოდ "თამასუქის", "შეიძლება", "სასარგებლოა", "სწორიას" ტრაექტორიაზე იმოძრავებს. აი მერე იწყება ამ ნახევრად აშენებული სამყაროების ნელ-ნელა, აგურ-აგურ ნგრევა და ნგრევის შედაგად დაგროვებულ მთელი ეს სამშენებლო ნაგავი წლების განმავლობაში შენს ტვინში ილექება ფენა-ფენად. ერთ ფენას გადააცლი, მეორე ჩნდება, მეორეს გადააცლი - მესამე, მერე კიდევ ზემოდან ახალი ნანგრევები ემატება და ისე გადის ცხოვრება, რომ ადამიანს თავის აგებულ სამყაროში სუფთა ადგილი აღარ რჩება რომ მშვიდად ჩამოჯდეს და იმაზე მეტზე იფიქროს ვიდრე კუჭის ამოვსებაა და "თხა თხაზე ნაკლები მგელმა შეჭამოს". დენის მრიცხველივით ტრიალებ ამ შენს სამყაროში და რაც მეტს იხარჯები მით მეტი გადასახადი გიწევს.
რაც არ უნდა ხელები ვიბრაგუნოთ გულზე რომ "პრადვინუტები" ვართ, არაორდინალურები ვართ, ბრბოს აზრის არ გვაინტერესებს, მაინც მთელი ძალით ვებღაუჭებით ამ ჩვენს აგებულ ხუხულებს და გვირჩევნია მთელი ცხოვრება ნაგავი ვზიდოთ იქედან, ვიდრე ჩვენი ხელით დავანგრიოთ ბავშვობიდანვე არასწორ საძირკველზე დასმული კედლები. ეს იმიტომ რომ ზოგადად, ჩემი, ჩემი მშობლების და მათი მშობლების თაობა ისე გაიზარდა რომ იძულებით გვაქციეს მენაგვეებად.
ერთადერთი ხსნა ჩემი და მომდევნო თაობებისთვის აღმოჩნდა ინტერნეტი. ეს ხო უზარმაზარი მატრიცული სამყაროა, სადაც ყველა ჩვენთაგანს ჩვენ-ჩვენი შემოღობილი "მაი სფეისები" გვაქვს და აქ იძულებითი მიჯაჭვულობა და კანონები არ მოქმედებს. აქ ხო ჩვენ თვითონ ვართ ამ შემოღობილი სივრცების გამგებლებიც და ბილეთების დამრიგებელიც და ვაშენებთ იმას, რაც ჩვენ გვინდა და არა იმას რასაც თავზე გვახვევენ. აქ ხო ჩვენ ის ვართ ვინც სინამდვილეში ვართ და არა ის რა წარმოდგენაც შეგვიქნეს ჩვენს თავზე? და აქედან გამომდინარე აქ ხო ბევრად უფრო გულწრფელია იმ ადამიანთა შორის ურთიერთობები, რომელთა ციფრული ტექსტებიც ერთ მშვენიერ დღესაც ერთ წერტილში იკვეთება. მერე ნელ-ნელა ხორცს ასხამენ ერთმანეთის ფანტომებს ანუ ფორმას აძლევენ და შემდეგ შინაარსით ავსებენ, რომელიც შეიძლება უსასრულოც იყოს და სასრულიც. მერე ვხვდებით რომ სწორედ ეს არის ნამდვილი და ჩვენი გულით და გონებით ნაშენი და არა ის - რეალური, რომელსაც ხშირად სხვისი კარნახით და სხვისი გულის მოსაფონად ვაშენებთ, სადაც საბოლოო ჯამში ყველას ვუძებნით ხოლმე ადგილს და ჩვენ მდგმურებივით ვრჩებით. ისედაც და ასედაც რეალური, ისევე როგორც ვირტუალური, ორივე ილუზიაა... უდაბნოში ფეხით სიარულს ჰგავს - მომავალი მირაჟივითაა და წარსული ქვიშით გადაფარული ნაკვალევი.

Who wants to live forever...

ზოგჯერ ხდება ისე რომ ადამიანი, რომელიც ერთ დროს შენი გონების, გულის და სხეულის ყველა კუთხე-კუნჭულში იჯდა და შენი სისხლძარღვების ტრაექტორიაზე მოძრაობდა, ბედის უკუღმართობის ან ვინ იცის მისი წაღმართობის გამოც, იძულებული ხარ დროს გაატანო სამკურნალოდ. მაგრამ რაც დრო გადის, მით უფრო მეტად ვრწმუნდები, რომ დრო პანაცეა არ არის. მას მხოლოდ გულიდან და სხეულიდან შეუძლია შეზრდილი ნაწილის მოცილება, აი გონებასთან კი უძლურია. გონება ყველაზე საიმედო ფარია მათთვის, ვისთვისაც კი ოდესმე მისი კარი გაგიღია. შეიძლება მთლიანობაში არ შეგინახოს ადამიანი, მაგრამ ფრაგმენტებად დაშალოს და ისე დაასეივოს ეს დაშლილი ფრაგმენტები რომ ვერასოდეს ამოშალო ROM-იდან. ეს მუსიკაც ერთ-ერთი ესეთი დასეივებული ფრაგმენტია.

A Thousand kisses deep



შობას გილოცავთ!

/Tuesday, January 7, 2009/

 შობის ღამე...ოთახში მარტო ვარ...უფრო სწორედ ორნი ვართ, მე და ჩემი და... მაგრამ შუაში უხილავი ცელია აღმართული...

...ეს ერთი დღეც და დამთავრდება ყველაფერი...დილამდე აქ უნდა ვიყო...
ვუყურებ და კინოფირის კადრებივით მახსენდება ყველაფერი სამშობიაროდან - "როგორც კი ჩახვალ ეგრევე დამირეკე"-მდე...
ნეტა რამდენი ხანი სჭირდება ადამიანის ჭკუიდან შეშლას...ერთი წამი თუ ნელ-ნელა უახლოვდები სიგიჟის ზღვარს...ვინ იცის?!...
ვუყურებ და ვგრძნობ რომ შვებას ვეძებ... საშველს, თან მრცხვენია ამის...
გონებაში რაღაცა დროებით მივიწყებული ამოტივტივდა:
(უნდა დავურეკო "მას"... )
სხვა ოთახში გავედი, ხელი მიკანკალებს...
-"ალო" (ისმის იქედან)
-"შობას გილოცავ" (რა ხმა ამომივიდა არ მახსოვს, მერე მისალოცი ტექსტი, სიტყვები მესმის, რასაც ვამბობ, შინაარსი არა),
-(სიჩუმე იქედან)
პასუხს არ ველოდები და ვთიშავ.
საპასუხო ზარი იმავე წამს:
-"უკაცრავად თქვენი ნომრიდან დაირეკა, არ ისმოდა, ვერ გავიგე რა მითხარით და რომელი ხართ"
(რა უცხო ხმაა და ამავე დროს რა საშინლად ახლობელი)
-"შობას გილოცავ" და ტექსტი იგივე (ეხლა საერთოდ აღარ მესმის რას ვამბობ, ჩემი გულისცემის ხმა მიხშობს)
(პაუზა)..."ნათი შენ ხარ?"
-"ხოო"
-"როგორ ხარ ნათი? (ხმის ვიბრაციას ვგრძნობ)
"-როგორ შეიძლება რომ ვიყო"
"-უნდა გაუძლო ნათი, კარგად უნდა იყო გაიგეე, სდჯსლბდსფლბდირგჯბლსპედიჯგნლსდჯბლსვმნსლკნსლ...(პაუზა)...აუ დიდი მადლობა მოლოცვისთვის მეც გილოცავ და ....(ტექსტი)... (პაუზა)...აუ...აი ვერ წარმოიდგენ როგორ გამიხარდა, ისეთი ბედნიერი ვარ მეცხრე ცაზე ვარ ახლა"...(სიტყვები იმდენად არ მესმის რას ამბობს, რამდენადაც ყურმილსიქეთა პულსაციას ვგრძნობ უხილავი რადიოტალღასავით, ჩემი პულსი საერთოდ გაფრინდა)
ნეტა რა ვიბლუყუნე ამის მერე, ალბათ მეც მადლობა გადავუხადე და დავემშვიდობე... გავთიშე და დვაშტერდი ტელეფონის ეკრანს...გამეღიმა...გამეღიმა პირველად, ექვსი დღის მანძილზე...
ნეტა რამდენ ხანს გრძელდება ღიმილი...ალბათ "ათი წამი"...
ამ "ათი წამით" დამავიწყდა რომ მეორე ოთახში ჩემი და იყო...

...ვიცინი, ვხარხარებ, ვკისკისებ, ვხითხითებ, ზოგჯერ სულს ვერ ვითქვამ სიცილისგან, ვერთობი, ვმაიმუნობ, მაგრამ დიდი ხანია არ გამიღიმია...
არ გამიღიმია იმ ღიმილით, რომელიც გავიწყებს. რომ ცხოვრება ხშირად ძალიან უმოწყალოა.

არასოდეს მოგშლოდეთ ღიმილი სახიდან, ღიმილი რომელიც დაგავიწყებთ რომ ცუდიც არსებობს...
ვერავის ტკივილს ვერ გაზომავ, ყველას თავისი წილი ჯვრის წონა აწუხებს, მაგრამ წვრილმანებით თავის "დაგრუზვა" არ ღირს. ხშირად გაიღიმეთ, თუნდაც ცალყბად და მერე ჩვევაში გადაგეზრდებათ.


ქრისტეშობის დღესასწაულს გილოცავთ ყველას! მრავალს დაესწარით და ღვთისმშობლის მადლი გფარავდეთ!

ახალი წელიც მოსულა და მზემ ფანჯარას სხივი სტყორცნა!


/Sunday, December 28, 2008/

სანამ არ დაღამდება, დღეს ნუ შეაქებო - ნათქვამია და მეც ორი იანვრის დამთავრებას ველოდებოდი, რომ ამ წლისთვის საბოლოოდ მიმეყარა ქოქოლა. ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი წელი: სიკვდილის, დანაკარგების, ნგრევის, შიშის, ნერვიულობის, დარდის, იმედგაცრუების, გულისტკენის, ომის, ცუდის მოლოდინის, ყოველდღე ერთი და იგივე უაზრო, უარაფრო დღის.....
ბოლო რამოდენიმე თვეა ცოტა ამოვისუნთქე - ჩემი კენტავრი მაძლევს ამის ძალას. რაც არ უნდა დავაჯერო საკუთარი თავი რომ ძლიერი ვარ, მარტო მაინც ვერ ვქაჩავ. "გრუზების" და სიხარულების "შეარჰოლდერი" მჭირდება ხოლმე ყოველთვის. "გრუზები" ალბათ უფრო ნაკლებად, იმიტომ რომ არ მიყვარს საკუთარი ტვირთის სხვისი მხრებით თრევა, ეს მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევაში, თუ ვგრძნობ რომ ვიქცევი.
ყოველთვის ძალიან მალე და ბრმად ვენდობი ხოლმე ადამიანებს. მერე მოხდა ისე, რომ ეს ნდობა საპნის ბუშტივით გასკდა და ეს იყო ჩემი ამ წლის ერთ-ერთი მთავარი დანაკარგი, თუმცა დიდხანს არ გაგრძელებულა უნდობლობის ხანა, რადგან ნდობის ადგილას ბოღმა ამოდის ხოლმე და ამან ვერაფრით გაიდგა ფესვები ჩემს გულში. ისევ ვენდობი ადამიანებს და ესეც ჩემი კენტავრის დამსახურებაა. . .
კიდე რა მასწავლა ამ წელმა?! უფრო სწორედ მასწავლა კი არა, "გამეორება ცოდნის დედააო" - ის რომ ადამიანს არ უნდა უსაყვედურო არაფერზე, თუ რაღაც ვერ მოდის შენამდე მისი საქციელი ან რამე თვისება, იმას ან უნდა შეეგუო საკუთარი თავის დათმობის ხარჯზე ან კიდე უნდა წახვიდე ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე, რადგან აზრი არ აქვს - ადამიანები არ იცვლებიან, სამაგიეროდ ამ საყვედურ-საყვედურებში ხასიათი უმყრალდებათ და კიდევ უფრო მეტ საბაბს იძლევიან სასაყვედუროდ. ეს ერთი და მეორე - ადმიანისგან არ უნდა მოითხოვო იმაზე მეტი, ვიდრე ეს მასშია. არ აქვს მნიშვნელობა ვინ არის ეს ადამიანი ახლობელია თუ უბრალო ნაცნობი. ეს თუ ბოლომდე გაიაზრე, ძალიან მარტივი და უპრობლემო გახდება ურთიერთობები. ისე სათქმელად ადვილია, მაგრამ აქ მთავარი "მაგრამ" არსებობს და ეს "მაგრამ" არის ის რომ ადამიანი ისეა მოწყობილი, ყველა თავისნაირი ან თავის თარგზე გამოჭრილი ჰგონია და შესაბამისად იმას ითხოვს ხოლმე, რაც თავის თარგს მოერგება. ამას თუ მოერიე, მაშინ ზემოხსენებული რჩევა ადვილი გასააზრებელია, ისეთივე ადვილი გასააზრებელი, როგორც ის რომ როცა ძაღლი გიყეფს ან გიღრენს, კბენა-ღრენა კი არ უნდა აუკრძალო, არამედ უნდა გაეცალო, მერე ნაკბენები რომ არ იშუშო... ან ღორი რომ გაგორდება ტალახში, უზრდელი და ბინძური კი არ უნდა უძახო, უნდა გაერიდო რომ შხეფები არ მოგესხას.
კიდევ ამ წელს ცოტა შემერყა ჩემს გონებაში გამჯდარი ის აზრი, რომ ადამიანები არ მაოცებენ. . .
რამდენიმე დღის წინ ტარკოვსკის "სოლარისი" ვნახე, რატომღაც სულ გადავდებდი ხოლმე ამ ფილმის ნახვას, როგორც იქნა ჩავუჯექი. ისიც იმიტომ რომ..... მითხრა არ გაინტერესებს საიდან ვარ მოსულიო?.....მივხვდი საიდანაც ხარ მოსული....იმ თანავარსკვლავედიდან ხარ, სადაც შენი გრძნობების და ფიქრების მატერიალიზაციას ახერხებ და ვისაც აირჩევ შენს ფიქრებში, იმასვე გრძნობ და შენს გამატერიალიზებულ ფიქრებსაც და გრძნობებსაც როგორც გინდა ისე მართავ, რა სიღრმესა და სიდიდესაც გინდა იმას ანიჭებ, შენი რჩეული მხოლოდ მოგყვება ზომებში.
დამაფიქრა ამ ფილმმა... იქნება და მართლა მატრიცაში ვცხოვრობთ და სადღაცმყოფი ჩვენი ორიგინალების გამატერიალიზებული ცოცხალი ასლები ვართ ან სხვისი გონების გამატერიალიზებული ნაყოფი და რამდენი ადამიანის გონებაშიც შეიძლება ვიყოთ, იმდენი ჩვენი ასლი არსებობდეს და ისეთ ცხოვრებას ეწეოდეს თითეული ჩვენი ასლი, რასაც ჩვენი საცხოვრებელი ადგილი ანუ სხვისი გონება გვკარნახობს.?!
თუ ეს ასეა მაშინ სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარი იშლება ....მაგრამ მაშინ სად ვცხოვრობთ?! ....ზუსტადაც რომ ამ სიკვდილ-სიცოცხლის არარსებულ საზღვარზე... სიცოცხლის ნებისმიერი მომდევნო წამი ხო ამ საზღვრის დარაჯია.?! ...
…დღეს ჩემი დის გარდაცვალების წლისთავია...არადა ამ დარაჯს რომ ყურადღება არ მოედუნებინა, მისი გაბედნიერების წლისთავი იქნებოდა...
ვერ მოვედი შენთან ლიკ...ავად ვარ და იმიტომ..თან ეს დღე ჩემთვის არ არსებობს...ამოვაგდე გონებიდან... ისევ ისე მირჩევნია თავი დავაჯერო, რომ ერთი კვირაა არ მოსულხარ ჩემთან და კვირის ბოლოს ეს ერთი კვირა ისევ თავიდან დაიწყება...

P.S. ყველას გილოცავთ შობა-ახალ წელს და 365 ლამაზ და საინტერესო დღეს გისურვებთ! ! !

ნური ბილგე ჯეილანი/Nuri Bilge Ceylan, თურქი კინორეჟისორი


ამ რეჟისორს შემთხვევით წავაწყდი gol.ge -ზე ერთი წლის წინ და სასიამოვნოდ განცვიფრებული დავრჩი. ჯერ იმიტომ რომ ფილმი მომეწონა. მერე იმიტომ რომ ფილმის რეჟისორიც, ავტორიც და მთავარი როლის შემსრულებელიც თვითონაა და სამივე საქმეს კარგად ართმევს თავს.

დაიბადა თურქეთში, სტამბულში. 15 წლიდან ეუფლება ფოტოგრაფიას. შემდეგ ამთავრებს უნივერსიტეტს ელექტრო ინჟინერის სპეციალობით, მისი დამთავრების შემდეგ ორი წლის განმავლობაში ეუფლება კინოხელოვნებას.
სულ გადაღებული აქვს 6 ფილმი და ყველაზე საოცარი ის არის რომ აქედან 4 ფილმი კანის კინოფესტივალზე მოხვდა, მათ შორის მის პირველი ფილმიც კი, ნომინირებული იყო როგორც საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანი ფილმი.


1. Koza (1995)
Cannes Film Festival - Nominated - Best Short Film.

2.Kasaba (1997)
4 wins & 2 nominations (მათ შორის ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალის პრიზიორი)

3.Mayis sikintisi (1999)
12 wins & 3 nominations

4.Uzak (2002)
18 wins & 3 nominations (მათ შორის კანის კინოფესტივალის სამი პრიზი და ერთი ნომინაცია)

5.Iklimler (2006)
7 wins & 2 nominations (მათ შორის კანის კინოფესტივალის ერთი პრიზი, ერთი ნომინაცია)

6.Üç maymun (2008)

2 wins & 1 nomination (მათ შორის კანის კინოფესტივალის პრიზი-საუკეთესო რეჟისორი)

ჯერ ჯერობით მე სამი ფილმი ვნახე.

პირველი :

Iklimler (2006)

http://www.gol.ge/index.php?cat=movies&details=4509&order=1.1&search=Iklimler

მეორე:

Uzak (2002) 

ბუდე.გე-ზე შეგიძლიათ ნახოთ 

და მესამე

Üç maymun (2008)

http://www.gol.ge/index.php?cat=movies&details=5989&order=1.1&search=%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%98%20%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%9B%E1%83%A3%E1%83%9C%E1%83%98

სამივე ფილმი ძალიან მომეწონა. ყველაზე დამახასიათებელი მის ფილმებს ის აქვთ, რომ გგონია ფილმს კი არ უყურებ, არამედ პერსონაჟების ცხოვრების ეპიზოდებს. უმნიშვნელო სცენებშიც კი არ შემიმჩნევია სიყალბე არც სიუჟეტებში და არც მსახიობების თამაშში.

მოკლედ ვინც ფილმებს მხოლოდ გართობის მიზნით არ უყურებთ, ნახეთ.

შაჰის ცოლყოფილი მარგარიტა-ხანუმ


/Sunday, December 21, 2008/

ასი ოქრო მას ვინც მიხვდება ვის ვუყურებ:D

(გაცნობებთ რომ ასი ოქრო ისევ მე დამრჩა, რადგან მიუხედავად აზრთა სხვადასხვაობისა, მეინც ვერავინ მიხვდა) :D

33-ე ნაბიჯი ანუ Happy birthday to me!


Sunday, November 16, 2008

”ერთი ნაბიჯით წინ"

წელს პირველად არ აწკრიალებულა "გილოცავ ნაა" ღამის თორმეტ საათზე (ვერავინ დაგასწრებდა) და არც მინდა საერთოდ ეს სიტყვა გავიგო დღეს ტელეფონის ყურმილში. . .
ნახევარი ლიტრა რქაწითელი მაცვია და უკიდეგანოდ “ამაყი” ვარ. “გათენებას მაინც დააცადეო". გათენებას თუ დავაცადე კი დავტყდები სახლიდან "კუდა გლაზა გლიაძიატ". . .დიდი სიამოვნებით" ამოვიდოდი შენთან, მაგრამ დროში ვერ ჩავეტევი... აქ მაინც იყო!
33-ე ნაბიჯი გადავდგი "ფინალისკენ". ნეტა როგორ იწერება ეს "ფინალი" წერტილით თუ სამი წერტილით?! რა ბედნიერია ის, ვისაც ეჭვსშეუტანლად სწამს, რომ ეს სამი წერტილი მართლა არსებობს . . .
ვინ მოთვლის რამდენი მძიმე, ძახილის თუ კითხვის ნიშანი და პატარ-პატარა წერტილები გადამყრია ან გადამეყრება ბოლო (სამ) წერტილამდე.?! თან რაც უფრო მეტ ნაბიჯს ვდგამ, მით უფრო მუქდება და მძიმდება ეს სასვენი ნიშნები. ერთი ეგაა, რომ რაც უფრო მუქდება და მძიმდება მით ნაკლებად მძაფრად ვრეაგირებ. ესეც ალბათ "უფასოდ" მკურნალმა დრომ მოიტანა.
ჰოო... რაღაცნაირი ასაკია... აი ისეთი - ოპტიმისტს, იპოქონდრიკს და ნიჰილისტს ერთნაირი აზრი რომ გაუჩნდებათ, ერთი ამდენი კიდევ დამრჩაო. უკიდურესობების ასაკი - "ჯვარზე გაკვრის და შეწყალების". იმედს ვიტოვებ რომ ყველა უკიდურესობა მოვილიე უკვე...

"ხაპინეს"

კაცმა რომ თქვას რაში მჭირდებოდა ან "ხორცი" ან "თხა და გიგო" თუ ქრონიკულ შაკიკს დამმართებდა, არ ჯობდა პერეკისით გაბლონდინებული, წითელღაწვება "სახლიგავმართე,გოგოკარქბედშიჩავაგდე,ბიჭიკაისამსახურში მოვაწყე,ამშემოდგომაზეცოლსმოვუყვან" ნელიკო ვყოფილიყავი და აუტკივებელი თავით ბითუმად ჩამებარებინა ატამი ზაფხულობით, ვაშლი ზამთრობით და ყოველ საღამოს პუერტორიკოელი დონ ხოსე მარია ბუონავენტურასა და პლებეი პანჩიტა გომესის უიმედო სიყვარულით გულგასიებულს, შეშის ღუმელისთვის მიმეფიცხებინა ათქვირებული გვერდები, მერე პატიოსნად და და უპრეტენზიოდ შემესრულებინა ცოლის მოვალეობა და დილიდანვე ისევ ატამზე ფიქრით დამეწყო დღე?!
სამაგიეროდ ნელიკოს თვალებში შუქი არასოდეს მინახავს ჩამქრალი. ნელიკო ხანდახან თვალებს მჭრის ეს შუქი და მშურს შენი დედას გეფიცები. . .

"მე"
. . . ცოტა ხნის წინ წინ სარკეში ისეთი ინტერესით ჩავიხედე, თითქოს სხვა რამეს დავინახავდი ისეთს, რაც წინა დღეს არ მენახა. . .რა ტეხავს რომ იქედან ისევ 16 წლის "რაგავაფუჭო" თვალები უმზერს 33 წლის რეალობას. . . მერე რამდენ "რაგავაფუჭოს" იტევს.
ამბობენ ადამიანს ზოგადად სამი ხასიათი აქვსო: ერთი რომელიც თვითონ ჰგონია, მეორე რომელიც სხვებს ჰგონიათ და მესამე რომელიც სინამდვილეში აქვს. ვინ რას ფიქრობს ჩემზე, ნაკლებად მაინტერესებს, ენას ძვალი არ აქვსო და ფიქრებს მითუმეტეს. ასე რომ, ზოგს რიბა ვგონივარ, ზოგს მიასა და ზოგსაც ნე რიბა ნე მიასა. სინამდვილეში კი, როგორც არ უნდა გავიზარდო, რა გარემოშიც და რა ტყავშიც არ უნდა ვიყო გახვეული, გინდა სკიპტრა მეჭიროს ხელში, გინდა ცხრა ნომერი თოხი და გინდაც ბატის ფრთა, სულით მაინც მაწანწალა ბოშა ვარ, რომელიც ვერც ერთ ტაბორში ვერ ეტევა და ასეთივე დარჩება ბოლომდე.
კონკრეტულ მომენტში რამდენნაირ ხასიათზე შეიძლება იყოს ადამიანი? - კარგი, ამაღლებული, ცუდი, მყრალი, ამაზრზენი, გაბრაზებული, მოწყენილი და ა.შ… ვერც ერთ "ფართოდ გავრცელებულ" ხასიათს ვერ ვერგები დღეს. "არარაობის" ხასიათზე ვარ, აი დაახლოებით ისეთი მტერი და მოყვარე რომ სულ ერთია შენთვის.

"მიყვარს"
რამდენი ადამიანიცაა, იმდენივე შინაარსისა და ფორმის "მიყვარს" არსებობს: ზოგი თავისთავს პოულობს მასში, ზოგი თავისთავს კარგავს მასში, ზოგისთვის მთელი ცხოვრებაა, ზოგისთვის შახსეი-ვახსეი, ზოგისთვის სიცარიელის შევსება, ზოგისთვის უანგაროდ გაცემული სიკეთე, ზოგისთვის ხელისმოთბობის საშუალება . . აზარტი. . . თავის მოტუება. . . მარტოობის შიშის მკურნალი. . . პატივმოყვარეობის დაკმაყოფილება. . . თავის შეცოდების მეთოდი . . . უწყინარი გართობა.... აკვიატება....ერთფეროვნებისგან თავის დაღწევის გზა... ვალდებულება და ა.შ.
ჩემთვის "მიყვარს" სხვა რაღაცაა, რომელიც არც ერთ ზემოთ ჩამოთვლილ კატეგორიაში არ ჯდება ესე ცალსახად. ვაზს რამდენი მოვლა და მოფერება უნდა რომ ღვინოდ იქცეს: დარგვა, დაბარვა, მორწყვა, გასხვლა, შეწამვლა, შეფურჩქვა, ყინვა არ უნდა მოხვდეს და სეტყვა. დრო რომ მოვა, დაიკრიფოს, დაიჭყლიტოს, დაიქაჯოს. მერე წვენი უნდა დამაჭრდეს, მაჭარი დადუღდეს და დაღვინდეს. მერე ღვინო უნდა გადაიღო -გადმოიღო მანამ, სანამ ბოლომდე არ მოსცილდება ლექი და ბოლოს გაიფილტროს. მერე სულ სავსე უნდა ინახო, რომ არ დაძმარდეს. აი ზუსტად ეს გაფილტრული ღვინოა ჩემთვის "მიყვარს" და არასოდეს დამძმარებია გულში ეს ღვინო, თუ თავსახური არ მომხადეს.

"საზამთრო"

სხვა მხრივ გამოუსწორებელი იდიოტი ვარ. ის კი ვიცი, რომ ტყემლის ხისგან სალამურიც შეიძლება გამოითალოს და კბილების საჩიჩქნიც, მაგრამ ის ვერ შევიგნე, რომ ტყემალი ვერაფრით მოისხამს საზამთროს. აი მე კი დაჟინებით ვეძებ ხოლმე საზამთროს ტყემლის ხეზე და რაც მთავარი "ვპოულობ" კიდეც. ჰოდა პრობლემაც იმაშია რომ მე კი ვიცი რომ საზამთროა, მაგრამ ტყემალმა იცის?!. მძიმეა და ვერ ჰქაჩავს საზამთროს იარლიყს, რა ჰქნას! მართალია ორივე მწვანე ფერისაა, მაგრამ რა მისი ბრალია, რომ გაადიდეს, გარედან მოხატეს, გული გაუწითლეს და დაატკბეს?! (რატომ მაინცდამაინც საზამთრო? იმიტომ რომ საზამთროზე მრავალფეროვანი "ჭამადი ნიმუში" არ არსებობს: მწვანეს მთელი პალიტრა, თეთრი, ყვითელი, წითელი, ყავისფერი, შავი) ჰოდა რომ წამოვწვები ხოლმე ამ ტყემლის ქვეშ და ოდნავ ამოქროლილი ნაზი სიო ამ ჩემს წარმოსხვით საზამთროს თავზე დამაბრეხვებს, მერე მეცინება ჩემს თავზე, მაგრამ იმიტომ კი არა რომ იდიოტი ვარ, იმიტომ რომ მირჩევნია ისევ წარმოსახვითი საზამთროს ხის ჩრდილში ვიწვე, ვიდრე ტყემლის ხეზე ტყემალი ვჭამო და კბილები მომჭრას. . .

"უსაგნო მოლოდინი"
ვერ ვიტყვი, რომ არ მიყვარს ეს დღე. უბრალოდ, ყოველთვის რაღაცას ველი ხოლმე, მგონია რომ რაღაც უნდა მოხდეს, მაგრამ არ ვიცი რა და რა თქმა უნდა არაფერიც არ ხდება, რადგან რაც არ იცი რას ელი, რა უნდა მოხდეს.
მხოლოდ ერთხელ იყო როცა მე გამოვიწვიე ეს "რაღაც". მოვკიდე ხელი რამოდენიმე ერთ ტალღაზე მომუშავე ადამიანს და ჩემს დაბადების დღეს შევხვდით მატარებლის კუპეში. დილით ზღვის ჰაერი შევისუნთქეთ და უკან გამოვბრუნდით თბილისში. ეს იმ დღის ფორმა და შინაარს რაც შეეხება ეს ცალკე თემაა.

"წარსული, აწმყო, მომავალი"
ბევრჯერ გამიგია, რომ ამბობენ, ნეტა უკან დამაბრუნა და ბევრ რამეს შევცვლიდიო. არსადაც არ მინდა დაბრუნება, იმიტომ რომ ჩემს გაზრდილ ფეხებს ვერც ერთ ჩემს დატოვებულ ნაფეხურში ვერ ჩავსტევ. ეგ ერთი და მეორეც, მიუხედავად ფეხის ზომისა დარწმუნებული ვარ ზუსტად იმ ადგილას გადამიბრუნდება ფეხი სადაც ადრე, ისევ იქ დამიჭერს კაკანათი, ისევ უადგილო ადგილას ან უდროო დროს ან უფრო უარესი სხვის ბუდეში ავმღერდები, ისევ მრავალგზის მომიწევს უ%რაკო ატჩაინური ფრაზების მოსმენა და "ჩემს ჭიშკართან დაბმული მზეების" აშვება და ა.შ. . . და ისედაც ერთი და იგივე ადგილას ან მარტოობის შიშით დაზაფრულები ბრუნდებიან ან თავგზააბნეულები. არც გაწყვეტილის გადაბმას აქვს აზრი და არც არასოდეს გადამიბამს, იმიტომ რომ გადაბმის ადგილას კვანძი მაინც რჩება და არავინ იცის როდის გიმტყუნებს, მით უმეტეს ურთიერთობის მეგობრულ რეჟიმში გადატანაა ყველაზე დიდი სისულელე, რაც შეიძლება მდედრმამრმა მოიგონოს როცა მიზიდულობის ძაფი გაწყვეტილია ან სხვა მიზეზის გამო. "მეგობრებად დავრჩეთ" ამაზე ყალბი ფრაზა არ არსებობს ურთიერთობის ლექსიკონში და ვინც ამას ახერხებს ერთი მხარე ყოველთვის თავს იტყუებს და მეორე კაიტიპ(შ)ობს. მადლობა ღმერთს, რომ ჩემი ყურით არ მომისმენია.
თუ მაინცდამაინც დაბრუნებაზე მიდგა საქმე ჩემი ცხოვრების ფირს ოცდაცამეტჯერ გადავახვევდი უკან და დედაჩემის წიაღში დავბრუნდებოდი ისე, რომ ან საერთოდ არ გამოვიდოდი ან მაშინ გამოვიდოდი, როცა არც დროს გავუსწრებდი წინ და არც უკან ჩამოვრჩებოდი.
ისე რა ცუდია, რომ პასუხები აწმყოში არ არსებობს, უფრო სწორედ აწმყოშივე დასმულ კითხვებზე არ არსებობს პასუხები აწმყოში. პასუხები ყოველთვის იმ დროშია რაც არ დამდგარა. წარსულს აწმყო სცემს პასუხს და აწმყოს მომვალი. და საერთოდ დროის ამგვარი დაყოფაც ერთი დიდი თავის მოტუებაა, რადგან ზოგი მთელი ცხოვრება წარსულით ცხოვრობს, ზოგი Carpe diem-ით და ზოგიც მომავლის ნათელ ოცნებებში დაფრინავს და ცოცხალი თავით ვერ ჩამოაგდებ იქედან. ბრალი მისი ვინც ვერც ერთ დროში ვერ ეტევა და ან ყოველთვის წინ უსწრებს ან ყოველთვის ჩამორჩება.

"ინსტიქტი რომლის წინ არაფერი დგას"
დილით რომ სახეზე ბუთქუნა ხელების დაწყობას ვგრძნობ და მერე ძილბურანში ჩამესმის: "გაიღიძეე, ნიFიFა, ნუმუFა და ნიFაFა უდააა" და თუ ყურადღება არ მივაქციე აფერისტს "დედიკუნაა ცეთან მოდი გაკოცო უდა" , მოდი და ნუ გაგიხარდება რომ თენდება. ამ წუთების ფასად არაფერი მიღირს ცხოვრებაში. სხვა ყველაფერი მოძრაობაშია - რაც მიდის, ის მოდის, რაც მოდის, ის მიდის. ადამიანები ქვიშის საათს ვგავართ - რისგანაც ვივსებით, იმისგან ვიცლებით და რისგანაც ვიცლებით, იმისგან ვივსებით. მართალია ამის გამო დრო და დრო პედესტალი მეცლება ხოლმე ("სიმძიმეს" ვერ უძლებს ალბათ და ტყდება) და სანამ ახალს ავიშენებ მანამდე ცოტა ვიჭედები ხოლმე ცასა და მიწას შორის, მაგრამ იქამდე არა რომ ქუსლები გამიცვდეს.

"...სადაც არ უნდა ვიყოთ და რასაც არ უნდა....."
ამას წინათ ერთი ღვთისგან მივიწყებული ფოსტა გავხსენი. წელიწადში ერთხელ თუ გამახსენდა ვამოწმებ ხოლმე. უცხო მისამართიდან ერთი მესიჯი შევნიშნე, ისიც იმიტომ რომ სათაური ქართულად ეწერა, თორემ წაუკითხავად გაიტრეშებოდა. გავხსენი და ერთადერთი წინადადება დამხვდა: "ერთი მიზეზი მაინც მითხარი, რატომ არ მოხვედი და საკმარისი იქნება" გავშტერდი, მერე გამოგზავნის თარიღს შევხედე და უცებ ზედაპირზე ამოძვრა: "რაც არ უნდა მოხდეს, ათი წლის მერე სადაც არ უნდა ვიყოთ და რასაც არ უნდა ვაკეთებდეთ, ამ რიცხვში, ამ საათზე ამ ადგილას . . . " სიცილი ამიტყდა. თარიღი რომელიც მთელი ათი წელი ყელში ადამის ვაშლივით მქონდა გაჩხერილი, ისე გაპარულიყო, რომ არც გამხსენებია, არადა იქედან აქამდე რამხელა მეჩვენებოდა ეს მანძილი, მეთქი რა გალევს ათ წელს თქო და აქედან იქამდე კიდე უბრალოდ ერთი უკან გახედვის მანძილი აღმოჩნდა, რომლის მიღმაც მხოლოდ ბავშვურად სუფთა საოცარი თვალები დარჩა . . . კალენდარზეც კი ვერ შევამჩნიე. . . რომ ვთქვა გული დამწყდა თქო ჩემი გულმავიწყობის გამო, მოვიტყუები. რაც არ ხდება, არც უნდა მოხდეს. რაც ხდება კიდე იმას ვერსად გავექცევით. ეს ერთი და მეორეც - რომც გამხსენებოდა, არაფერი შეიცვლებოდა, რადგან ვერანაირი წარსულის აჩრდილი ვერ გაიძულებს წასვლას, თუ ეს არ გინდა . . .

პრე ისტორია (ლირიული ჩანართი)
-იცი, წელს რომ მიხარია ეს დღე, ისე არასოდეს. განსაკუთრებული განცდით ველოდები როდის მოვა.
-ბოდიში მომითხოვია უხერხულ კითხვაზე, მაგრამ რამდენი წლის ხდები შე ბებერო, რა გიხარია?-მკითხა დამახასიათებელი, საყვარელი და ეშმაკური ნახევრად მოჭუტული თვალებით.
-ოცდაორის, შე არანაკლებ ბებერო.
-აუ ნათ იცი რა მაგარი რაღაც მაქვს შენთვის, აი შენ რომ ძალიან გაგიხარდება ისეთი, წუთებს ვითვლი როდის მოვა ეგ დღე, დილით ადრე ჟინვალ ჰესს გადავხედოთ ჩვენი ადგილიდან და მერე ერთ მაგარ ადგილს მივაგენი, არ არის ჯერ გაბაზრებული, იქ მინდა წაგიყვანო, რაც მთავარია როიალი დგას.
-ეეჰ რა მუღამი აქვს წინასწარ რატო მეუბნები!
-ჰო იცი ვერ ვითმენ ხოლმე რომ არ გითხრა, როცა რაღაც მიხარია.
-კაი ვითომ არ გითქვამს-ვუთხარი, გული რაღაცა უცნაურად მომეწკურა და გავჩუმდი.
-ნათ, ხო იცი რომ უმნიშვნელო ემოციასაც გატყობ სახეზე და რა იყო?
-იცი რატომღაც სულ ისე ხდებოდა. რომ მაინცდამაინც ზუსტად "ამ დღეს" არასოდეს ყოფილა ჩემთან ის, ვინც ძალიან მინდოდა რომ ყოფილიყო - ვუპასუხე.
-და ეხლა ვინ გინდა რომ იყოს?-მკითხა ვითომ გულუბრყვილოდ.
-ვაი შენს პატრონს! თვალების მოჭუტვა დაგავიწყდა - გამეცინა.
-ჰოდა რა პრობლემაა, არა მგონია მანამდე დავიბრიდო- მითხრა და ცოტა ხნის მერე დაამატა:
- აუ ნათ ნეტა რანაირი იქნები ათი წლის მერე?!
- იმედია ნაოჭები და ცელულიტები არ გამიჩნდება და დარჩენილი სიბრძნის კბილებიც ამომივა, ალბათ სტაჟიორობიდან ატაშემდე მივაღწევ და თანამდებობისთვის შესაფერის იერსახეს ავიწებებ.
-შესაფერის იერსახეს? ეგეთს ზედ არ შემოგხედავ.
-და ვინ გითხრა რომ უნდა შემომხედო, ათი წლის მერე ჩემთან რა გინდა შენ ? -"ისეთ ხუმრობას რა ვუთხარი, ნახევარი სიმართლე რომ არ ერიოს" ღიმილით ვუპასუხე.
-რა ბოღმა ხარ, წინასწარ რატო იძახი იმას რაც არ იცი?
-რეალობას გაუსწორე თვალი და მიხვდები რატომაც. არაფერი შეიცვლება.
-მაინცდამაინც მტკივნეულ ადგილზე უნდა დამაბიჯო ხო ფეხი?
-არ გაბიჯებ, უბრალოდ აქედანვე ვეგუები.
-მე შენ არასოდეს დამავიწყდები ნათ, რა უნდა მოხდეს რომ დამავიწყდე.
-აი ხო ხედავ, მაგ ფრაზაშივე ჩანს შენი პესიმიზმი და საერთოდ მეზიზღება ეგ ფრაზა. კი აბა რაა! მთავარია რომ შენ მე არასოდეს დაგავიწყდები! რაღა მიჭირს, ეგ არის თურმე ყველაფერი!
-არ მინდა ამაზე ლაპარაკი!
-არც მე!
...ნათ რაც არ უნდა მოხდეს ჩვენს შორის და როგორც არ უნდა დამთავრდეს, ერთი რაღაცა მინდა გთხოვო. ათი წლის მერე შენ რომ 32 წლის იქნები და მე 34-ის "ამ" რიცხვში "ამ" საათზე "ამ" ადგილას მოვალ და დაგელოდები, მოხვალ ნათ?
-მოვალ!
-სადაც არ უნდა ვიყოთ, თუნდაც სხვა ქვეყანაში, ამ დღეს მაინც ჩამოვალთ კარგი?
-კარგი! ხო არის ეხლა ოთხმოცდათვრამეტი წლის "---" "------------""--- : ---" საათი. ჰოდა ამ წუთიდან წამზომი ჩაირთო.
- აუ რა შორს არის ეგ თარიღი არაა?
-გააჩნია რა ცხოვრება გვექნება, შეიძლება ისე იცხოვრო, რომ დრო ვერც შეამჩნიო, ისე შემოგადნეს ხელებში ან ისე რომ ყოველ დღე დაღამებამდე ითვლიდე წუთებს და ღამით გათენებამდე...

მოვედით... გადავედი ეხლა... დღეს აქ დავრჩები დეიდაჩემთან, რაღაც არ მესახლება-ვთქვი და ისე გადავედი თან ფეხები უკან მრჩებოდა.
-ნათ!
-ჰოუ!
-ოც-დაა-თორ-მე-ტიი ! - დამარცვლა და ისევ საყვარლად მოჭუტა თვალები.
-კარგი რა კაცო მაცოცხლე იქამდე!
-კაი ხოო კაი, რა იყო!- წაიბუზღუნა
-აბა დროებით, რომ მივალ დაგირეკავ ნათ!
-კარგი და სახლში რომ მიხვალ ეგრევე მიიყარე წამლები და დაწექი, არანორმალური ხარ მაგარი, არ უნდა გამოსულიყავი დღეს…

დიალოგი კი არა, რას უკრავდა პლეიერი ისიც კი მახსოვს - ქუინის "ჰუ ვონთს თუ ლივ ფორევას" პიანინოს ვერსია გადმოვიყოლე თან…

არ დაგირეკავს...

სამი დღის მერე გიჟივით დაგეძებდი საავადმყოფოებში. პავლოვზე მოგაგენი. მერე აუტანელი წამები, წუთები, საათები, დღეები, კვირები და თვეები საშინელ თეთრ კედლებში. სულ სამჯერ გნახე მაგ კედლებში: პირველად, როცა მიგიყვანეს ის დღე, რეანიმაციაში რომ შემოვვარდი გიჟივით, მორიგე ექიმთან "გამიშვი-გამატარეს" შემდეგ და რომ მითხარი, ხომ არ გაგიჟდი რატომ შემოხვედი, რა იცი რა მჭირსო. გულში გამეცინა.. რატომღაც რომ შემშინებოდა... მეორედ ის დღე, როცა შემოვედი და უკაცრავად ვერ გიცანით ვინ ხართო, რომ მკითხე. გიპასუხე შენი თანამშ....სიტყვა შუაზე გამიწყდა და რამოდენიმე წუთიანი დაკვირვების მერე ისევ მკითხე რა გქვიათო. აი მაშინ გამომეცალა მიწა ფეხქვეშ და მიწასთან ერთად "რა უნდა მოხდეს რომ მე შენ დამავიწყდე"
როგორ მეზიზღება ეს ფრაზა და როგორ ყოველთვის მთარსავდა.
ამ ფეხქვეშ მიწაგამოცლის დღიდან ორ კვირაში 22-ის გავხდი და "რატომღაც" ამ დღესაც ისევ ისე მოხდა, რომ ის არ იყო ჩემთან, ვინც ყველაზე ძალიან მინდოდა რომ ყოფილიყო.
მერე სამი თვე გავიდა და მესამედ მაშინ გნახე...მიცანი... რამოდენიმე წუთი ვიჯექით ჩუმად და მერე მითხარი:
-აღარ მოხვიდე ნათ, ფეხზე წამოვდგები და კარგადაც გავხდები, მაგრამ ჩემი საქმე დამთავრებულია...თავს მიხედე...ოღონდ არ იტირო რაა გეხვეწები...
არ ვიტირე... სულაც არ მიტირია....კი...
აღარ მივსულვარ...
სულ რამოდენიმე ხნის წინ კალენდარზე შეუმჩნევლად ჩამიარა იმ "ოც-დაა-თორ-მეტ-მა" და შენი ნახევრად მოჭუტული ეშმაკური თვალებიც თან გაიყოლა...წერტილი.

"რეალური ვირტუალობა თუ ვირტუალური რეალობა"

ამაზე მე ბევრს არაფერს ვიტყვი, მხოლოდ ერთ "ჰაი ტეკ" ფორუმელს დავესესხები ნათქვამს :
"... ზოგჯერ რეალური ცხოვრება გაცილებით ვირტუალურია და ვირტუალური - გაცილებით რეალური...
ჩვენ მხოლოდ ერთი საკუთარი რეალობა გვაქვს და ეს რეალობა არის ის და იქ, რაზეც და სადაც გული გვიცემს....დანარჩენი რეალობა წუთისოფელია, საზრუნავებია, ცხოვრებისეული ეტიკეტებია,...რამეა!.....რა თქმა უნდა ამას ვერსად გაექცევი და მე რომ მკითხო, არცაა გაქცევა საჭირო, რადგან ის მაინც ყოველთვის ძირს დაგანარცხებს!........ერთადერთი გამოსავალია - ამ დიდ მოსაწყენ რეალობაში, მუდმივად შენი რეალობა უნდა აკეთო....მაგ.: ესტუმრო თუნდაც იმ ქოხს, რომელიც შეიძლება არც კი არსებობს, მოეხვიო იმ ადამიანს, რომელიც ფიზიკურად სხვა წერტილშია..და. გინდაც მასთან შეხვედრას მთელი ცხოვრება გაშორებდეს.......ჭეშმარიტი შეხვედრა ხომ მანამდე ხდება, ვიდრე შევხვდებით...?! …”
თუ ცოტა მიწიდან შევხედავთ, ერთ უბრალო მაგალითს მოვიყვან: ნებისმიერი ის ფორუმელი, რომელიც იმ ჩარჩოებში ჯდება, რის გამოც მიყვარs და პატივს ვცემ ადამიანს, მიუხედავად იმისა რომ არასოდეს მინახავს და არც ხმა გამიგია მათი, ბევრად უფრო ახლობელია ჩემთვის და ბევრად უფრო კარგად ვიცნობ, ვიდრე ჩემს კარის მეზობლებს, რომელსაც ყოველდღე ვხედავ და კეთილმეზობლური ურთიერთობა მაქვს.

"ალოგიკური რეალობა თუ ირეალური ლოგიკურობა"
ადრე მჯეროდა, რომ რასაც ვიმსახურებთ იმას ვიღებთ თქო, მაგრამ ეს მხოლოდ ლოგიკაა და რეალობა სხვა. ზოგი სართულებიანი სუფრის თავში ზის, ზოგი ნასუფრალზე და ზოგიც სუფრის ბოლოში მათხოვრობს, მოდი და გაიგე სინამდვილეში ვისი ადგილი სადაა. ხშირად, ის ვინც სუფრის თავში ზის, იმავე სუფრაზევე ისაქმებს ხოლმე საიდანაც ჭამს და ეს ასორტი დანარჩენ იმ ორ კატეგორიას ხვდება და ყველა კმაყოფილია იქამდე, სანამ ამ ბოლო ორს არ გაუჩნდება გადაადგილების სურვილი. აი მერე იწყება თავდავიწყება და "ათი მცნების" დავიწყება. პრინციპში ისევ იმ დასკვნამდე მივდივარ რომ ვინც რას იმსახურებს ის ერგება, მაგრამ ამასთან ერთად ისე ხდება, რომ ფორტუნა კარგ ადამიანებს მიკროსკოპით უყურებს და სულგაციებულებს ტელესკოპით. ვერაფრით ვხვდები რატომ არ ეპატიება ადამიანს ბედნიერება. საკმარისია გაიფიქრო, ღმერთო არ ბედნიერი ვარ, რომ ადრე თუ გვიან ან მგელი შეგჭამს ან მგლისფერი ცხვარი. მაგრამ ეს ყველაფერი აღარ მაწუხებს, მხოლოდ მეცინება, განსაკუთრებით იმ ადამიანების გულუბრყვილობაზე, ვისაც სჯერა რომ ღმერთი გამოცდებს უწყობს ადამიანს. არავინ არავის არაფერს არ უწყობს. ღმერთმა როცა "ადამი და ევა ჩამოსვა დედამიწაზე" თან მოაძახა კინჩხი და კისერი გიტეხიათო. მას მერე არავის ცხოვრებაში არ ერევა არც კარგად და არც ცუდად. ღმერთმა ორი რაღაცა მისცა ადამიანს, როცა შეჰქმნა: სხეული და აზროვნება, თან დაუბარა, ეგ აზროვნება მაგ სხეულს არ გადააყოლოთო და დანარჩენი თქვენ იცითო. რაც დღემდე დედამიწაზე ხდება, ეს ყველაფერი იმას მოწმობს ადამიანმა უკუღმა გაიგო ეს დანაბარები. სადღაც ღრმა შიდა ფენებში დეისტი ვარ და ალბათ ასეთივე დავრჩები ბოლომდე. თუმცა ძალიან მინდა კეთილი და კაცთმოყვარე ღმერთის მწამდეს, იმ ღმერთის მინდა მწამდეს, რომელმაც "ადამიანი შექმნა თავის ხატად და მსგავსად" და არა უბრალოდ დემიურგის რომელმაც შეჰქმნა სიცოცხლე დედამიწაზე და მერე ხელი ჩაიქნია მასზე.
ზოგჯერ ის რაც ადამიანის ცხოვრებაში ხდება, არანაირ ლოგიკურ ახსნას არ ექვემდებარება, თუმცა თითო მდოგვის მარცვალი ანუ ჭეშმარიტების გასაღები ყველა ადამიანშია, მაგრამ ის მთავარი ბოქლომი, რასაც ეს გასაღები ერგება, კაცმა არ იცის სად არის, რადგან ჭეშმარიტება ჭეშმარიტების მიღმაა.

"ცხოვრება"
“ცხონებულმა" აკუტაგავამ თქვა ადამიანის ცხოვრება ასანთის კოლოფს ჰგავს, სასაცილოა სერიოზულად უყურო და საშიში არასერიოზულადო. ნეტა თვითონ როგორ უყურებდა როცა "დიალოგს წყვიადში" ქმნიდა ან მაშინ როგორ უყურებდა, როცა უკანაკსნელი ასანთის ღერი გაჰკრა... ვინ იცის?!
რა ვიცი... მთავარია ერთ ჯიბეში ასანთი რომ გიდევს, მეორეთი დენთის კასრი არ ატარო. აი მე კიდე ორივე ერთ ჯიბეში მიდევს ხოლმე და თან ფეხის წვერებზე დავდივარ. ასე რომ მეც უტ%აკო გამტ%აკებელი ვარ.

"შიში"
მთელი ცხოვრება შიში დამყვება თანამგზავრად. სულ მუდამ რაღაცის მეშინია. ბავშვობაში ბებიაჩემის ავად გახდომის მეშინოდა. ის რომ ავად ხდებოდა აღარაფერი მიხაროდა, სკოლასაც ვაცდენდი და მის საწოლთან ვიჯექი მანამ, სანამ კარგად არ გახდებოდა. სულ მეშინოდა იმ დღის როცა აღარ იქნებოდა. რაღაცნაირად ეს შიში ბავშვობის სიხალისეს მინეიტრალებდა. მერე ეს შიში ოჯახის სხვა წევრებზე გადავიტანე, განსაკუთრებით ჩემს დებზე: "სად მიდიხართ, როდის მოხვალთ, არ დაიგვიანოთ". მოკლედ, "იმერულ ესკიზებში" ბებია რომ შვილიშვილს არიგებს ავტობუსში ასვლის წინ, სანამ კარგად არ გაჩერდება არ ჩამოხვიდეო, ეგეთ დღეში მყავდა ორივე. თან ბოლომდე რომ მიჯერებდნენ ეგაა კაიფი
დღემდე ხან რა მიზეზით ამეკვიატება გაურკვეველი წარმოშობის შიში და ხან რაა და ბევრ რაღაცაში ხელს მიშლის. რისი მეშინია კონკრეტულად არ ვიცი, მე მგონი უფრო შიშის შიში მაქვს ან შიშის სიყვარული ანუ ან ფობოფობი ვარ და ან ფობოფილი.


"მაი სფეისი"
პროტესტი გარიყვას იწვევს, ზოგი უძლებს ამას და ზოგი ვერა. ყველა მაინც იმ სამყაროს ვიქმნით და ისეთ ადამიანებს ვიხვევთ ირგვლივ როგორებიც ვარ. კი, ისე ხდება რომ ზოგი აქა-იქა გვტკენს ხოლმე, განსაკუთრებით ისინი ვინც აორტაზე გვყავს გამობმული, მაგრამ ჩვენც ხომ ვტკენთ ხოლმე ჩვენს თავს ან იმათ, ვისაც ასევე აორტაზე ვყავართ გამობმული?! ასე რომ გასაკვირი ამაში არაფერია. თუმცა ყველაზე გულსატკენი იცით რა არის? - როცა ადამიანს თითქმის წმინდანის მანტიაში ახვევ და ამ დროს დგება წამი როცა ეს მანტია სულ ერთი ფრაზით ან ერთი საქციელით სძვრება და ხელში გრჩება ერთი ჩვეულებრივი ყოფითი მამრი ან მდედრი, რომელსაც "ნამდვილი" ვერ განურჩევია "პროგრესისგან" და გრძნობ რომ იმ წამს მთავრდება შენში ყველაფერი და კიდევ ერთ დიდი წერტილს აბიჯებ.
... რა ამაოა და ფუჭი, სითბო ეძებო იქ, სადაც თავის მხრივ სითბოს ეძებენ იქ, სადაც ვერ გაუგიათ "რატომ უნდა იყიდო "ჩიტი" თუ მერე მის გაშვებას აპირებ", მაგრამ ეს არავისი ბრალი არაა და არც ვინმეს ახასიათებს ცუდად, უბრალოდ არ უნდა "მოითხოვო" ადამიანისგან იმაზე მეტი, ვიდრე ეს მასშია.

"მარგუშა ბიძია"
ხანდახან წარმოვიდგენ ხოლმე კაცი რომ ვიყო, ნეტა როგორი ვიქნებოდი თქო. ერთი რაშიც დარწმუნებული ვარ ის არის რომ არასოდეს ამერეოდა ერთანეთში "სიტყვა", "საქმე" და "ამირან გულში მღეროდა" და ამათი დამაკავშირებელი ორი რგოლი - დრო და ადგილი, და კიდევ რაც მთავარია, ამ ყველაფრის ხიბლი "ენაზე აღვირი" "Нет большей мудрости, чем своевременность." უთქვამთ. აი ზომიერების სიბრძნე ვერ გავითავისე თორემ "своевременность" არა მგონია გამომპარვოდა. კაცობა მარტო შარვალშია რო? ან მითუმეტეს "ბო%იშვილივიყოში"? და საერთოდ ვინ დაადგინა, რომ ბო%ი ნაირა უფრო ცუდი დედაა, ვიდრე სახლიდან ფეხგაუდგმელი, პატიოსან-უკმაყოფილო იერსახის მეზობელა, საპნისოპერისტი, სამარხო ტორტითა და ნაყინით მემარხულე ლამზირა დეიდა? ბოდიშს ვიხდი, მაგრამ მიმიფურთხებია ყველა დაუწერელი კანონისთვის.

"უ-ჯიგრობა"
ამასწინათ კიდევ ერთ "ფილოსოფიურ" საკითხზე ვფიქრობდი: რამდენი ხარისხის შეიძლება იყოს უჯიგრობა. არც ისე ცოტა გამოვიდა: ჯიგარდაცლილი , ჯიგარგაცრილი, ჯიგარგაყიდული, ჯიგარგარეცხილი, ჯიგარგაცვეთილი, ჯიგარგახუნებული, ჯიგარგაბახებული, ჯიგარაყრილი, ჯიგარგარღვეული, ჯიგარგაციებული, ჯიგარმოწამლული, ჯიგარაყროლებული, ჯიგარგამომპალი, ჯიგარწაშლილი, ჯიგარწაბილწული, ჯიგარდამშრალი, ჯიგარგამოფიტული, ჯიგარგასვრილი. ყველაზე მეტად მაინც ჯიგარგაცრილი მომწონს, ჯიგრის მაგივრად სულში ქატო რომ უყრია. ჰოდა ახლა რა მინდოდა მეთქვა, ვისაც აქედან ჯიგარი ადგილზე გაქვთ და მთელი

ტანცუიუტ ვსე! 

P.S.
ლოკალური მადლობა
წინასწარ გმადლობთ. (პირვე რიგში იმისთვის რომ არსებობთ) ვეცდები ჯანმრთელი და ბედნიერი ვიყო და თან მრავალს დავესწრო. ყველა მიყვარხართ (ოღონდ მართლა საღი გონებითა და ფხიზელი გულით და არა ზრდილობიანი ცალიყბით ან თუნდაც ნახევარ ლიტრა რქაწითელში ამოვლებული გრძნობებით) თუმცა სხვადასხვა ტემპერატურაზე.


გლობალური მადლობა
დედას, მამას, . ქ თბილისის #1 სამშობიაროს მთელს მორიგე მედ- პერსონალს, პირველ რიგში გინეკოლოგ ბიძინა სიხარულიძეს, (ერთი ხუთი წლის წინ შემხვდა პირველად მას მერე, სადღაც სუფრაზე და "თავი შევახსენე" პირველი ადამიანი ხართ, ვინც ხელში ამიყვანა თქო და უი რამხელა გაზრდილხარ, ვერც კი გიცნობდიო, ) ბებიაჩემს ცნება "ინისთვის", ჩემს გამზრდელ ძიძას ნაძეჟდას, ასევე მადლობას ვუხდი კარმას, გენებს, მზიას და ზეზვას ��ვროპელობისთვის, ქართლოსს ქართველობისთვის, სულკატიან ციციკორეებს ზეცასა და მიწას შორის ბალანსისთვის ჩემს ოსტატს მარგარიტას "გაძლებისთვის", ჩემი ოლი წლის ტვინის მბურღავს ყოველი დღისთვის, ტიმ ბერნერს ლიის ინტერნეტისთვის, ჩვენს ტიმს და 220 ვოლტს საინტერესო უკარგესი და უსაყვარლესი ადამიანებისთვის და ბოლოს ყველა იმ ადამიანს ვინც სულზე თავისი ავტოგრაფი დამიტოვა,მათ შორის ჩემს პატარა შვილობილს რომ "მთელი" 24 წელი ჩემს გვერდით იყო ისე როგორც არავინ. 
და კიდევ მადლობა გოიას რომ ყველანაირი კონტურების გარეშე დამხატა მოლბერტზე კი არა და გულბერტზე.