როდის მივდივართ ღმერთთან?!......., ინსტინქტი თუ სინდისი?!
ჩვენი ყოველდღიურობა ავტომატიზმებით არის სავსე, ...გაიღვიძე, ყავა, სიგარეტი...დილის ტელესეანსი,, სამსახური, თანამშრომლები, ახალი ამბები, ჭორები, ხვალე რა იქნება...იზმენები, საღამოს ტელესესეანსი,..შიგ და შიგ...ქორწილი, დაბადების დღე, პანაშვიდი გასვენება...სუფრა, ნათესაოსოფია, ბევრი ...."მე უთხარი-მე უთხარ"-ები....მოკლედ რუტინა - წუთისოფელი .........სადაც ხშირად, უფლის ადგილი აღარც კი გვრჩება !...................არა, ეკლესიაშიც დავდივართ, სანთლებს ვანთებთ, მარშრუტკებში თუ ჯიპებში, რამის ინსტიქტურად პირჯვარსაც ვიწერთ ეკლესიის დანახვაზე...მაგრამ სად ვართ ამ დროს ჩვენ და სად არს უფალი ჩვენი?! რა თქმა უნდა უფალი არს იქ სადაც იყო და იქნება აწ და მარადის....ჩვენთან! მაგრამ, ჩვენ.... ვართ კია მასთან თუნდაც მაშინ, როცა გვინდა რომ ის ჩვენთან იყოს?!...თუნდაც, როცა ძალიან გვიჭირს, გვიმძიმს....აღარ შეგვიძლია და აუტანელია ყოფიერების სიმძიმე?!...რა თქმა უნდა ადამიანი, თავისი ბიოლოგიურ-სოციალური ბუნებით ისეა მოწყობილი, რომ ყოველ ასეთ დროს, ინსტიქტურად მშველელს და მხსნელს ეძებს - "ღმერთო მიშველე და ამის შემდეგ მეტს აღარ ვიზამ", მაგრამ.........წუთისოფელი გრძელდება!
"უკანასკნელი ადამიანები" ერთმანეთს თვალებს უპაჭუნებენ, უგებენ, საათობით მასლაათობენ იმაზე თუ ცხოვრება როგორ გაძვირდა, .და დღენიადაგ .ქიჩმაჩობენ კაი ცხოვრების სასტავში გაჩითვას...."ფულო ჩადექ საფულესა, ფულო ჩადექ საფულესა...ფულო ახტი-დახტი, სხვის ჯიბიდან ამოხტი და ჩემს ჯიბეში ჩახტი..." .....ხოო, ფული ძაან მაზალო და კაი რამეა, მაგრამ ამ გაცვლის ფეტიშს აქვს ერთი თვისება: "ხელის ჭუჭყი" ხშირად ისეა შეზრდილი ადამიანის არსებასთან, რომ არც თუ ისე იშვიათად, უყურებ ადამიანს და ვერ გებულობ...სად გაქრა ის კაცი, რომელსაც ერთ დროს ფული არ ჰქონდა..უფრო. ხშირად კი ფულთან ერთად ადამიანებიც ქრებიან?! შეიძლება ძალიან ბანალურ რამეზე ვწერ, მაგრამ უნდა ითქვას, რომ ფული იმიტომ კი არ არის ცუდი, რომ ის ფულია, არამედ ცუდი ისაა, რომ ფულად ურთიერთობებში ხშირად ადამიანობაც ერთვება ხარჯვით ერთეულად! ანუ "ცხოვრების მუდმივობის კანონი" ისეა მოწყობილი, რომ თუ ვიღაცას ეძლევა, ის აუცილებლად ვიღაცას ერთმევა, "წართმევა" კი შეუძლებელია ხდებოდეს ადამიანური რესურსის ხარჯვის გარეშე!
.........................ხომ გარკვევით გვითხრა იესომ: გაიღებ - მოგეზღვება; მოიხვეჭ - წაგერთმევა! ...... უზარმაზარი "ირმის ნახტომი" მოსეს სჯულიდან, სადაც არ წერია "მადლი"! ათადან და ბაბადან, აშენებენ, აშენებენ სოლომონის ტაძარს, მაგრამ არ იქნა და არ აშენდა ეს ტაძარი, რადგან
"უფლის ტაძარი" მადლის გარეშე არ შენდება...და გინდაც კილომეტრიანი სიმაღლის გალავანი გაავლე ურჯულოებთან, მაინც არც აშენდება, თუ ის უკვე არ არის ჩვენში!!!
ბავშვები, ...გულწრფელნი ხალასნი, მიმნდობნი ...მაინც რატომ არიან ასე საყვარელნი?!....ალბათ იმიტომ, რომ თვით უფალი გვიყურებს მათი თვალებიდან...უფალი, რომელმაც ერთ დროს გვითხრა ..."ღმერთის საუფლო ყოველ თქვენთაგანშია"-ო. მერე მთავრდება ბავშვობა და იწყება ცხოვრებაში აზრზე მოსვლა ... "უნარ-ჩვევები" - ღვარძლი, ბოღმა, საყვედური, მუნათი ,...აგდება, ჩაგდება, დაკაჩავება, ქიჩმაჩი, ზალათ მაცხონეობა ...და საუფლოც რაღაც წერტილამდე პატარავდება! უფალი კია ჩვენთან, მაგრამ ჩვენ მხოლოდ ამ რაღაც წერტილში გვახსოვს იგი.........საყვედური და პრეტენზია იცოცხლე - რადგან გავჩნდით, მადლიც გვეკუთვნის..!
საკითხავია - მაინც როგორ მოვხვდეთ, დავუბრუნდეთ, ან თუნდაც შევხვდეთ იმ "წერტილს", რასაც ღმერთის საუფლო ჰქვია ჩვენში?! ერთადერთი გზა რწმენაა - გვეუბნება მოძღვარი! მაგრამ რა არის რწმენა, რას ნიშნავს იგი - ვიცით კია ეს?! დიდი მოაზროვნე და მსოფლიო მოქალაქე- მამარდაშვილი ამბობს - რწმენა არის რწმენა!...ანუ ისეთი ფუნდამენტალური ცნება რომელიც, როგორც სიკეთე, მხოლოდ საკუთარივე თავიდან გამომდინარეობს და შეუძლებელია მისი გარედან განსაზღვრება...! მართლაც ხომ ასეა - ჭეშმარიტად შეიძლება გვწამდეს მხოლოდ იმისი, რაც ჩვენი რწმენის გარეშე ჩვენთვის არ არსებობს! ფაქტს არ სჭირდება რწმენა ამიტომ ღმერთი შეუძლებელია ფაქტად განვიხილოდ მანამდე, სანამ ის ჩვენში, ჩვენს გამოცდილებაში არ მოხდება...თუმცა, მანამდე ჩვენ შეიძლება ვხედავდეთ ნიშნებს.... ხატებს, საკურთხევლებს, წითელ კვერცხებს და ა.შ. ტარკოვსკის ფილმ -"მსხვერპლშეწირვა"-ში არის ერთი გენიალური მომენტი..მამა ეუბნება შვილს :
"თუ შენ, თუნდაც უმნიშვნელო რაღაცას, სისტემატიურად აკეთებ მთელი მონდომებით, თუნდაც არ იყო დარწმუნებული იმაში, რომ ამითი რამე შეიცვლება, სამყაროში ეს რაღაცა აუცილებლად მოხდება! მართლაც როცა გვწამს, შეუძლებელია მოვითხოვოთ გარანტია ამ რწმენის საფასურად...ისევე როგორც სიყვარულის საფასურად ვერ მოვითხოვთ საპასუხო გრძნობის თამასუქს!!! არა და ხომ ხშირად ვითხოვთ...."ხომ იცი როგორ მიყვარხარ"...?!...თუ გამაჩინეეე...კიდეც მარჩინე ძმაო, აბა სხვანაირად როგორ გინდა?!
დღეს ბევრია სასოწარკვეთილი, ავადმყოფობით, სიდუხჭირით, უამრავი პრობლემებით....არიან ისეთებიც, ვინც საკუთარი კეთილდღეობის სიმაღლიდან სხვის ჭირს ღობის ჩხირად აღიქვამენ....რის გამოც გროვდება უკმაყოფილება, მრისხანება, ბოღმა...და სულ უფრო და უფრო იძაბება ის პოლუსები, რომლებსაც მიეცათ მხოლოდ იმიტომ, რომ სხვებს წაერთვათ...სადაა გამოსავალი?! ეკლესია გვეუბნება -სიყვარულშიო და მართალიცაა, მაგრამ როგორ და რა გზით, როცა კეთილდღეობრივმა კონტრასტებმა ადამიანებს ერთმანეთთან მისასვლელი ნდობის გზა გადაუკეტა და ჩაუხერგა?! ნდობის გარეშე კი რა სიყვარულზე შეიძლება ლაპარაკი?! როგორ შეიძლება მოვაჩვენოთ თავი და დავაჯეროთ ქუჩაში ასეულობით გამოგდებული 13-14 წლის მაწანწალა მეძავი და 10-წლის ტოქსიკომანი, რომ ისნი ჩვენ გვიყვარს?!
...................მაგრამ, მე იმედი მაქვს და იმედი ნუ მიგისალოთ თქვენც ღმერთმა!
0 comments:
Post a Comment