Friday, August 27, 2010

ერთი დღე გზაგასაყარზე

არსებობს ცხოვრებაში ისეთი "წამი", რომელიც იმდენ ემოციას და განცდას იტევს, რომ მისგან გამოთავისუფლებულმა ენერგიამ თავისუფლად შეიძლება შეავსოს მთელი შენი არსებობის მანძილზე დასახარჯი ემოციების რეზერვუარი.
ეს წამი შეიძლება იყოს პირველად წარმოთქმული “მიყვარხარ”, ხელში პირველად აყვანილი ახალდაბადებული შვილი, პირველად გაჩენილი ეჭვი, საკუთარ თავში პირველად შეცნობილი სქესი და სხვა არც თუ ისე მრავალი ”პირველად”, რომელთა შორისაა პირველი წამი შემთხვევით ყურმოკრული ფრაზის გააზრებისა, - ”მაქსიმუმ ექვსი თვე გაუძლოს, ყველგან მოდებულიაო”...
გინდათ, გითხრათ, რას გრძნობს ამ დროს ადამიანი? - პირველად ელდას, ისეთ ელდას, რომელიც სადღაც კეფის მიდამოებში აღმოცენდება, დენივით დაივლის მთელ სხეულს და მერე ქვედა მუცლის არეში კონცენტრირდება, საიდანაც ფეხებში გადადის და, თუ მაგრად არ დგახარ, შეიძლება, ისე გავიდეს ათივე თითიდან, რომ ფეხზე დგომის უნარიც თან გაიყოლოს.
ელდის მერე მოდის ენით აუწერელი შიშის პირველი წამი. შიშის, რომელიც ერთდროულად იტევს სიცოცხლის დაკარგვასა და სიკვდილის შეუცნობლობას.
შიშის პირველი ტალღის გავლის შემდეგ დგება ყურმოკრული ფრაზის კარგად გააზრებისა და საკუთარ ტყავზე მორგების წამი – ამ დროს მხოლოდ დაავადებაზე ფიქრობ. ამის შემდეგ კი უეცრად წარმოშობილი, ხავსმოჭიდებული იმედი შემოდის შენში – როცა გგონია, რომ „იქნებ, დიაგნოზი არასწორია” ან მოხდება სასწაული გამონაკლისის სახით და შენ გეშველება, რასაც ისევ ენაცვლება აუტანელი შიში - „ვაი და, სიმართლე იყოს” ან „რომ არ მეშველოს?“ ამის მერე კი ხანგრძლივად დგება საშინელი ეჭვიანობის პერიოდი, როცა იხსენებ ყველაფერს შეუძლოდ გახდომის პირველივე დღიდან და შენი ახლობლებლის საქციელსა და შენდამი დამოკიდებულებას, აანალიზებ შენი ოჯახის წევრების ყველა ნათქვამს და ცდილობ, ხან იმედი დაიჭირო მათში და ხან სიმართლეს ჩამოხსნა ძალად გაღიმებული ნიღაბი.
ყველაზე მძიმეა ის წამი, როცა შენი ”განაჩენის” გაგების მერე პირველ შემხვედრს უნდა უპასუხო კითხვაზე ”როგორ ხარ”? ამაზე აუტანელი შენი ოჯახის რომელიმე წევრის თვალებში ჩახედვა შეიძლება იყოს მხოლოდ, დაძაბული რომ ცდილობ იმედიანი მზერის დანახვასა და ”ყველაფერი კარგადაა”-ს ამოკითხვას და ამ დროს სადღაც, გუგებს მიღმა არანაკლებ შიშსა და სასოწარკვეთას ხედავ...
ნეტა, სად გადის ადამიანის ამტანობის ზღვარი?
პირველად მშურს იმ ადამიანების, რომლებსაც ერთი საერთო დამამცირებელი სახელი – „გიჟი“ ჰქვიათ და ამ დროს ეს სიგიჟე სხვა არაფერია, თუ არა მათი ტვინის თვითგადარჩენის უკიდურესი რეფლექსი.
ჩემმა ტვინმა რაღატომ დამაღალატა? ამაზე უარესი რა შეიძლებოდა, გამეგო? ნეტა, რა სატანჯველს მიმზადებენ ჩემი ნეირონები?
თურმე, ერთ წამში როგორ შეიძლება, შეიცვალოს ყველაფერი, წლობით აგურ-აგურ შეკოწიწებული ისე დაგეშალოს, თითქოს შენი ყოველი დღიდან გამოწურული ოფლით არ იყოს ნაშენი... როგორ შეიძლება, ერთ წამში შეგძულდეს ის ადამიანები, რომელთა გარეშეც ერთი წუთით ვერ წარმოიდგენდი შენ თავს და გულზე მჯიღს იბრახუნებდი, მათ გამო მზად ვარ ტყვიას შევუშვირო მკერდიო. ახლა კი როგორ გაღიზიანებს მათი დანახვა, რადგან თითოეულში ადამიანს და ახლობელს კი არ ხედავ, არამედ იმ უპირატესობას, ერთი სიცოცხლით რომ მეტია შენზე.
მერე მეორე ეტაპი მოდის - საკუთარ ბედს შეგუებული აპათია, რომელიც ღამ-ღამობით ძლიერდება, რასაც თან მოაქვს სინდისის ქენჯნა იმათ წინაშე, ვისაც დღის განმავლობაში ვერ იტან და ღამით სულ გინდა, რომ შენს გვერდით იყვნენ, როგორც ერთ-ერთი მტკიცებულება იმისა, რომ ჯერ კიდევ ცოცხალი ხარ. ამ დროს ცდილობ, ყველაფერზე ილაპარაკო, რაც ენაზე მოგადგება, ძირითადი სატკივარი რომ ცოტა ხნით გადაგავიწყოს და, რაც შეიძლება, შორს გადადო „ძილი ნებისა“, რომელიც უმალ პრე-ძილის შიშში გითრევს და ყოველ ჯერზე გგონია, რომ უკანასკნელად იძინებ.
მაინც რა პრიმიტივია ადამიანი, ისე ებღაუჭება სიცოცხლეს, თითქოს უკვდავი იყოს და ართმევდნენ ამ უკვდავებას. მთელი ცხოვრება წვალობ, სწავლობ, შრომობ, იძინებ, იღვიძებ, აშენებ, ანგრევ, გიხარია, დარდობ, ნერვიულობ, ბრაზობ, იცინი, ტირი, ჩხუბობ, ყვირი, იყვარებ, იძულებ, გშურს, იბოღმები, იკბინები, იბრძვი, ლოცულობ, იგინები, იწყევლები, ითარსები, ილანძღები, საკუთარ ადგილს ეძებ ბრბოში იმისთვის, რომ ბოლოს მოკვდე და აჩენ შვილებს, რომლებმაც იგივე გზა უნდა გაიარონ. ნაცვლად იმისა, გიხაროდეს, ამ ყველაფერს რომ ანებებ თავს (თუ ეს ყველაფერი განებებს თავს), უფრო მეტად ებღაუჭები უკანასკნელ ძაფს, ეს-ესაა რომ გაწყდება და იმაზე კი არ ფიქრობ, რბილად დაეცე, არამედ იმაზე, რომ ეს ძაფი გაამთელო, სათავემდე აჰყვე და ისევ ამ გზის ორომტრიალსა და ფერხულში ჩაება, რათა ცერებზე იბზრიალო, მარათონში მიიღო მონაწილეობა, ფსონები ჩახვიდე, ”გრძელი ვირი” ითამაშო, ხან კატად გადაცმული თაგვი იყო, ხან თაგვად გადაცმული კატა, მგლის ტყავში გახვეული ცხვარი, ცხვრის ტყავში გახვეული მგელი და ა.შ და ეს ყველაფერი იმისთვის, რომ, რაც შეიძლება, უზრუნველი მოკვდე.
ჰოდა, ერთ დღესაც გავიღვიძე და გადავწვიტე - „რბილად დავეცე“, მანამდე კი სადამდეც ვეკიდები, ვეკიდო...
ხომ იცის ადამიანმა, რომ ადრე თუ გვიან უნდა მოკვდეს, მაგრამ მაინც ჰგონია, რომ სიკვდილი სხვისია და მას ისე აუვლის გვერდს, რომ ვერ შეამჩნევს. მე კიდევ იმ დღეს, როცა ფორთხიალი შევწყვიტე ჩემს უკანასკნელ ძაფზე და ბედს მივენდე, გადავწყვიტე, გარეთ გავსულიყავი და ჩემი ცხოვრების ის ორმოები ამომევსო, ის ლაქები ჩამომერეცხა, რასაც აქამდე ვტოვებდი თუ ვიცხებდი.
გარეთ გასულმა ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე და იმ ბავშვის ღიმილით გავიღიმე, დასჯის შემდეგ რომ გადაწყვეტს, კარგად მოიქცეს და ამ გადაწყვეტილებით კმაყოფილი ეზოში გარბის სათამაშოდ.
სადარბაზოს წინ ისევ დამხვდა ჩემი არხეინი მეზობლის მანქანა ჩახიდული, სულ რომ არაფრად დაგიდევდათ ყოველ დილით გინების კორიანტელს, სიგნალებსა და „ჩამოდი, გადააყენე“-ს, მაგრამ არ გავბრაზებულვარ, არც შემიგინია და უფრო მეტიც, გამეცინა, როცა წარმოვიდგინე, როგორ გამოჰყოფდა აივნიდან მსუქან ლოყებსა და აქოჩრილ თავს მთქნარებითა და თვალების ფშვნეტით და ჩამოიძახებდა, – „ჰოო, ჰო! მოვდივარ, მოვდივარ!“.
ცუდი კაცი არ იყო, მაგრამ ხშირად სვამდა, ნასვამი ჯდებოდა საჭესთან და სახლთან მოახლოებული, პირველად სადაც დააჭერდა მუხრუჭს, იქვე აჩერებდა მანქანას და მერე დილამდე აღარაფერი ახსოვდა, დილაობით კი უწევდა „ბოდიშების“ ჩამორიგება.
გავცდი ჩემს სახლს და ფეხით გავუყევი გზას უმისამართოდ. გზად შემხვედრ ეკლესიას რომ ჩავუარე, ერთი კი გავიფიქრე, შევალ–მეთქი, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ ჯვრისწერების და ნათლობების გარდა არასოდეს შევსულვარ და ისეთ სიყალბედ და უსუსურობად მომეჩვენა ჩემი ეს სურვილი, რომ იმ ღმერთისაც კი შემრცხვა, რომლისაც არასოდეს მწამდა.
გადავწყვიტე, გულისთქმას მივნდობოდი და სადაც წამიყვანდა – გავყოლოდი.
პირველად ჩემი მშობლების საფლავზე მიმიყვანა.
რამდენი ხანია, არ ვყოფილვარ...
სარეველა ბალახი მოსდებოდა იქაურობას და საფლავის ორივე ქვა დაეფარა, რაც დროის მსვლელობასა და ჩემს უყურადღებობას ერთდროულად უსვამდა ხაზს...
გავწმინდე ბალახისგან ორივე და მამაჩემის სურათს შევხედე... გამახსენდა, დედაჩემს რომ უთანხმდებოდა, – ეს სურათი გამიდიდე, რომ მოვკდებიო. არადა, მერე მისი გასადიდებელი გახდა დედაჩემის სურათი.
დედა მიყვარდა ძალიან, მაგრამ ვერ გამოვხატავდი... სითბოსი და სინაზის გამოხატვა კაცისთვის შეუფერებლად და ზედმეტად სენტიმენტალურად მეჩვენებოდა და მე თვითონაც უხერხულად ვიშმუშნებოდი, როცა დედა ისევ ისე მეფერებოდა, როგორც პატარა ბავშვს. რამდენჯერ ვითომ ხუმრობით უთქვამს, სადაური ჩემი შვილი ხარ ასეთი ცივიო და ამ ქვეყნიდანაც ისე წავიდა, ვერ ვაგრძნობინე, როგორ სიგიჟემდე მიყვარდა.
დედის სიკვდილმა გამანახევრა და იმ დაკარგულ ნახევარს, სამწუხაროდ, ცოცხალი მამაჩემიც მიჰყვა, რომელიც ვერაფრით აღვიქვი ცალკე აღებულ პიროვნებად და მივხვდი, რომ მამა დედასთან მთლიანობაში მიყვარდა და დედის სიკვდილის მერე დაცალებული ვერ ავიტანე.
ვუყურებ ახლა მის სურათს და გული მტკივა, რომ მახსენდება, როგორ ამაოდ ეძებდა ჩემში ნუგეშისცემას. ცოლიც მოვიყვანე, შვილიც შემეძინა, მაგრამ მამაჩემს ვერც მამამთილის როლი მოვარგე და ვერც - მოსიყვარულე პაპის, ცოტა ვეჭვიანობდი კიდეც, რადგან ჩემს შვილს ჩემზე ძალიან ის უყვარდა.
რამდენ ხანს ვიჯექი იქ, არ მახსოვს. მერე ავდექი და სხვა საფლავებს ჩამოვუყევი. ეგოისტურ თვითკმაყოფილებას ვგრძნობდი, როცა რომელიმე საფლავის ქვაზე დაბადების თარიღად ჩემი დაბადების წელს ვხედავდი – მარტო არ ვიყავი.
სასაფლაოს გამოსასვლელთან ყვავილების გამყიდველი ქალი შევნიშნე. წინ დიდი თეთრი გვირილების თაიგული ედგა და გამახსენდა:
...მუდამ მოცინარი ეშმაკური თვალები, მორცხვი ღიმილი და ღიმილისას გაჩენილი ერთი სამყაროს ფასი – ორი პატარა ფოსო ლოყებზე, ყველასა და ყველაფერს რომ მავიწყებდა...
გვირილები... როგორ უყვარდა...
ვიფიქრე, ვუყიდდი და ისე მივიდოდი, მაგრამ, ჯერ ერთი, სასაფლაოსთან ნაყიდი ყვავილების იდეამ განმხიბლა, მიუხედავად იმისა, რომ ცრუმორწმუნე არ ვიყავი; მერე წარმოვიდგინე ჩემი თავი ყვავილების თაიგულით ხელში იმ ქალის კართან ატუზული, უღმერთოდ რომ მივატოვე ოცი წლის წინ, როგორც პასუხისმგებლობას გაქცეულმა უკანასკნელმა ლაჩარმა და გულისრევა ვიგრძენი. თავზე გადამტვრეული გვირილებიც კი წარმოვიდგინე, თუმცა ვიცოდი, რომ ამას არასოდეს გააკეთებდა, თვით იმ წუთებშიც კი, როცა ურცხვად გამოვუცხადე ცოლი მომყავს-მეთქი და ზურგი შევაქციე, მის თვალებში ნაძალადევად შეკავებული ცრემლები რომ არ დამენახა.
საყვედურიც კი არ უთქვამს...
ხშირად გამხსენებია მას შემდეგ, მაგრამ აზრადაც არ მომსვლია, ერთხელ მაინც მენახა...
მისამართი გავიხსენე და მივედი, მაგრამ დარწმუნებული არ ვიყავი, ისევ იქ დამხვდებოდა თუ არა.
სადარბაზოს ნაცნობმა სუნმა და იქვე მდგარმა აქა-იქ საღებავშერჩენილმა „ჩვენმა“ სკამმა უცბად ოცი წლის წინ გადამისროლა, გამახსენდა, ზაფხულობით რამდენჯერ დაგვთენებია ღამე ამ სკამზე „ხუთი წუთით კიდევ იყავი, რაა“-ს ძახილში და ვიგრძენი, წარსულმა როგორ მომიჭირა გულზე ხელები.
ავიარე სამი სართული და ხის კარის წინ შევჩერდი. ზარი დავრეკე და უცბად საშინლად მომინდა უკან გამოტრიალება, მაგრამ იმ იმედით შევჩერდი, რომ ისევ იმ ფეხების ტყაპა-ტყუპის ხმას გავიგონებდი, წლების წინ რომ სიხარულით მეგებებოდა.
მაგრამ ამჯერად უხმაუროდ გაიღო კარი...
ჭაღარა, მოხუც ქალში ძლივს ამოვიცანი დედამისი.
ჩემი ვინაობა ვუთხარი და თან ვკითხე, – თუ გახსოვართ-მეთქი.
როგორ არ მახსოვხარ, შვილოო, – მითხრა და ისე თბილად გამიღიმა, თითქოს მე არ მიმეტოვებინოს მისი შვილი ბედის ანაბარა.
სახლში შემიპატიჟა და შევედი. სავარძელზე ჩამოვჯექი და თან სხვა ოთახებისკენ გამირბოდა თვალი, თუმცა, არც სხვა ოთხებიდან ისმოდა სიცოცხლის ჩქამი. მიმიხვდა და მითხრა:
– გათხოვდა შვილო... საზღვარგარეთ გათხოვდა, იქაური ქმარი ყავს და ქალ-ვაჟი, სტუდენტები არიან უკვე ჩემი პატა.......
აღარ ვუსმენდი ... სულ ცოტათი ხომ მაინც მივხვდი რას გრძნობდა მაშინ ის... და ეს „ცოტა“ სრულიად საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ ხორცი ამწვოდა.
სურათების ალბომების გამოტანა უნდოდა, მაგრამ მე არ დავანებე, მოვუბოდიშე, - შეხვედრა მაქვს-მეთქი და წამოვედი.
„ჩვენს“ სკამს რომ ჩავუარე სადარბაზოსთან, კიდევ ერთ ლაჩრობაში დავიჭირე ჩემი თავი – ახლაც გამოვიქეცი... არ მინდოდა, სურათებში ბედნიერი მენახა ერთ დროს „ჩემი“... ისიც კი ვერ მოვახერხე, დედამისისთვის მოკითხვა დამებარებინა, ეთქვა, რომ მასთან ვიყავი და ამით მაინც მიმეხვედრებინა, საკუთარ ლაჩრობას რომ ვაღიარებდი ოცი წლის შემდეგ.
„შემდეგი გაჩერება“ ჩემი ბავშობის მეგობრისა და კლასელის (რომელიც მერე ჯგუფელიც გახდა) სახლი აღმოჩნდა, რომელსაც ისე მოვექეცი ბოლო კურსზე, რომ მარტო მეგობრების კი არა, ადამიანების სიიდანაც კი ამომშალა. მაშინვე ვიცოდი, რომ არ ვიყავი მართალი, მაგრამ ბოლომდე ჩემი გავიტანე და წაქცეულს წიხლიც მივაყოლე ზედ.
მინდოდა, სახლში დამხვედროდა და გამოვეგდე, ან რაიმეთი ისე დავემცირებინე, რომ მის ადგილას წარმომედგინა თავი, როცა ჩემი არაკაცობის მსხვერპლი გახდა.
ბედად სახლში დამხვდა. ცოტა ხანს გაშეშებული მიყურებდა და მერე, სანამ რაიმეს თქმას მოვასწრებდი, ისე გადამეხვია, ვიგრძენი, იმ წუთას არც ჩვენი წარსული არსებობდა და აღარც ის შემთხვევა.
ბევრი ვილაპარაკეთ, ბევრი გავიხსენეთ, ბევრიც ვიცინეთ... თურმე რამდენი რამ ყოფილა, რასაც ვერ ვამჩნევდი, რამდენი რამ ყოფილა, რასაც ვამჩნევდი, მაგრამ არაფრად მიღირდა და რამდენი რამ ყოფილა, რაც არ ღირდა, მაგრამ მე ჯიუტად ვამჩნევდი.
რა მოხდებოდა, ცოტა ადრე მომხდარიყო ჩემში ღირებულებების გადაფასება, იქნება, აღარც მშობლების მიმართ გამოხატული სითბო ჩამეთვალა ზედმეტ გულჩვილობად, იქნებ, არც იმ ქალის ბედნიერება შემშურებოდა ისე, თითქოს მე კი არა, მან წამართვა იგი. იქნება, აღარც სხვის დასანახად მეთამაშა ბედნიერი ოჯახის უფროსობა, ოცი წელი რომ სხვადასხვა მხარეს მივათრევდით მე და ჩემი ცოლი და შუაში ჩემი შვილი იჭყლიტებოდა და, ვინ იცის, რამდენი „იქნებ“ კიდევ?!
შებინდებული იყო, ჩემს მეგობარს რომ გამოვემშვიდობე, მინდოდა, წასვლის წინ მაინც მეთქვა ჩემი მისვლის ნამდვილი მიზეზი, მაგრამ ვერ შევძელი, ძველმა თავმოყვარეობამ გაიღვიძა ჩემში, არ მინდოდა, ეფიქრა, რომ უკანასკნელ ნუგეშს ვეძებდი და იმიტომ დავადექი თავზე ამდენი წლის შემდეგ.
მოვდიოდი და შემხვედრ ადამიანებს ვაკვირდებოდი, შემხვედრ შენობებს, მანქანებს, ხეებს და ვერაფრით ვიჯერებდი, რომ ამ ყველაფერს ისევ უნდა ეარსება ჩემი ცნობიერების მიღმა, რომ ისევ უნდა „ეწვალათ, ესწავლათ, ეშრომათ, დაეძინათ, გაეღვიძათ, აშენებინათ, დაენგრიათ, გახარებოდათ, ედარდათ, ენერვიულათ, გაბრაზებულიყვნენ, ეცინათ, ეტირათ, ეჩხუბათ, ეყვირათ, შეეყვარებინათ, შეეძულებინათ, შეშურებოდათ, დაბოღმილიყვნენ, ეკბინათ, ებრძოლათ, ელოცათ, ეგინათ, ეწყევლათ, ეთარსათ, ელანძღათ, საკუთარი ადგილი მოეძებნათ ბრბოში იმისთვის, რომ ბოლოს მომკვდარიყვნენ და ეჩინათ შვილები, რომლებსაც იგივე გზა უნდა გაევლოთ“.
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ ვერ გავიგე, როგორ ამეკიდა ბოშა ქალი ყვირილით „ლამაზო ბიჭო! ლამაზო ბიჭო! მოდი, აი, ხელზე გიმკითხაო, არ მინდა შენი ფული, მოდი, კარგი ბედი გიჩანს, დიდხანს იცოცხლებ, არ გატყუებ, მოდი, ჰაა, ბიჭო! არ მინდა–მეთქი შენი ფული, მოდი!.“
გამეცინა და მივედი. აიღო ჩემი ხელისგული, ამოატრიალა და დაიწყო ...
ხალისით ვუსმენდი და მეცინებოდა მის ოსტატობაზე, როგორ ნელ-ნელა მცინცლავდა ფულს. თითო „პრობლემის გადაწყვეტაში“ ლარს მთხოვდა და მეც უყოყმანოდ და დაუნანებლად ვუხდიდი. მიხაროდა, რომ ერთი ადამიანი მაინც იყო, ვინც მაჯერებდა, რომ დაკარგულ სიყვარულს ვიპოვიდი, სამი შვილი მეყოლებოდა (სამივეს სქესიც დამიდგინა სამი ლარის დამატების შემდეგ) და ბოლო მიცემული ლარის ფასად ღრმა სიბერემდე უზრუნველი და ბედნიერი ცხოვრებაც გამომიწერა...
მერე იქვე მდებარე პატარა სკვერში შევედი. სკამის დანახვაზე ვიგრძენი, რომ კარგად დავღლილიყავი და ჩამოვჯექი.
სკვერის გადაღმა, გზის ტროტუარზე ღამის საათი თვლემდა. ვუყურებდი, როგორ ზოზინით ხტებოდა დიდი ისარი წამიდან წამზე და გავიფიქრე, ნუთუ ჩვენი ცხოვრებაც ასეთი უბადრუკი და ხანმოკლე სერია იყო ამ ნახტომებისა, ხოლო ბედნიერება კი ის, რაც ნახტომებს შორის გაგვეპარა...
ვიცოდი, რომ შორს აღარ იყო ის დრო, როცა დიდი ისარი მიაღწევდა იმ ბოლო წამის ნიშნულს.....
მინდოდა კია სიცოცხლის მტანჯველი კვდომის გახანგრძლივების ქიმიოპროცედურები?!. მინდოდა კია თანაგრძნობა და სიბრალული?!. მინდოდა კია ის აპარატი, ოჯახის წევრთა დასამშვიდებლად რომ დღეებს შეუნარჩუნებდა ჩემს ბიომასას?!.
მოიცა, ეს სკამი, ნაძვები და... თითქოს წარსულიდან შემომესმა ისევ იმ ჩუმი ნაბიჯების ხმა!...თუმცა ეს ხომ ჩემი გულის ექოა !...გავიხედე და დავინახე, წამების დიდი ისარი ერთ ადგილას გაშეშებულიყო... შეჩერებულ წამში გაირინდა მთელი სამყარო, მხოლოდ ნიავი უბერავდა სულში. მივხვდი, რომ ეს იყო წამი გზაგასაყარისა...
და სანამ დიდი ისარი ისევ დაიძვრებოდა, გამოვედი სკვერიდან და კიდევ დიდხანს ვიარე ღამის ქუჩებში.

...სახლში უხმაუროდ შევედი.
ჩემს ოთახში სინათლე ენთო... მელოდებოდნენ...
მერე ჩავაქრე შუქი და მივხვდი, რომ „ძილი ნებისა“-სი აღარ მეშინოდა.

0 comments:

Post a Comment