花樣年華 ( In the mood for love)

Прошлое это нечто, что можно мысленно увидеть, но невозможно коснуться....!

ძლიერი, საყოველთაო და მეტაფორული....ორივე დაკარგული დროის ძიებაშია...მათ გაუმართლათ, ნახეს ერთმანეთი, მაგრამ გამბედაობა არ ჰყოფნით აიღონ ის, რაც მათ ეკუთვნით....ერთმანეთის ჩრდილებს დასდევენ და ეალერსებიან....პირისპირ კი ერთმანეთს უმტკიცებენ თუ რა მაგრები და როგორი ერთგული ჩიფრუსტანები არიან თავიანთი ოჯახების.....ბგყზჰჯჰჰჰჰჰრრრრრ!...ბრრრრრრ! ....მუდმივი სულის რეპეტიციები......და სცენაზე ლაივში, ეს სული უკვე აღარ აქვთ, მხოლოდ სულის ნახევარფაბრიკატები ლაფშასთან ერთად!!!

მეორეს მხრივ, განა იმაზე ადვილი რა იყო, ერთსაც და მეორესაც სამაგიერო მიეზღოთ თავიანთი მეორე ნახევრებისთვის, მაგრამ, დიდი ტანჯვის ფასად, მათ შეინარჩუნეს ის მარადიული "ლოტოსი", რაც მათ შორის გაჩნდა...თან როგორ ჩუმად, სიმშვიდით და მოთმინებით წრუპავენ ამ სატანჯველს ჩვენი სოსანა ლიი უინ ჩანგი და თებრონე ჩუნ ჩოუ?!.......

...........მაგრამ (დიდი ”მაგრამი”) - განა პიგმალიონი ხელს მოკიდებდა საჭრეთელს და ჩაქუჩს იმისთვის, რომ ცივი სპილოს ძვლის უკვდავი ქალის ქანდაკებისთვის ეცქირა მხოლოდ ?!....განა იმისთვის არ გამოკვეთა მან გალათეა მკვდარ ძვალში, რათა მერე ცოცხლად ”ეგემა”?!.......იმას კი არ აქვს მნიშვნელობა, რომ რეალურად მოხდეს ის, რაც მილიონჯერ მომხდარა და მოხდა მანამდე! ....არაფრისაგან უნდა მოხდეს ის, რაც არასდროს მომხდარა და თუნდაც მხოლოდ ერთი წამით გაიელვო ამ ხდომილებაში! ....შეიძლება სპილოს ძვლის გალათეა არც გაცოცხლებულიყო....მაგრამ ელინ სკულპტორს ეს ხომ ეკიდა, რადგან უყვარდა..... ვინ უყვარდა, რა უყვარდა...არავინ იცის !...ხომ შეიძლება უბრალოდ სიყვარული ჰყვარებოდა ელინელ შეშლილს?! ...