რუსლანი და ლუდმილა (ჩემი ვერსია)

Somewhere over the rainbow ჟილი ბილი რუსლანი და ლუდმილა.

რუსლანი იყო მაღალი, უხვი, მდაბალი, ლაშქარ მრავალი ყმიანი.
ლუდმილა იყო გლეხის ქალი, თუმცა ტანით ტატანი, გულწამტანი, უცხოდ მარები! ზილფი-კავები, მომკლავები, ვერ საკარები! წარბ-წამწამ-თვალნი, მისათვალნი, შემაზარები! ძოწ-ლალ-ბაგენი, დამდაგენი, სულთ-წამარები! პირი მთვარისა, მომგონები, მზისა დარისა! თვალთა ნარგისი, დამდაგისი, შემშვენი მწველად, ყელი ბროლისა, უტოლები, გველ მყავი მცველად, ხალებდასხმული, მაკრძალები, ამარტის ველად, ნარინჯნი ორნი, ტოლნი, სწორნი, შექმნილნი ხელად, ალვა, შესხმული ორნი ნორჩნი მოსარხეველნი, მკლავნი მომკლავნი, თითნი თლილნი მოსახვეველნი, ზარიფსა წელსა დაკვირვნული ქვეყანად მვლელნი;

ჰოდა რა გასაკვირვირია, რომ რუსლანმა როგორც კი დაინახა, უმალ ყველაფრის წამლეკავმა ვნებამ შეიპყრო და ესღა აღმოხდა:

- ოდეს გნახვიდი, შევიმატნი ათასნი წელნი.
აწ დამლევიან ყოვლნი დღენი, უცხოდ ვარებო!
ბაგე მდუმრიად გიალერსებ, ბაგეო ვარდო!
თვალთა ჰსურიან ხილვა შენი, კეკელა მარდო!
გულსა სწყურიან დამაშვრალსა; რას შეგაფარდო?
თუმცა შენ დაგთმო, ვინღა ვჰპოვო, სად გავიზარდო?
უშენოდ ხილვა არვისი მსურს, შევიზარებო!

ლუდმილა:
- აუ მოდი მეგობრებად დავრჩეთ რაა.
რუსლანი:
- ოკ.

მას მერე ისინი ცხოვრობდნენ დიდხანს და ბედნიერად.

ჭირი იქა, ფქვილი აქა, რუსლანი იქა, ლუდმილა აქა.