მოკლე რეზიუმე - 36

უკვე ოცდათექვსმეტის ვარ და რომ გადავიხედე უკან ჩემთვის სასიამოვნო ზოგადი ფაქტები ამოტივტივდა რეზიუმესავით:
არასდროს ვყოფილვარ ცამხრივად შეყვარებული;
არასდროს ვყოფილვარ მიტოვებული;
არასდორს მომისმენია ყველაზე იდიოტური და ყალბი ფრაზა“ მოდი მეგობრებად დავრჩეთ“;
თუ ოდემსე ვინმე მყვარებია, ყველა იყო ჰაი ტეკი და სქაი ჰაი და დღემდე ყველა მიყვარს და შესაბამის ფიდბექსაც ვიღებ და ყველა ამ დღისთვის ღირდა ცხოვრება;
ეს რაც შეეხება ცხოვრებას.
და რაც შეეხება არსებობას, ზოგჯერ ხიზილალას ვჭამდი ლობიოსავით და ზოგჯერ ლობიოს ხიზილალასავით.
სადაც მივდივარ იქაურ ქუდს ვიხურავ, ოღონდ ისეთს არა რომ შიგნით კლოუნივით გამოვჩნდე ან დიდი მქონდეს და ან პატარა. ზომებში ინსტიქტურად ვერკვევი.
პირველი ვიოლინოობა მიყვარს ყველგან, თუმცა დიდი ხანია სიმები დამაწყდა, მაგრამ ეგ დროებითია.
ჰოო კიდე რაა;) ვერაფრით შევიჯავრე ვერც ახალი წელი და ვერც თოვლი. ეტყობა ბავშვობის განცდები და დადებითი ემოციები ბევრად უფრო ღრმად და წაუშლელად ილექება.
ჰოო ყველაზე მთავარი იქამდე მინდა ვიცოცხლო სანამ „მინდიხარ“ სურვილს აღვძრავ. მაგის მერე უკვე უსქესო არსება ხარ.