"ჩემი"

არც მესტატუსება, არც მენოუთება, არც მელინკება, არც მეფოტოება, არც მეიუთუბება, არც არავისთან მეკომენტებ-მელაიქება. დეკადანსში შედის ჩემი ტვინი ნელ-ნელა, სამაგიეროდ გული გამოვიდა იქიდან... ორივე ერთდროულად ხო კარგად ვერ მუშაობს... სადაა მაგდენი სამყოფი სისხლი ყველა ორგანოში თანაბრად ნაწილდებოდეს:)

ჩემი სურვილები და ოცნებები ისე შეიკუმშა, რომ თვით ჩემი ეგოსა და მისი "იზმის" ჩასაკვეხებელი ადგილი არ დარჩა შიგნით...

ბრმად ნდობაზე მაგარი გრძნობა არ არსებობს...აღარც ფეხის გადაბრუნების გეშინია და აღარც კოროზიის. სულ რომ ოთხივე გზამოჭრილ გზაჯვარედინზე დარჩე ან ყველა კარი ჩაირაზოს შენს წინ, გგონია, რომ ერთი მუდამ შენს ზომაზე იქნება ღიად დატოვებული.

ბრმად რომ გენდობიან ეგეც მაგარია, ოღონდ როცა იცი, რომ შეგიძლია ამ ნდობის გამართლება და უფრო მეტიც, დარწმუნებული ხარ, რომ ზუსტად ამ ნდობის გამართლებისთვის დაიბადე. სხვა შემთხვევაში კი ტვირთია... უხილავი, მაგრამ ყველაზე მტკივნეული და მძიმე ტვირთი. "დაჟე" ამ დროს რომ გკითხონ, რა გტკივა ან რა გაწუხებსო, ვერ უპასუხებ.

ბედნიერება ყველაზე ირაციონალური ცნებაა. უფრო ხშირად იქ მიდის, სადაც ვერც ამჩნევენ და ზედ კმაყოფილების იარლიყს კიდებენ. სინამდვილეში მათ შორის სიმშვიდის გარდა არაფერია საერთო...
არადა ზოგჯერ რა ცოტა საკენკი სჭირდება მისატყუებლად... თუნდაც აი ეს: ზურგს უკან ან გვერდით გესმის ბოდიალის ან არსებობის სხვა დამადასტურებელი ის ხმა, რომელიც რეალობას გწყვეტს და იქვე იმავე წუთას მწარედ გაგრძნობინებს იგივე რეალობას, რასაც გწყვეტს.... და ზუსტად აი ამ ორი წამის შუალედშია ის, რაზეც ამბობენ ხოლმე, ზოგჯერ რა ცოტა ყოფნის ადამიანსო.

პარტერის ბოლო რიგიდან ისევ სცენაზე ავინაცვლე და რამპის სინათლემ მომჭრა თვალი.. გადავეჩვეულვარ თურმე...ამ სცენას არც კულისები აქვს და არც ანტრაქტი... მხოლოდ ფარდის დაშვებამდე - ან შენს წინ ან შენს უკან...

Club Silencio - Welcome To The Silence.