40°

ჩვენ მხოლოდ ერთი საკუთარი რეალობა გვაქვს და ეს რეალობა არის ის და იქ, რაზეც და სადაც გული გვიცემს....დანარჩენი რეალობა წუთისოფელია, საზრუნავებია, ცხოვრებისეული ეტიკეტებია,...რამეა!..საცა არ გაიხედავ, ყველგან კონტრაქტები, ”პრედაპლატები,” ”ზალოგები”, თამასუქები, იარლიყები, პირობები, გარანტიები...ნოტარიუსით დამოწმებული მეგობრობები და სიყვარულები!

ამ ყველაფერს გაექცევი და წაიქცევიო, მარტო გულისცემით სადამდე ირბენო?- ამას ისინი ამბობენ, ვინც მუდმივად სხვისი პულსის თვლითაა დაკავებული, საკუთარი რომ ქაღალდზე დარჩათ მარტო და მღვდლისთვის მიცემულ პირობაში...

...საბოლოო ჯამში A პუნქტიც ზერო პოინტია და B პუნქტიცო ანუ დასაწყისი და დასასრული ანტონიმები კი არა, სინონიმებიაო, უბრალოდ აღმავალ-დაღმავალ ფაზებშია განსხვავებაო - ამას პრაგმატულ-აცრილ-იმუნიტეტგამომუშავებულები ამბობენ, მაგრამ პრაგმატიზმიც ხო ერთგვარი თავდაცვითი იარაღია, წესდებაში ერთ-ერთი პუნქტით: ”აღარასოდეს გავიცრუოთ იმედი” ...
ოქროს შუალედის ადამიანები! - თქვენთვის ერთადერთი კითხვის დასმა მინდება ხშირად, როდის ასწრებთ ცხოვრებას?

ადამიანურ ურთიერთობები კი იმ საბნად იქცევა, რომელსაც იქამდე იფარებ სადამდეც გწვდება, იმის მაგივრად რომ გამოცვლაზე იფიქრო და ისეთი დაიფარო შიგნით რომ მთლიანად გაეხვევი. ”რასზამ” ზარმაცები ვართ, ან მშიშრები ან კიდე ძველის გადაგდება გვენანება. რაც გინდა ის დაარქვი, სამივეს მაინც ერთი სახელი ჰქვია - კომფორმიზმი.

ერთმა კარგმა ადამიანმა თქვა, მონობაში, სანამ გახსოვს რომ მონა ხარ, ჯერ კიდევ თავისუფალი ხარო; აი მაშინ გე%რევა როცა დაგავიწყდება, რომ მონა ხარო...
ვინ თქვა რომ შენი თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც სხვისი იწყება?! რა ბულშიტია, იგივე ლოღიკით სადაც ჩემი იწყება, იქ სხვისი მთავრდება და ეს ხო ”მოკლე ჩართვაა”.
რეალურად თავისუფლება მთავრდება იქ, სადაც იწყება კომფორმიზმი - ნელი მოქმედების სულის საწამლავი, რომელიც მაშინ მოგკლავს ზუსტად, როცა ყველაზე მეტად გჭირდება და გიხარია სიცოცხლე...

ჰოდა ექაჩები ამ საბანს ზემოთ - ქვემოთ და ხან ფეხზე გცივა, ხან თავზე. მაშინ კეთილი ინებე და შენ თვითონ მოიკეცე ორად და მოერგე. მაგრამ არც ეგეთი გულუხვია Mr. დემიურგი, მორგების (ჩვენი თავის მორგება სხვა რაღაცაზე) ინსტიქტი მოგვიჟმოტა. სამაგიეროდ სხვა რაღაცის ჩვენზე მორგების ინსტიქტი გვესროლა მთელი ძალით, მისადმი რწმენის ჩათვლით. (რაღა ჩემთან ”გაგეხსნა შუტკა”)...

აბა ერთ კითხვაზე გამეცით პასუხი:

გზაჯვარედინი:

წინ წახვალ და გზაზე არაფერი გხვდება, მიდიხარ მარტო ერთ უსასრულო გაწელილ გზაზე. გადარჩენა-სიკვდილი 50/50-ზე.

უკან წახვალ და გზაზე სულ ცუდი გხვდება (ძალიან დიდხანს მიდიხარ, იმაზე დიდხანს ვიდრე ”წინ”) გადარჩენა 100%.

მარჯვნივ წახვალ გზაში არაფერი გხვდება, მაგრამ მოკლე გზაა. გადარჩენა-სიკვდილი 50/50-ზე.

მარცხნივ წახვალ და სრული სიგიჟე, ადრენალინ - ნორადრენალინ - კორტიზოლის ფეიერვერკი. (ესეც მოკლე გზა) სიკვდილი 100% .

P.s. აა კაცი! ეძიებდე და ჰპოვებდეო! ოპტიმიზმისა და მიზანდასახულობის უკიდურესი ფორმა. :D

Christus Resurrexit Est!

ვისთვის ღმერთია და ვისთვის ნაზარეველი ფილოსოფოსი...ვისთვის უბრალოდ მითი... ამისდა მიუხედავად ყველას გისურვებთ რომ მის გზას თუ ვერ მივყვებით სირთულის გამო, იმის სურვილი მაინც გვქონოდეს რომ სიყვარულის და სიკეთის გზაზე ვიაროთ. ესაა ღმერთიც და სხვა დანარჩენი ფილოსოფიის თავი და ბოლოც!
Vere Resurrexit Est!

უბრალოდ დიდი ადამიანი

ბევრს არ მივედ-მოვედები... არც მასზე, როგორც მწერალზე, ისე მინდა ლაპარაკი...
ბევრი თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა ამ ბოლო დროს. ზოგს მართლა უყვარს, ზოგს გაუგია რომ კარგია და თავს აიძულებს იკითხოს, თუმცა ვერ იგებს, მაგრამ მაინც იჩემებს, რომ უყვარს. ზოგსაც გაუგია რომ კარგი ტონია ჯემალ ქარჩხაძე მოგწონდეს და იმისდა მიუხედავად აქვს თუ არა წაკითხული, ქარჩხაძის ხსენებისას ყოვლისმცოდნე ღიმილი ეფინება სახეზე.
ჩემი დამოკიდებულება ამ კაცის მიმართ სცდება ზოგადად სიყვარულის ფარგლებს. ეს არის ადამიანი, რომელიც იქამდე დავკარგე, სანამ დავიბადებოდი და მას მერე სულ ვეძებ ყველგან და ყველაფერში.
პირველად ოცი წლის წინ ვიპოვე ”მდგმურის” სახით და როცა ბოლო ფურცელი გადავშალე, მივხვდი რომ აღარც თხუთმეტი წლის ვიყავი და აღარც ის, ვინც ”მდგმურამდე” ...
ვერ ვიტყვი რომ ამ ადამიანმა ან დროს გაუსწრო ან ცუდ დროს დაიბადა და ადრე მოვიდა. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მან ყველა დროში იცხოვრა. სხვანაირად ვერც პირველყოფილ ადამიანს აამეტყველებდა უსიტყვოდ და არა მარტო აამეტყველებდა, არამედ ყველა მის ემოციასა თუ განცდას საკუთარივით განგაცდევინებდა. ვერც ქრისტეს დაინახავდა ყველასგან განსხვავებულად და არა მხოლოდ ”დაბადება-ნათლისღება-წყალზე გავლა-მკვდრის გაცოცხლება-ჯვარზე გაკვრა-აღდგომა-ამაღლებას” ტრაექტორიაზე. ვერც ”გიჟ” მზექალას იგრძნობდა "ერთ დროს თეთრ" კაბის ფოჩებამდე...
ისე იცხოვრა როგორც ნამდვილად დიდი ადამიანებს შეეფერება - უხმაუროდ, შეუმჩნევლად და უბრალოდ... დიდი ადამიანი, რომელმაც სამოცი წელი სიყვარულის და სიკეთის გზით იარა. ალბათ ამიტომაც მომინდა ამ დღეს მისი გახსენება.
ბედნიერი ვარ რომ იმ სახლში ვცხოვრობ, სადაც ის ცხოვრობდა სიცოცხლის ბოლომდე, მის ქუჩაზე დავდივარ, მის ფანჯრებს ვუყურებ...სამწუხაროდ დროში ავცდი და პირადად გაცნობა ვერ მოვასწარი...

"...კაცი შეიძლება ან მეფე იყოს, ან ლაქია, მაგრამ არ შეიძლება ერთდროულად მეფეც იყო და ლაქიაც. ჩვენ ეს ვერ გაგვიგია. ჩვენ ბაქიობას ვერ გავცდით და მეფედ კი გვინდა ვიწოდებოდეთ. თათქარიძეობას ვერ შევლევივართ და დანიის პრინცობას კი ვეპოტინებით. ჩვენი სახელი ჰამლეტია, ჩვენი გვარი - თათქარიძე. ჩვენ პირის გემო და გონების ნავარდი რა ხანია ერთმანეთში ავურიეთ და სიმართლეს რომ არ გადავეყაროთ, თავის მოტყუებაში დავოსტატდით. "ნიჭიერები ვართ" ვამბობთ და თუ ეს ნათქვამი როგორმე დავიჯერეთ კიდეც, ჩვენს სიხარულს საზღვარი არა აქვს. ნიჭიერება რომ არსებობა კი არაა, არამედ გამოვლენაა, ეს ამბავი სულაც არ გვადარდებს. ჩვენ პატრიოტები ვართ. რომელიმე ორატორი ჩინებულ სიტყვას იტყვის, სულ დარჩეულ-გადარჩეული სიტყვებით ასხამს ხოტბას სამშობლოს, მსმენელს თვალზე პატრიოტული ცრემლი მოადგება. მაშასადამე, ყველაფერი რიგზეა. ორატორი კმაყოფილია, რადგან ისეთი სიტყვა წარმოთქვა, მსმენელს თვალზე ცრემლი მოჰგვარა. მსმენელი კმაყოფილია, რადგან პატრიოტული სიტყვა ტირილამდე განიცადა. მეტი რაღა გვინდა? მიზანი მიღწეულია, ჩვენ ჩვენი პატრიოტობა დავამტკიცეთ და სამშობლოს, თუ გინდა, კისერი უტეხია! ჩვენ ძალიან გვიყვარს წაკეკლუცება ჩვენი გამორჩეული მდგომარეობით დასავლეთსა და აღმოსავლეთს შორის. მაგრამ, როცა ევროპის ინტელექტუალურ სიღრმეში გადავიხედავთ და სიმაღლის შიში დაგვზაფრავს, კუდამოძუებული გამოვრბივართ უკან და აღმოსავლეთს ვაფარებთ თავს, ხოლო როცა აღმოსავლეთის ღვთიური ნაპერწკლით განათებულ სიბრძნეს თვალს ვერ გავუსწორებთ, სასწრაფოდ დასავლეთისკენ ვიბრუნებთ პირს.
და ასე ხიდად გაჩენილები უფსკრულად ვცხოვრობთ. ხიდი მაშინ ხარ, თუ ორივე ნაპირს მყარად ებჯინები. თუ ორივე ნაპირს მოწყდი, მაშინ უფსკრული ხარ. ყველაფერი კი პატივმოყვარეობიდან მოდის..."

შავი ტრაკის კომპლექსი

”ზნეობრივი გააფთრება უფრო ხშირად უზნეობის ნიშანი” რომაა, ამის განზოგადება სხვა თემებზეც შეიძლება.

აი მაგალითად:

ჩა%მული ადამიანი არა მარტო საკუთარ კეთილსურნელებაზე ლაპარაკობს, არამედ რამდენჯერაც ჩაგივლის, იმდენჯერ გყნოსავს და შანსს არ უშვებს ხელიდან ჰიგიენაზე დიდაქტიკურ-აღმზრდელობითი შენიშვნა არ მოგცეს.

მატყუარას საკუთარი ტყუილი ხომ სჯერა და სჯერა, ამასთან ერთად მუდმივად ცდილობს ტყუილში გამოგიჭიროს და გამხილოს.

საკუთარი უტვინობისა და უვიცობის მადლით აღვსილმა შეიძლება ერთ დღეს ცინიკურად გადმოგხედოს და გითხრას, შენ იქნება ერთ დღესაც გაგიჟდე ამდენი კითხვითო.

მოკლე და მსხვილ ფეხებიანები ხშირად სხვის გრძელ ფეხებზე მსჯელობენ და მის არაპროპორციულ თანაფარდობაზე სხეულის დანარჩენ ნაწილთან.

პროვინციელი ქალაქში დასახლებისას ”პირველი” რასაც აკეთებს სხვა პროვინციელს დასცინის.

მაძღარს რომ მშიერიც მაძღარი ჰგონია, ეს ბუნებრივია, რადგან ერთგვარი თავდაცვის ინსტიქტია, მაგრამ მაძღარს მაძღარი უფრო სძულს, როგორც პოტენციური კონკურენტი, იმიტომ რომ მეორე მაძღრის ფონზე საკუთარი მნიშვნელობის შეგრძნება ქვეითდება.

მოკლედ შავი ტრაკის კომპლექსი ვისაც აქვს, იმას ზოგადად აღიზიანებს ყველაფერი შავი, მაგრამ არ იმჩნევს და მუდმივად ცდილობს ეს შავი ტრაკი ცხვირში გატენოს და გიმტკიცოს, ტვინი გიბურღოს შეხედე რა თეთრიაო და ყველაზე მეტად სიბნელე და მღვრიე წყალი უყვარს, რადგან იქ ყველა შავტრაკა ჩანს.

ნანიკო

ბავშვობაში ერთ გოგოსთან ვმეგობრობდი. უფრო სწორედ ეპიზოდურად ვმეგობრობდი. სოლფეჯიოში ერთ ჯგუფში ვიყავით და თან ერთი გზა გვქონდა ავტობუსის გაჩერებიდან მუსიკალურ სკოლამდე. გაჩერებამდე დედას მოჰყავდა და მერე ერთად მივდიოდით. მხიარული და მოუსვენარი გოგო იყო, მთელი გზა მართობდა, ლაპარაკი უყვარდა მთელი ემოციებით. გაკვეთილზეც ერთად ვიჯექით და იქაც ვერ ისვენებდა ერთ ადგილზე...
რამდენიც არ უნდა ვეცადო მისი გახსენება, ჭორფლიანი სახის, სულ მუდამ ბიჭურად გაკრეჭილი თმის და ”ჩემს პატარა ძმას დიაბეტი აქვს - სამასი”-ს მეტი ვერაფერს გავიხსენებ ჩვენი ოთხწლიანი ურთიერთობიდან. ჩემი და მისი მეგობრობაც ავტობუსის გაჩერებაზე იწყებოდა და იქვე მთავრდებოდა გაკვეთილის ბოლოს.
დედამისი დამამახსოვრდა კარგად, რადგან ძალიან თბილი და ყურადღებიანი ქალი იყო... მიხაროდა როცა ვხედავდი.
რაც შვიდწლედი დავამთავრეთ, მას მერე აღარც მინახავს და ალბათ არც არასოდეს გამახსენდებოდა ერთ დღეს რომ დედამისს არ გადავყროდი ექიმთან მოსაცდელში.
გავახსენე თავი და ნანიკო მოვიკითხე.
ნანიკო აღარ მყავს შვილოო...
სარეცხს ფენდა და აივნიდად გადავარდაო... ქმრის ოჯახმა ესე გვითხრაო...

............................

ზოგჯერ შეიძლება მთელი ცხოვრება ისე გავიდეს ბავშვობის ადამიანები ვეღარც ნახო და ვერც ვერაფერი გაიგო მათზე და არც არასოდეს გაგახსენდეს, მაგრამ როცა წლების მერე იგებ რომელიმე ესეთი ადამიანის სიკვდილს, თითქოს წარსულის ერთი ეპიზოდი მთლიანად გწყდება იმ ადამიანთან ერთად. ნანიკო ის ერთ-ერთი რგოლი იყო, რომელიც ჩემს ბავშვობას მოსწყდა...

კასტები საქართველოში

როგორც ინდოეთშია ხალხი სოციალურ კასტებად დაყოფილი, ისე საართველოში:

1. გასხივოსნებულნი, რომელიც თავსი მხრივს მოიცავს ქვე-კასტებს მამაოები, მრევლი- რადიკალურ-აგრესიული ფრთა, მენტალური ჯვაროსნები, ცხვრები, მხოლოდ მემარხულეები და რიცხობრივად ყველაზე მცირე ქვე კასტა - სათნო და კეთილშობილი ადამიანები )

2.ოჯახის უფროსი მამრები ქვე კასტებით - ჯიგრიანი ქართველები, ყოფილი ძველი ბიჭები, დაქირავებული თამადები, ბიზნესმენები, სექსისტები, სუფრის პატრიოტები, წითელი ინტელიგენტები, ასტამურები, ტრულაილები, ”რაც კარგები ვართ ქართველები ვართ”-ები.

3. დიასახლისები (მენტალური თუ არამენტალური, შინაბერები, "დედამისის სახლის გარეთ სექსის არ მქონენი", "პატიოსნები", "სახლიდან გაუსვლელი გოგოა" -ები, ჭორიკნები, სხვის საცვლებში მძრომელები საკუთარი "გამოუყენებლის" გასაპრავებლად, საპნის ოპერისტები. )

4. ერთი ნაბიჯით წინ წასულები - ეს კასტა აერთიანებს ლიბერალებს (მემარცხენე-მემარჯვენე-ფსევდო), ათეისტებს, აგნოსტიკებს, პოხუისტებს, ბიზნეს ლეიძი-ებს, ფემინისტებს, სხვადასხვა სექსუალურ უმცირესობებს, ინტელექტუალებს, პეროიანებს.)

და ორი ცალკე მდგომი კასტა:

1.ბანკის თანამშრომლები

2. ბუღალტრები

Breaking the Waves

"მსხვერპლშეწირვის მსხვერპლშეწირვა ” - მე ასე დავარქმევდი ამ ფილმს

"თუ ადამიანი თუნდაც უმნიშვნელო რამეს აკეთებს მუდმივად და რწმენით, მაშინ სამყაროში აუცილებლად რაღაც შეიცვლება!" /”მსხვერპლშეწირვა"-"Offret", by Tarkovskiy/

მაშინ რას შეიძლება ერქვას ””მსხვერპლშეწირვის მსხვერპლშეწირვა” ?!

.....ალბათ იმას, რაც ტრიერმა თავის ფილმში შეძლო!

შტრიხები:

1. ჯვრისწერა - ამ ეკლესიას ზარები არა აქვს...მაშინ რაღა საჭიროა ის ეკლესია, საიდანაც ღმერთს ვერ მიაწვდენ შენ ხმას და ღმერთი ვერ მოგაწვდენს თავის ხმას, მაგრამ აქ ხომ მხოლოდ საკუთარ თავს ელაპარაკებიან!

2. ქორწილი - ახალგაზრდების ლხინი, სიხარული, სიყვარული ...სუფრას შემოსხდომიან კუშტი, მკვდრადშობილი სახეგაცრეცილი კანონიკოსები....არაფერი არ უხარიათ, მათ ხომ დიდი მისია ”დაიკისრეს” ...აკვირდებიან, ატყობენ, უდარაჯებენ, მომავალში ვის გადაუწყვიტონ ჯოჯოხეთში ან სამოთხეში წასვლა...!...ღმერთი თითქოს არაფერ შუაშია ამ ცრიოკ მივიწყებულ მხარეში....უყვართ სიტყვები და სძულთ ადამიანები!

3. სიყვარულის დიდი მეტამორფოზა....ყოველდღე საკუთარი თავის დამცირების და დაცემის საზარელი და ამაზრზენი ფასი იხადო იმის მყარი რწმენით, რომ საყვარელი ადამიანის იმ სურვილს ასრულებ, რომელზედაც მისი სიცოცხლის ძაფია გაბმული......ნუ გასაგებია ადამიანმა შეიძლება თავი გასწიროს, თავის სიცოცხლე სხვის სიცოცხლეს ანაცვალოს, მაგრამ აქ ხომ ასე მარტივად არაა საქმე!....,,,ბესი, როგორც ქალი, ხომ ნებაყოფლობით, ფაქტიურად ყოველ დღე, ჯოჯოხეთურად კვდება...ამ ”სიკვდილის აქტებით” რომ იმ ”ხორცის მასაში” სიცოცხლის პატარა ნაპერწკალი მაინც შეინარჩუნოს ....ვისაც ერთ დროს ის თვლიდა ”ველიკი ლუბოვნიკად” ....

4. არა და ამ ველიკი ლუბოვნიკსაც რა ექნა - თავს ვერ იკლავდა, თვითონაც გრძნობდა როგორ ეცლებოდა საღი აზრის ძალა...იცოდა, რომ უბრალო ”წადი-მოშორდით” ბესის ვერ მოიცილებდა..არა და ასეთი ხეიბრისთვის როგორი საყურებელია ახალგაზრდა მიმზიდველი ცოლი ხესავით გაშეშებული საკუთარი არსებობის ფონზე!...და გადაწყვიტა: ”სხვებთან იჟიმავე და მერე მე მომიყევი”! ...მაგრამ, ბესი ამას ისეთი უშუალობით აკეთებს, რომ თვითონაც აზარტში შედის.....არაფერი არ გამოდის, თვითონაც აცნობიერებს საკუთარ საზიზღრობას...სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე, სადაც თავის მოკვლაც არ შეგიძლია, სული დეგრადაციას განიცდის...მან ეს იცის!..სხვანაირად არ შეეძლო, ერთადერთი ეს გაუკუღმართებული ინტერესია, რაც იანს სიცოცლესთან აკავშირებს....! ეს იცის ბესიმაც და ცდილობს ამ ძაფით გამოქაჩოს სიკვდილს იანის სიცოცხლე!

..............ადამიანური ტრაგედიის სიმძიმე ალბათ იმაში მდგომარეობს, რომ ღმერთი მასთან სასოწარკვეთის ბოლო ზღვარზე მოდის, როცა არა თუ იმედი, იმედზე ფიქრიც აღარ შეგიძლია..როცა უბრალოდ უკანასკნელ ძალას იკრებ და სიყვარულს ”აკეთებ”! ბესი ბოლომდე სიყვარულს აცოცხლებდა!

5. ფილმის ბოლოში ზარების რეკვა....ბესის სიკვდილი გზავნილი იყო ღმერთთან იმისა, რომ ჯერ ჩვენი საქმე საბოლოოდ არ არის წასული....ზარების ხმა იყო სიგნალი იმისა, რომ მესიჯი მიღებულია...სიყვარულის სიცოცხლის შეუძლებელი ფასი გაღებულია ...”ღმერთმა ისმინა”!

花樣年華 ( In the mood for love)

Прошлое это нечто, что можно мысленно увидеть, но невозможно коснуться....!

ძლიერი, საყოველთაო და მეტაფორული....ორივე დაკარგული დროის ძიებაშია...მათ გაუმართლათ, ნახეს ერთმანეთი, მაგრამ გამბედაობა არ ჰყოფნით აიღონ ის, რაც მათ ეკუთვნით....ერთმანეთის ჩრდილებს დასდევენ და ეალერსებიან....პირისპირ კი ერთმანეთს უმტკიცებენ თუ რა მაგრები და როგორი ერთგული ჩიფრუსტანები არიან თავიანთი ოჯახების.....ბგყზჰჯჰჰჰჰჰრრრრრ!...ბრრრრრრ! ....მუდმივი სულის რეპეტიციები......და სცენაზე ლაივში, ეს სული უკვე აღარ აქვთ, მხოლოდ სულის ნახევარფაბრიკატები ლაფშასთან ერთად!!!

მეორეს მხრივ, განა იმაზე ადვილი რა იყო, ერთსაც და მეორესაც სამაგიერო მიეზღოთ თავიანთი მეორე ნახევრებისთვის, მაგრამ, დიდი ტანჯვის ფასად, მათ შეინარჩუნეს ის მარადიული "ლოტოსი", რაც მათ შორის გაჩნდა...თან როგორ ჩუმად, სიმშვიდით და მოთმინებით წრუპავენ ამ სატანჯველს ჩვენი სოსანა ლიი უინ ჩანგი და თებრონე ჩუნ ჩოუ?!.......

...........მაგრამ (დიდი ”მაგრამი”) - განა პიგმალიონი ხელს მოკიდებდა საჭრეთელს და ჩაქუჩს იმისთვის, რომ ცივი სპილოს ძვლის უკვდავი ქალის ქანდაკებისთვის ეცქირა მხოლოდ ?!....განა იმისთვის არ გამოკვეთა მან გალათეა მკვდარ ძვალში, რათა მერე ცოცხლად ”ეგემა”?!.......იმას კი არ აქვს მნიშვნელობა, რომ რეალურად მოხდეს ის, რაც მილიონჯერ მომხდარა და მოხდა მანამდე! ....არაფრისაგან უნდა მოხდეს ის, რაც არასდროს მომხდარა და თუნდაც მხოლოდ ერთი წამით გაიელვო ამ ხდომილებაში! ....შეიძლება სპილოს ძვლის გალათეა არც გაცოცხლებულიყო....მაგრამ ელინ სკულპტორს ეს ხომ ეკიდა, რადგან უყვარდა..... ვინ უყვარდა, რა უყვარდა...არავინ იცის !...ხომ შეიძლება უბრალოდ სიყვარული ჰყვარებოდა ელინელ შეშლილს?! ...

ღმერთო!

მე ხო არასოდეს შემიწუხებიხარ ჩემი არსებობით... არც სახლის კარს გიტალახებ, არც ლოცვით გაწუხებ და არც მარხვით გახსენებ თავს. ტვინში ვერ ვმარხულობ და რამდენიც არ უნდა შევზღუდო კვება, ვინ მოვატყუო ჩემი თავი თუ შენ? საჭმელზე უარის თქმაა მარხვა? რომ ვილოცო ის სიტყვები გულიდან ხო უნდა ამოდიოდეს?! ლოცვა კიდე ხო იგივე თხოვნაა, მე კიდე თხოვნით ვერ გაწუხებ, ვერც შენ და ვერც ადამიანებს. როცა ყველაზე ძალიან მიჭირდა მაშინაც კი არ მოვსულვარ შენთან, არ მინდოდა გეფიქრა, როცა უჭირს მაშინ გავახსენდიო. როცა კარგად ვარ მაშინაც ვერ მოვდივარ, მეშინია ზედმეტად არ მოგხვდე თვალში და არ შემახსენო ”აქ დაითმენ იქ ცხონდები” და აჰა შენ მორიგი განსაცდელიო.
ვინც არ უნდა მოვატყუო, თუნდაც საკუთარი თავი, შენც ხო მაინც იცი რომ მე ჩემს სინდისთან ყოველთვის მართალი ვიყავი და ვარ... ჰოდა ეხლა პირველად ჩემს ცხოვრებაში გევედრები მომეცი უფლება ბედნიერი ვიყო. რაც ეხლა ჩემთვის გამოიმეტე (არ ვიცი ეს რა არის წყალობაა თუ განსაცდელი,) შენივე ხელით ნუ წამართმევ და თუნდაც მუდმივ განსაცდელად დამიტოვე. ძალიან გთხოვ დაუშვი ერთხელ გამონაკლისი....
ნება მომეცი კარგი ვიყო (ამ დროს ხო ადამიანი ყველაზე კარგია, ყველაზე კეთილი, ყველაზე მიმტევებელი, ყველაზე გამცემი და ყველაზე ნაკლებად მომთხოვნი, ყველაზე მართალი, ყველაზე სუფთა) იქამდე, რამდენი ნაბიჯიც დამრჩა ბოლო ამოსუნთქვამდე. ღმერთო ამით ხო იმასაც მოუღებ ბოლოს რომ მუდმივად შენს საწინააღმდეგოდ დავდივარ... აღარ ვივლი ღმერთო... ოღონდაც....

In the Realm of the Senses

"გრძნობათა იმპერია"....ბოლო გამოცდა სიკვდილია, რომლის მხოლოდ ბოლო წუთებით შეიძლება გაიგო, რომ გრძნობით სიკვდილზე ამაღლდი...როცა გრძნობას უკვე აღარ ძალუძს საკუთარი ენერგიის გაძლება, მართლა საუკეთესო გამოსავალია - ამ გრძნობასთან ჩახუტებული და ამ გრძნობისვე ხელით სიკვდილი!
მოვკვდებოდი!!! ყველანაირი ჰეროისტული კეკლუცობის გარეშე... ამაზე უკეთეს სიკვდილს ვერ ვინატრებდი...

*** (ვერონიკა ტუშნოვა)

Я люблю тебя.

Знаю всех ближе,

Всех лучше. Всех глубже.

Таким тебя вижу,

Каким не видел никто, никогда.

Вижу в прошлом и будущем,

Сквозь разлуки, размолвки, года ...

Я одна тебя знаю таким,

какой ты на самом деле.

Я одна владею сердцем твоим,

больше, чем все владельцы,

владею!

Ведь оно у тебя, как заклятый клад;

не подступишься -

чудища, пропасти, бесы...

Я зажмурилась.

Я пошла наугад.

В черных чащах плутала,

взбиралась по кручам отвесным,

сколько раз готова была отступить,

сколько раз могла разбиться о скалы...

Я люблю тебя.

Я не могу не любить.

НЕ могу уступить!

Это я тебя отыскала!